Pytania I Odpowiedzi Do Rozmów Z Bogiem.pdf

Pytania i odpowiedzi do „Rozmów z Bogiem”

Podziękowania

Przede wszystkim, jak zawsze, składam podziękowania mojemu najbliższemu przyjacielowi,

Bogu. Żyje mi się coraz lepiej, odkąd rozpocząłem szczerą, autentyczną rozmowę z Bogiem, a

od kiedy staliśmy się przyjaciółmi, cudom nie ma końca.

Następnie dziękuję mojej żonie Nancy oraz dzieciom. Dzięki nim mogłem poświęcić się

pisaniu i podzielić się ze światem tym początkowo tak osobistym doświadczeniem, przy okazji

stawiając cały dom na głowie.

Winien jestem wdzięczność, szczególnie za tę książkę, mej wspaniałej przyjaciółce i asystentce

zajmującej się projektami specjalnymi, Rosę Wolfenbarger, która całymi latami gromadziła,

archiwizowała, szufladkowała odpowiedzi, jakich udzielałem pisemnie na przysyłane do mnie

listy, i wiele miesięcy spędziła na przeglądaniu i wybieraniu odpowiedzi, które złożyły się na

niniejszą książkę.

Wstęp

Każdemu człowiekowi nasuwają się pytania dotyczące życia, każdy chciałby wiedzieć, na czym

właściwie polega życie. Każdy człowiek zna też odpowiedzi. Nie każdy jednak o tym wie.

Ja na pewno nie wiedziałem. Szukałem odpowiedzi wszędzie - tylko nie we własnym wnętrzu.

Słuchałem rodziców, rodzeństwa i przyjaciół, nauczycieli, pastorów, przywódców, autorów, filozofów

- kogokolwiek, kto moim zdaniem miał coś do przekazania.

Potem zwróciłem się do Boga.

Zasypałem go pytaniami. I w końcu uzyskałem odpowiedzi. Z tych odpowiedzi powstawały kolejne

księgi Rozmów z Bogiem. Dały one początek dalszym pytaniom. Nie tylko z mojej strony, ale od

wielomilionowej rzeszy czytelników tych książek.

Z otrzymanych odpowiedzi za najważniejszą uważam tę, że nie muszę nikogo pytać. Wszystkie

odpowiedzi, oznajmił mi Bóg, noszę we własnym wnętrzu. Wystarczy, że zagłębię się w siebie. Nic

więcej nie trzeba robić. We własnym wnętrzu spotkamy Stwórcę. Albowiem Bóg przebywa w

każdym z nas.

Oczywiście, nie ma nic złego w pytaniu innych. Od Innych Cząstek Boga mogą płynąć cenne,

niekiedy nawet pożyteczne dla ciebie nauki. Warto jednak pamiętać, że żadna inna cząstka Boga nie

usłyszy przesłania skierowanego do ciebie wyraźniej niż ta cząstka Boga, która jest w tobie. Zatem

słuchaj rad, rozważaj nauki, zasięgaj opinii, ale zawsze dokładnie porównaj je z tym, co

podpowiada ci twój Wewnętrzny Głos. Jeśli bowiem wyniesiesz otrzymywane z zewnątrz

przekazy do rangi Prawdy Absolutnej, ogłosisz tym samym, że nie jesteś źródłem. A to

zadałoby kłam twojej istocie.

Może to zabrzmieć dziwnie w książce, która bądź co bądź zawiera pytania, ale jest jak

najbardziej słuszne. Nie chcę bowiem wywołać wrażenia, że odpowiedzi tutaj podane są

bardziej autorytatywne niż te, jakie dyktuje ci serce. Tam bowiem, w sercu, kryje się

prawdziwa mądrość.

Czasami wartość przekazu płynącego z innego źródła polega przede wszystkim na tym, że

otwiera cię na twoją własną prawdę. Z takim przekonaniem przygotowaliśmy tę książkę.

Dlatego też poświęcam czas, a także miejsce na łamach naszego biuletynu na to, aby

odpowiedzieć chociaż na niektóre z ponad trzystu listów, jakie co miesiąc otrzymuję od ludzi

z całego świata, z pytaniami na temat Rozmów z Bogiem i stosowania ich przesłania

w codziennym życiu. Z tego względu również wybraliśmy i zamieściliśmy w tej książce

najciekawsze pytania i odpowiedzi ze zbiorów zgromadzonych w ciągu pięciu lat istnienia

biuletynu.

Nie zdziw się przy czytaniu tych listów, kiedy znajdziesz w nich odrobinę samego siebie.

Przecież wszyscy zadajemy sobie te same pytania. Wszyscy rozpatrujemy, z własnej

perspektywy, te same zagadnienia. Toteż trzymasz teraz w ręku nie książkę, lecz zwierciadło.

Proszę, żebyś wejrzał w nie głęboko. Zobacz, co się w nim odbija. Kto wie, czy nie twoja

własna droga do Najwyższej Prawdy.

Neale Donald Walsch sierpień 1999 Ashland, Oregon

Rozdział 1

Pytania złożone

Uwielbiam pytania. Poszerzają moje horyzonty myślowe. Im trudniejsze pytanie, tym bardziej mnie

pociąga. Dlatego taką frajdę sprawiło mi odpowiadanie na pytania w niniejszej książce. Niektóre z nich

stanowiły dla mnie nie lada wyzwanie, ponieważ przemawiała przez nie pasja, frustracja, dociekliwość

umysłów śmiałych i nie dających się zbyć byle czym.

Starałem się uporządkować poruszane kwestie według tematów. Jednakże autorzy kierowanych do

mnie listów nie zawsze ograniczali się w nich do jednego tylko zagadnienia. Zamierzałem te

wieloaspektowe dociekania rozbić na poszczególne składniki, te zaś przydzielić do ściślej

określonych kategorii, lecz w końcu uznałem, że w ten sposób straciłyby wiele ze swej

przebojowości. Urok tych pytań polega na tym, że są skomplikowane i wielowarstwowe.

Tak jak samo życie, rzecz jasna. Zatem oto one, pytania z życia wzięte. Prawdziwe pytania

o prawdziwym życiu, stawiane przez prawdziwych ludzi.

Dlaczego ludzie nawzajem się ranią?

Na imię mam Penny i Twoja książka zrobiła na mnie ogromne wrażenie! Neale, pod wpływem Twojej

książki nasunęły mi się następujące pytania:

1. Nadal nie rozumiem, dlaczego ludzie ze sobą związani, zwłaszcza w rodzinie, nieustannie ranią się

nawzajem, a ich związek przeżywa wzloty i upadki. Czy w ten sposób dochodzi do głosu karma

z poprzednich żywotów?

2. W Twojej książce Bóg powiada, że kolor biały nie oznacza braku barwy, lecz barwę zawierającą

wszystkie pozostałe. Czy ma to odniesienie również do rasy? Czy wobec tego biały człowiek skupia

w sobie wszystkie inne rasy? Ciekawi mnie, jako Murzynkę, po co Bóg stworzył ludzi o różnych

kolorach skóry i jakie są Jego/Jej zapatrywania na obecne stosunki rasowe. Wiem, że nie ma rasy

wyższej, ale zależy mi na tym, aby Bóg to potwierdził.

3. Czy na pewno diabeł nie istnieje? Kim był Lucyfer? Czy zło na świecie bierze się tylko i wyłącznie

z człowieka? Nie czai się gdzieś tam zły duch? Zdajesz sobie sprawę, jakie to niesie ze sobą następstwa

uwolnienie od lęku, uwidocznienie się kryjącego się w nas potencjału?

4. Jak mogę wyzbyć się mego strachu dosłownie przed wszystkim?

5. Czy Bóg to „on” czy „ona”? Jak to jest naprawdę? Jak do Niej się zwracać? Czy Ona przywiązuje

do tego znaczenie? Może wszystko Jej jedno? Przed przeczytaniem Twojej książki nie ośmieliłabym się

stawiać takiego żartobliwego pytania.

6. Czy występują na świecie religie, które zawierają w sobie prawdziwe przesłania Boga? Zostałam

wychowana w wierze katolickiej, ale rozstałam się z kościołem, kiedy na własną rękę zaczęłam poszukiwać

prawdy. Nie wiem, jak siebie określić, jedynie jako „Dziecko Boże”. Głęboko wierzę w Jezusa (ponieważ

odpowiedział na moje wezwania niejeden raz), więc mogę chyba zaliczyć siebie do chrześcijan. Podzielam

też wiele poglądów ruchu Nowej Ery, choć nie wszystkie. W sumie wychodzi na to, że jestem

chrześcijanką Nowej Ery (uśmiech).

7. I na koniec, jak rozmawiać z Boginią? Czy przemówi do mnie pomimo tych wszystkich moich lęków

i wątpliwości? Jak nawiązać z Nią łączność? To zabrzmi głupio, ale chcę usłyszeć od Niej, że mnie

kocha, i poczuć Jej miłość. Chciałabym poświęcić się służbie innym, ciężko dotkniętym przez los, ale

pragnę otrzymać od Niej wskazówkę, na czym się skupić - na chorych na AIDS, bezdomnych,

dzieciach? Możesz mi pomóc? Mam nadzieję, że docenisz moją szczerość, i ufam, że mi odpiszesz.

Z serdecznymi pozdrowieniami i podziękowaniami, Penny.

Moja cudowna, cudowna Penny, oczywiście, że odpowiem. Co za list! Mógłbym na jego podstawie

napisać całą książkę! Zajmijmy się twoimi pytaniami po kolei.

1. Ludzie ranią siebie nawzajem w związkach, ponieważ się ranią. Po prostu tak postępują, Penny. Nie

ma po temu szczególnego powodu, takiego jak, na przykład, „dochodząca do głosu karma

z poprzednich żywotów”. Tak się w życiu dzieje. Nikt nie zadaje bólu drugiemu z nikczemnych

pobudek. Zapamiętaj dwie ważne rzeczy, Penny:

- Nikt nie postępuje niewłaściwie, zważywszy na jego widzenie świata.

- Każdy atak to wołanie o pomoc.

Ludzie ranią jeden drugiego, ponieważ pragną czegoś, co jak sądzą, nie jest im dane, albo mają do

czynienia z czymś, czego nie chcą. Ich położenie sprowadza się albo do jednego albo do drugiego

i nie wiedzą, jak sobie z tym poradzić. Uważają, że jedynie kosztem cierpień drugiej osoby mogą

postawić na swoim czy zaspokoić swoje pragnienia. Wcale nie musi tak być, ale oni o tym nie

wiedzą. Nie pojmują, jak można „uzyskać to, czego się pragnie”, albo „usunąć to, czego się nie

chce”, bez zadawania bólu drugiej osobie.

To świadomość, nie zamiar, stanowi problem. Przyjmij każdą zadaną ranę z miłością

i współczuciem. Współczuciem dla przejawionego w ten sposób braku zrozumienia

(wszystkim nam się to zdarza), miłością wobec jakże ludzkiego dążenia - mimo że mocno

chybionego - do rozwiązania własnych dylematów i nadania sensu własnemu życiu.

Wszyscy uczestniczymy tu w dziele stawania się. Stwarzania. Bycia. Niektórzy potrafią „być”

czymś więcej niż inni. Tak już Jest. Ja nazywam to „Jestestwem”. Pogódź się z tym

z uśmiechem. Przygarnij do serca z miłością. Zrozum, że nikt nie chce cię skrzywdzić. Robią

to nieumyślnie, albo rzeczywiście celowo, ponieważ nie znają innego sposobu na

doświadczenie tego, czego pragną. Następnym razem, gdy ktoś cię zrani, nie zważaj na ból

i zadaj jedyne pytanie, które ma znaczenie: Czego chcesz lub potrzebujesz tak bardzo, że

w twoim przekonaniu musisz mnie zranić, aby to zdobyć? Możesz zadać sobie to pytanie po

cichu, w duchu, albo jeśli wasz związek oparty jest na szczerości i otwartości, możesz to

wypowiedzieć na głos. Spróbuj tego kiedyś. To znakomity środek na uciszanie kłótni. To

znakomity środek na przerwanie pasma upokorzeń.

Czego chcesz lub potrzebujesz tak bardzo, że w twoim przekonaniu musisz mnie zranić, aby

to zdobyć?

Co takiego chcesz zyskać lub poczuć w tej chwili?, Czy mogę jakoś pomóc ci to osiągnąć nie

wyrzekając się swej tożsamości?

Nawet zadanie sobie tych pytań w duchu może odmienić sytuację tak dramatycznie, tak nagle,

tak silnie, że nie nadążysz za rozwojem wypadków. A twój partner nie będzie się mógł

nadziwić, na jaki poziom duchowy się wzniosłaś! Wiele jeszcze można by powiedzieć na ten

temat.

2. Nie mogę się tu wypowiadać w imieniu Boga, Penny. Odnosi się to do wszystkich stwierdzeń

zawartych w tej książce. Nie jest ona kontynuacją Rozmów z Bogiem.

Nie mogę teraz tak po prostu usiąść, kiedy najdzie mnie ochota, i na życzenie zacząć odbierać

przekazy, które złożyły się na tę książkę. Jak zaznaczyłem w Księdze 1, cały ten proces trwał

rok. Księga 2, to kolejny rok, a Księga 3 powstawała jeszcze dłużej. Nie twierdzę więc, że list,

który trzymasz w ręku, to komunikat prosto od Boga czy dzieło natchnione, jak określam

trylogię Rozmów z Bogiem. Odpowiedzi, jakie kieruję do czytelników, oddają to, co sam

wyniosłem z tego doświadczenia. Zawarłem w nich własne rozumienie, wynik sześciu lat

spisywania „dyktowanego” mi materiału do trylogii. Chcę postawić sprawę jasno. Wystrzegam

się jak ognia powoływania się na autorytet Boga, w myśl zasady, że „przez usta Neale'a

przemawia sam Bóg”. Byłoby ogromnym - kolosalnym wręcz - błędem przypisywanie mi

takich intencji.

Jeśli chodzi o twoje pytania dotyczące rasy, Penny, to nie sądzę, że biały człowiek skupia w

sobie wszystkie inne rasy. „Biała rasa” to po prostu jeden z odłamów Rasy Macierzystej, a

wyznaczająca ją pigmentacja i cechy fizyczne to nic więcej, jak skutek biologicznych

wymogów przetrwania w najwcześniejszych fazach rozwoju ludzkiego gatunku, w odpowiedzi

na zróżnicowane warunki środowiskowe. Te odmiany wciąż rozrastają się w oparciu o

dziedziczony zasób genów, ustalony w tamtych czasach i przekazywany z pokolenia na

pokolenie.

Co się tyczy pytania, „Po co Bóg stworzył ludzi o różnych kolorach skóry?”, nie wydaje mi się,

aby Bóg pewnego pięknego ranka usiadł sobie i powiedział, „Stworzę teraz wiele ras ludzi, o

różnych kolorach skóry i cechach fizycznych”. Myślę, że Bóg po prostu pozwala toczyć się

procesowi życia, a z tego procesu wyłaniają się wszystkie rzeczy. Nie tylko rasy, ale i wulkany.

Huragany. Trzęsienia ziemi. Ludzkie błędy i potknięcia. Kpiny ze sprawiedliwości. Dobroć i

miłosierdzie. Cokolwiek wymienisz. Nie sądzę, aby Bóg wymyślał i stwarzał po kolei „warunki

i okoliczności” ludzkiego doświadczenia, albo nawet wszystkie naraz, jednym mistrzowskim

posunięciem. Uważam, że Bóg stworzył życie jako takie, w obrębie fizycznego wszechświata, i

ustanowił wyborne prawa, które rządzą jego przebiegiem. Nauka stanowi próbę odkrycia

tychże praw, zrozumienia ich i wykorzystania do osiągnięcia pożądanych wyników. Istnieje

nawet duchowy ruch o nazwie Religious Science, którego podstawą jest założenie, że prawa

Boga są zrozumiałe dla człowieka, a spożytkowanie ich przynosi zbliżone i przewidywalne

wyniki.

Natomiast, jeśli chodzi o to, „jakie są Jego/Jej zapatrywania na obecne stosunki rasowe”, tego

nie wiem. Musiałabyś zwrócić się do Niej. Ale domyślam się, jak Bóg mógłby odpowiedzieć

na to pytanie. Sądzę, że Bóg rzekłby: „Ludzie zdradzają niezwykłe upodobanie do

podkreślania tego, co ich różni, i tworzenia na tej podstawie podziałów. Wykształciliście

gatunek, który niechętnie odnosi się do różnic. To właśnie ta jedna ludzka wada

odpowiedzialna jest za ogrom nieszczęścia, jakie szerzy się na świecie. Gdybyście tylko zdołali

się wznieść ponad własne odmienności i przestali wznosić z ich powodu bariery między sobą;

gdybyście umieli skupić się z miłością na tym, co was łączy - umiłowaniu pokoju, pragnieniu

kochania i bycia kochanym, nadziei na godne życie w świecie wolnych wyborów, tęsknocie za

warunkami sprzyjającymi wyzwoleniu waszego najwyższego potencjału, żarliwym i

nieustającym wewnętrznym nakazie wyrażania tego, co w was najlepsze - gdybyście potrafili

dostrzec w nich istotne składniki człowieczeństwa i pielęgnowali je, krzewili, umacniali,

zamiast umacniać strach, złość, nienawiść i podejrzliwość, jako pochodne waszych podziałów,

wówczas po wsze czasy odmieniłby się całokształt ludzkiego doświadczenia i nastałby raj,

jaki dla was na początku urządziłem”.

Wreszcie, wierzę, że Bóg podsumowałby to wszystko jednym doniosłym stwierdzeniem:

„Prawdą jest też Penny, że nawet Ja nie jestem od was 'wyższy'. Kiedy to zrozumiesz,

zobaczysz, na czym polega najwspanialszy dar dany wam od Boga: każdy z was nosi w sobie

mądrość, potęgę, doskonałość i miłość pochodzące wprost od samego Boga, ponieważ wy

składacie się na to, czym Ja Jestem. Siłą rzeczy jest to prawda, ponieważ Ja Jestem wszystkim.

'Różnica' między nami, Penny, sprowadza się wyłącznie do tego, że Ja o tym wiem, a ty nie”.

Jestem szczerze przekonany, że tak powiedziałby Bóg, moja nowa przyjaciółko, a kto

zaprzeczy temu, że właśnie przemówił przeze mnie?

3. Tak, Penny, jestem pewny, że diabeł nie istnieje. Gwoli jasności przeczytaj raz jeszcze

odnośne strony Rozmów z Bogiem, Księgi 1. Ja ze swej strony nie mógłbym tego tutaj ująć

lepiej.

4. Franklin Roosevelt wyraził to nadzwyczaj celnie: „Straszny jest tylko strach, nic innego”.

Uwolnisz się od strachu, Penny, kiedy uświadomisz sobie, że nie ma czego się bać. Jaka

najgorsza rzecz może się tobie przydarzyć? To, że umrzesz, oczywiście. To chyba najgorsze,

co? Ale może okazać się najwspanialszym twoim doświadczeniem. Ludzie, którzy umierali,

lecz powrócili do życia, ludzie, którzy doświadczyli przeżyć na granicy śmierci, niczego się nie

lękają. Wiedziałaś o tym? Niczego się nie lękają. A dlaczego? Ponieważ widzą jasno, że nic nie

jest straszne - nawet śmierć.

Strach to wyznanie braku wiary w Boga. Gdyż jeśli Bóg istnieje, dlaczego nie miałby życzyć

tobie jak najlepiej? Lecz kiedy doświadczasz czegoś, co w twoim osądzie nie jest dla ciebie

„najlepsze”, kto jest tego przyczyną? Bóg? A może ty sama?

Niemniej, nie potępiaj strachu, Penny, ani go nie odsuwaj. Strach to po prostu przeciwieństwo

miłości, bez niego miłość nie mogłaby zaistnieć w naszej rzeczywistości. Dlatego pokochaj

swój strach. Można by powiedzieć, pokochaj go „na śmierć”.

5. Bóg to nie jest ani „on” ani „ona”. Bóg nie posiada stałej postaci, poza tą, którą

nazwalibyśmy bezpostaciową. Niemniej, Bóg może przybierać i przybiera dowolne kształty.

Bóg wie, że to zrozumiesz. I nie, Bóg nie przywiązuje znaczenia do tego, jak się do Niego

zwracasz, jeśli w ogóle się do Niego zwracasz. Nie ignoruj Jej. Nie dlatego, że Ona czuje się

samotna i potrzebuje twojego towarzystwa. Największą przyjemność sprawia Bogu służyć ci

na tyle, na ile Mu pozwolisz, w takiej postaci, pod jaką zgadzasz się go rozpoznać. Czy

dostrzegasz Boga w kształcie kwiatu? A w natchnionej melodii? W tchnieniu wiatru?

Miękkości świeżego śniegu? A w twarzy twego prześladowcy? Czy dostrzegasz Boga w swym

oprawcy? Jeśli nie, to nie masz żadnego pojęcia o Bogu, nie rozumiesz Jej postępowania, nie

wiesz, o co Jemu chodzi. Dopiero kiedy widzisz Boga wszędzie wokół siebie - wszędzie -

naprawdę Go zobaczysz. Wielu ludziom trudno to pojąć; ciężko im się z tym pogodzić. Lecz

taka jest prawda, najwspanialsza, jaką kiedykolwiek obwieszczono.

6. W tej kwestii nie mogę rościć sobie prawa do obiektywizmu, dlatego skłonny byłbym raczej

je pominąć, bo kogo obchodzi zdanie Neale'a Donalda Walscha? Ważne jest, co ty o tym

myślisz. Rozeznaj się w religiach świata. Poczytaj o nich. Odwiedź kilka kościołów, synagog,

meczetów, świątyń, domów modlitwy. Zobacz, jaki wzbudzą w tobie odzew. Wybadaj, co

czujesz. Twoja prawda objawi ci się niedwuznacznie.

Chociaż większość religii ma swoje dobre strony, chciałbym przypomnieć w tym miejscu, co

na ten temat mówią Rozmowy z Bogiem. Otóż według RzB religia to podjęta przez człowieka

niezbyt udana próba wytłumaczenia tego, co jest niewytłumaczalne. Zgadzam się z tym

poglądem. Uważam, że istnieje ogromna różnica między „religią” a „duchowością”.

Opowiadam się za duchowością, lecz gdybym rozglądał się za dobrą religią, kierowałbym się

następującymi kryteriami wyboru: O Uwielbiam obrzędy, ale cenię również wiedzę, która

pomaga mi zrozumieć. Tymczasem wiele kościołów obecnie oferuje jedno kosztem drugiego:

albo wyjaśnia wszystko, co związane z Bogiem, przekazuje treści w sposób bardzo suchy, albo

skłania się ku doświadczaniu Boga w ramach bardzo ezoterycznej oprawy i umysł nie znajduje

w tym żadnej pożywki dla siebie. Dlatego szukałbym kościoła, który łączyłby i mieszał treści

intelektualne i przeżywanie rytualne, w co angażowałbym się cały, ciałem, duszą i umysłem.

- Wiem, że Bóg istnieje, działa i przejawia się w każdej rzeczy i osobie, dlatego nie

odpowiadają mi kościoły czy wspólnoty, które ubóstwiają jedną szczególną istotę, choćby

najświętszą, i wynoszą ją ponad inne. Uważam, że religie skupiające się na innej istocie mogą

być niebezpieczne, ponieważ wzbudzają pokusę zastąpienia własnej świętości, własnej

prawdy, własnej boskości tą czczoną istotą, przez co hamują duchowy rozwój i

sprzeniewierzają się doświadczeniu świętości, do którego wszystkich nas zaprasza życie. Z

tego powodu unikałbym kościołów wywyższających jedną istotę, gdzie nie dopuszcza się

samodzielnego myślenia i jednostkowego doświadczenia, jeśli nie są zgodne z naukami

jedynie Świętego.

- Wiem, że Bóg nie jest ani biały ani czarny, ani rodzaju męskiego ani żeńskiego, lecz przybiera

dowolną wybraną przez siebie postać, dla dowolnie obranego celu. Wiem również, że Bóg nie

wywyższa żadnej płci ani rasy nad inne. Szukałbym więc kościoła czy wspólnoty, która czci

Boga i Boginię, stwarza równe szanse kobietom i mężczyznom i nie odmawia nikomu prawa

do przewodzenia w świętym rytuale czy pełnienia posług kapłańskich.

- Wiem, że Bóg przemawia w dzisiejszych czasach wprost do ludzi i przez ludzi, jak czynił to

od zarania dziejów, i z tego względu wystrzegam się kościoła, sekty czy filozofii, które

twierdzą, że między człowiekiem a Bogiem niemożliwa jest bezpośrednia komunikacja, i

obstają przy tym, że konieczny do tego jest pośrednik czy też konkretny obrządek.

- Wiem, że nie ma „jedynie słusznej drogi” prowadzącej do Boga, „jedynie słusznego sposobu”

doświadczania Boga, miłowania Boga i wnoszenia doświadczenia Boga bezpośrednio do

swego życia, a ponieważ to wiem, odrzucam taki kościół, religię, stowarzyszenie, kult, który

odmawia prawdziwości innym naukom i praktykom, i co więcej, utrzymuje, że inne nauki i

praktyki, obojętnie, jak szczere czy szlachetne, prowadzą nieuchronnie do potępienia, budzą

gniew tego samego Boga, do którego są kierowane.

Tak przedstawiają się moje osobiste kryteria, Penny, lecz nie musisz przyjmować ich za swoje.

Sęk w tym, że właściwie przekreślają one niemal wszystkie formalne religie na świecie. No i

jesteś w kropce.

7. Przechodząc do twego ostatniego pytania: możesz zwracać się wprost do Boga/Bogini, gdzie

i kiedy tylko zechcesz. W istocie każda twoja myśl, każde słowo, każdy wybór, każde

działanie, to wysłany do Niego komunikat. Nie sposób nie przemawiać do Boga. A Bóg

odpowiada ci każdego dnia na milion sposobów. Może nawet mówi do ciebie w tej chwili.

Posłuchaj... popatrz...kocham cię, Penny.

Na koniec, jeśli chcesz wiedzieć, jak służyć innym, pomoże ci w tym książeczka Bringers of

Light, wydana właśnie nakładem naszej Fundacji. Niech cię błogosławi Bóg, Penny.

Prawdziwy z ciebie cud.

Jak dostrzec w sobie,, równego” innym?

Cześć, Neale! Uważam, że świetna jest książka, którą napisałeś z Bogiem. Dziękuję Ci za nią. Dwa

pytania. Po pierwsze, zawsze czułam, że odstaję od innych. Mam poczucie, że nie jestem tak bystra, ale

wiem, że stać mnie na więcej, gdybym tylko przełamała swoje zahamowania. Mam przyjaciół i odnoszę

wrażenie, że potrafię prowadzić rozmowę bez zacinania się i pamiętania, że inni przewyższają mnie

wiedzą. Jak przełamać swoje zahamowania i dostrzec w sobie równą innym, o czym jestem przekonana?

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: