Oligo cwiczenia.doc

21 październik czwartek 2010

Praca dyplomowa na studiach I i II stopnia na studiach nauk społecznych.

Kraków Impuls 2010 28 zł

*Wskaźnik pokazuje nam o co chodzi tak naprawdę, jakie narzędzia będą potrzebne do mierzenia.

Podstawy badań społecznych, Babie Earr,

Pilch, Juszczyk, Nowak

Stankowskiego koło 5 pozycji wyszukać i wpisać

„Zarys pedagogiki specjalnej”

Wykres, tabela, każda, powinna zostać opisana!

„Orientacje z metodologii badań pedagogicznych” pod redakcją Palki

M. Hubermann „Analiza badań jakościowych”

Gunsberga PAC II

Potrzeby edukacyjne na następny raz! Uczenie, nauczania, kształcenie, samokształcenie, proces uczenia się , proces nauczania, proces kształcenia i samokształcenia, wychowanie

Aspekty:

Motywacja do nauki, co to motywacja? Psychologia kształcenia zajrzeć, jak się da. W lit. „Uczeń trudny… Motywowanie uczniów do nauki”

Możliwości współpracy z rodzicami.

Uczymy jak się uczyć, możliwości z zakresu dydaktyki. Sposoby metody uczenia. Z dydaktyki ogólnej. Jak je modyfikować do pracy z uczniami specjalnymi. Robert Fiszer.

I II III Bajers jakiś

Na następny raz!

Podział na grupy i opracować metody pracy z osobami ze specjalnymi potrzebami.

§  Oddziaływania metod behawioralnych w nauczaniu. Lowas

§  Metoda Freneta

§  Metoda Montessori

4.11.2010

Braki i możliwości dziecka ale także otoczenia (środowisko rodzinne, szkolne, infrastruktura szkoły, jej przygotowanie do procesu sysak tycznego, postawy do nauczyciela, stosowane metody) – wypadkowa specjalnych potrzeb.

Orientacja edukacyjna:

1. stanowisko zorientowane na ucznia:
2. 1. można zidentyfikować grupę dzieci „specjalnych”
   2. dzieci z problemami potrzebują nauczania specjalnego
   3. najlepiej razem uczyć dzieci o podobnych problemach
3. stanowisko zorientowane na program (specjalne potrzeby edukacyjne jako efekt szeregu czynników a w szczególności zadań stawianych dziecku oraz warunków istniejących w klasie)

1. każde dziecko może mieć trudności w szkole
2. trudności te powinny być drogowskazem do zmiany dla nauczyciela, udoskonalania swojego stylu nauczania
3. zmiana stylu nauczania staje się poprawą warunków uczenia się wszystkich uczniów
4. nauczyciele, którzy pragną osiągać lepsze efekty dydaktyczno wychowawcze powinni otrzymywać konkretne wsparcie od władz oświatowych

Tutaj nacisk kładzie się na:

§  celowość nauczania, które powinno się skupiać wokół nadawania osobistego znaczenia zdobywanym doświadczeniom

§  różnorodność zajęć

§  wykorzystanie refleksji w uczeniu się

§  odpowiednią organizację czasu

Współczesne myślenie o edukacji osób niepełnosprawnych powinno zasadzać się na następujących twierdzeniach:

1. efektywność nauczania osób niepełnosprawnych najbardziej wiąże się z ich potrzebami psychicznymi i społecznymi, a nie z rodzajem i stopniem niepełnosprawności
2. sprawność fizyczna, psychiczna czy też społeczna jest tak zróżnicowana, że rozgraniczenie między pełnosprawnością i niepełnosprawnością staje się w wielu przypadkach niemożliwe
3. trudności napotykane w kształceniu niepełnosprawnych są często zwielokrotnieniem podobnych trudności, z którymi borykają się uczniowie pełnosprawni
4. istota edukacji niepełnosprawnych sprowadza się do indywidualnego traktowania w procesie nauczania, uwzględniania właściwości i potrzeb tychże osób, oraz stworzenia warunków dla ich rozwoju

Zasady, które nauczyciel powinien respektować w pracy z uczniami o specjalnych potrzebach edukacyjnych:

1. zasada częściowego udziału (dziecko niepełnosprawne nie jest w stanie wykonać wszystkich zadań w czasie lekcji, ale pomimo to jego obecność jest celowa i sensowna)
2. zasada korzystania z koncepcji intelektualnego zaangażowania (dziecko powinno otrzymywać polecenia i zadania adekwatne do swoich możliwości)
3. zasada wykorzystywania inteligencji wielorakich Gardnera (zakłada, że nie istnieją tylko dwa rodzaje inteligencji – matematyczno-logiczna i werbalno-lingwistyczna, ale że mamy też muzyczno-rytmiczna, wzrokowo przestrzenna, fizyczno-ruchowa, interpersonalna)

Uczenie się –

NOTATKI

Planowanie średnioterminowe

W planowaniu długoterminowym w ramach czasowych mierzonych etapami kluczowymi i grupami rocznikowymi określa się szeroko zakrojone cele i zamiary w odniesieniu do treści, zakresu, ciągłości oraz powiązań między przedmiotami.

W planowaniu krótkoterminowym określa się procesy, które zmierzają do zagwarantowania poszczególnym uczniom w konkretnych klasach sensownych doświadczeń w uczeniu się – każdego dnia, w każdym tygodniu.

Pośredni etap w procesie planowania określamy jako średnioterminowy.

POSTĘP

POSTĘP JAKO ZRÓŻNICOWANIE

Ułożenie doświadczeń w pewien zorganizowany ciąg gwarantuje, że uczniowie mogą czynic postępy. Planowanie średnioterminowe pomoże zagwarantować postęp w kierunku osiągania celów, związanych z etapami nauczania, i postęp w zasobie doświadczeń stosowanych dla danego wieku rozwojowego, w przypadku grup uczniów na różnych etapach wiekowych.

Poszczególni uczniowie będą osiągali postęp w różnym tempie, w zalezności od zainteresowań, poprzednich osiągnięć i zdolności do konkretnych przedmiotów. Plany średnioterminowe mogą zostać wykorzystane do opracowania pewnych wskaźników odniesienia, które określają rodzaj i podają przykłady postępu dla reprezentowanych grup uczniów na różnych etapach ich kariery szkolnej.

CZTERY RODZAJE POSTĘPÓW:

1. Rozwijanie umiejętności:
2. 1. Zdobywanie nowych umiejętności i/lub utrzymywanie, dopracowywanie, konsolidowanie i uogólnianie istniejących umiejętności.
3. Poszerzanie uprawnienia do treści programowych:
4. 1. Rozszerzanie dostępu do wiedzy i zrozumienia na nowe obszary, w miarę dorastania uczniów.
5. Dostosowywanie kontekstów uczenia się:
6. 1. Dopilnowywanie, aby działania i nastawienia były odpowiednie do wieku i zainteresowań uczniów.
7. Umożliwianie zastosowań funkcjonalnych:
8. 1. Pokonywanie stanu zależności od dorosłych i czynności odbywających się w klasie i przechodzenie do samodzielności i praktycznych działań zorientowanych na szerszą społeczność.

ROZWIJANIE UMIEJĘTNOŚCI

Ważne, aby uczniowie nabywali umiejętności związane z konkretnymi przedmiotami, często jako przygotowanie do sensownego uczestniczenia w bardziej złożonych działaniach, obejmujących badanie nowych obszarów i poszukiwanie.

Umiejętności międzyprogramowe można rozwijać w różnych kontekstach w całym programie. Ważne jest również formułowanie oczekiwań i planowanie postępu w odniesieniu do umiejętności specyficznych dla danych przedmiotów, rozumianych bądź to jako część pracy ciągłej w ramach przedmiotu, bądź jako cel w ramach odrębnej jednostki pracy.

Postęp nie zawsze znaczy to samo, co rozwój nowych umiejętności. Posługiwanie się określoną umiejętnością lub po upływie pewnego czasu ponowienie uprzednio utrwalonej umiejętności może być istotnym dowodem na to, że nie dochodzi do regresji.

POSZERZANIE UPRAWNIENIA DO NOWYCH TREŚCI PROGRAMOWYCH

Uczniowie mają prawo do uczenia się czegoś innego, nowych pojęć i umiejętności. Stwarzanie dostępu do tego rodzaju świadomości uczniom, którzy, w kategoriach ich umiejętności i innych obszarów zrozumienia w dalszym ciągu pracują nad materiałem programów nauczania, jest trudnym wyzwaniem.

DOSTOSOWANIE KONTEKSTÓW UCZENIA SIĘ DO WIEKU ŻYCIA:

To pojęcie nie powinno stać się dogmatem, który miałby tylko przeszkadzać w pracy i prowadzić do obniżenia wartości dotychczasowych metod przez fetyszyzację nowych podejść. Nind i Haweet są za wprowadzeniem intensywnych interakcji, bez względu na wiek chronologiczny, dla uczniów którzy doświadczają trudności w porozumiewaniu się.

Należy jednak poszerzać horyzonty uczniów przez plany pracy, które oferują dostęp do ciągle zwiększających się możliwości wyboru różnych opcji i doświadczeń w miarę ich dorastania.

POSTEP W KIERUNKU ZASTOSOWAŃ FUNKCJONALNYCH

Przez zachęcanie uczniów do stosowania w życiu codziennym umiejętności kształtowanych w klasie, uczniowie uwalniają się również od zależności, od wsparcia nauczycieli oraz zgody dorosłych, co powoduje ich zaangażowanie w czynności samodzielne, wynikające z własnej motywacji.

PLANOWANIE DLA POSTĘPU A JEDNOSTKI PRACY

Str. 67-68

MOŻLIWOŚCI OCENY

MODUŁY

Szkoły specjalne, a zwłaszcza te, w których dominuje populacja  w wieku uczniów szkoły średniej, stwierdziły, że moduły pomagają w pełni wykorzystać umiejętności nauczycieli w zakresie poszczególnych przedmiotów i zapewnić postęp, ciągłość i pełne objęcie tematyki przedmiotów. Niektóre szkoły podstawowe stwierdziły, że podejście modułowe jest użyteczne przy realizacji  przedmiotu, który niezbyt łatwo daje się umieścić w zwyczajowych metodach planowania. Tutaj trudno jest zagwarantować, że przedmiot zostanie przerobiony w pełni, a wszyscy uczniowie otrzymają to, do czego są uprawnienie w zakresie programów nauczania.

CO TO JEST MODUŁ PROGRAMU:

Są to środki, za pomocą których wymagana zawartość części programu będzie realizowana w określonym czasie. Zawiera on porady, dotyczące metodyki nauczania, uznając jednocześnie znaczenie autonomii nauczyciela oraz gwarantuje zwrócenie uwagi na istotne elementy zakresu i ciągłości. Każda lekcja w module, oparta jest na wiedzy, umiejętnościach i procesach rozwijanych  na poprzednich lekcjach dopuszczają, że nie wszyscy uczniowie będą osiągali postęp w tym samym tempie i że będą zróżnicowane ich osiągnięcia.

Efektywne moduły powinny:

o       Definiować cel każdej lekcji i jej związek z innymi  lekcjami w tym samym module.

o       By zapewnić ciągłość i postęp

o       Wskazywać działania, które mają być podejmowane w ramach modułu

o       Wskazywać możliwość oceny

o       Która powinna określać możliwości uczenia się w ramach danego działania, na którym można dalej budować w miarę postępu modułu.

o       Wskazywać możliwości stwarzania dostępu do treści oraz zróżnicowania dla uczniów ze specjalnymi potrzebami

o       Stwarzać odnośniki międzyprogramowe

Projekt:

Ważny jest moduł, jego budowa, co on zawiera, co oznacza że jest efektywny?

I Dana kategoria niepełnosprawności (dowolne) – literatura przedmiotu – opis, ogólne przyczyny, objawy i następstwa, jak wygląda edukacja albo relacje społeczne

II Poziom edukacyjny (wybór klasy podstawówki lub gimnazjum), wybrać sobie jakiś przedmiot, jednak będzie trzeba wziąć pod uwagę wszystkich uczniów w klasie, łącznie z tym naszym wybranym uczniem.

Pierwsza strona:

Program nauczania z zakresu (przedmiot) dla klasy (x) z uwzględnieniem indywidualnego programu edukacyjno-rewalidacyjnego/edukacyjno-terapeutycznego dla ucznia (kategoria niepełnosprawności.

              I Założenia ogólne

              (na 1/3 strony), że jest to program nauczania edukacyjno-rewalidacyjnego/edukacyjno-terapeutycznego w klasie (x) osobowej. Czas realizacji programu: I semestr. Opis roli nauczyciela (jego kompetencje, kwalifikacje, postawy wobec ucznia)

              II Opis przypadku ucznia

              (krótko) Charakterystyka przyczyn, objawów i konsekwencji. Specjalne potrzeby (w zakresie dydaktycznym, potrzeby społeczne – możliwości i ograniczenia).

              III właściwy program nauczania

1. Planowanie długoterminowe (poszukać w Internecie by znać mniej więcej założenia programowe)
2. 1. Cele ogólne kształcenia (bierzemy pod uwagę wszystkich uczniów) , należy umieścić umiejętności i procesy ciągłe (komunikowanie się itd.)
   2. Cele szczegółowe (pomoc, rewalidacja – konkretne określenie procesów ciągłych)
   3. Tabela (około 1 strony) – wymyśleć trzy moduły i do nich po trzy lekcje:

2. Planowanie średnioterminowe.

Co powinien zawierać moduł plus tabela. Wybrać sobie jeden moduł z tabeli (można dwa – wyższa ocena) i rozpisać go. Działania od myślników. Dodać należy cele, po około trzy.

Najwyższy (?) punkt oceny – za co będziemy oceniać, jaka będzie forma oceny. Tutaj różnicujemy – czy wszyscy tak samo oceniani czy inaczej ten nasz wybranek będzie punktowany… Dostosowanie i zróżnicowanie od myślników.

Wypisanie indywidualnego programu dla ucznia ale z uwzględnieniem reszty. Wypisać powiązania, w dwóch zdaniach uzasadnić, dlaczego.

3. Planowanie krótkoterminowe.

Dowolna lekcja – konspekt danej lekcji. Użyć strategii układanki albo posłowia. Zamiast działań z tabeli modułu dobieramy jedną z tych strategii lub tworzymy własną na podstawie tych dwóch (może ocena wyżej)