Wyspa Rozbitków.pdf

Wyspa Rozbitków

Ukryta tajemnica pieniądza

Tomasza najbardziej zainteresowała skalista

część wyspy. Dostrzegł tu oznaki, które wskazywały

na podłoże bogate w minerały. Tomasz był pewien,

że mimo braku ulepszonych narzędzi uda mu się

wydobyć z rudy użyteczne metale.

ich niepokoiło: że nie mają pieniędzy. Barter, prosta

wymiana produktów za produkty, ma swoje wady.

Nie zawsze produkty do wymiany są równocześnie

do dyspozycji. Na przykład za drzewo dostarczone

rolnikowi zimą można zapłacić warzywami dopiero

za sześć miesięcy.

Niejednokrotnie również zdarzało się, że jeden z

nich dostarczał produktu dużych rozmiarów, za któ

ry chciałby otrzymać zapłatę drogą wymiany na sze

reg mniejszych artykułów wyprodukowanych przez

różnych producentów w różnym czasie.

Louis Even

„Wyspa rozbitków” była jednym z pierwszych

artykułów Louisa Evena i pozostaje jednym z naj

bardziej popularnych wyjaśnień tworzenia pienię

dzy jako długu przez prywatne banki. Została prze

tłumaczona na wiele języków: angielski, hiszpański,

włoski, niemiecki, polski, portugalski, arabski i mal

gaski.

1. Uratowani z tonącego okrętu

Statek uległ katastroie wskutek eksplozji. Lu

dzie szukając ratunku chwytali się jego szczątków.

Kiedy było już po wszystkim, pięciorgu z nich udało

się uratować. Dryfowali na prowizorycznej tratwie,

którą fale niosły, jak chciały. Nie było żadnego zna

ku, żeby ktoś inny uratował się z katastrofy.

Rozbitkowie od wielu godzin obserwowali ho

ryzont w nadziei, że może spostrzeże ich jakiś okręt.

Czy tą prowizoryczną tratwą dopłyną do jakiegoś

gościnnego wybrzeża?

Wtem jeden z nich krzyknął:

– Ziemia! Spójrzcie, ziemia! Właśnie tam dokąd

spychają nas fale!

A więc każdy z nich mógłby oddać się swoim

ulubionym zajęciom na rzecz wspólnego dobra.

Wszyscy dziękowali Opatrzności za uratowanie ich

z wielkiego niebezpieczeństwa.

3. Prawdziwe bogactwo

I nasi przyjaciele wzięli się do pracy.

Domy i meble są dziełem cieśli. Z początku za

dowalali się skromnym pożywieniem. Lecz wkrótce

mogli zebrać plony z uprawianych przez siebie pól.

Z upływem czasu posiadłość rozbitków na wyspie

wzbogacała się. Nie w złoto ani w banknoty, lecz w

realne bogactwo: w pożywienie, ubranie, mieszka

nia – w rzeczy odpowiadające ich potrzebom.

Każdy z nich pracował w swojej dziedzinie.

Wszelką nadwyżkę, jaką ktoś wyprodukował, wy

mieniał za nadwyżki produktów wytworzone przez

pozostałych.

To wszystko komplikowało sprawy biznesu i bar

dzo obciążało pamięć. Gdyby w obiegu były pie

niądze, każdy z nich sprzedawałby swoje towary

za pieniądze. Po ich otrzymaniu kupowałby rzeczy,

jakie chce, kiedy chce i gdy są do kupienia.

Wszyscy zgodzili się, że system pieniężny byłby

dogodny. Ale żaden z nich nie wiedział, jak go usta

nowić. Nauczyli się produkować realne bogactwo:

rzeczy. Ale zupełnie nie wiedzieli jak wyprodukować

pieniądz, symbol tego bogactwa.

Nie wiedzieli, w jaki sposób pieniądz powstaje i

jak go stworzyć, gdy go nie ma i gdy zdecydowali

się, że chcą go mieć. W ich sytuacji na pewno wielu

wykształconych ludzi byłoby też w kłopocie, podob

nie jak wszystkie rządy były zakłopotane w okresie

dziesięciu lat poprzedzających wojnę. Brakowało

wówczas jedynie pieniędzy i rządy były wobec tego

zagadnienia bezradne.

5. Przybycie jeszcze jednego rozbitka

Pewnego dnia wieczorem, gdy nasi przyjaciele

siedząc na wybrzeżu roztrząsali ten problem po raz

chyba setny, spostrzegli na morzu szalupę z samot

nym wioślarzem, płynącą w stronę brzegu. Pospie

szyli mu na ratunek. Wyjawił im, że jest Europej

czykiem, który jako jedyny uratował się z rozbitego

statku. Miał na imię Marcin.

I kiedy niewyraźny zarys okazał się faktycznie

konturem brzegu, rozbitkowie na tratwie zaczęli tań

czyć z radości.

Było ich pięciu. Franciszek, wielki i silny, jest cie

ślą. To on pierwszy zawołał: ziemia!

Paweł jest rolnikiem. Widzimy go na obrazku klę

czącego po lewej stronie, jedną ręką opierającego

się o pokład, a drugą trzymającego maszt.

Następny jest Jakub, doświadczony hodowca

bydła. To ten w pasiastych spodniach, klęczący i

wpatrujący się w ląd.

Potem Henryk, ogrodnik i rolnik, nieco korpu

lentny, siedzący na kufrze, uratowanym z wraku.

I w końcu Tomasz, mineralog. To ten wesoły

gość, stojący z tyłu, z ręką na ramieniu cieśli.

2. Opatrznościowa wyspa

Nasi rozbitkowie poczuli, że wracają do życia,

kiedy postawili stopy na lądzie.

Po osuszeniu się i rozgrzaniu zapragnęli poznać

wyspę, na którą wyrzuciły ich fale z dala od cywiliza

cji. Nazwali ją „Wyspą Rozbitków”.

Po odbyciu krótkiego spaceru przekonali się, że

wyspa nie jest pustynnym ugorem. Nie spotkali jed

nak żadnych ludzi. Natraili natomiast na nieliczne

stado zdziczałego bydła, z czego mogli wnosić, że

dawniej mieszkali tu ludzie. Jakub zapewnił, że bę

dzie tu można rozwinąć hodowlę bydła.

Paweł stwierdził, że wyspa w większej części na

daje się pod uprawę.

Henryk oczekiwał obitych zbiorów z licznych

drzew owocowych rosnących na wyspie.

Franciszka zainteresował przede wszystkim las

z różnorodnym drzewostanem – jak dobrze byłoby

ściąć drzewa i zbudować domy dla małej kolonii.

Życie na wyspie nie zawsze było łatwe, jak by

tego chcieli, gdyż brakowało im wielu rzeczy, do któ

rych byli przyzwyczajeni w cywilizowanym świecie.

Ale los ich mógłby być o wiele gorszy.

Zresztą już w Kanadzie poznali kryzys. Pa

miętają jak musieli się ograniczać, podczas gdy

sklepy w odległości dziesięciu kroków od ich domów

były przepełnione towarami. Tutaj, na Wyspie Roz

bitków, przynajmniej nie muszą patrzeć, jak się psu

ją produkty potrzebne do życia. Nie są tutaj znane

podatki. I mieszkańcy wyspy nie muszą obawiać się

licytacji. Tutaj mają prawo do korzystania z owoców

swojej ciężkiej pracy.

A więc nasi rozbitkowie eksploatują wyspę i wiel

bią Boga spodziewając się, że pewnego dnia po

łączą się ze swoimi rodzinami, zachowawszy dwa

największe błogosławieństwa: życie i zdrowie.

4. Wielka trudność

Nasi przyjaciele często zbierali się dla omó

wienia wielu spraw. W bardzo uproszczonym sys

temie gospodarczym, w jakim żyli i pracowali, jedno

Uradowani, że mają nowego towarzysza, dali

mu to, co mieli najlepszego i pokazali mu całą swo

ją kolonię.

Opisali mu swoje położenie na wyspie, mówiąc:

(ciąg dalszy na str. 12)

Dwumiesięcznik MICHAEL Journal: 1101 Principale St., Rougemont QC, J0L 1M0, Canada • Tel. (450) 469-2209 • www.michaeljournal.org

Dwumiesięcznik MICHAEL: ul. Traugutta 107/5, 50-419 Wrocław, Polska • Tel. (071) 343-6750 • www.michael.org.pl

październik-listopad-grudzień 2010

Marcin nie tracił czasu. Zapomniał o zmęcze

niu, pamiętając o swojej przyszłości na wyspie w

charakterze bankiera. Pod osłoną ciemności nocy

wykopał dół, zatoczył do niego baryłkę i zasypał

ją ziemią. Dla zatarcia wszelkich śladów przykrył

to miejsce starannie ułożoną darnią i posadził tam

mały krzew.

koma pełnymi pieniędzy i głowami zatopionymi w

ekstazie z ich posiadania.

9. Zagadnienie arytmetyczne

Pieniądz Marcina zaczął kursować na wyspie.

Wymiany się ożywiły i jednocześnie uprościły.

Wszyscy byli zadowoleni i z szacunkiem i respek

tem kłaniali się Marcinowi.

Lecz teraz spójrzmy… Dlaczego Tomasz, mi

neralog, wygląda na tak zatroskanego, siedząc pra

cowicie z ołówkiem nad kartką papieru? Tomasz, jak

inni, podpisał umowę, że spłaci Marcinowi w ciągu

roku 200 dolarów plus 16 dolarów odsetek. Przecież

jego produkty są jeszcze w ziemi, w kieszeni ma już

tylko kilka dolarów, a zbliża się termin płatności?

Długi czas łamał sobie głowę nad tym indywi

dualnym problemem, bez sukcesu. W końcu zaczął

rozpatrywać go ze społecznego punktu widzenia.

(ciąg dalszy ze str. 11)

– Chociaż żyjemy z dala od cywilizacji, nie mo

żemy się skarżyć. Ziemia daje dobre plony, las

również przynosi nam korzyści. Jednego nam tylko

brakuje: pieniędzy, które by nam ułatwiły wymianę

naszych produktów.

– A więc podziękujcie Opatrzności, która mnie do

was sprowadziła – odrzekł Marcin.

– Jestem bankierem i pieniądz nie stanowi dla

mnie żadnej tajemnicy. W krótkim czasie mogę

ustanowić dla was system pieniężny, z którego bę

dziecie zadowoleni. Będziecie mieli wtedy wszystko

to, co mają cywilizowani ludzie.

Bankier!… BANKIER!… Anioł, który by przybył

prosto z Nieba, nie wzbudziłby w nich większego

szacunku. Czyż w krajach cywilizowanych nie przy

zwyczaili się kłaniać bankierom, którzy sprawują

kontrolę nad ruchem inansów?

6. Bóg cywilizacji

– Panie Marcinie, jako bankier nie będzie pan na

naszej wyspie pracował. Zajmie się pan wyłącznie

naszymi pieniędzmi i inansami.

– Z przyjemnością, z jaką by to zrobił każdy ban

kier, żeby się przyczynić do wspólnego dobra.

– Zbudujemy panu odpowiednie mieszkanie,

które będzie odpowiadało godności bankiera. Czy

w międzyczasie możemy pana ulokować w po

mieszczeniu służącym nam do zebrań?

– Oczywiście, moi przyjaciele. Ale najpierw

wynieśmy z łodzi ocalone przedmioty: prasę dru

karską, papier i inne akcesoria, a przede wszystkim

baryłkę, z którą zechciejcie obchodzić się ze szcze

gólną ostrożnością.

Wyładowali wszystko, przy czym baryłka szcze

gólnie ich zaintrygowała.

– Ta baryłka – oświadczył Marcin – jest skarbem

nie mającym sobie równego. Jest pełna ... złota!

Następnie rozpoczął na swojej małej prasie druk

1000 jednodolarowych banknotów. Obserwując

czyste, nowe banknoty wychodzące spod prasy,

uchodźca przemieniony w bankiera rozważał:

– Jak te banknoty jest łatwo zrobić! Ich wartość

opiera się na produktach, do których sprzedaży

będą one służyć. Bez nich banknoty te nie miałyby

żadnej wartości. Ale moich pięciu naiwnych klientów

o tym nie myśli. Sądzą, że gwarancją wartości tych

pieniędzy jest złoto! Dzięki ich niewiedzy i nieświa

domości trzymam ich w ręku.

8. Do kogo należy nowy pieniądz?

Nazajutrz wieczorem rozbitkowie zebrali się u

Marcina. Na stole leżało pięć plików banknotów.

– Zanim te pieniądze rozdzielę pomiędzy was

– powiedział bankier – musimy się porozumieć.

– Podstawą pieniądza jest złoto. Złoto, umiesz

czone w moim banku jest moją własnością. Dlatego

pieniądze są moimi pieniędzmi. Och! Nie martwcie

się! Pożyczę wam tych pieniędzy i użyjecie ich na

swoje potrzeby. Ale obciążę was odsetkami. Po

nieważ na tej wyspie jest mało pieniędzy, a raczej

wcale ich nie ma, sądzę, że będzie słuszne, jeśli

zażądam od was niewielkiego procentu: ośmiu od

stu (8%).

– Istotnie, panie Marcinie, jest pan wspaniało

myślny.

– Jeżeli weźmiemy pod uwagę całą naszą spo

łeczność na wyspie, czy będziemy w stanie wywią

zać się z naszych zobowiązań? Marcin sfabrykował

banknoty na sumę 1000 dolarów, a żąda od nas

zwrotu 1080 dolarów. Nawet jeżeli zbierzemy

wszystkie pieniądze, jakie są na wyspie chcąc mu

je oddać będzie ich tylko 1000 dolarów, a nie 1080

dolarów. Nikt nie ma tych dodatkowych 80 dolarów.

Produkujemy rzeczy, a nie dolary. Tak więc Mar

cin będzie mógł zawładnąć całą wyspą, ponieważ

nie możemy mu zwrócić kapitału wraz z odsetkami

(procentem).

Jeżeli są nawet tacy, którzy są w stanie spłacić

cały swój dług nie troszcząc się o drugich, to nie

którzy z nich zbankrutują od razu, inni przetrwa

ją. Ale w końcu i na tych ostatnich przyjdzie kolej!

Wtedy bankier stanie się właścicielem całej wyspy.

Chcąc temu zapobiec musimy się zorganizować i

wspólnie uregulować nasze sprawy.

Tomasz bez trudu przekonał swoich towarzyszy,

że Marcin ich oszukał. Dlatego postanowili powtór

nie się z nim spotkać.

10. Dobroczynność bankiera

Marcin wyczytał z ich twarzy, co się dzieje w ich

duszach. Zachował jednak dobrą minę. Impulsywny

Franciszek przedstawił mu sprawę:

– W jaki sposób mamy panu oddać 1080 dola

rów, skoro na całej wyspie jest tylko 1000 dolarów?

– Te dodatkowe 80 dolarów stanowią procent,

moi przyjaciele. Czy wasza produkcja nie powięk

szyła się?

Pełna złota! Zdawało się, że z pięciu ciał ule

ci pięć dusz! Na Wyspę Rozbitków wkroczył bóg

cywilizacji. Bóg żółty, zawsze ukryty, ale potęż

ny, straszny, którego obecność czy nieobecność,

albo najmniejsze kaprysy mogą decydować o losie

wszystkich narodów!

– Złoto! Panie Marcinie, pan jest prawdziwym,

wielkim bankierem. O, wasza wysokość! O, czci

godny Marcinie! Najwyższy kapłanie boga, złota! A

więc zechce pan przyjąć nasz hołd i przysięgę wier

ności!

– Tego złota starczyłoby dla całego kontynentu,

moi przyjaciele. Ale złoto nie będzie krążyć. Trzeba

je schować, gdyż jest ono duszą wszelkiego zdro

wego pieniądza, a dusza zawsze jest niewidzialna.

Wytłumaczę wam to wszystko przy wręczaniu pie

niędzy.

– Jeszcze jedno zastrzeżenie: interesy intere

sami, nawet wśród najlepszych przyjaciół. A więc

zanim wręczę wam pieniądze, musicie mi podpisać

zobowiązanie do zwrotu kapitału wraz z odsetkami.

W wypadku waszej niewypłacalności będę zmu

szony skoniskować waszą własność. Och, to jest

zwykła formalność. Bynajmniej nie pragnę waszej

własności, zadowolę się swoimi pieniędzmi, co do

których jestem pewien, że mi je zwrócicie. A wy za

trzymacie swoją własność.

– To jest słuszne i zgodne ze zdrowym roz

sądkiem, panie Marcinie. Przyłożymy się do pracy

ze zdwojoną gorliwością i wszystko panu spłacimy.

– Właśnie o to chodzi. Gdy wyłonią się jakieś

nowe problemy, zawsze przychodźcie do mnie po

radę. Jako bankier jestem waszym najlepszym przy

jacielem. A oto dla każdego z was po 200 dolarów.

I pięciu przyjaciół odeszło zachwyconych, z rę

7. Zakopywanie bez świadków

Zanim się wszyscy rozeszli na spoczynek, Mar

cin rzucił pytanie:

– Ile pieniędzy potrzebowalibyście na początek

dla przeprowadzania waszych transakcji?

Spojrzeli po sobie i z pokorą poradzili się Mar

cina. Pod wpływem sugestii dobrego bankiera do

szli do wniosku, że każdemu z nich na początek

wystarczy po 200 dolarów.

Rozchodząc się wymieniali entuzjastyczne ko

mentarze. I pomimo późnej pory spędzili większość

nocy nie śpiąc, a ich wyobrażenia ekscytował obraz

złota. Udało im się zasnąć dopiero nad ranem.

– Tak, ale pieniądz się nie powiększył. Pan do

maga się pieniędzy, a nie towarów. Tylko pan robi

pieniądze. Otóż pan wydrukował tylko 1000 dola

Dwumiesięcznik MICHAEL Journal: 1101 Principale St., Rougemont QC, J0L 1M0, Canada • Tel. (450) 469-2209 • www.michaeljournal.org

Dwumiesięcznik MICHAEL: ul. Traugutta 107/5, 50-419 Wrocław, Polska • Tel. (071) 343-6750 • www.michael.org.pl

październik-listopad-grudzień 2010

rów, a żąda pan zwrotu 1080 dolarów. Nie możemy

panu tyle oddać!

– Chwileczkę, moi przyjaciele. Bankier zawsze

się dostosowuje do okoliczności, dla większego

dobra ogółu… A więc spłaćcie mi tylko procent: nie

więcej niż 80 dolarów. Kapitał zatrzymajcie.

– Czy pan umarza cały nasz dług, 200 dolarów

każdemu z nas?

– O, nie! Przykro mi, ale bankier nigdy nie re

zygnuje ze spłaty długu. W końcu oddacie mi

wszystkie pieniądze, które wam pożyczyłem, ale co

roku będziecie mi spłacać tylko odsetki. Nie będę się

domagał zwrotu kapitału. Być może niektórzy z was

nie będą mogli płacić nawet samych odsetek, gdyż

pieniądze krążą od jednych do drugich. Ale zorga

nizujcie się jako państwo i przyjmijcie system do

browolnej składki, co nazywa się podatkiem. Tych,

którzy mają więcej pieniędzy obciążycie większym

podatkiem, biednych – mniejszym. Byleście spłacili

mi w całości sumę odsetek, to ja będę zadowolony,

a wasze małe państwo będzie się pomyślnie roz

wijać.

Nasi przyjaciele wyszli trochę uspokojeni, ale

wciąż wątpiący.

11. Ekstaza Marcina

Po odejściu towarzyszy Marcin skupia się i my

śli: „Mój interes jest dobry. Ci ludzie są pracowici,

ale nie znają się na rzeczy. Ich ignorancja i łatwo

wierność stanowi moją siłę. Poprosili mnie o pie

niądze, a ja zakułem ich w kajdany niewoli. Podczas

gdy ich oszukałem, obsypali mnie kwiatami”.

“Istotnie, mogli się zbuntować i wrzucić mnie do

morza. Ale... Mam ich podpisy. Są uczciwi. Dotrzy

mają swoich umów. Uczciwi i ciężko pracujący lu

dzie zostali stworzeni na tym świecie, żeby służyć

bankierom i inansistom”.

robkową, zaczęliby nieustannie domagać się pod

wyżek płac, żeby dostosować się do coraz wyż

szych kosztów życia, do drożyzny.

Obniża się moralność, zanika radość życia,

praca nie sprawia już zadowolenia. Bo po co pra

cować? Produkty trudno jest sprzedać, a jeżeli się

je sprzeda, trzeba płacić Marcinowi podatki. A więc

trzeba się ograniczać. To jest prawdziwy kryzys. I

jeden drugiego oskarża o brak miłosierdzia i o to, że

jest powodem drożyzny.

– I zwiększać podatki rok po roku?

– Oczywiście. Ale jednocześnie każdego roku

będzie się powiększać wasz dochód.

– A więc w miarę, jak wskutek naszej pracy wy

spa będzie się rozwijać, będzie się powiększać nasz

zbiorowy dług!

– Owszem, tak jak się to dzieje we wszystkich

cywilizowanych państwach. Obecnie dług publiczny

jest jak gdyby miernikiem dobrobytu kraju.

14. Wilk pożera owce

– Czy pan, panie Marcinie, nazywa to zdrowym

systemem pieniężnym? Dług publiczny, gdy staje

się nieunikniony i niespłacalny, nie jest zdrowy, lecz

szkodliwy.

– Wszelki zdrowy pieniądz, moi panowie, jest

oparty na złocie i wychodzi z banku w postaci dłu

gów. Dług narodowy jest dobrą rzeczą, nie pozwala

ludziom na zbytnie zadowolenie. Rządy ujarzmiane

są najwyższą i ostateczną mądrością ucieleśnioną

w bankierach. Ponieważ jestem bankierem, jestem

na waszej wyspie pochodnią cywilizacji. Będę dyk

tował waszą politykę i regulował wasz standard ży

cia.

– Panie Marcinie, jesteśmy tylko prostymi ludź

mi, ale bynajmniej nie chcemy takiej cywilizacji. Nie

pożyczymy już od pana ani jednego centa. Niech to

będzie pieniądz zdrowy czy niezdrowy, ale nie chce

my więcej mieć z panem do czynienia.

Pewnego dnia Henryk, siedząc w swoim sadzie,

doszedł do wniosku, że „postęp”, jaki przypisują sy

stemowi pieniężnemu ustanowionemu przez ban

kiera, wszystko na wyspie popsuł. Z pewnością oni

sami mają wady, ale system Marcina podsyca w

nich to, co w ludzkiej naturze jest najgorsze.

I Henryk postanowił przekonać swoich przyjaciół

i zjednoczyć ich do akcji. Zaczął od Jakuba. Z nim

poszło mu łatwo.

– Och, nie jestem uczony – powiedział Jakub

– ale już od dłuższego czasu czuję, że system tego

bankiera jest bardziej zepsuty niż nawóz w mojej

oborze ubiegłej wiosny.

Wszyscy po kolei zrozumieli to i postanowili po

nownie spotkać się z Marcinem.

13. U kowala kajdanów

U bankiera rozpętała się burza.

– Na naszej wyspie brakuje pieniędzy, bo pan

nam je zabiera! Płacimy i płacimy, i jesteśmy wciąż

panu winni tyle, ile byliśmy na początku. Pracujemy,

uprawiamy ziemię i powodzi się nam gorzej niż

przed pana przybyciem. Długi! Długi! Jesteśmy aż

po szyję w długach!

– Och! Bądźcie chłopcy rozsądni! Wasze inte

resy kwitną i to wszystko dzięki mnie. Dobry system

bankowy jest największym skarbem kraju. Ale żeby

ten system działał korzystnie, musicie mieć wiarę w

bankiera. Przychodźcie do mnie, jakbyście przycho

dzili do swojego ojca ... czy chcecie więcej pienię

dzy? Bardzo dobrze. Moja baryłka złota jest warta

o wiele tysięcy dolarów więcej. Obciążając waszą

własność długiem (hipoteką), pożyczę wam nowych

tysiąc dolarów.

– Współczuję wam, panowie, z powodu waszej

niemądrej decyzji. Ale skoro ze mną zrywacie, przy

pominam o waszych zobowiązaniach. A więc oddaj

cie mi wszystko: kapitał i odsetki (procent).

– Ależ to jest niemożliwe! Nawet gdybyśmy od

dali panu wszystkie pieniądze, jakie są na wyspie,

jeszcze bylibyśmy panu dłużni.

– Nic na to nie poradzę. Czyście nie zagwa

rantowali mi na piśmie? Tak, czy nie? A więc na

mocy świętości umów przejmuję wszystkie wasze

zadłużone własności stanowiące gwarancje, jak to

ustaliliśmy wówczas, gdy byliście tak uszczęśliwieni

z mego przybycia. Ponieważ nie chcecie służyć po

tędze pieniądza dobrowolnie, zmuszę was do tego

siłą. Nadal będziecie eksploatować wyspę, ale już

dla mnie i na moich warunkach. Odejdźcie, jutro wy

dam wam rozkazy.

15. Kontrola prasy

Jak prawdziwy bankier, Marcin wiedział, że kto

sprawuje kontrolę nad systemem pieniężnym ja

kiegoś narodu, sprawuje kontrolę nad samym na

rodem. Ale Marcin zdawał sobie sprawę, że dla

osiągnięcia tego celu trzeba się postarać, by naród

żył w nieświadomości. Dlatego należy go zainte

resować innymi sprawami.

Marcin zaobserwował, że spośród pięciu roz

bitków dwóch było konserwatystami, a trzech libe

rałami. Rozwinęło się to w trakcie ich wieczornych

rozmów, szczególnie po tym, jak popadli w niewol

nictwo. Pomiędzy konserwatystami i liberałami za

częły narastać stałe tarcia i niezgoda.

Toteż pomógł on zorganizować dwa ugrupo

wania polityczne: partię konserwatystów i liberałów.

Finansuje obie partie, zyskując w ten sposób pew

ność, że ten, kto zostanie wybrany pozostanie na

jego usługach, zamiast służyć ludowi.

Henryk, który był najmniej stronniczy, uważając,

że wszyscy mają takie same potrzeby i aspiracje,

zasugerował utworzenie związku wszystkich ludzi,

żeby wywarli nacisk na władze. Takiego związku

Marcin nie mógłby uznać, ponieważ położyłoby to

”O, wielki bankierze! Czuję w sobie twój geniusz!

O, światły mistrzu, słusznie powiedziałeś: ‘Dajcie

mi kontrolę nad inansami narodu, a nie będzie dla

mnie miało znaczenia, kto tworzy jego prawa’. Ja,

Marcin, jestem panem Wyspy Rozbitków, ponieważ

kontroluję jej system pieniężny”.

“Moja dusza jest przepełniona entuzjazmem i

ambicją. Czuję, że mógłbym rządzić całym światem.

To, co zrobiłem tutaj, mógłbym przeprowadzić na

całej Ziemi. Niech tylko wydobędę się z tej wysepki:

wiem, jak rządzić światem, nie dzierżąc berła”.

“Z największą rozkoszą wpajałbym swoją ilo

zoię w głowy tych, którzy kierują społeczeństwem:

bankierów, przemysłowców, polityków, reformato

rów, profesorów, dziennikarzy – a staliby się moi

mi sługami. Masy są stworzone do życia w niewol

nictwie, podczas gdy elita jest ustanowiona jako ich

nadzorcy”.

I w olśnionym umyśle Marcina powstaje cała

struktura systemu bankowego.

12. Nieznośny koszt życia

Tymczasem sytuacja na wyspie się pogarsza.

Wprawdzie produkcja wyraźnie wzrosła, ale spadła

ilość wymiany towarów (transakcji). Marcin pilnu

je swoich interesów, ściągając odsetki regularnie.

Pozostali muszą myśleć o odłożeniu pieniędzy dla

niego.

Pieniądz zakrzepł, zamiast krążyć swobodnie.

Ci, którzy płacą najwyższe podatki, występują prze

ciw tym, którzy płacą mniej. Podnoszą ceny, żeby

w ten sposób zrekompensować swoje straty. A naj

biedniejsi, którzy nie płacą podatków, narzekają na

drożyznę i kupują coraz mniej.

Nawet, gdyby jeden z drugim podjęli pracę za

– Tak! Teraz nasz dług podskoczy do 2000 dola

rów! Będziemy musieli panu płacić dwukrotnie więk

szy procent, latami, do końca naszego życia!

– Tak, ale w miarę, jak będzie wzrastać wartość

waszych nieruchomości, będziecie mogli zaciągać

nowe pożyczki, a spłacać będziecie mi zawsze tylko

odsetki. Zsumujcie wasze wszystkie długi w jeden

– to się nazywa długiem skonsolidowanym. I może

cie dodawać go do długu rok po roku.

(ciąg dalszy na str. 14)

Dwumiesięcznik MICHAEL Journal: 1101 Principale St., Rougemont QC, J0L 1M0, Canada • Tel. (450) 469-2209 • www.michaeljournal.org

Dwumiesięcznik MICHAEL: ul. Traugutta 107/5, 50-419 Wrocław, Polska • Tel. (071) 343-6750 • www.michael.org.pl

październik-listopad-grudzień 2010

ruszył pędem, z książką w ręku, żeby podzielić się

z tym wspaniałym odkryciem ze swoimi czterema

towarzyszami.

17. Pieniądz – elementarna księgowość

I Tomasz zmienił się w profesora. Uczył innych

tego, czego sam się nauczył z przesłanej przez

Boga publikacji Kredytu Społecznego.

– Oto – rzekł – co można by zrobić bez bankiera,

bez jego złota, bez zaciągania długów.

– Otwieram konto na nazwisko każdego z nas.

W kolumnie po prawej stronie zapisuję wpływy (kre

dyt), które powiększają konto; po lewej stronie zapi

suję wydatki (debet), które zmniejszają konto.

Każdy z nas na początek chciał po 200 dolarów.

Wpisujemy 200 dolarów jako wpływy dla każdego.

I w tym momencie każdy ma natychmiast 200 do

larów.

Franciszek kupuje od Pawła produkty za 10 do

larów. Z konta Franciszka odejmuję więc 10, zostaje

mu 190. Dodaję 10 Pawłowi, który ma teraz 210.

Jakub kupuje u Pawła za 8 dolarów. Odejmuję 8

Jakubowi, któremu zostaje 192. Konto Pawła wzro

sło do 218.

Paweł kupuje drewno od Franciszka za 15 do

larów. Pawłowi odejmuję 15, ma on teraz 203. 15

dodaję Franciszkowi, który ma teraz 205.

I tak dalej, z jednego konta na drugie, całkiem

tak samo, jak papierowe banknoty przechodzą z

jednej kieszeni do drugiej.

nym z nich? Mam uczynić to ja, inansista i bankier?

Nigdy! Raczej odejdę i spróbuję żyć na uboczu.

19. Wykryte oszustwo

W celu zabezpieczenia się przed wszelkimi pre

tensjami bankiera, jakie mógłby w przyszłości so

bie rościć, nasi przyjaciele postanowili wystawić mu

dokument, stwierdzający, że posiada on znowu to

wszystko, co przywiózł na wyspę.

Dlatego sporządzili ogólny inwentarz: łódź, wio

sła, mała prasa drukarska i …osławiona baryłka

złota.

(ciąg dalszy ze str. 13)

kres jego rządów. Żaden dyktator, bankier, inan

sista czy ktokolwiek nie mógłby stanąć przed wy

kształconymi i zjednoczonymi ludźmi.

Marcin starał się rozjątrzyć te ich polityczne dys

puty do najwyższego stopnia. Przy pomocy swojej

małej prasy drukarskiej wydawał dwa tygodniki: „Try

bunę” dla liberałów i „Głos” dla konserwatystów.

„Trybuna” w skrócie mówiła: „Jeżeli nie jesteście

już panami u siebie, to z powodu tych zdradzieckich

konserwatystów, którzy zawsze są przyklejeni do

wielkich interesów”.

„Głos” w skrócie mówił: „Wasza zrujnowana go

spodarka i dług państwowy jest dziełem tych prze

klętych liberałów, którzy zawsze są gotowi do poli

tycznych awantur”.

I nasze dwa polityczne ugrupowania kłóciły się

w najlepsze zapominając, że głównym sprawcą ich

niezgody jest kontroler i władca pieniędzy, bankier

Marcin.

Marcin musiał wskazać miejsce, gdzie ją ukrył.

Przy wykopywaniu jej nasi przyjaciele odnieśli się

do niej już z o wiele mniejszym respektem. Pod

wpływem Kredytu Społecznego nauczyli się gardzić

fetyszem złota.

Tomasz, mineralog, kiedy pomagał podnosić ba

ryłkę spostrzegł, że jest zbyt lekka jak na złoto.

Porywczy Franciszek długo się nie wahając ude

rzył siekierą: oczom ich ukazało się wnętrze baryłki.

Ani grama złota! Kamienie, nic więcej, tylko zwykłe

kamienie, bez żadnej wartości! Nasi przyjaciele nie

mogli ze zdumienia przyjść do siebie.

– Pomyśleć, że niegodziwiec nas tym czarował!

Ale też trzeba było być naiwnym, by popaść w eks

tazę na samo słowo: ZŁOTO!

– Pomyśleć, że całą swoją własnością zagwa

rantowaliśmy za kawałki papieru opartego na czte

rech szulach kamieni. To jest grabież pomnożona

przez kłamstwo!

– Pomyśleć, że w ciągu wielu miesięcy kłóciliśmy

się i nienawidziliśmy z powodu takiego oszustwa!

Diabeł!

Gdy tylko Franciszek podniósł siekierę, bankier

puścił się pędem w stronę lasu.

Po otwarciu baryłki i ujawnieniu obłudy i dwuli

cowości nikt więcej nie słyszał o bankierze Marci

nie.

16. Cenne znalezisko

Pewnego dnia Tomasz, mineralog, odkrył w głę

bi małej zatoki, wśród sitowia, opuszczoną łódź.

Brakowało w niej wioseł i jakichkolwiek śladów, że

ją ktoś używał. Tomasz znalazł w łodzi skrzynię w

dość dobrym stanie, z kilkoma sztukami bielizny, z

paroma drobnymi przedmiotami i albumem pod ty

tułem „Pierwszy rok Kredytu Społecznego”.

Zasiadł do czytania. Treść książki pochłonęła go,

a twarz mu się rozjaśniła.

Jeżeli ktoś z nas potrzebuje pieniędzy na po

większenie swojej produkcji, otwiera się mu nowy

potrzebny kredyt, bez oprocentowania, który odda

on do funduszu kredytowego po dokonaniu sprze

daży. To samo odnosi się do nowych inwestycji pub

licznych, które są inansowane (odzwierciedlane)

nowym kredytem.

Konto każdego powiększa się również okresowo

o dodatkową sumę, w zależności od postępu spo

łecznego, bez zabierania innym. I to jest dywidenda

narodowa. W ten sposób pieniądz staje się narzę

dziem służącym.

18. Rozpacz bankiera

Wszyscy dobrze to zrozumieli. Mała społecz

ność wyspy stała się społecznością systemu Kre

dytu Społecznego. Nazajutrz Marcin otrzymał list

opatrzony pięcioma podpisami.

„Szanowny Panie, Pan nas zadłużył, opodat

kował i wykorzystał całkiem niepotrzebnie. Nie po

trzebujemy, żeby Pan nadal kierował naszym syste

mem pieniężnym. Odtąd będziemy mieć wszystkie

potrzebne nam pieniądze bez złota, bez długów, bez

złodzieja. Od dziś ustanawiamy na Wyspie Rozbit

ków system Kredytu Społecznego. Dywidenda na

rodowa zastąpi dług narodowy.

Jeżeli Pan domaga się zwrotu kapitału, możemy

Panu oddać wszystkie pieniądze, jakie Pan dla nas

sfabrykował, ale nic ponadto. Nie może się Pan do

magać zwrotu tego, czego Pan nie wytworzył”.

Marcin jest zrozpaczony. Jego imperium się wali.

Jego marzenia rozpadły się. Co ma teraz zrobić?

Wszelkie argumenty będą daremne. Pięciu ludzi

stało się Kredytowcami Społecznymi. Pieniądz i kre

dyt nie stanowią już dla nich żadnej tajemnicy, tak

samo jak dla Marcina.

– Och, co robić? Ci ludzie zostali oświeceni i

pozyskani przez Kredyt Społeczny. Ich doktryna

rozszerzy się znacznie szybciej niż moja. Czy po

winienem błagać ich o przebaczenie? Stać się jed

– Ależ – zawołał – powinniśmy to wiedzieć od

dawna!

„Wartość pieniądza w żadnym wypadku nie opie

ra się na złocie, lecz na produktach, które za pienią

dze można kupić.

Krótko mówiąc, pieniądz powinien być rodzajem

księgowości, kredytem przechodzącym z jednego

konta na drugie, w zależności od kupna i sprzeda

ży. Ogólna suma pieniędzy zależy od ogólnej ilości

produktów.

Wzrostowi produkcji zawsze musi towarzyszyć

odpowiedni wzrost ilości pieniędzy. Nigdy w żadnym

czasie nie należy płacić odsetek od nowego pienią

dza (pieniądz nie może być oprocentowany). Postęp

nie jest reprezentowany przez wzrost długu publicz

nego, lecz przez dywidendę równą dla wszystkich…

Ceny dostosowane są do ogólnej siły nabywczej

przez współczynnik cen. Kredyt Społeczny…”

Tomasz nie mógł się dłużej opanować. Wstał i

Wkrótce po tym przepływający w pobliżu wyspy

statek zauważył na niej oznaki życia i zarzucił kotwi

cę niedaleko brzegu. Nasi rozbitkowie dowiedzieli

się, że statek płynie do Ameryki i postanowili powró

cić nim do Kanady. Najważniejsze dla nich było to,

żeby zabrać ze sobą album „Pierwszy rok Kredytu

Społecznego”, który ocalił ich z rąk bankiera Marci

na i który oświecił ich umysły niewygasłym światłem.

Statek zabrał naszych pięciu rozbitków w drogę do

Kanady, gdzie stali się oddanymi i zagorzałymi apo

stołami sprawy Kredytu Społecznego.

Louis Even

Dwumiesięcznik MICHAEL Journal: 1101 Principale St., Rougemont QC, J0L 1M0, Canada • Tel. (450) 469-2209 • www.michaeljournal.org

Dwumiesięcznik MICHAEL: ul. Traugutta 107/5, 50-419 Wrocław, Polska • Tel. (071) 343-6750 • www.michael.org.pl

październik-listopad-grudzień 2010

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: