Ecclesia in Oceania.pdf

Jan Paweł II

Adhortacja apostolska Ecclesia in Oceania

DO BISKUPÓW, KAPŁANÓW I DIAKONÓW, DO KONSEKROWANYCH MĘŻCZYZN I

KOBIET I DO WSZYSTKICH WIERNYCH ŚWIECKICH O JEZUSIE CHRYSTUSIE ORAZ

O LUDACH OCEANII: KROCZĄC JEGO DROGĄ, GŁOSZĄC JEGO PRAWDĘ, ŻYJĄC

JEGO ŻYCIEM.

WSTĘP

1. KOŚCIÓŁ W OCEANII o świcie Trzeciego Tysiąclecia oddaje Bogu chwałę i głosi światu swoją

nadzieję. Jego wdzięczność Bogu wznosi się z kontemplacji licznych darów, które otrzymał, włącznie

z bogactwem ludów i kultur i pięknem stworzenia. Jednak ponad tym wszystkim pozostaje

przeogromny dar wiary w Jezusa Chrystusa „pierworodnego wszelkiego stworzenia” (Kol 1,15). W

ubiegłym tysiącleciu Kościół w Oceanii przyjął i docenił ten dar wiary, i przekazał go wiernie

kolejnym pokoleniom. Za to wszystko cały Kościół uwielbia Trójcę Przenajświętszą. Od

najdawniejszych czasów ludy Oceanii były poruszane boską obecnością w bogactwie natury i kultury.

Jednak dopiero kiedy zagraniczni misjonarze przybyli w drugiej połowie drugiego tysiąclecia, owi

pierwotni mieszkańcy po raz pierwszy usłyszeli o Jezusie Chrystusie, Słowie, które stało się ciałem.

Ci, którzy wyemigrowali z Europy i innych części świata, przynieśli ze sobą swoją wiarę. Ewangelia

Jezusa Chrystusa, przyjęta w wierze i przeżywana w communio Kościoła, przyniosła wszystkim

wypełnienie najgłębszych pragnień serca, ponad jakiekolwiek ludzkie oczekiwania. Kościół w Oceanii

jest mocny w swej nadziei, ponieważ doświadczył nieskończonej Bożej dobroci w Chrystusie. Po dziś

dzień, skarb chrześcijańskiej wiary jest nieumniejszony w swej dynamice i obietnicy, ponieważ Duch

Boży jest zawsze nowy i zaskakujący. Kościół w świecie podziela nadzieje ludów Oceanii, że

przyszłość przyniesie ziemiom Wielkiego Oceanu jeszcze wspanialsze dary łaski.

2. Specjalne Zgromadzenie Synodu Biskupów dla Oceanii, które odbyło się w dniach od 22 listopada

do 12 grudnia 1998 r. stało się szczególnym momentem, w którym Kościół w Oceanii mógł wyrazić

swą wdzięczność i nadzieję. W moim Liście Apostolskim Tertio Millennio Adveniente

zaproponowałem pożyteczność takiego Zgromadzenia, jako jednego z serii Zgromadzeń

kontynentalnych mających na celu przygotowanie Kościoła na nowe millennium . Biskupi Oceanii

łączyli się z biskupami innych kontynentów i przełożonymi dykasterii Kurii Rzymskiej. Wśród

uczestników byli też inni członkowie Kościoła, kapłani, osoby świeckie i konsekrowane, a także bratni

delegaci z innych Kościołów i Wspólnot Kościelnych. Zgromadzenie analizowało i dyskutowało

obecną sytuację Kościoła w Oceanii, aby w przyszłości planować bardziej efektywnie.

Skoncentrowało także uwagę Kościoła powszechnego na nadziejach i wyzwaniach, potrzebach i

możliwościach, bólach i radościach wielkiej ludzkiej mozaiki, jaką stanowi Oceania. Spotkanie w

Rzymie wielu biskupów, zgromadzonych wokół i razem z Następcą Piotra stało się wspaniałą okazją

do celebrowania darów łaski, które wydały tak obfite plony wśród ludów Oceanii. Wiara w Jezusa

Chrystusa stanowiła fundament i perspektywę dla uczestników w ich modlitwie i dyskusjach. Biskupi

i wszyscy, którzy byli z nimi, byli ożywiani jedną wiarą w Chrystusa. Wszyscy zostali zainspirowani i

umocnieni przez kościelną communio, która ich połączyła i wyraziła się w ciągu dni Zgromadzenia

Synodalnego w sposób pełen mocy i poruszający jako prawdziwa jedność w różnorodności.

ROZDZIAŁ I. JEZUS CHRYSTUS I LUDY OCEANII

„Gdy Jezus przechodził brzegiem jeziora Galilejskiego, zobaczył dwóch braci, Szymona, którego

nazwał Piotrem i Andrzeja jego brata, jak zarzucali sieci w morze; byli bowiem rybakami. Powiedział

im: ‘Pójdźcie za mną, a uczynię was rybakami ludzi’. Bezzwłocznie porzucili swe sieci i poszli za

nim” (Mt 4,18-20).

OSOBA JEZUSA

Powołanie

3. Podczas Zgromadzenia Synodalnego Kościół powszechny dostrzegł wyraźniej, jak Pan Jezus

spotyka ludy Oceanii na ich ziemiach i na ich wielu wyspach. To sam Pan spogląda na ludy z miłością

objawiającą się jednocześnie jako wyzwanie i jako powołanie. Podobnie jak Szymon Piotr i jego brat

Andrzej, są one zaproszone, aby porzucić wszystko, aby zwrócić się do Niego, który jest Panem życia

i iść za Nim. Mają opuścić nie tylko grzeszne drogi, ale również sterylne drogi pewnego sposobu

myślenia i działania, aby wejść na drogę coraz głębszej wiary i iść za Panem z coraz większą

wiernością. Pan wezwał Kościół w Oceanii do siebie: jak zawsze powołanie pociąga za sobą posłanie

z misją. Celem bycia z Jezusem jest posłanie od Jezusa, w Jego mocy i z Jego łaską. Chrystus

powołuje teraz Kościół do wzięcia udziału w Jego posłannictwie z nową energią i kreatywnością.

Synod zauważył to wyraźnie w życiu Kościoła w Oceanii. Biskupi cieszą się widząc, że w Oceanii

Pan Jezus okazał się wierny swej obietnicy: „Ja jestem z wami zawsze, aż do skończenia świata” (Mt

28,20). Pewność Jego obecności daje siły i odwagę potrzebną uczniom do tego, aby stali się

„rybakami ludzi”. W czasie Specjalnego Zgromadzenia obecność Pana była doświadczana w

modlitwie, w dzieleniu się nadziejami i troskami, oraz w więzi kościelnej communio. Wiara w

obecność Jezusa pośród Jego ludu w Oceanii zawsze będzie czyniła możliwymi nowe i wspaniałe

spotkania z Nim, a te nowe spotkania staną się zasiewem nowej misji. Kiedy kroczymy z Panem,

zostawiamy z Nim nasze ciężary, a to dodaje nam sił do wypełniania otrzymanej misji. On biorąc od

nas, daje nam; bierze na siebie nasze słabości a daje nam swą siłę. Jest to wielka tajemnica życia

ucznia i apostoła. Pewnym jest, że Chrystus działa z nami i w nas, kiedy „wypływamy na głębię”, jak

to musimy teraz uczynić. Kiedy czasy są trudne i nieobiecujące, Pan sam przynagla nas, abyśmy

„jeszcze raz zarzucili sieci” (Łk 5,1-11) . Nie możemy nie być posłuszni. Ukazując Jezusa

Chrystusa

4. Główną troską Zgromadzenia Synodalnego było znalezienie odpowiednich sposobów ukazywania

dzisiejszym ludom Oceanii Jezusa Chrystusa jako Pana i Zbawiciela. Jak w nowy sposób ukazywać

Jezusa, aby znacznie więcej ludzi spotkało Go i uwierzyło Mu? Interwencje Ojców Synodu ukazywały

wyzwania i trudności, ale również nadzieje i możliwości przywoływane przez to pytanie. W historii,

dzięki nadzwyczajnym misyjnym i pastoralnym wysiłkom Kościoła, ludy Oceanii spotkały Jezusa

Chrystusa, który nie przestaje wzywać je do wiary i dawać im nowe życie. W czasach kolonialnych

katolickie duchowieństwo i zakony szybko utworzyły instytucje pomagające nowym osadnikom w

Australii i Nowej Zelandii, aby zachowali swą wiarę i umocnili się w niej. Misjonarze przynieśli

Ewangelię miejscowej ludności Oceanii, zapraszając ją do uwierzenia Chrystusowi i znalezienia w

Kościele prawdziwego domu. Rzesze ludzi odpowiedziały na to wezwanie, stając się naśladowcami

Chrystusa i zaczynając żyć zgodnie z Jego słowem. Synod nie pozostawił wątpliwości, że Kościół,

communio wierzących, jest obecnie żywą rzeczywistością pośród ludów Oceanii. Dziś Jezus na nowo

zwraca ku nim swą miłującą uwagę, wzywając je do coraz głębszej wiary i coraz bogatszego życia w

Nim. Dlatego też biskupi nie mogą nie postawić pytania: Jak Kościół może być skutecznym

narzędziem Jezusa Chrystusa, który teraz pragnie spotkać ludy Oceanii w nowy sposób?

Jezus Chrystus: Pasterz, Prorok i Kapłan

5. W swej nieskończonej miłości dla świata, Bóg dał swego jedynego Syna, aby był Bogiem-z-nami.

Uniżając siebie aż do stania się jak my, Jezus narodził się z Dziewicy Maryi w prostocie i ubóstwie.

Jako ten, który na krzyżu jest całkowicie ogołocony i ubogi, Jezus jest umiłowanym Synem Bożym,

Zbawicielem świata, świata pustego i ubogiego. Kiedy Chrystus przebywał wśród nas, głosił Dobrą

Nowinę, że przyszło Królestwo Boże, Królestwo pokoju, sprawiedliwości i prawdy. Wielu ludzi,

zwłaszcza spośród ubogich, potrzebujących i odrzuconych, poszło za Nim, ale większość możnych

tego świata obróciła się przeciwko Niemu. Potępili Go i przybili Go do krzyża. Haniebna śmierć

przyjęta przez Ojca jako ofiara miłości za zbawienie świata, doprowadziła mocą miłości Ojca do

chwalebnego Zmartwychwstania. Jezus został ustanowiony Królem wszechświata, Prorokiem dla

wszystkich ludzi i Najwyższym Kapłanem wiecznego sanktuarium. Jest On Prorokiem, Kapłanem i

Królem nie tylko dla tych, którzy podążają za Nim, ale dla wszystkich ludów ziemi. Ojciec ofiarowuje

Go jako Drogę, Prawdę i Życie dla wszystkich mężczyzn i kobiet, dla wszystkich rodzin i wspólnot,

dla wszystkich narodów i pokoleń. Jako Syn Dawida Jezus jest nie tylko Królem, ale również Dobrym

Pasterzem tych, którzy słuchają Jego głosu. Zna On i kocha tych, którzy idą za Nim . Jest On

najwyższym Pasterzem naszych dusz i Pasterzem wszystkich narodów. Prowadzi On Kościół mocą

Ducha Świętego, który w pełni w Nim przebywa i którego tchnie swoim uczniom (por. J 20,22). Duch

prowadzi ludy Oceanii siłą miłości z głębi serc, dotykając serc i umysłów ludów Oceanii i wyzwalając

je do przeżywania obfitości życia, do której zostały stworzone. Jako Słowo Boże, Jezus jest

powszechnym Prorokiem, pełnią objawienia Bożego . Jest On Prawdą zapraszającą ludzi do

uwierzenia Mu i do dzielenia Jego życia. Jego Duch prowadzi ochrzczonych codzienną drogą ku

nowym głębiom tej prawdy. Poruszeni Duchem Świętym Ojcowie Synodu dyskutowali nad różnymi

sprawami wypływającymi z ich doświadczenia pastoralnego i z ich miłości do ludu Bożego. Nie

wszystkie odpowiedzi mogły zostać udzielone w tych dniach Synodu, ponieważ wiele zagadnień

wymaga więcej refleksji, doświadczenia i modlitwy. Jednak w swym poszukiwaniu oświecenia

biskupi w pełni podzielali i wyrażali przekonanie, że pełnia zbawienia może być znaleziona tylko w

Jezusie Chrystusie, i że Jego Duch udziela pociechy i kierownictwa tym, którzy przychodzą do Niego

ze swymi problemami i troskami. Ukrzyżowany i Zmartwychwstały Pan jest Najwyższym Kapłanem,

który ofiarowuje się Ojcu jako wieczna ofiara za życie świata. Oddał On swe życie za nas wszystkich i

stale napełnia swoich uczniów swym życiem, szczególnie poprzez sakramenty. W Jego modlitwie,

modlitwy wszystkich wierzących wznoszą się do Ojca. Poprzez Ducha Świętego, uzdalnia ich do

życia, życiem wewnętrznej łączności z Bogiem i hojniejszej miłości wobec braci i sióstr, zwłaszcza

biednych i potrzebujących. Dyskusje synodalne podkreślały, że ukazując Chrystusa, Kościół musi

pokazać Jego współczującą miłość do świata potrzebującego uzdrowienia. Wszyscy ochrzczeni są

wezwani, aby być kapłańskim ludem Bożym na obraz Jezusa, Najwyższego Kapłana; i jako lud

kapłański są posłani, aby dotrzeć z miłosierdziem do wszystkich, zwłaszcza do najbardziej go

pozbawionych, najbardziej oddalonych, opuszczonych. W tym wychodzeniu i ofiarowaniu życia w

imię Jezusa, dzisiejszy Kościół w Oceanii stanie się sakramentem boskiej sprawiedliwości i pokoju .

Wiara chrześcijańska została przyniesiona przez imigrantów, którzy przybyli z Europy. Wielu

kapłanów i zakonników towarzyszyło im, a ich poświęcenie duszpasterskie i praca edukacyjna

pomogły imigrantom żyć po chrześcijańsku na nowej obcej ziemi. Miejscowe powołania kapłańskie i

zakonne oraz liczni świeccy wnieśli swój nieodzowny wkład we wzrost Kościoła w Australii i

wypełnienie jego misji. Pośród nich była wybitna zakonnica, błogosławiona Mary MacKillop, która

zmarła w 1909 r. i którą miałem radość beatyfikować w 1995 r. Przy tej okazji przypomniałem, że

„poprzez ogłoszenie ją ‘błogosławioną’ Kościół orzekł, że świętość wymagana przez Ewangelię jest

tak australijska, jak ona była Australijką” . Relacja Kościoła do Aborygenów i mieszkańców wyspy

Torres Strait pozostaje ważną i trudną z powodu dawnych i współczesnych niesprawiedliwości i

różnic kulturowych. Poza tym wyzwaniem, Kościół w Australii napotyka dziś liczne współczesne

„pustynie” podobne do tych w innych krajach zachodnich. Pierwotnymi mieszkańcami Nowej

Zelandii, narodu wyspiarskiego, byli Maorysi, ludzie którzy nazywali swój kraj Aotearoa, „Ziemia

Wielkiego Białego Obłoku”. Kolonizacja i późniejsza imigracja ukształtowała naród w społeczeństwo

dwukulturowe, gdzie integracja Maorysów i kultury zachodniej pozostaje wielkim naglącym

wyzwaniem. Zagraniczni misjonarze najpierw głosili Ewangelię Maorysom. Potem, kiedy europejscy

osadnicy przybyli w większej liczbie, kapłani i zakonnicy przyszli wraz z nimi i pomogli utrzymać

oraz rozwinąć Kościół. Współczesny rozwój uczynił z Nowej Zelandii społeczeństwo bardziej

zurbanizowane i zsekularyzowane, w którym Kościół staje przed wyzwaniami podobnymi jak w

Australii. Choć wśród katolików istnieje „wzrastająca świadomość przynależności do Kościoła”, racją

jest również, że ogólnie „wyczucie Boga i Jego kochającej Opatrzności zmniejszyło się”. Takie

„zsekularyzowane społeczeństwo musi na nowo skonfrontować się z całą Ewangelią zbawienia w

Jezusie Chrystusie”. Papua Nowa Gwinea jest największym spośród narodów Melanezji. Jest to

zasadniczo społeczeństwo chrześcijańskie z różnymi językami lokalnymi i wielkim bogactwem kultur.

Podobnie jak inne mniejsze wyspiarskie narody Melanezji osiągnęła ona niezależność polityczną dość

niedawno i jej historia od tego czasu kształtuje się poprzez zmagania o stabilną demokrację,

sprawiedliwość społeczną oraz zrównoważony i integralny rozwój jej narodu. Te zmagania w Papui

Nowej Gwinei oraz innych częściach Melanezji zostały współcześnie naznaczone przemocą i ruchami

separatystycznymi, w których bardzo ucierpieli zarówno ludzie, jak i instytucje. Przywódcy kościelni i

wielu chrześcijan uczyniło wiele by doprowadzić do pokoju i pojednania. Musi to być wyraźnie

kontynuowane w sytuacji, która pozostaje bardzo zmienna. Wyspiarskie narody Polinezji i Mikronezji

są relatywnie małe, każdy ze swym własnym miejscowym językiem i kulturą. One również odczuwają

presję i wyzwania współczesnego świata, wywierającego przemożny wpływ na ich społeczeństwa.

Bez tracenia swej tożsamości albo opuszczenia tradycyjnych wartości, pragną uczestniczyć w rozwoju

wynikającym z bardziej bezpośredniego i kompleksowego współdziałania z innymi ludami i

kulturami. Okazuje się to trudne do wypośrodkowania dla tych małych i wrażliwych społeczności,

spośród których niektóre stają przed bardzo niepewną przyszłością, nie tylko z powodu emigracji na

wielką skalę, ale również z powodu podnoszącego się poziomu morza spowodowanego globalnym

ociepleniem. Dla nich zmiany klimatyczne stają się czymś więcej niż tylko kwestią ekonomii.

Misja i kultury

7. Już w szesnastym wieku, kiedy zagraniczni misjonarze po raz pierwszy dotarli do Oceanii, ludy

wyspiarskie usłyszały i przyjęły Ewangelię Jezusa Chrystusa. Wśród tych, którzy rozpoczęli i

prowadzili pracę misyjną byli święci i męczennicy. Są oni nie tylko największą chlubą przeszłości

Kościoła w Oceanii, ale również jej największym źródłem nadziei na przyszłość. Pośród tych

świadków wiary wybijają się św. Piotr Chanel, zamordowany w 1841 r. na wyspie Futuna, bł. Diego

Luis de San Vitores i bł. Pedro Calungsod, zabici razem w 1672 r. na Guam, bł. Giovanni Mazzuconi

zamęczony w 1851 r. na wyspie Woodlark i bł. Peter To Rot, zabity w Nowej Brytanii w 1945 r., pod

koniec II wojny światowej. Wraz z wielu innymi, ci herosi wiary chrześcijańskiej przyczynili się,

każdy na swój sposób, do zaszczepienia Kościoła na wyspach Oceanii. Niech pamięć o nich nigdy nie

będzie zapomniana! Niech nigdy nie przestają wstawiać się za umiłowanych ludzi, dla których przelali

swą krew! Kiedy misjonarze pierwszy raz przynieśli Ewangelię czy to Aborygenom czy Maorysom,

czy też narodom wyspiarskim, napotkali ludy, które posiadały już starożytne i głębokie wyczucie

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: