Cząber.doc

Historia:

Jako roślina lecznicza i przyprawowa znana była w starożytnym Rzymie, dość pospolita również w średniowiecznej Europie. Starorzymskimi potrawami aromatyzowanymi cząbrem były m.in.: warzywa duszone w sosie sporządzonym z rosołu, oliwy i wina, sosy do pieczonych dzików, zajęcy i prosiąt. Szanowani Rzymianie ozdabiali sobie skronie cząbrem, który był powszechnie znany jako "zioło wieńcowe".

Pochodzenie:

Cząber ogrodowy (Satureja hortensis), najbardziej znany i rozpowszechniony gatunek, pochodzi ze wschodnich rejonów obszaru śródziemnomorskiego i rejonu czarnomorskiego. Obecnie cząber uprawiany jest w całej Europie, prawie w całej Azji i w obu Amerykach, ponadto w północnej i południowej Afryce oraz w Australii, wszędzie jednak na niewielką skalę. Przyprawą jest świeże lub suszone ziele cząbru, zbierane na krótko przed zakwitaniem lub w początkach kwitnienia. Najczęściej zbiera się całe łodyżki nisko nad ziemią, wiąże w pęczki i suszy. Dobrze wysuszone ziele na długo zachowuje swój aromat i walory przyprawowe.

Kuchnia z...

Ziele cząbru jest doskonałą przyprawą dla wszelkich potraw z roślin strączkowych, klasycznym dodatkiem do zupy fasolowej (stąd nazwa niemiecka). Nadaje się także do przyprawiania niektórych sałatek, potraw z grzybów, ryb, królika, do wędlin, serów, marynat i pikli, wchodzi w skład licznych mieszanek przyprawowych (np. bułgarskiej czubricy). Stosowany jest do zalewy słodko - kwaśnej używanej podczas kwaszenia lub konserwowania ogórków lub groszku zielonego. Cząber nie powinien się długo gotować ponieważ gorzknieje. Szczególnie delikatnym zapachem odznaczają się młode liście z wierzchołków pędów, służą one do aromatyzowania sałatek. Ze względu na dodatnie właściwości dietetyczne cząber zasługuje na szersze rozpowszechnienie.