Piesni ducha i krwi.pdf

Pieśni Ducha i Krwi

DOOM-TRIBAL-SLASHER-STORY-PLAYING-GAME

Oto pieśń z czasu przed początkiem świata,

czasu koszmaru, czasu snu . Pieśń o naszych

przodków przemierzających rodzącą się ziemię.

Pieśń o śmiałkach , którzy podjęli wyzwanie ,

opuścili swój lud. Pieśń o przeszkodach z którymi

się mierzyli, o gasnącym Duchu plemienia,

a Duchu gasnącym w nich. Pieśni o dniu

powrotu bohaterów . Oto pieśń Ducha i Krwi .

Od autora

Gra Pieśni Ducha i Krwi powstały na XIX edycję Ni-

bykonkursu (nibykonkurs.wikidot.com) – konkursu

organizowanego przez społeczność forum autorskie.

wieza.org, polegającego na napisaniu w tydzień w

miarę kompletnej gry fabularnej. Gra ta winna od-

woływać się do dwóch z trzech wylosowanych ha-

seł. W tej edycji były to: The Dreamtime (Czas Snu),

Czarist Russia (Carska Rosja) oraz Paradise Lost (Raj

Utracony).

Pieśni Ducha i Krwi wykorzystują pierwszy i trzeci

z nich. Zaczynając od końca, przy Raju Utraconym

postanowiłem zrezygnować z miltonowskich inspi-

racji zwłaszcza, że mam już poważnie rozgrzebaną

inną grę je wykorzystującą. Zresztą przy pisaniu Pie-

śni starałem się odciąć od mniej lub bardziej skon-

kretyzowanych dotychczasowych pomysłów (może

za wyjątkiem wygrzebanej niedawno broni Inków,

macany – btw. pamiętacie opowieść przy ognisku

z Apocalypto?). Zamiast słynnego poematu posta-

wiłem zatem na zespół o tej samej nazwie - Legen-

dę doom/gothic metalu, rozkosznie pretensjonal-

ny mrok, graikę na worku w którym dawno temu

dźwigałem kiedyś książki. Do tego wędrującego

wraz z upływem czasu w coraz mniej fajne dla mnie

rejony. Z kolei Czas Snu również nie odnosi się bez-

pośrednio do wierzeń aborygeńskich (choć wiele

ciekawych rzeczy na jego temat wyczytałem na tę

okoliczność), ale zainspirował mnie do nawiązania

do tradycji oralnej, wspólnej świadomości, niedo-

określoności świata u jego początków, w połączeniu

z Paradise Lost – czasu bynajmniej nie spokojnego

snu, ale koszmaru. Słowem: poptribalu. Podchodząc

do hasłowych inspiracji z jeszcze innej strony, Pieśni

Ducha i Krwi powstała jako próba połączenia uro-

czych ludzików z From Dust z rzeźnikiem z Blood-

forge, dwóch konsolowych gier, które w jakiś sposób

zapadły mi w pamięć. Gra o napieprzaniu Potworów

o Wieloczłonowych Nazwach, udająca, że jest czymś

więcej. Zarazem do fajnej (wierzę) sesyjki jak i anali-

zy na miarę publikacji na JawnychSnach (swoją dro-

gą polecam) – to jeszcze jedno skojarzenie/inspiracja

apropo Czasu Snu.

Lojalnie uprzedzam, że konkursowy szkic, który

powstał w tak ograniczonym czasie, nie został w ża-

den sposób przetestowany. Oczywiście wdzięczny

będę za wszelkie uwagi i komentarze, a najbardziej

za informację czy komuś i z jakim efektem chciało się

wypróbować ten szkic.

Swoje karty otrzymują też gracze. Nie zamiesz-

czam ich wzoru, gdyż będą zapewne służyć przede

wszystkim do bazgrania i notowania, a nieliczne po-

trzebne informacje pojawią się w czasie gry. Pusta

karta, czystość i niewinność członka plemienia, to

dobry początek naszej opowieści.

Początek pieśni

Narrator powinien rozpocząć grę od przeczytania

tekstu z pierwszej strony tego dokumentu. Następ-

nie bezpośrednio, lub np. ustami postaci przewodzą-

cej odbywającemu się obrzędowi, opisuje pokrótce

plemię, i problem jaki go trapi powód dla którego kil-

koro z jego syn i cór musi wyruszyć na niebezpieczną

wyprawę. Im bardziej klasyczny powód tym lepiej,

parę sugestii na ten temat znajdziesz na końcu tego

dokumentu.

Kordian Krawczyk vel sil

sil@grynarracyjne.pl

Gry narracyjne.pl

Gra na licencji CC-NC-SA

Ilustracja na okładce: Pantless/sxc.hu

Tło: ana_labate/sxc.hu

Przygotowania

Gra opiera się na w miarę klasycznym modelu Mi-

strza Gry – tu zwanego Narratorem, oraz graczy.

Do gry będziecie potrzebować paru kartek, cze-

goś do pisania (najlepiej na czarno i czerwono), oraz

zwykłych sześciennych kostek, po jednej dla gracza

plus dwie-trzy dodatkowe powinny w zupełności

wystarczyć. No i jeżeli stosujecie podczas gry pod-

kład muzyczny, proponuję którąś z pierwszych płyt

Paradise Lost .

Na początku gry Narrator na swojej kartce powi-

nien zaznaczyć 33 punkty My-Ducha. Ta wartość to

ilar, na którym opiera się cała rozgrywka. Jej zmniej-

szenie spowoduje, że gra będzie krótsza bądź trud-

niejsza, zwiększenie – dłuższa lub łatwiejsza.

Bohaterowie

Postacie graczy poznajemy w dalszej części obrzę-

du . Całe plemię tańczy wokół ognia, a wśród nich

ci, którzy będą musieli w końcu opuścić swój lud.

Któryś z graczy musi w końcu zdecydować, że kie-

rowana przez niego postać wchodzi w środek kręgu.

W dłoniach ściska makanę, własnoręcznie wykonaną

drewnianą maczugę, nabitą ostrymi kawałkami ka-

mienia. Gracz opisuje wygląd postaci, a następnie,

już odgrywając postać, przedstawia się, opowiada jak

samodzielnie wykonał broń, oraz tłumaczy dlaczego

chce wziąć udział w wyprawie. Jednocześnie Narra-

tor skreśla punkt My-Ducha z karty, a gracz na swojej

karcie zaznacza 10 punktów Ja-Ducha. Plemię użycza

mu części swej siły, by mógł działać dla jego dobra.

Ja , Łania, wyruszam na ratunek Drugiej Córze Wiatru. Moja makana jest mocna jak moje nogi, które poniosą

mnie na szczyt Góry Czaszek i ostra niczym ból, po stracie naszej siostry, podaruję go Czarnym Skrzydłom.

Po prezentacji na środek kręgu może wejść inny

gracz. Podobnie jak pierwszy opisuje swoją postać,

a następnie jej ustami wygłasza podobną przemowę

i również otrzymuje punkty Ja-Ducha. Teraz wo-

jownicy rytualnie krzyżują makany. Znów któryś z

graczy musi rozpocząć pojedynek rzucając kostką.

Atakujący opisuje początek starcia. Deklaruje przy

tym o ile punktów Ja-Ducha toczy się walka, w za-

leżności od tego jak brutalnie podejdzie do sprawy.

Wtedy rzut kostką wykonuje drugi gracz. Gracz,

który wyrzucił więcej, opisuje koniec pojedynku. W

przypadku remisu koniec starcia opisuje broniący

się gracz.

Gdy któryś z wojowników przegra, gracz skreśla

odpowiednią ilość punktów Ja-Ducha, które dopisu-

je sobie zwycięzca. Gdy wygra atakujący, jest to tyle

punktów ile zadeklarował, a gdy wygra broniący –

maksymalnie dwa razy więcej lub dowolnie mniej,

wedle jego uznania i adekwatnie do opisu. Niezależ-

nie od wyniku, wojownik który wszedł w krąg jako

pierwszy, wycofuje się na bok, a jego miejsce może

zająć postać kolejnego gracza.

Po ostatnim pojedynku wojownicy są gotowi aby

wyruszyć w drogę.

Akcja (Aja – Ciało) - to wszelkie działania izycz-

ne nie będące walką. Akcją może być wspięcie się na

Urwisko Nietoperzy, bieg bo Moście nad Przepaścią

bez Dna, przekradnięcie obok Strażników Plemienia

Zielonego Płomienia.

Walka (Waka – Makana) - – to wszelkiego rodza-

ju starcia, praktycznie zawsze toczone przy pomocy

makany.

Charyzma (Chaz – Mądrość) to wszelka aktyw-

ność, gdzie liczą się duma, prezencja i mocne słowa.

Moc – (Mo - Śnienie) to dar do przeprowadzania

Inwokacji i Rytuałów.

ku może dodać 1. Gdy i ten test się powiedzie, przy

kolejnym dodawane jest 2 itd. Gracz może również

zdecydować, że zgromadzone punkty Wichru wyko-

rzysta kto inny. Przy kolejnych testach mogą być wy-

korzystywane różne aspekty. Przykładowo wojow-

niczka może podkraść się pomiędzy kamieniami ku

Złowieszczemu Wodnemu Demonowi (akcja), zadać

mu celny cios makaną (walka), a następnie skoczyć w

dół wodospadu (znów akcja).

Inicjatywa

Narrator powinien zaznaczać każdą przeprowa-

dzoną (niekoniecznie udaną) akcję poszczególnych

graczy. W momencie gdy nie wiadomo, który z gra-

czy ma działać, pierwszeństwo ma najmniej aktywny

do tej pory gracz. W przypadku takiej samej ilości

punktów decyduje rzut kostką.

Testy

Podstawowym rodzajem testu jest dodanie do od-

powiedniego Aspektu wyniku rzutu kostką, a na-

stępnie porównanie wyniku z poziomem trudności.

Wynik wyższy oznacza sukces, wynik mniejszy lub

równy – porażkę.

W grze stosowane są, wedle uznania Narrato-

ra, cztery poziomy trudności: łatwy – 2, średni – 4,

trudny – 6, niemożliwy -8. Oczywiście, że postacie

graczy będą w końcu w stanie dokonywać czynów

niemożliwych.

Walka

Po pierwszym udanym teście ataku, gracz może

iść za ciosem próbując kolejnego. Normalnie zgod-

nie z zasadą wichru otrzymuje przy nim dodatkowy

punkt, jednak jednocześnie o 2 rośnie poziom trud-

ności. Warto jednak zaryzykować, bo przy każdym

kolejnym ataku przeciwnik traci dwa razy więcej

punktów Ducha. Po pierwszym 1, po drugim 2, po

trzecim 4 itd. Narrator powinien przy tym zasygnali-

zować, że dany atak kończy się śmierć przeciwnika,

aby gracz mógł swobodnie ją opisać.

Aspekty :

Postacie graczy deiniowane są przez cztery aspek-

ty określające ich predyspozycje w poszczególnych

dziedzinach. W nawiasach podano oryginalne termi-

ny Czasu Snu wraz z ich tłumaczeniem, na początku

gry wszyscy powinni umówić się, który z trzech ze-

stawów będą stosować.

Wicher

W momencie, gdy graczowi powiedzie się test, przy

kolejnym – o ile będzie w miarę natychmiastowym

i logicznym następstwem poprzedniego – do wyni-

Przeciwnicy

W zasadzie jedynym parametrem określającym

przeciwników, jest wielkość ich Ducha. Od 1 w przy-

padku np. Złowieszczych Kruków, po 20 w przypad-

ku np. Żelaznego Kolosa. Poziom trudności podczas

walki jest wypadkową całego zagrażania. Nie ma

potrzeby dzielenia go na poszczególnych przeciwni-

ków, podobnie jak gracz walczy naraz ze wszystkim,

nawet odbieranego Ducha może zgodnie z opisem

podzielić na kilku przeciwników.

Gdy gaśnie Duch

W momencie, gdy postać straci wszystkie punkty

Ja-Ducha, jest na tyle ciężko ranna czy ogólnie w jakiś

sposób osłabiona, że nie jest w stanie działać samo-

dzielnie. W momencie gdy gracz ma utracić więcej

punktów Ja-Ducha niż posiada, jego postać umiera.

Niezależnie od sytuacji nie dzieje się to od razu, ale w

sposób zapewniający graczom możliwość rozegrania

tej sceny.

przy tym ma niebagatelne znaczenie przy zakończe-

niu wyprawy.

Charyzma

Przy każdym użyciu Charyzmy, gracz musi wygło-

sić związaną z akcją króciutką mowę. Poziom trudno-

ści testu określany jest przez Narratora, w zależności

od tego co chce osiągnąć przemawiający i rozwoju fa-

buły. Zmuszenie Bluźnierczego Smoka-Węża Mroku

do poddania będzie zadaniem Niemożliwym, pod-

czas gdy przekonanie Zagubionej, aby udała się po

pomoc i opiekę do plemienia – Łatwym.

Porażka w teście Charyzmy zwykle oznacza atak

osoby czy istoty, do której przemowa nie traiła. W

tym przypadku reguły utraty Ja-Ducha, osłony i

przejmowania inicjatywy działają jak przy walce.

Możliwe jest również użycie Charyzmy razem z Wi-

chrem. Np. rozpoczynając walkę buńczuczną mową

paraliżującą wrogów, lub też przeciwnie – po zakoń-

czonym pojedynku z Hersztem Strażników Wielkiej

Głowy, wygłoszając przemówienia wzywającego

jego pobratymców do ustąpienia z drogi.

Znak Krwi

Znak Krwi jest szczególnym rodzajem rytuału, pod-

legającym zupełnie innym zasadom niż te opisane

w dalszej części. Zwykle przeprowadzany jest przy

użyciu krwi pokonanego przeciwnika. Może być też

jednak możliwy do wykonania w innych okoliczno-

ściach, zależnie od fabuły. Krew może np. pochodzić

z Demonicznego Kamienia Mocy, lub też z ranki jaką

sama sobie zadała Bagienna Upiorzyca. Zawsze jed-

nak przeprowadzenie rytuału Znaku Krwi musi wy-

magać wiedzy i zgody osoby mu się poddającej.

Podczas przeprowadzania rytuału Gracz decyduje,

który z aspektów swojej postaci chce zwiększyć, a

następnie rzuca kostką dodając do wyniku swą Moc.

Jeżeli uzyskany wynik będzie większy od obecnego

poziomu Aspektu, następuje jego zwiększenie o je-

den punkt. Efektem może być także zwiększenie ilo-

ści punktów Ja-Ducha. W niektórych przypadkach,

np. totemów, wyjątkowo silnych przeciwników itd.,

Narrator może zadecydować, że Znak Krwi ma po-

tężniejszą moc, dodając kilka punktów do wyniku

rzutu.

Każdy przeprowadzony Rytuał Znaku Krwi po-

winien być odnotowany na karcie postaci . Ich ilość

podczas gry wpływa na skuteczność Rytuałów, a

Porażka

W przypadku przegranego testu, Narrator opisuje

początek porażki. W tym momencie może się zda-

rzyć, że inny gracz zadeklaruje, że jego postać spie-

szy towarzyszowi na ratunek. W tej sytuacji to on

opisuje jak toczy się akcja i oboje tracą po punkcie

Ja-Ducha. Jednocześnie spieszący z pomocą gracz

przejmuje inicjatywę.

W przypadku gdy nikt nie zdecyduje się na pomoc,

gracz, który odniósł porażkę traci 2 punkty Ja-Ducha

, a Prowadzący może wprowadzić Eskalację.

Moc Ducha

Każdy członek plemienia zdolny jest do wykorzy-

stania Ducha w szczególny sposób, przez Inwokacje i

Rytuały wpływając na świat na jego duchowej płasz-

czyźnie.

Inwokacje sprowadzają się zwykle do paru słów

wypowiedzianych „do Ducha”. Ich istotą jest to, że

wojownik czerpie doń moc z własnego Ja-Ducha.

Efektem Inwokacji jest wynik rzutu kostką do które-

go dodajemy Moc i ewentualnie siłę Wichru. Kosz-

Eskalacja

W momencie gdy w obliczu zagrożenia żaden z

graczy nie podejmie inicjatywy, lub też gracze utra-

cą ją podczas akcji, następuje Eskalacja. Narrator

może zmienić sytuację na mniej korzystną dla np.

wprowadzając nowych przeciwników albo czynniki

zewnętrzne jak np. zatrzaskujące się Ogniste Wrota

Mocy.

Różne drogi

W przypadku gdy postacie mają sprzeczne cele,

zwycięzcę można wyłonić przeprowadzając odpo-

wiedni test. Może to być test Akcji w przypadku np.

wyścigu, Charyzmy w przypadku sporu, Mocy, gdy

rzecz tyczy się siły duchowego wsparcia lub też Wal-

ki, gdy postacie uznają, że to jedyny sposób rozstrzy-

gnięcia sporu.

Testy takie wykonywane są podobnie jak zwykłe.

Gracz „atakujący”, deklarujący test, opisuje jego

początek, i rzuca kostką, a następnie kostką rzuca

adwersarz, opisując obronę. Zwycięzca opisuje jak

zakończył się spór. W przypadku pojedynku obo-

wiązują te same zasady odnośnie punktów Ja-Ducha

co przy wprowadzaniu postaci.

tem – utrata ilości punktów Ja-Ducha równa wyniko-

wi rzutu. Trzy podstawowe Inwokacje to:

ału obliczany jest w ten sam sposób jak Inwokacji,

natomiast jego kosztem jest wybrana przez gracza

ilość punktów My-Ducha. Gracz rzuca tyloma kost-

kami ile zadeklarował punktów, a następnie sumuje

wyniki odejmując od nich ilość Znaków Krwi i do-

dając swą Moc. W przeciwieństwie do Inwokacji,

Rytuały mogą być przeprowadzane wspólnie, w tym

przypadku każdy gracz określa dla siebie jego efekt

(sumując Moc i wynik rzutu/rzutów). Ostatecznym

efektem Rytuału jest jeden wybrany – zwykle naj-

wyższy – taki efekt.

Podstawowy rytuał to „Jestem, jesteś, częścią ple-

mienia” – pozwalający na odzyskanie punktów Ja-

Ducha, kosztem My-Ducha plemienia.

Duchu mój, kieruj jej, jego ciałem, bronią, prze-

mów przez usta –Inwokacja wspierająca, która może

być ona wykonana tuż przed rzutem wykonującego

akcję gracza, już po opisaniu jej początku. Niezależ-

nie od siebie Inwokację wspierającą może przepro-

wadzić kilku graczy. Prowadzący akcję gracz po

swoim rzucie kostką może zdecydować, że zamiast

wyniku przyjmuje efekt (wybranej) Inwokacji. Inwo-

kacje tego typu przeprowadzana są obok normalne-

go toku akcji, więc nie podlegają zasadzie Wichru.

Duchu mój, wspieraj ją, jego – Inwokacja prze-

prowadzana jako pojedyncza akcja, pozwalająca na

wzmocnienie Ja-Ducha towarzysza, poprzez przeka-

zanie mu swojej cząstki. Osoba, wobec której zasto-

sowano tę Inwokację, otrzymuje tyle punktów Ja-Du-

cha ile wynosi jej efekt. Aby Inwokacja się powiodła,

osoba ta musi mieć co najmniej 1 punkt Ja-Ducha.

Mój duch jest silniejszy – Inwokacja przeprowadza-

na jako pojedyncza akcja, pozwalająca w wymyślony

przez gracza sposób osłabić przeciwników. Mecha-

nicznie traktowane jest to jako utrata przez przeciw-

ników punktów Ducha równych Efektowi Inwokacji.

Poprzez Ducha

Podczas gry mogą zdarzyć się sytuacje, pod-

czas których gracze będą mogli, chcieli lub musieli

przeprowadzić Rytuały lub Inwokacje, by osiągnąć

określony cel. W takim przypadku uzyskany efekt

Inwokacji/Rytuału porównywany jest z poziomem

trudności testu.

Szczególnym przypadkiem tego typu Rytuałów (ra-

czej nie Inwokacji), są sytuacje, w których gracze nie

za bardzo wiedzą, co robić, lub też tarapaty w jakich

się znaleźli uniemożliwiają im działanie. Po przepro-

wadzeniu Rytuału, Narrator powinien bądź udzielić

im wskazówki, bądź też w nawet cudowny sposób

zmodyikować sytuację, kierując się wysokością uzy-

skanego Efektu, a zarazem dobrem gry.

Popularna opinia głosi, że Mistrz Gry jest czymś w

rodzaju boga świata w którym prowadzi grę. Tu ma

szansę się wykazać i swą interwencją, pośrednio -

siłą słowa - lub bezpośrednio, przez postać Narratora

(to przecież wieczny czas snu), pomóc proszącym o

to graczom.

Upadek plemienia

Czerpanie przez wojowników z My-Ducha plemie-

nia, powoduje jego osłabianie. Może być ono sygna-

lizowane w wizjach jako jego izyczne wyniszczanie.

Dobrze jest to przy tym wpleść w powód wyprawy

– przykładowo podczas szukania ratunku przed nie-

znaną chorobą, utrata punktów My-Ducha może wią-

zać się z coraz krwawszym żniwem jakie ta zbiera.

Wykorzystanie wszystkich punktów My-Ducha

oznacza upadek plemienia, śmierć, albo gorszy los

jego członków. To koniec, wojownicy nie mają jdokąd

wracać, choć mogą to uczynić aby na własne oczy zo-

baczyć jaki los spotkał ich współplemieńców. Wtedy

narrator przedziera swoją kartę, kończąc pieśń.

Podczas gry możliwe jest także zwiększenie My-

Ducha, zależnie od rozwoju fabuły. Przykładowo

może to być przekonanie uwolnionych więźniów,

aby się do niego przyłączyli.

Jeżeli ilość Znaków Krwi postaci przeprowadzają-

cej Inwokację jest większa niż osoby, która przyjmuje

ten efekt, to wraz z korzyścią wynikającą z inwokacji

uzyskuje ona także jeden punkt Znaku Krwi.

Rytuały

Rytuały wymagają dłuższych i bardziej skompli-

kowanych czynności, tańca, śpiewu, medytacji. Ich

moc wynika z Ducha całego plemienia. Efekt Rytu-

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: