Priadka Andrzej - Łemkowska odyseja.pdf - P - Biblioteki_Cyfrowe

Andrzej Priadka

Łemkowska odyseja

„Człowiek, który traci pamięć, traci życie”

Wyrażam wdzięczność swoim siostrom za

przybliżenie wielu faktów opisanych w książce

Koszalin, 2005 roku

Na okładce ruiny cerkwi p.w. Orędownictwa

Przeczystej Bogurodzicy w Płonnej.

Zdjęcie wykonane w 2004 r.

Zamiast wstępu

Bywają chwile, w których mocniej, niż kiedykolwiek, odczuwa się po-

wszechne przeświadczenie, że wszystko przemija. Panta rei – rzekł grecki

filozof. Wszystko płynie… Nad stwierdzeniem tym należałoby jednak chwi-

lę zastanowić się. To, co przemija dla jednych, oznacza początek i rozwój

dla innych. Świat ciągle znajduje się na swojej drodze ewolucji i nie leży w

naszych możliwościach dokonanie oceny, jakie my miejsce w niej zajmuje-

my, a nawet, na jakim punkcie tej, wiecznie otwartej i niekończącej się dro-

gi znajduje się nasz odcinek życiowy. Jest jednak pewne, że odgrywamy w

tym rozwoju swoją, naznaczoną nam rolę. Materialny ślad naszego bytu w

znanym nam wymiarze wszechświata z biegiem lat rozmywa się, zaciera i

niknie. Tylko nieprzeciętne dokonania ludzkie – i to niekoniecznie te pozy-

tywne - pozostają w zapisach dziejów tego świata.

Każdy z żyjących tu i teraz z pewnością pragnie, aby pamięć o nim prze-

trwała jak najdłużej, aby pozostały po nim jego dokonania. Jednak różna jest

nasza rola. Jedni wywierają znaczący i łatwo zauważalny wpływ na otocze-

nie poprzez wielkie dokonania materialne lub przyczynek do rozwoju kultu-

ry społeczeństw, a posłannictwo innych wyraża się jakby w służeniu tym

pierwszym, w zabezpieczeniu ich materialnego bytu i - po spełnieniu swoje-

go zadania – odchodzą w niepamięć. Wydawałoby się, że są również i tacy,

którym nie naznaczono żadnej roli w ich doczesnym życiu. Ale to tylko na-

sze ułomne wyobrażenia. Jednostka ludzka jest zbyt złożona i mało prawdo-

podobne jest, aby Stwórca mógł i chciał pozwalać sobie na taką rozrzutność.

Może to tylko nasze ograniczone możliwości obserwacji skłaniają nas do ta-

kich ocen.

Wszyscy w czasie swojej doczesnej wędrówki otrzymują od poprzedni-

ków liczne informacje o istniejącym świecie, uczą się wielu umiejętności,

rozwijają swoją osobowość, a potem – w miarę danych im możliwości –

przykładają swoją cegiełkę do niekończącej się opowieści. I z biegiem czasu

dokonania nasze wtapiają się w ogół, rozmywają się w dziejach ludzkości i

historii świata (w stosunku do nielicznych), czy też w sagach rodzinnych,

albo w odniesieniu do terenów, w których żyli. Ślad po nas mógłby być jed-

nak znaczniejszy, gdyby aspiracje nasze były wyższe i lepiej wykorzystywa-

libyśmy dane nam możliwości, ale też i wtedy, gdybyśmy sami, lub osoby

nam współczesne, chcieli zadbać o to, aby przekazać innym swoje spostrze-

żenia, wiadomości lub przemyślenia o otaczającym go świecie.

Człowiek tak długo żyje, jak długo pozostaje pamięć o nim, jak długo

wiadomo, że istniał i czegokolwiek dokonał. I nie jest istotne jak doskonała

będzie forma, w jakiej przekazuje się swoje spostrzeżenia. Najważniejszym

jest, aby zebrać swoje myśli, pozostawić ślad po sobie, po najbliższych z ro-

dziny i otoczenia. Musi więc zachować się znak, że byłeś, czułeś, obserwo-

wałeś, myślałeś, miałeś własne spostrzeżenia, coś niecoś stworzyłeś i wzią-

łeś udział w dziejach tego świata. Potem będą inni, a wśród nich i tacy, któ-

rzy potrafią wychwycić sentencję tego, co chciało się powiedzieć i jak po-

strzegało się swoje otoczenie. Może to będzie właśnie ta forma naszego

udziału w tej niekończącej się opowieści…

Priadka Andrzej - Łemkowska odyseja.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: