Penny Jordan

Stara miłość nie rdzewieje

Rozdział 1

– I wtedy powiedział, że znów musi zostać dłużej w pracy; to już trzeci raz w ciągu ostatnich dwóch tygodni! Holly, naprawdę zdaję sobie sprawę, że interes ciągle się rozkręca, co wymaga poświęcenia i wysiłku, a ty jesteś coraz bardziej rozrywana przez dziennikarzy, którzy nie dają ci chwili spokoju, ale czyja naprawdę wyglądam na idiotkę? Mówi mi, że zostaje w biurze po godzinach, a ja założę się, że tu nie chodzi o pracę. W dodatku, kiedy wczoraj do niego zadzwoniłam, ta jego nowa sekretarka miała czelność oświadczyć, że Gerald jest na naradzie!

Holly wygładziła niewidoczne fałdki na spódniczce, puszczając przemowę Patsy mimo uszu, choć szczerze przejmowała się problemami przyjaciółki. Gdyby tak nie było, to tych kilka z trudem wyrwanych godzin spędziłaby w ogrodzie, sadząc z Rorym cebulki tulipanów i flance niezapominajek, które wiosną wybuchną masą żółtych i błękitnych kwiatów.

Kiedy w słuchawce rozległ się dramatycznie brzmiący głos Patsy, która koniecznie musiała się z nią zobaczyć, zrezygnowała z tych planów. Była przekonana, że stało się coś złego.

Biedny Gerald! Niewierność była ostatnią rzeczą, o jaką można by go posądzić! To już raczej jego rudowłosa żona miała bardziej swobodne podejście do małżeńskiej przysięgi.

Odepchnęła od siebie te myśli, próbując skupić się na słowach Patsy. Teraz narzekała na nadmiar pracy, jaką z powodu dynamicznego rozwoju firmy był obarczony jej mąż.

– Znam Geralda i wiem, że z pewnością ani słowem się nie uskarża, ale przecież nie należy do zarządu. Jest tylko księgowym, a poza tobą ma jeszcze innych zleceniodawców.

Holly stłumiła gorzki uśmiech. Ciągle jeszcze nie mogła pogodzić się z faktem, że jej niespodziewany sukces był solą w oku większości znajomych. Wielu z nich, podobnie jak Patsy, miało mocno przesadzone pojęcie ojej nagle zdobytym bogactwie. To prawda, że firma przynosiła coraz większe dochody, ale niemal wszystkie pieniądze od razu były inwestowane w dalszy rozwój. Jedynym kaprysem, na jaki sobie pozwoliła, był zakup wiekowej farmy pod miastem.

Ta farma budziła w niej gorące uczucia, kiedy jeszcze była małą dziewczynką. Tylko dwór podobał się jej bardziej, ale co by zrobiła z budynkiem, który składał się z ponad dwudziestu sypialni, sali balowej, salonu większego od jej całego domu, biblioteki i wielu innych pomieszczeń, nawet gdyby była w stanie go kupić?

Nie, stara farma była znacznie bardziej w jej stylu. Postawiono ją prawie sto lat wcześniej niż dwór. Otaczające ją zabudowania chyliły się ku ziemi, a ogród, zarośnięty i zdziczały, przedstawiał obraz nędzy i rozpaczy.

Dzięki temu będę mogła urzeczywistnić moje pomysły, usprawiedliwiała się przed Geraldem i Paulem, kiedy się krzywili, że przystosowanie farmy do zamieszkania pochłonie czas, który powinna poświęcić firmie.

Firma... wąska dłoń, wygładzająca żółtą jedwabną spódniczkę, znieruchomiała.

Nawet teraz zdarzały się chwile, kiedy z niedowierzaniem myślała o tym, jak w zamierzeniu niewielki interes, który zaczynała w ogrodzie ojca, rozrósł się do obecnych rozmiarów.

Tuż po studiach, jako świeżo upieczony magister chemii, zaczęła poszukiwać swojego miejsca w życiu. Zawsze z niechęcią i dystansem odnosiła się do nowocześnie wytwarzanych kosmetyków, więc z tym większym entuzjazmem zaczęła eksperymentować z produktami opartymi wyłącznie na naturalnych składnikach. Nieocenioną pomocą okazała się siedemnastowieczna, zniszczona od długiego używania książka z przepisami na domowy użytek. Początkowo Holly sporządzała kremy i mikstury tylko dla siebie, głównie z chęci wypróbowania starych przepisów. Rezultaty okazały się doskonałe i powoli sprawa stała się głośna. Z ust do ust przekazywano sobie pochlebne opinie. Wtedy do akcji włączył się Paul, który wziął na siebie rozprowadzanie gotowych wyrobów. Najpierw wystawiali swoje produkty na lokalnych targach. Do tej pory z nostalgią wspominała tamte szczęśliwe chwile, kiedy mogła ubierać się w wytarte dżinsy i podkoszulki, i nie przejmować się fryzurą.

Potem to wszystko się zmieniło, zwłaszcza w czasie ostatnich kilku lat, kiedy okrzyknięto ją „Kobietą roku" w dziedzinie biznesu. I choć nauczyła się wielu rzeczy, zdarzały się chwile, kiedy z niedowierzaniem patrzyła na swoje odbicie w lustrze, zastanawiając się, czy nadal jest sobą. Z żalem musiała rozstać się z dżinsami i zastąpić je nobliwymi kostiumikami od znanych projektantów. Nie mogła już pokazać się bez jedwabnych pończoch. Włosy, podcięte do ramion i rozjaśnione złotymi pasemkami, nosiły na sobie ślad ręki dobrego fryzjera. Ich wyrafinowany, jasny kolor podkreślał delikatność cery i doskonałość rysów twarzy. Kiedy patrzyła w lustro, miała przed sobą kobietę, przestała już być dziewczyną.

Skończyła trzydzieści lat... Gdzie się podziały lata, które minęły? Jakże inne miała wtedy wyobrażenie o życiu, a jakie piękne plany na przyszłość! Wierzyła, że wkrótce wyjdzie za mąż, będzie mieć dzieci i rodzina pochłonie ją całkowicie. Tak było z jej mamą i ona sama niczego innego dla siebie nie pragnęła. A teraz, w wieku trzydziestu lat, nadal była sama, bez męża i dzieci, za to miała na koncie spektakularną karierę, choć kiedyś odrzucała taki pomysł na życie. Ale wtedy miała osiemnaście lat i wierzyła, że kocha i jest kochana, i że ta miłość przetrwa całe życie. Jakże była naiwna! Dopiero teraz to widziała. Wystarczyło, że przez te lata napatrzyła się na małżeńskie życie swoich koleżanek. Zrozumiała, jak idealistycznie myślała o miłości. Brat Paul miał rację, twierdząc, że buja w obłokach.

Paul. Był teraz w Ameryce Południowej. Miał wydobyć jak najwięcej informacji od plemion zamieszkujących zagrożone nieodwracalnym zniszczeniem lasy tropikalne i wyszukać nowe, interesujące z ich punktu widzenia rośliny i surowce, dające się wykorzystać w produkcji leków opartych jedynie na naturalnych składnikach, których działanie będzie pozbawione skutków ubocznych, nieuniknionych przy produktach syntetycznych.

Niecierpliwie poruszyła się na wyściełanej kanapce. Było jej duszno od mocnego zapachu perfum Patsy; miała wrażenie, że w starannie urządzonym, przeładowanym bibelotami salonie brakuje powietrza. Z jaką ochotą znalazłaby się teraz w swoim ogrodzie, ubrana w znoszone spodnie i z łopatą w ręku! Zawsze z taką radością przysypywała ziemią cebulki i wyobrażała sobie rośliny, jakie wyrosną z nich na wiosnę, ich kolorowe kwiaty tak wspaniale kontrastujące z bylinami posadzonymi na rabatach. Będzie je widać z kuchennego okna, a zaraz za nimi, tuż pod murem, zazieleni się warzywnik i grządki z ziołami.

Robert zawsze się z nią droczył, że odzywa się w niej krew przodków, bo tak fascynowało ją wszystko, co wyrastało z ziemi. Rzeczywiście rodzina ojca od pokoleń mieszkała na wsi. Dopiero dużo później, kiedy uprawa ziemi przestała przynosić dochody, jej dziadkowie sprzedali farmę, a ojciec przekwalifikował się na księgowego. Jednak życie w dużym mieście zupełnie mu nie odpowiadało, więc osiedlił się w miasteczku w pobliżu rodzinnego gospodarstwa.

Jej brat był już całkiem inny. Tak jak dla niej ważne było poczucie ciągłości i tradycji rodzinnej, dla niego liczyło się poznawanie świata i odkrywanie nowych możliwości. Był w tym niestrudzony. Nic dziwnego, że obaj z Robertem tak bardzo przypadli sobie do gustu i stali się przyjaciółmi. Ale to było przed laty. Nie miała pojęcia, czy teraz mają ze sobą jakiś kontakt. Paul nigdy nic o nim nie wspominał; aż do czasu, kiedy w poważnej prasie zaczęły pojawiać się zdjęcia i coraz częstsze wzmianki na temat Roberta.

Poczuła ogarniające ją napięcie. Wystarczyło, że tylko o nim pomyślała. Z trudem zmusiła się, by odepchnąć od siebie jego obraz. Spróbowała wyobrazić sobie obsypane niebieskimi kwiatkami kępki niezapominajek, punktowane wyniosłymi żółtymi tulipanami. Daremnie. Oczami duszy widziała tylko zgrabną sylwetkę ciemnowłosego mężczyzny, nieco starszego niż przed laty, o niebieskoszarych oczach rozjaśniających stanowczą twarz.

Robert zawsze wiedział, czego chce od życia; zawsze miał jasno wytyczoną drogę. Całe nieszczęście polegało na tym, że to ona pochopnie uznała, że w jego życiowym planie jest dla niej miejsce i uwierzyła, że miłość, o której ją zapewniał, będzie trwać wiecznie.

Odpychała od siebie wspomnienia tamtych chwil, nie chciała wracać myślą do uczuć, jakie ją wtedy przepełniały. Już dawno powiedziała sobie, że to wszystko już jej nie obchodzi, że to zamknięta sprawa.

Przecież nie tylko ona jedna przeżyła takie rozczarowanie. Inne też przez to przeszły i jakoś żyją. Dlaczego nie potrafi wyzwolić się od przeszłości, dlaczego ciągle jeszcze nie może myśleć o nim obojętnie? Dlaczego każde wspomnienie natychmiast odnawia dawne cierpienie?

Po rozstaniu z Robertem bardzo się zmieniła. Stała się nadzwyczaj ostrożna i czujna, jakby podświadomie obawiając się, że znów może zostać skrzywdzona. Z rozmysłem dobierała znajomych; spotykała się tylko z tymi, których lubiła i co do których nie miała wątpliwości, że bez wyraźnej zachęty z jej strony nie zechcą pogłębić łączącej ich znajomości. Zdawała sobie sprawę, że z łatwością mogłaby zauroczyć któregoś z nich, ale obawiała się, że może popełnić kolejny błąd. Już nie dowierzała własnym ocenom. Miłość budziła w niej lęk: bała się zakochać, by znów nie zostać odrzuconą. Zresztą, czy aż tak wiele traciła? Przecież już nie wierzyła w idealistyczny związek dwojga ludzi, stanowiących jedną duszę i jedno ciało, kochających się wieczną i wyłączną miłością, lojalnych i oddanych sobie, będących dla siebie wzajemnym oparciem. Tak postrzegała małżeństwo, kiedy miała osiemnaście lat.

Ale teraz, kiedy widziała małżeństwa swoich przyjaciół, wprawdzie jakoś funkcjonujące, choć dalekie od ideału, zmieniła wcześniejsze poglądy.

Znała tyle kobiet, które bez owijania w bawełnę stwierdzały, że z mężami łączy je już tylko miłość do dzieci, które scementowały związek. I tylu mężczyzn użalało się przed nią w czasie służbowych obiadów, że ich żonom przestało już na nich zależeć, że wcale ich nie obchodzą, a podziw i uwielbienie już dawno gdzieś się rozwiały. A mimo to ich małżeństwa nadal trwały.

Może to ona szukała dziury w całym? Może to tak właśnie miało być? A może były to tylko mechanizmy obronne, by przekonać samą siebie, że jej sytuacja w gruncie rzeczy jest dużo lepsza? Że lepiej samotnie iść przez życie, niż narażać się na niebezpieczeństwa, jakie niesie ze sobą małżeństwo, niż ryzykować ponowne cierpienia?

Nic w jej życiu nie potoczyło się zgodnie z je) przewidywaniami. Zerknęła na Patsy, nadal użalającą się na Geralda. Jej twarz naznaczona goryczą miała przedwczesne zmarszczki. A przecież kiedy miały po kilkanaście lat, to właśnie Patsy buńczucznie oświadczyła, że chce wyrwać jak najwięcej od życia, że za nic nie zostanie na tej głuchej prowincji, że przenosi się do miasta, bo tylko tam są szanse dla ludzi chcących czegoś więcej.

I co takiego osiągnęła? Zamieszkała w Londynie i znalazła sobie pracę w niezłej galerii w centrum miasta. Potem wplątała się w bezsensowny romans z właścicielem, co skończyło się utratą pracy, kiedy jego żona wykryła ich związek. Dodatkowo Patsy boleśnie przeżyła okropny zabieg aborcji w prywatnej klinice.

Opowiedziała jej o tym przez łzy, lekko odurzona winem, w przeddzień ślubu z Geraldem, dawnym chłopakiem, do którego wróciła, kiedy blask wielkiego miasta zaczął powoli przygasać. Był dla niej jakby nagrodą pocieszenia w loterii, w której nie miała szczęścia.

A teraz Patsy podejrzewała go o niewierność.

Próbowała ją uspokoić, ale przerwała jej w pół słowa.

– Oczywiście, że według ciebie nie ma żadnych powodów do obaw – powiedziała zgryźliwie. – Wiesz, Holly, naprawdę żyjesz w innym świecie. Chodzisz z głową w chmurach. Nic dziwnego, że do tej pory jesteś sama. Och, to mi coś przypomniało! Zgadnij, kto kupił dwór?

Miała tylko nadzieję, że udało się jej zachować kamienną twarz. Czuła, co teraz nastąpi. W gruncie rzeczy spodziewała się tego od paru dni, kiedy Rory od niechcenia poinformował ją, że dwór został sprzedany. Rory był z dziesięć lat od niej młodszy i nie miał pojęcia, że kiedyś Robert i ona stanowili parę, że w jej przekonaniu ten związek miał wkrótce zaowocować zaręczynami i małżeństwem. Wybrała już imiona dla dwojga pierwszych dzieci... Wyobrażała sobie ich wspólne życie, wspólny dom... Wierzyła mu, kiedy zapewniał ją o swojej miłości, tylko że dla niej miłość znaczyła dużo więcej niż tylko seks. Skrzywiła się z goryczą. Oczy pociemniały jej na wspomnienie tamtej nocy, kiedy Robert powiedział, że wyjeżdża na studia podyplomowe do Stanów. Dopiero wtedy dotarło do niej, że on inaczej traktował ich związek, że była dla niego tylko przelotną przygodą, miłym urozmaiceniem długich letnich miesięcy, dziewczyną na wakacje, po których trzeba wrócić do normalnego życia. Kiedy ona naiwnie snuła plany na przyszłość, zatapiając się w marzeniach o małżeństwie i dzieciach, nie wyobrażając sobie, że mogłoby być inaczej, on oczekiwał od życia czegoś zupełnie innego i dążył do całkiem innych celów.

Pamiętała zdumienie, z jakim przyjął jej nieśmiałe próby protestu, kiedy rozpaczliwie usiłowała wyłożyć mu swoje racje, powiedzieć o uczuciach i nadziejach, jakie z nim wiązała. Nie chciała i nie mogła uwierzyć, że rzeczywiście zamierza wyjechać, że chce ją zostawić, że to już koniec.

– Małżeństwo? Ale przecież masz dopiero osiemnaście lat. We wrześniu zaczynasz studia. Jesteś jeszcze za młoda...

Za młoda. Jak przebiegle posłużył się tą wymówką, by pozostać bez winy...

Była za młoda, nie znała życia. Nie potrafiła zarzucić mu, że była również za młoda, by rozpoznać prawdziwe uczucie, by właściwie ocenić intencje mężczyzny. Ale wtedy była zbyt przepełniona cierpieniem, zbyt zraniona i zszokowana tą informacją, która spadła na nią jak grom z jasnego nieba. Młoda i niedoświadczona, podświadomie łaknąca miłości, całym sercem wierzyła, że właśnie ją znalazła. Jej świat legł w gruzach. Teraz, po przeszło dziesięciu latach, ze spokojem czekała na wiadomość, którą miała usłyszeć. Tylko lekkie drgnienie przebiegło po jej twarzy, kiedy Patsy oświadczyła z namaszczeniem:

– Robert Graham powrócił. Pomyślałam, że powinnam cię ostrzec...

– Ostrzec? – z udanym zdziwieniem uprzejmie zapytała Holly. – Ale przed czym?

– No wiesz... uprzedzić cię o jego powrocie – Patsy stropiła się nieco. – Przecież pamiętam, zresztą nie tylko ja, w jakim byłaś stanie, kiedy cię porzucił. Dopiero co wspominałyśmy z Lucy, jak to wszyscy byli pewni, że pobierzecie się, kiedy tylko skończysz dwadzieścia jeden lat...

– Daj spokój, Patsy, przecież to było więcej niż dziesięć lat temu. Chyba nie myślisz, że młodzieńcze oczarowanie zostało mi do tej pory? No wiesz! Już prawie nie pamiętam, jak wyglądał. Musi już być dobrze po trzydziestce.

Ostatnie zdanie powiedziała takim tonem, jakby Robert był bliski emerytury. Wzmocniła swoją wypowiedź wzruszeniem ramion, jednoznacznie dając do zrozumienia, że jej podejrzenia są co najmniej śmieszne.

Patsy nie kryła rozczarowania.

– Chcesz powiedzieć, że wcale się nie przejęłaś?

– Czym miałabym się przejąć? – zapytała grzecznie, strzepując niewidoczny pyłek ze spódniczki.

Przebiegło jej przez myśl, że przy jej jasnych włosach ten kostium w kolorze żółtych pierwiosnków to nadmiar szczęścia, ale konsultantka odpowiedzialna za obraz firmy wiedziała swoje i nie szła na kompromisy. Holly zawsze musiała wyglądać tak, by być niedościgłym wzorem dla innych kobiet.

– Przecież w ten sposób nie jestem sobą – protestowała, daremnie usiłując wydusić z Elaine Harrison jakieś ustępstwa.

– Ale będziesz – Elaine była o tym niezbicie przekonana. – Jeszcze przyznasz mi rację – uprzedziła dalsze protesty. A kiedy Holly przygryzła wargi, wiedząc, że w imię dobra firmy i lojalności względem osób, których pomocy tyle zawdzięczała, musi się podporządkować i zapomnieć o własnych preferencjach, dodała: – Nie mamy zamiaru cię zmieniać. Podkreślamy tylko twoje mocne strony.

Rzeczywiście pozostała nie zmieniona. Chociaż czasami chciałaby...

– Nie porusza cię jego powrót? – podjęła Patsy. – Byłam pewna, że wyjechał na zawsze. Z tego, co czytałam na jego temat w gazetach, nigdy bym nie przypuściła, że zechce z powrotem tu zamieszkać. Wypisują o nim, że rozbija się odrzutowcami po całym świecie, bo wszędzie ma klientów. Konsultant najwyższego szczebla... Do kogoś takiego bardziej pasuje Nowy Jork czy Londyn...

Powiedziała to z wyraźnym rozczarowaniem. Wrócić na stałe do takiej zapadłej dziury! Chociaż w tej materii Holly miała inne zdanie: za nic by się nie przeniosła do dużego miasta. No, ale każdy ma prawo do własnej opinii. Jednak, choć tego nie powiedziała, ją również zaskoczyła decyzja Roberta.

W jednym tylko myliła się Patsy: Robert nie musiał już latać do swoich zleceniodawców. Miał tak ugruntowaną renomę, że to do niego przyjeżdżano. Stał się milionerem.

Nie budziło to w niej zawiści. Od pewnego czasu sama zaczęła odczuwać ciężar odpowiedzialności nieodłącznie związanej z dużymi pieniędzmi.

– Więc to cię nic nie obchodzi?

Biedna Patsy była tak bardzo zawiedziona! Holly uśmiechnęła się lekko. Po raz pierwszy od chwili, kiedy dowiedziała się o powrocie Roberta. Ta niespodziewana wiadomość zmroziła ją. To dlatego rozpaczliwie próbowała skupić się na czymś innym, zająć myśli pracą w ogrodzie, urządzaniem rabat i wymyślaniem kwiatowych kompozycji. Musiała znaleźć sobie bezpieczny azyl; zajęcie, do którego w każdej chwili może wrócić; pomysły, które powoli będą się urzeczywistniać.

– Obchodzi mnie bardzo wiele rzeczy – zaoponowała z bladym uśmiechem. – Przejmuję się ekologią, zagrożeniem lasów tropikalnych, które ludzie traktują tak lekkomyślnie, a których zagłada będzie miała katastrofalne znaczenie dla całego środowiska...

– No tak, wiem... – przerwała jej Patsy. – Ale nie chodziło mi o to, przecież wiesz. Pytałam o powrót Roberta.

Holly podniosła się, sięgnęła po torebkę. Falujące włosy przesłoniły na chwilę jej twarz.

– Nie, jego powrót wcale mnie nie poruszył. Zresztą niby dlaczego miałabym się tym przejąć? – dodała spokojnie. – Już ci przecież powiedziałam, że jest wiele innych rzeczy, którymi się przejmuję. Ważniejszych niż Robert Graham. '

Patsy podniosła się z miejsca.

– A jeśli chodzi o Geralda – podjęła ze słodkim uśmiechem Holly – to nie masz potrzeby się martwić. Poznałaś już tę jego nową sekretarkę?

– Nie. A dlaczego pytasz?

– Ma pięćdziesiąt pięć lat, jest mężatką, ma dwoje dorosłych dzieci i czworo wnucząt – sucho wyjaśniła Holly.

Przez chwilę stała w jesiennym słońcu, rozkoszując się jego ciepłem. Jak na wrzesień było bardzo przyjemnie. Wczoraj była pełnia i w chłodnym powietrzu czuło się zapowiedź nadchodzącej jesieni. Najwyższy czas pomyśleć o cieplejszych strojach. Elaine już zmusiła ją do odpowiednich zakupów. W najbliższym czasie rozpoczną się przygotowania do wprowadzenia na rynek nowej serii perfum i kosmetyków do ciała. Inauguracja jest przewidziana przed świętami. To oznacza, że czeka ją nie kończąca się liczba spotkań i wywiadów. Niestety, nie da się od tego uciec. Jej zastrzeżenie, że włoży tylko stroje wyprodukowane z naturalnych surowców, spotkało się z natychmiastową aprobatą Elaine.

– Doskonały pomysł! To jeszcze podkreśli twoją troskę o środowisko naturalne i będzie dodatkowym atutem, zwłaszcza teraz, kiedy ekologia jest w modzie.

Takie podejście budziło w niej irytację, ale nawet nie zdążyła zaprotestować, bo Elaine już przeszła do innego tematu, pochwalając jej decyzję zrezygnowania z trwałej.

Według Elaine nowe uczesanie było bardziej naturalne, choć Holly mogłaby z tym dyskutować. W końcu co miesiąc musiała jeździć do Londynu na podcięcie końców i zrobienie pasemek, a fryzjer zdzierał z niej bezlitośnie. Machnęła ręką, bo co by na tym zyskała? Poza tym szybko polubiła nową fryzurę. Elegancka w swojej prostocie była bardziej odpowiednia dla trzydziestoletniej kobiety niż długie loki. Denerwował ją tylko przymus dopasowywania się do aktualnie modnego trendu ekologicznego, który jakże często nie miał nic wspólnego z prawdziwą troską o środowisko.

Dopiero Paul wyperswadował jej te opory, tłumacząc jak dziecku, że im więcej osób kupi jej produkty, tym większa szansa na uświadomienie ludziom bogactwa natury i grożącego jej niebezpieczeństwa. Poza tym rosnące dochody firmy to większe środki na ochronę zagrożonego środowiska.

Uśmiechnęła się do siebie, kiedy otwierała drzwiczki auta. Zachowałaby się bardziej ekologicznie, gdyby zamiast samochodu używała roweru... Wprawdzie jeździła na benzynie bezołowiowej, ale Paul, który odpowiadał za samochody dla kierownictwa firmy, zaskoczył ją, wręczając jej kluczyki do jaskrawoczerwonej limuzyny.

Kiedy opierała się, mówiąc, że zbyt rzuca się w oczy i ma za dużą moc, brat uśmiechnął się tylko.

– Dobrze, w takim razie chyba oddam go z powrotem – zaproponował i oboje wybuchnęli śmiechem.

– Ale ty jesteś! Wiedziałeś, że się nie oprę!

– No cóż, ktoś musi cię wreszcie ściągnąć na ziemię i od czasu do czasu przypomnieć, że też możesz mieć słabe strony i też ci się coś od życia należy – zażartował, ale Holly czuła, że w jego słowach kryło się coś więcej. A ponieważ sama nigdy nie chciała uchodzić za świętszą od papieża ani by inni ją w ten sposób postrzegali, więc uległa namowom Elaine i kupiła wszystko, co miało się przydać już w październiku.

W drodze od Patsy zastanawiała się nad firmą. Całe szczęście, że może pozostawać na miejscu. Produkcja szła świetnie; na uboczu miasteczka, w pobliżu autostrady, mieli już swoją fabrykę i kompleks biurowy.

Na dzisiejszym popołudniowym spotkaniu muszą ustalić rodzaj opakowań dla produktów nowej serii. Zerknęła na zegar – zasiedziała się u Patsy trochę za długo. Właściwie mogła pojechać skrótem, wąską polną drogą, dochodzącą do autostrady. W ten sposób zaoszczędzi sobie spory kawałek. Szkopuł w tym, że to droga prywatna.

Skręciła w bok. Spalona letnim słońcem wysoka trawa, rosnąca po obu stronach, zaczynała już kłaść się na ziemię; na krzakach pobłyskiwały jeżyny. Przypomniała sobie ciasto z jabłkami i jeżynami, jakie piekła jej mama, i ślinka pociekła jej do ust. Niestety, w tym roku nie dane jej będzie skosztować tego smakołyku – po przejściu ojca na emeryturę rodzice wybrali się w długi, dawno zaplanowany rejs. I chociaż Holly miała już swój własny dom, tęskniła za nimi. Gdyby nie wyjechali, jesienne miesiące spędziłaby z mamą, też zamiłowaną ogrodniczką, nad katalogami roślin.

Z przyjemnością myślała o czekającej ją dzisiaj pracy w ogrodzie. Jechała powoli, chaszcze rosnące wzdłuż drogi zasłaniały widoczność. Jakaś sucha gałąź, której nie zauważyła, zahaczyła o bok samochodu. Było tak wąsko, że kiedy z przeciwka niespodziewanie wynurzył się potężny przód czarnego mercedesa, zdołała tylko z całej siły nacisnąć na hamulec. Z przerażenia serce podeszło jej do gardła. Spięta, z boleśnie skurczonym żołądkiem, patrzyła na mężczyznę siedzącego za kierownicą. Rozpoznała go w jednej chwili. To Robert Graham. '

Przepełniło ją poczucie winy. Wiedziała, że to prywatna droga wiodąca do dworu i idąca dalej do autostrady. Była coraz bardziej spięta. Robert wysiadł z samochodu.

Jak mogła myśleć, że mężczyzna po trzydziestce nie jest już atrakcyjny? Poczuła dziwne drżenie, choć wolała nie zastanawiać się, co to mogło znaczyć. Nieruchomo, jak przymurowana, tkwiła w fotelu i nie odrywała oczu od zbliżającego się Roberta.

Rozdział 2

Był ubrany zupełnie inaczej, niż to sobie wyobrażała, sądząc po widzianych w prasie zdjęciach. To dodatkowo ją zdeprymowało. Zamiast eleganckiego garnituru, pasującego do tego kosztownego auta, miał na sobie zwykłe dżinsy, kraciastą koszulę i luźną skórzaną kurtkę. Wystarczył jej jeden rzut oka, by spostrzec, że nie były to rzeczy kupione celowo do noszenia „na wsi".

Po swobodzie, z jaką się poruszał, widać było, że przywykł do takich ubrań i świetnie się w nich czuł. I choć miały na sobie ślady dłuższego użytkowania, nie umniejszało to ani trochę bijących od niego siły i poczucia władzy. Jego niecierpliwe, szybkie, niemal wrogie ruchy, kiedy zbliżał się do jej auta, jeszcze wzmagały to wrażenie. Z pochmurną miną zawołał już z daleka:

– Przepraszam, ale musiała pani pomylić drogę. To jest teren prywatny... – Urwał gwałtownie. Ze zdumienia jeszcze mocniej zmarszczył brwi. Przez chwilę wpatrywał się w nią całkiem zaskoczony. – Holly? – zapytał z niedowierzaniem.

Powtarzała sobie w duchu, że nie ma już osiemnastu lat, że musi wziąć się w garść. Twarz miała jak skamieniałą. Z trudem zmusiła się do bladego, uprzejmego uśmiechu.

– Cześć, Robert – wydusiła, ale nim powiedziała coś więcej, przerwał jej niecierpliwie.

– Szukałaś mnie?

Czy go szukała? Czar prysnął w jednej chwili. Nie była już przecież tamtą osiemnastoletnią naiwną dziewczyną! Zawrzało w niej. Ależ był zadufany w sobie! Czy naprawdę spodziewał się, że nadal jest taka głupia, że nadal tak bardzo jej na nim zależy, choć od dawna wie, że on wcale jej nie chce?

– Nie, nie szukałam cię – odrzekła. – Prawdę mówiąc nie przypuszczałam, że możesz tu być, chociaż oczywiście słyszałam, że kupiłeś dwór. Pojechałam tędy, bo chciałam sobie skrócić drogę do autostrady. Będę musiała się teraz od tego odzwyczaić...

Na widok jego zawiedzionej miny odczuła przyjemną satysfakcję. Niech wie, że poniosła go wyobraźnia!

– Dwór przez tyle czasu stał pusty, że... – zaczęła, ale przerwał jej brutalnie.

– Mam zamiar postawić bramy przy obu wjazdach. W ten sposób ludzie przestaną tędy przejeżdżać. Jeśli będziesz wybierać się w tym kierunku, musisz wcześniej zaplanować sobie czas, żebyś nie musiała jechać na skróty. Teraz któreś z nas musi się wycofać.

Chyba chciał przez to powiedzieć, że to ona powinna się cofnąć. Specjalnie się nie odezwała, kiedy zaczął mówić o zamknięciu przejazdu. W końcu nie tylko ona jedna korzystała z tej drogi. Dwór już tak długo był nie zamieszkany... Chociaż z drugiej strony było zrozumiałe, że nowy właściciel chciał to ukrócić i miał do tego prawo. Podejrzewała tylko, że jego uwaga miała jeszcze inne, ukryte znaczenie. Intuicja podpowiadała jej, że może w ten sposób chciał dać jej do zrozumienia, że powinna trzymać się od niego z daleka.

Czy naprawdę był taki pewny siebie i wyobrażał sobie, że ona nadal żyje marzeniami, że przez te wszystkie lata nic się nie zmieniło? A może to ona była nadmiernie wyczulona na jego słowa, zwłaszcza po niedawnej rozmowie z Patsy? Może dlatego, że ujrzała go tak zupełnie niespodziewanie, bez żadnego uprzedzenia? I że wcale nie był taki, jakim widziała go na zdjęciach, że w rzeczywistości był jeszcze bardziej męski, jeszcze bardziej atrakcyjny? I że natychmiast zrobił na niej tak piorunujące wrażenie?

...