Gakudo_Yojin_Shu_PL.pdf

GAKUDO YOJIN SHU z komentarzami z wykþadw Czcigodnego Ka...

http://www.amitaba.republika.pl/gakudo_yojin_shu.html

Amitaba Buddyzm, Dharma, Nirwana

Strona Główna > Teksty inne >Gakudo Yojin Shu

GAKUDO YOJIN SHU

ZBIÓR INSTRUKCJI DO PRAKTYKOWANIA I STUDIOWANIA DROGI

Komentarze dopisano na podstawie wykładów Czcigodnego Kanzena.

Są to jedynie krótkie notatki w których nie sposób oddać bogactwa informacji przekazywanych w

trakcie kilkugodzinnych wykładów i myślę, że takimi powinny pozostać. Mam nadzieję, że te „gotowce”

pozwolą bardziej skupić się na wykładach (które zapewne odbędą się jeszcze niejeden raz) niż na

zapisywaniu informacji.

Wstęp pochodzi ze strony sanboin.mahajana.net

Wstęp

GAKUDO YOJIN SHU jest osobnym tekstem nauk Dogena Zenji, które zostały

wygłoszone na wiosnę 1234 roku kiedy wybudowano klasztor Koshoji i na dwa lata

przed otwarciem w Koshoji tzw. Sodo – pierwszej sali klasztornej do medytacji zen w

Japonii. Tekst jest bardzo szczególny, ponieważ daje rady w jaki sposób prawidłowo

praktykować Dharmę Buddhy, jak należy rozumieć w ogóle praktykę i osiągnięcie

oświecenia. Całość składa się z dziesięciu rozdziałów w trzech częściach. Pierwsza i

druga część mają po trzy rozdziały, trzecia część ma cztery rozdziały. Każdy z

rozdziałów nosi osobny tytuł. Dogen Zenji nie wygłosił całości Gakudoyojinshu, ale

uczynił to przy trzech różnych okazjach. Jak wiemy z zapisu w tekście pierwsza część

byłą wygłoszona w marcu, a druga w kwietniu. Trzecia część nie nosi żadnej daty i

można założyć iż została wygłoszona również w odstępie jednego miesiąca. Niektóre

fragmenty tekstu w dalszych rozdziałach zawierają również uwagi na temat praktyki

mnichów zen.

W Japonii i w Chinach zen był praktykowany głównie przez mnichów. Obecnie na

Zachodzie i w Polsce, gro praktykujących zen, to ludzie świeccy. Instrukcje udzielane

mnichom, nie zawsze są odpowiednie dla ludzi świeckich, ale ci, którzy myślą o

oddanej praktyce Dharmy, mogą również zastosować i wykorzystać te instrukcje w

odpowiedni sposób.

W tym tłumaczeniu przedstawiamy trzy pierwsze rozdziały z pierwszej części

Gakudoyojinshu, które wygłoszone były 9 marca 1234 roku. Dopiero miesiąc później

pojawiły się trzy kolejne rozdziały. Nauki zostały wygłoszone do małej grupy uczniów

zdeterminowanych, by praktykować Prawdziwą Dharmę i zgromadzonych w

niewielkim jeszcze klasztorze Dogena Zenji.

Są to w rzeczywistości instrukcje bezpośrednio udzielane w praktyce, dlatego różnią

się w pewnym sensie od nauk Dharmy dawanych w bardziej uczony sposób, który

przy innych okazjach Dogen Zenji również stosował. W tym zbiorze ukazał bardzo

bezkompromisowe podejście do takich nauk jak Bodhicitta i praktyka, z typowym dla

jego stylu krytycznym spojrzeniem na niekonsekwencje i błędy jakim ulegają

1 z 9

2007-08-15 23:50

GAKUDO YOJIN SHU z komentarzami z wykþadw Czcigodnego Ka...

http://www.amitaba.republika.pl/gakudo_yojin_shu.html

praktykujący Dharmę, kiedy pełni są uczonych nauk, ale ich umysły wypełnione są

negatywnymi, błędnymi i złudnymi pojęciami.

Sam tekst nie jest łatwy w zrozumieniu i wymaga znajomości komentarzy oraz

wytłumaczenia trudniejszych fragmentów. Dodatkową trudność stanowi specyficzny

język używany przez Dogena Zenji, który w niektórych momentach jest niezwykle

wysublimowany. Tłumaczenie zrobione jest z oryginału i starałem się utrzymać jego

oryginalne brzmienie i formę na tyle, na ile było to możliwe. Pełne tłumaczenie na

język angielski znajdzie czytelnik w książce Yuho Yokoi „Zen Master Dogen” wydanej

w 1976 roku.

Wstęp pochodzi ze strony sanboin.mahajana.net

Ze swej strony dodam, że w Soto Zen istnieją przynajmniej trzy teksty które stanowią

fundament nauk, są to:

Shushogi (Siusiogi) – Traktat o praktyce i oświeceniu

Gakudo Yojin Shu – Omawiany poniżej

Fukan Zazengi – Ogólne zalecenia do praktyki zazen

Taki zbiór nauk nie jest oczywiście przypisany tylko i wyłącznie do Soto Zen, ale jest

wspólny dla wszystkich szkół mahajany, różne są jedynie sposoby przekazywania.

Źródłosłowie

(Jap. Po prawej znaki kanji ) (link do słownika Pol Jap Jap Pol pingwin.hp.infoseek.co.jp )

Gaku – oznacza studiować, ale też stosować to, co się studjuje.

Do – oznacza drogę.

Yojin – oznacza nauczanie, instrukcje, uwagi, pouczenia.

Shu – zbiór.

Czyli:

GAKUDO YOJIN SHU

ZBIÓR INSTRUKCJI DO PRAKTYKOWANIA I STUDIOWANIA DROGI

CZĘŚĆ PIERWSZA

Potrzeba przebudzenia Bodhicitty, Umysłu Oświecenia – Bodhi

Bodhicitta znana jest pod wieloma nazwami, ale wszystkie one odnoszą się do

jednego umysłu Buddy.

Aby wszystko było jasne wyjaśnię terminy występujące w powyższym fragmencie

tekstu:

Bodhicitta jest umysłem poszukującym oświecenia, którego motywacją w tych

poszukiwaniach jest współczucie dla wszystkich odczuwających istot. Taki umysł nie

pragnie niczego dla siebie i nie zatrzymuje dla siebie żadnej, najmniejszej nawet

zasługi, wszystko ofiarowywane jest innym istotom. Bodhicitta oznacza, że jeśli

poszukujemy oświecenia to nie mamy na myśli samego siebie, ale wszystkie inne

istoty. Oświecenie jest tylko narzędziem, dzięki któremu będziemy mogli pomagać

innym w jego osiągnięciu i tym samym wyzwolić wszystkich od cierpienia. Bez

2 z 9

2007-08-15 23:50

GAKUDO YOJIN SHU z komentarzami z wykþadw Czcigodnego Ka...

http://www.amitaba.republika.pl/gakudo_yojin_shu.html

Bodhicitty nie jest możliwe praktykowanie Mahajany i Ekajany, bez owego

elementarnego współczucia (lub inaczej – współodczuwania) nie jest możliwa

praktyka na ścieżce nadzwyczajnej. Bodhicitta nie oznacza, że rozumiemy, iż

powinniśmy współczuć lub, że czasami odczuwamy współczucie, a w międzyczasie

postępujemy tak, jak nam dyktuje nasze własne ego. Bodhicitta oznacza myślenie w

kategoriach innych istot np. jeśli pojawia się głód to nie jest to nasz głód i rączki nie

wyciągają się po jedzenie, ale pierwszą myślą jest, kto jest głodny wokół nas? Nas po

prostu nie ma, są za to wszyscy inni których postrzegamy jak siebie samego. I tak jest

ze wszystkim innym. To jest nazywane pustką.

Umysł Buddy natomiast oznacza oświecenie.

Jak już wspomniałem Bodhicitta jest fundamentem praktykowania wyższej,

nadzwyczajnej ścieżki buddyjskiej i nawet, jeśli ktoś praktykuje na poziomie

hinajany to i tak prędzej czy później zetknie się z bodhicittą, która jest właściwością

Umysłu Buddy. Bez Bodhicitty nie ma pełnego oświecenia.

W praktyce rozróżniamy dwie podstawowe ścieżki:

Zwyczajną, – której celem jest osiągnięcie lepszego odrodzenia w dobrych

warunkach materialnych lub nawet w tzw. „Niebiańskich światach” gdzie

warunki życia są nieporównywalnie lepsze od tych, których doświadczać

możemy na ziemi. Tak, więc celem tej ścieżki jest osiągnięcie korzyści w

samsarze, nie prowadzi ona do oświecenia.

Nadzwyczajną, – w której skład wchodzi zarówno Hinajana nastawiona na

osiągnięcie indywidualnego oświecenia jak i Mahajana, w której poszukujemy

oświecenia nie dla siebie, ale dla wszystkich odczuwających istot. W skład tej

ścieżki wchodzi również Ekajana (jeden, niepodzielny wóz) lub inaczej

Buddhajana ( Zen, Dzogczen, Mahamudra, Joga tantra)

Patriarcha Nagardżuna powiedział: „Tylko sam umysł, który postrzega świat

nietrwałości narodzin i śmierci, jest także nazywany Bodhicitta”. Dlaczego oparcie

na tym umyśle, powinno być działaniem Bodhicitty? W momencie ujrzenia w pełni

nietrwałości, umysł jaźni ja nie rodzi się, ani nie powstaje myśl sławy i zysku, a

odczucie lęku z powodu niezwykle szybko [mijającego] czasu, powoduje, że

praktykujesz Drogę tak, jakbyś ratował głowę, która stanęła w płomieniach.

Ten fragment wyjaśnia, kiedy, w którym momencie pojawia się prawdziwa

Bodhicitta, mianowicie wtedy, gdy DOŚWIADCZYMY NIETRWAŁOŚCI wszystkiego,

co istnieje w samsarze. Specjalnie uwypukliłem słowo „DOŚWIADCZYMY”, bowiem

nie chodzi tu o zrozumienie czy też wyobrażanie sobie, że rozumiemy nietrwałość, ale

właśnie o doświadczenie i pewność, że wszystko tutaj jest nietrwałe i tym samym

wszystko, do czego lgniemy przynosi ostatecznie cierpienie. Takie doświadczenie

sprawia, że w jednym momencie przestają nas interesować i absorbować sprawy tego

świata. Nie musi to być miłe doświadczenie, bo jest ono taj jakby porzuceniem całej

naszej dotychczasowej tożsamości, która składa się z wielu elementów takich jak

myśli, uczucia, poglądy, otoczenie, rzeczy materialne (np. ciało). Nagle okazuje się, że

to wszystko jest niewiele warte i w dodatku nieprawdziwe. Po takim doświadczeniu

przestaje interesować nas świat samsary, przestajemy wreszcie go chwytać i utrwalać

poprzez nawykowe reakcje. Przestajemy wreszcie podążać za złudnymi i nigdy nie

dającymi pełnej satysfakcji pragnieniami, za:

Sławą i władzą

Zyskiem, bogactwem

Seksem

Jedzeniem

Snem

Czyli tymi pragnieniami, które były motorem działania w całym naszym

dotychczasowym życiu.

Oczywiście nie znaczy to, że wycofujemy się gdzieś tam do Puszczy Białowieskiej i

3 z 9

2007-08-15 23:50

GAKUDO YOJIN SHU z komentarzami z wykþadw Czcigodnego Ka...

http://www.amitaba.republika.pl/gakudo_yojin_shu.html

żyjemy z żubrami w trawie puszczy, że porzucamy rodzinę, przyjaciół itd. Chodzi

raczej o to, że zwykłe zjawiska i nasze pragnienia przestają być na pierwszym miejscu,

przestają kierować naszym postępowaniem w życiu, że wreszcie przestaje pojawiać

się ZWYKŁY UMYSŁ i tym samym przestajemy utrwalać samsarę przez łapanie się

zjawisk i ich odpychanie (lubię, nie lubię, obojętność).

Doświadczenie nietrwałości zjawisk sprawia, że doświadczymy tak zwanych

Czterech Pieczęci Dharmy.

Zjawiska są nietrwałe.

Postrzeganie prowadzi do cierpienia.

W żadnych zjawiskach nie ma jaźni.

Ostatecznym uwolnieniem od cierpienia jest oświecenie.

Doświadczenie nietrwałości sprawia też, że wreszcie dociera do naszej świadomości

fakt, że czas nie czeka na nikogo, że tak naprawdę nie mamy czasu na zabawianie się

samsarą. Nikt nie wie, kiedy umrze, nie wiedzieli tego też hodowcy gołębi, którzy 28

stycznia 2006 zginęli w hali Międzynarodowych Targów Katowickich. Na pewno nie

poszli tam by umrzeć i na pewno mieli też wiele planów na przyszłość tą, która dla

nich nigdy nie nadejdzie.

Jeśli ktoś aspiruje do praktykowania wyższej ścieżki buddyjskiej to musi zrozumieć,

że tak naprawdę nie ma żadnego jutro, nie ma czasu i prawdziwą praktykę należy

rozpocząć teraz z taką intensywnością „jakby głowa stanęła w płomieniach”

Jeśli widzisz ograniczenia ciała i życia, wówczas wytężysz się, jakbyś stanął na

palcach. Nawet, jeśli usłyszysz pochwalne wołanie Kinnary i głos śpiewu

Kalawinka, będziesz się czuł, jakby wieczorny wiatr powiał po twoich uszach.

Nawet, jeśli zobaczysz twarz tak piękną jaką miała Mosio czy Seisi, nie będzie to

przeszkodą dla twojego oka, podobnie jak poranna rosa. Kiedy wyzwolisz się od

więzów dźwięku, koloru i formy, czyż nie będziesz naturalnie w zgodzie z zasadą

umysłu Drogi?

Dogen wspominając o staniu na palcach nawiązuje do pewnej znanej na wschodzie

historii o Buddzie Siakjamunim. Chodzi mianowicie o to, że według przepowiedni to

nie Siakjamuni miał pojawić się na świecie w tej erze, ale Budda Majtreja jednakże

mistrz, który uczył obydwu przyszłych Buddów zauważył, że to Siakjamuni ma

większy potencjał, choć nie urzeczywistnił jeszcze w pełni swej natury. Mądry

nauczyciel postanowił sprowokować to urzeczywistnienie i w tym celu wymyślił, że

wykorzysta wielkie zaufanie i przywiązanie Siakjamuniego do siebie, jako swego

nauczyciela. Pewnej, więc nocy, po cichu opuścił miejsce gdzie przebywał ze swym

uczniem i nie pokazywał się Siakjamuniemu przez cały tydzień. Wyobraźcie sobie jak

zrozpaczony był przyszły Budda szukając wszędzie przez siedem dni swego

wspaniałego, ulubionego nauczyciela. Wreszcie mistrz postanowił pokazać się

Siakjamuniemu i rankiem wynurzył się zza horyzontu w przepięknej formie

Sambogakaji. Budda, który przez siedem dni bez snu bezskutecznie poszukiwał

mistrza ujrzał wreszcie jakiś ruch na horyzoncie i by lepiej widzieć wspiął się na palce

w nadziei, że będzie to jego wytęskniony nauczyciel. Faktycznie był to mistrz w tak

przepięknej formie, że Siakjamuni z wielkiego zachwytu natychmiast wszedł w stan

samadhi cały czas stojąc na palcach. Stał tak w tym stanie przez następnych siedem

dni i tym samym zrealizował swoją naturę Buddy.

Tak, więc Dogen przykładem tej historii pokazuje jak wielki trzeba zrobić wysiłek w

praktyce. Ten wysiłek dla kogoś, kto doświadczył nietrwałości i widzi jasno

ograniczenia świata i życia w nim będzie zresztą najzupełniej oczywisty i naturalny.

Dalsza część tekstu wskazuje pułapki, w które może wpaść osoba naprawdę mocno

praktykująca, chodzi mianowicie o to, że w stanach samadhi mogą ukazywać się nam

różne dziwne i piękne zjawiska, w przykładzie jest to niezwykła istota niebiańska

Kinnara, która w niezwykle kuszący sposób wychwala praktykującego. Drugim

przykładem jest śpiew boskiego ptaka Kalawinka którego głos jest niezwykle piękny i

urzekający. Następnie Mistrz Dogen wspomina dwie słynne piękności ze

starożytnych Chin – Mosio i Seisi których piękne twarze mogą objawić się w stanach

samadhi. Ze swej strony dodam, że słyszałem opowieści o praktykujących będących

pod wpływem kultury zachodu, którym ukazywała się postać... Jezusa lub Maryi

Dziewicy. Świadczyć by to mogło o tym, że te wszystkie piękne zjawiska nie są niczym

4 z 9

2007-08-15 23:50

GAKUDO YOJIN SHU z komentarzami z wykþadw Czcigodnego Ka...

http://www.amitaba.republika.pl/gakudo_yojin_shu.html

innym jak projekcjami naszego własnego, zwykłego umysłu, który cały czas oczekuje

jakiejś gratyfikacji. Tak też zresztą poleca traktować te „objawienia” Mistrz Dogen

jak „poranną rosę lub wieczorny wiatr, który powiał po twych uszach”, kto zwraca

uwagę na powiew wiatru, czy rosę? Takie zjawiska bezwzględnie należy zignorować i

w żadnym przypadku nie lgnąć do ich, bo objawiają się one jako efekt naszych silnych

pragnień, a szczególnie pragnienia by doświadczyć jakiejś namacalnej formy

urzeczywistnienia.

Takie lub inne dziwne zjawiska pojawiają się oczywiście przy naprawdę silnej

praktyce, takiej „ jakby głowa stała w płomieniach” w momentach samadhi, gdy

rozpuszcza się Pięć Skadh

Forma

Zmysły, wrażenia

Myśli

Wola

Świadomość

Rozpuszczaniu każdej skandhy towarzyszy po 10 stanów samadhi.

Przy rozpuszczaniu każdej z nich mogą pojawiać się inne zjawiska, mogą też pojawiać

się wielkie duchowe moce i jeśli zaczniemy lgnąć do takich doświadczeń i postrzegać

je jako jakieś urzeczywistnienie to staną się one stanami demonicznymi. Jak objaśnia

Czcigodny Kanzen – demony to ludzie, którzy bardzo mocno praktykowali i posiedli

wielkie duchowe moce jednakże nie mając odpowiednich wskazówek błędnie owe

stany rozpoznali. Tak mocne doświadczenia zmieniły ich całkowicie, acz

nierozpoznawalnie dla nich samych. Ponoć wiele z takich osób uważa się za

urzeczywistnionych i nawet naucza innych samemu nie będąc wolnym od bardzo

silnych pragnień.

Tak, więc zjawiska pojawiające się podczas medytacji należy ignorować i co najwyżej

opowiedzieć o nich swemu mistrzowi duchowemu. Prawdziwa praktyka następuje

wówczas, gdy będziemy wolni od lgnięcia do formy koloru czy dźwięku.

Od starożytnych czasów, byli ludzie, którzy słuchali tych o ograniczonej wiedzy lub

widzieli małych ludzi. Większość z nich, spadło w przepaść sławy i zysku, tracąc na

zawsze życie Drogi Buddhy. Jest to bolesne i godne pożałowania, nie wolno wam

nigdy o tym zapominać. Nawet, jeśli czytałeś cudowne sutry zawierające chwilowe

lub prawdziwe nauki, nawet jeśli przekazałeś jawne lub tajemne nauki, tak długo

jak nie porzucisz pragnienia sławy i zysku, to nie można powiedzieć, że obudziłeś w

sobie Bodhicittę.

Gdy ktoś naprawdę mocno praktykuje nie posiadając wystarczającej do tego wiedzy i

wskazówek to bardzo łatwo może wpaść w pułapkę tzw. demonicznych stanów. Te

stany pojawiają się po błędnym rozpoznaniu zjawisk pojawiających się w stanie

samadhi, gdy jaźń „ja” nie została jeszcze wykorzeniona i lgnie do owych zjawisk

uznając je za jakieś „urzeczywistnienie”. Po takich doświadczeniach człowiek nie

tylko, że niczego pożytecznego nie osiągnął to jeszcze potęgują się jego samsaryczne

tendencje zwłaszcza najsilniejsze pożądanie sławy i zysku. Niestety zdarza się, że

ludzie, którym wydaje się, że urzeczywistnili w ten sposób naturę Buddy zaczynają

nauczać innych i tym samym wprowadzają ich w błąd, czyli nie tylko nie pomagają,

ale rzucają przeszkody na drogę. To zupełnie tak jak w powiedzeniu o ślepcu, który

prowadzi kulawego...

Dogen naucza, że dopóki nie zniknie jaźń „ja”, która przez swe poglądy i pragnienia

wypacza nauki dharmy nie może być mowy o jej prawidłowym nauczaniu i

prawidłowej praktyce.

Jeśli komuś zdaje się, że coś osiągnął to powinien zadać sobie pytanie, – kto

osiągnął? I co? Jeśli jest ów ktoś i coś, co zostaje osiągane to tak naprawdę nie ma

żadnego osiągnięcia. Każdy powinien bez ustanku badać swoją motywację czy

przypadkiem nie jest skalana pragnieniem sławy i zysku, bo dopóki istnieją w umyśle

takie tendencje to nie ma w nim miejsca na Bodhicittę.

Dla pełnego obrazu dodam jeszcze, że owa sława to nie tylko taka jak ta

popularyzowana w mediach, sława oznacza też „dobre imię”, nasze pragnienie bycia

akceptowanym, pochwalanym i zauważanym. Te pragnienia wyrażać się mogą w

bardzo niewinny sposób a to przez modne ubranko, ładny makijaż, nowy

samochodzik, którym z szykiem zajeżdżamy pod supermarket, a potem pod same

drzwi domu tak by wszyscy sąsiedzi zauważyli. Ja też pewnie piszę to dla chwały i

5 z 9

2007-08-15 23:50

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: