sluch65_wrzesien.pdf

Słuch

ISSN 1232-8634 Wydawca: GEERS Akustyka Słuchu Sp. z o.o.

WRZESIEŃ Nr 2/2008 (65)

SPIS TREŚCI

1 Kinga Marszałek-Kaszak

Dopłaty z Narodowego Funduszu

Zdrowia do dwóch aparatów

słuchowych obowiązują

od zaraz!!!

5 Prof. Bożydar Latkowski

Deontologia, jako atrybut

humanitarnej medycyny

6 Prof. zw. dr hab.

Tadeusz Gałkowski

O niektórych zastosowaniach

psychopatologii rozwojowej

w rehabilitacji

13 15 lat istnienia „Słuchu”

Wykaz piśmiennictwa, cz. III

15 CIEKAWE INFORMACJE

Aparaty słuchowe – na co należy

zwracać uwagę?

Badaniascreeningowe

Niebezpieczne nawyki związane

ze słuchem osób z Ameryki

Łacińskiej

Jak rozpoznać, że pacjent

niedosłyszy?

Porady w kwestii lepszego

słyszenia

18 ABC AUDIOPROTETYKA

Nerwiak nerwu słuchowego

Pole słuchowe – pomiar pola

słuchowego

Kinga Marszałek-Kaszak

Kierownik działu geers.net

i zarządzania jakością

firmy Geers Akustyka Słuchu Sp. z o.o.

do dwóch

aparatów słuchowych

obowiązują od zaraz!!!

Pan Krzysztof Kobus

(na zdjęciu z lewej strony)

niedosłyszy na oboje uszu

od urodzenia. Brak apa-

ratów słuchowych skazał

go na życie na marginesie

społeczeństwa. Pomimo

głębokiego obustronnego

niedosłuchu, lekarz wy-

stawił wniosek tylko na je-

den aparat słuchowy. Pan

Krzysztof nie wyobrażał

sobie słyszeć tylko jed-

nym uchem i postanowił

walczyć z niesprzyjający-

mi niedosłyszącym prak-

tykami.

REDAKCJA

dr Bogdan Hoffmann

mgr Grzegorz Lorens

Konsultant medyczny:

prof. zw. dr hab. n. med.

Bożydar Latkowski

Sekretarz redakcji:

Katarzyna Trzpil

Siedziba:

90-146 Łódź

ul. Narutowicza 130

tel. (0-42) 616 26 70

fax. (0-42) 616 26 51

e-mail:info@geers.com.pl

www.geers.com.pl

Redakcja pozwala na przedruki materiałów

pod warunkiem podania źródła

Nakład 7000 egz.

DTP i druk: 101 studio DTP - Firma Tęgi

www.101studio.com.pl

Dzięki nieustępliwości pana Krzysztofa Kobusa – osoby z obustron-

nym niedosłuchem – Minister Zdrowia podjął decyzję o zmianie wy-

kładni przepisów stanowiących o przyznawaniu uprawnień do dofi-

nansowania obuusznego zaopatrzenia w aparaty słuchowe dla osób

niedosłyszących.

KWARTALNIK INFORMACYJNO-POPULARNO-NAUKOWY DLA LEKARZY

Dopłaty z NFZ

Słuch

W obecnie obowiązujących przepisach prawa nigdzie

nie jest określona definicja pojęcia „osoby czynnej

zawodowo”, dlatego Minister Zdrowia zadecydował,

że przy wykładni tego pojęcia należy posługiwać się

definicją słowa: „czynny” zamieszczoną w słowniku

języka polskiego: „czynny – czyli wykonujący jakąś

czynność, pracujący, działający, skłonny do działa-

nia, aktywny”. Dzięki nieustępliwości pana Krzysztofa

Kobusa – osoby z obustronnym niedosłuchem – udało

się uzyskać potwierdzenie tego, że człowiek jest oso-

bą dwuuszną. Dofinansowanie przyznawane jest więc

dla dwóch aparatów słuchowych.

Przeprowadziłam interesujące spotkanie z Panem

Krzysztofem Kobusem, zaś uzyskany z Nim wywiad po-

stanowiłam opublikować. Warunkiem sine qua non sku-

tecznego funkcjonowania naszej firmy jest zadowole-

nie Klienta, to zaś będzie możliwie jedynie wtedy, kiedy

nasz Klient, mimo ubytku słuchu będzie lepiej słyszał.

cząłem unikać ludzi, wpadłem w depresję, co w rezultacie

spowodowało, że odszedłem z pracy, a atmosfera w do-

mu stała się nerwowa. Nawet sąsiadów denerwował zbyt

głośno grający telewizor i zaczęli zwracać mi uwagę, że

im to przeszkadza. Wtedy uświadomiłem sobie, że muszę

coś z tym zrobić, że potrzebne są mi aparaty słuchowe.

K.M.: Gdzie skierował Pan wtedy swoje kroki i co

skłoniło Pana do starania się o dwa aparaty słuchowe?

K.K.: Właściwie zawsze swój problem niedosłyszenia

traktowałem jako problem obuuszny. Nigdy nie przyszło

mi do głowy, że można nosić tylko jeden aparat słucho-

wy, gdy nie słyszę na obydwa uszy. Na początek udałem

się do lekarza pierwszego kontaktu, który skierował mnie

do laryngologa. Laryngolog zlecił badanie słuchu, które

wykazało obustronny niedosłuch, a następnie wystawił

wniosek i skierował do punktu protezowania słuchu. Jakież

było moje zdziwienie, kiedy w punkcie protezowania słuchu

poinformowano mnie, że przysługuje mi tylko jeden aparat

słuchowy, czego potwierdzeniem jest posiadany wniosek.

Wychodząc od lekarza nawet nie czytałem co znajduje się

na wniosku, gdyż byłem przekonany, że inne niż obuuszne

rozwiązanie nie wchodzi w grę. Zacząłem więc wędrówkę

po kolejnych punktach protezowania słuchu w Łodzi, gdzie

mieszkam i w żadnym, za wyjątkiem firmy GEERS nie zapro-

ponowano mi aparatów na oboje uszu. Nadal jednak potrze-

bowałem wniosku na dwa aparaty, więc wróciłem do lekarza

laryngologa, który stwierdził, że dwa aparaty przysługują

jedynie osobom czynnym zawodowo. Interwencja u dyrekcji

przychodni również nie przyniosła zmiany. Nie mogłem zro-

zumieć skąd pomysł tylko na jeden aparat, miałem poczucie

braku równych szans i postanowiłem walczyć o swoje pra-

wa. Rozpocząłem od gruntownego zapoznania się z przepi-

sami stanowiącymi o refundacji aparatów słuchowych.

Kinga Marszałek: Czy uważa Pan, że przepisy do-

tyczące pomocy chorym i niepełnosprawnym działają

na ich korzyść?

Krzysztof Kobus: Niestety nie. Przekonałem się o tym

podczas wielomiesięcznej batalii o uzyskanie dopłaty do

dwóch aparatów słuchowych. Występując przed różnymi

instytucjami, jako prywatna osoba niepełnosprawna by-

łem kierowany w różne miejsca i w większości przypad-

ków nie potrafiono mi skutecznie pomóc. Urzędnicy byli

zdezorientowani, ponieważ przepisy nie są jednoznaczne

i można je zinterpretować zarówno na korzyść, jak i nie-

korzyść pacjenta. Dużo zawdzięczam Rzecznikowi Praw

Pacjenta z Łódzkiego Wojewódzkiego Oddziału NFZ, któ-

ry za wszelką cenę starał się pomóc. Niestety, okazało się

jednak, że jego pomoc jest skuteczna wtedy, gdy sprawa

jest ewidentna i przepisy jasno stoją po stronie pacjenta.

W tym przypadku tak nie było.

K.M.: Jak długo trwała Pańska droga do protezowa-

nia obuusznego, do kogo Pan się zwrócił o pomoc i jakie

informacje Pan uzyskał z poszczególnych instytucji?

K.K.: Moje starania o dwa aparaty słuchowe trwały

kilkanaście miesięcy. Po odmowie wystawienia wniosku

na dwa aparaty słuchowe przez lekarza, udałem się do

Rzecznika Praw Pacjenta z Łódzkiego Oddziału NFZ. Po-

dałem Rzecznikowi swoją interpretację przepisów, z której

wynikało, iż odmowa przyznania mi prawa do dofinansowa-

nia dwóch aparatów jest niezgodna z prawem, a przepisy

K.M.: Jaka jest historia Pańskich problemów ze

słyszeniem?

K.K.: Właściwie problemy ze słyszeniem miałem odkąd

pamiętam i tak naprawdę ich przyczyna nie została usta-

lona. Wcześniej sobie jakoś radziłem, jednak z roku na rok

problem się pogłębiał. Mimo coraz większych trudności

nie chciałem się pogodzić ze swoją niepełnosprawnością.

Niedosłuch sprawił, że stałem się bardziej nerwowy, za-

Rok założenia 1951

o tym stanowiące powinno się interpretować na korzyść

pacjenta. Ponadto stwierdziłem, że lekarz powinien rze-

telnie opisać, jaki jest niedosłuch pacjenta, a nie wybierać

tylko jedno ucho. Rzecznik zgodził się ze mną i skierował

sprawę do Ministerstwa Zdrowia. Wystąpił również do le-

karza o wystawienie orzeczenia, że mój ubytek słuchu jest

obustronny, gdyż z wystawionego wniosku to nie wynikało.

W międzyczasie podjąłem jeszcze dodatkowe kroki w tej

sprawie, ponieważ nie do końca wierzyłem, że tą drogą coś

wywalczę. Skontaktowałem się więc z przedstawicielami

centrali NFZ w Warszawie oraz urzędnikami z Ministerstwa

Zdrowia. Niestety bez rezultatu. Postanowiłem znaleźć jesz-

cze inną drogę poprzez lokalnych przedstawicieli władzy.

Tak więc trafiłem do posłanki Joanny Skrzydlewskiej z Plat-

formy Obywatelskiej, która wysłuchała mnie, przyznała rację

i podobnie, jak Rzecznik z Łódzkiego NFZ wysłała pismo

w mojej sprawie do Ministerstwa Zdrowia. W międzyczasie

wezwano mnie do Łódzkiego Oddziału NFZ, gdzie zostałem

poinformowany, iż w drodze wyjątku dyrekcja zgodziła się

na dofinansowanie do dwóch aparatów słuchowych.

K.M.: Jak według Pana powinni postępować lekarze

w stosunku do osób z obustronnym ubytkiem słuchu?

K.K.: Lekarz powinien pisać na wniosku to, co jest

zgodne ze stwierdzonym stanem niedosłuchu, czyli, że

ubytek słuchu jest obustronny. Ocena: czy komuś przysłu-

guje refundacja, czy nie, to zadanie Narodowego Fundu-

szu Zdrowia, który ma narzędzia, aby to zweryfikować.

K.M.: Jakie ma Pan plany na przyszłość?

K.K.: Dzięki aparatom słuchowym odzyskałem spraw-

ność, nabrałem chęci do życia i działania. Znów zaczęły

mnie cieszyć kontakty z ludźmi. Postanowiłem więc wyko-

rzystać zdobyte doświadczenie pomagając innym niepeł-

nosprawnym nie tylko w likwidacji barier wynikających z ich

niepełnosprawności, ale również w znajdowaniu zatrudnie-

nia. Jako Pełnomocnik Socjalnej Fundacji Źle Słyszących

zamierzam walczyć z przepisami utrudniającymi już i tak

„utrudnione” życie osób niepełnosprawnych. Chciałbym,

aby sąsiedzi osób niedosłyszących uśmiechali się do nich

na korytarzu, a nie „walili” w ścianę, żeby ściszyli telewizor.

K.M.: Czyli osiągnął Pan swój cel. Dlaczego więc

nie poprzestał Pan na tym?

K.K.: Pomyślałem, że w podobnej jak ja sytuacji jest

wiele innych osób niedosłyszących i chciałem, aby one

nie musiały przechodzić tej całej drogi przez mękę co ja.

Dlatego, cały czas monitorowałem kroki podjęte przez

panią Joannę Skrzydlewską. W końcu doczekałem się

oficjalnego pisma z Ministerstwa Zdrowia, w którym

potwierdzono, że dofinansowanie do dwóch aparatów

słuchowych przysługuje wszystkim osobom niedosłyszą-

cym. Aby podzielić się tą informacją z innymi potrzebu-

jącymi i rozpropagować ją po całym kraju, przekazałem

pismo do Polskiego Związku Głuchych, aby rozesłać je

Rzecznikom Praw Pacjenta przy oddziałach NFZ oraz

wystąpiłem w programie „Dzień Dobry TVN”.

K.M.: Bardzo dziękuję Panu, iż zechciał się Pan po-

dzielić z nami swoimi przeżyciami i doświadczeniami

podczas długiej batalii o swoje prawa.

Po wydeptaniu wielu ścieżek, wysłaniu dziesiątków

pism, pan Krzysztof Kobus uzyskał korzyść w postaci

dofinansowania do dwóch aparatów słuchowych nie

tylko dla siebie, ale również dla wszystkich osób nie-

dosłyszących obustronnie. Przyjazna dla pacjentów

wykładnia przepisów przyjęta przez Ministra Zdro-

wia pozwala na dofinansowanie od zaraz do dwóch

aparatów słuchowych dla wszystkich potrzebujących

w ramach obecnie obowiązujących przepisów. Miej-

my nadzieję, że dla uniknięcia wszelkich wątpliwości

zapisy, które obecnie powodują problemy w uzyska-

niu dofinansowania do dwóch aparatów słuchowych,

zgodnie z obietnicą MZ, zostaną tak doprecyzowane,

aby nie stwarzały żadnych wątpliwości przy zatwier-

dzaniu wniosku na zaopatrzenie w aparaty słuchowe

w NFZ, a lekarze będą zawsze wystawiać wnioski na

zaopatrzenie w aparaty słuchowe zgodnie z faktycz-

nym stanem niedosłuchu.

K.M.: Co wynika z otrzymanego z Ministerstwa

Zdrowia pisma?

K.K.: Wynika, że nie ma w prawie określenia „osoba

czynna zawodowo”. Oznacza to, że ograniczenie możli-

wości refundacji protezowania obuusznego tylko do tej

grupy osób jest sprzeczne z Konstytucją, gdyż pojęcie

„osoba czynna zawodowo” nie funkcjonuje w żadnych

przepisach prawa.

Słuch

Prof. zw. dr hab. n. med. Bożydar Latkowski

Z cyklu: Deontologia w medycynie

Deontologia, jako atrybut

humanitarnej medycyny

„...Od pochopnych, nieprzemyślanych decyzji do kompromitacji

– jest tylko jeden mały krok”

(-) J.B. Latkowski

Maria in Cosmedin jest w portalu interesujący

olbrzymi medalion („naznaczony już czasem”)

zwany – „Bocca della verit” – usta prawdy.

Według podań przyprowadzano tam osoby podejrza-

ne o kłamstwa, którym polecano włożyć dłoń do ust me-

dalionu i jeśli potwierdzało się, że kłamały – palce zostały

odgryzione.

A zatem nie będę kłamał i dlatego cykl moich arty-

kułów będzie zawierał elementy smutne, zmuszające do

refleksji, a więc takie jak rzeczywistość współczesnej

deontologii.

Deontologia i dramat człowieka – upokorzenia i god-

ność chorego, to zjawiska które naprzemiennie mieszają

się w tyglu oszalałej gonitwy naszych dni i naszych trud-

nych decyzji związanych z ratowaniem każdego zdrowia,

a często także życia.

Deontologia to dziedzina mająca ukazać najwyższą

jakość służebnej roli człowieka – lekarza w stosunku do

chorych potrzebujących opieki.

Zaznaczyłem na wstępie, że nie będę kłamał. Uwa-

żam więc, że wszelkie akcje „nacisku” na decydentów,

zmierzające do utrudnienia lub pogorszenia opieki nad

chorymi są naruszeniem godności chorych, i chyba także

ich człowieczeństwa, ponieważ stają się oni przedmio-

tem, podkreślam przedmiotem – handlowego przetargu

na bazarze współczesnej rzeczywistości.

Jeżeli zawinili decydenci (politycy), to działacze – po-

pierający protesty, w tym także strajki, jak m.in. pano-

wie Bukiel czy Radziwiłł oraz bardzo wielu aktywistów

z Okręgowych Rad Lekarskich w różnych miastach kraju

– powinni usiąść spokojnie i wspólnie opracować pomysł

na takie formy sprzeciwów, które będą dotyczyły tylko

decydentów, aby pod żadnym pozorem nie łączyć i nie

angażować do tych protestów chorych, którzy są niewin-

ni i nie mogą być traktowani jak „chłopcy do bicia” w XVII

i XVIII wiecznych pałacach magnackich.

Są dwa problemy przyczyn wyzwalających protesty.

Pierwszym jest problem katastrofalnego finansowania

od lat ochrony zdrowia, a drugim problem deontologii

– deontologii a nie klasycznej przysięgi Hipokratesa,

która jest zbyt wyidealizowana w stosunku do obecnej

rzeczywistości.

W problemie pierwszym zmian należy oczekiwać

w momencie pozytywnych propozycji i decyzji władz,

a przede wszystkim konkretnych działań. W problemie

drugim uważam, że działacze powinni rozpisać jakiś

konkurs na opracowanie takich form sprzeciwu, aby nie

„deptać” brutalnie godności chorego człowieka.

Przypomnę, że nigdy nikt nikogo nie zmuszał do stu-

diowania medycyny, ani w ostatnich dwudziestu latach,

ani także wcześniej. Zawsze warunki finansowe lekarzy

wymagały dodatkowego zatrudnienia, co jest wielką nie-

prawidłowością godną potępienia. Ale można było prze-

cież zamiast medycyny studiować pedagogikę, prawo,

informatykę, handel zagraniczny lub inne specjalności,

jeśli o zawodzie decydować miały tylko pieniądze.

Obecną mentalność niektórych organizatorów prote-

stów ilustruje najlepiej wywiad telewizyjny, jakiego udzielił

pewien młody, bardzo młody człowiek (także lekarz),

który powiedział „bohatersko”, cytuję: „poświęciliśmy

Sylwester, aby jechać do Warszawy na rozmowy”.

N ad Tybrem w rzymskim kościele z IX wieku Santa

Rok założenia 1951

Ile braku doświadczenia życiowego i (mówiąc łagod-

nie) czysto dziecinnej nieporadności jest w tym zdaniu.

Jak można bal sylwestrowy stawiać na równej płasz-

czyźnie ze strajkiem, bo dotyczyło to regionu zielonogór-

skiego, w którym miało być zamkniętych wiele placówek

ochrony zdrowia.

Problem współczesnej deontologii lekarskiej pole-

ga także na tym, że oszalałe tempo codziennych dni

i ustawiczna pogoń za dobrami materialnymi już dawno

„odjudymiły” wielu z nas w takim stopniu, że trudne jest

powszechne, tradycyjne respektowanie podstawowych

aspektów godności chorego – ale kształt deontologii,

mimo to, pozostał niezmiennie taki sam. Oczywiście

od czasu, kiedy przed setkami lat Fenicjanie przekształ-

cili handel wymienny na wartościowy kruszec – dziś nic

albo prawie nic nie może być za darmo, a w każdym

państwie bardzo trudno dostrzegać niezbędne, delikatne,

choć słabo widoczne niepisane prawa deontologii za-

gubione często wśród surowych pisanych praw ekono-

mii wynikających z postępu cywilizacji oraz wspaniałego

XXI wieku.

Przypomnieć muszę, że pojęcie deontologii od grec-

kich słów deon – obowiązek, i logos – nauka, a więc

obowiązek zawodowy zaproponował żyjący na przeło-

mie XVIII i XIX wieku angielski prawnik i filozof Jeremmy

Bentham.

Tradycyjnie od lat deontologię łączy się z zawodem

lekarskim, choć dlaczego tak jest, nie ma na to jedno-

znacznego wyjaśnienia.

Myślę, że było to w jakiś sposób związane z panują-

cą w końcu XVIII wieku epidemią dżumy dziesiątkującej

ludność Europy, kiedy to ludzie umierali w okropnych mę-

czarniach i wymagali opieki innych, a następnie wiąże się

to być może z tragedią rannych w początkach XIX wieku

podczas wojen napoleońskich, szczególnie w czasie

odwrotu Wielkiej Armii spod Moskwy. Tak czy inaczej

deontologia łącznie ze słowem lekarska jest symbolem

obowiązku i powinności zawodowej lekarza w stosun-

ku do chorych potrzebujących pomocy.

Deontologia rozumiana jako obowiązek zawodowy

dotyczy w równym stopniu żołnierza strzegącego granic

ojczyzny, policjanta mającego zapewnić bezpieczeństwo

obywateli, czy strażaka niosącego pomoc w wydarze-

niach losowych. Bo na przykład: pali się wielopiętrowy

dom na wirtualnej ulicy Szczęśliwej 13, a do pożaru je-

dzie tylko jedna sekcja straży, ponieważ inne sekcje straj-

kują. Per analogiam można to odnieść m.in. do podanych

wyżej zawodów choć jest ich o wiele więcej.

Jestem lekarzem przeszło pół wieku, z czego 45 lat

przepracowałem w szpitalach na chirurgii i laryngologii,

i dlatego proszę, aby nikt z organizatorów akcji prote-

stacyjnych nie starał się mnie przekonać, że obecność

na oddziale tylko ordynatora z lekarzem dyżurnym przez

wiele dni (tak, jak na ostrym dyżurze) nie pogorszy ja-

kości opieki nad chorymi. Jest to kłamstwo, na które

mogę znaleźć szereg kontrargumentów z codziennego

życia zawodowego, a więc kłamstwo, w które nigdy nie

uwierzę.

Propagatorom akcji protestacyjnych muszę przypo-

mnieć, że szpital, przychodnia i gabinet lekarski – to

nie sklep z obuwiem, fabryka odzieży czy inny zakład

produkcyjny. To coś o wiele, wiele bardziej ważnego. To

miejsce osobistego dramatu wielu chorych, miejsce

ciągłego niepokoju i miejsce nadziei, że wszystko

pomyślnie się zakończy i powróci zdrowie.

Aby to zrozumieć trzeba albo być kiedyś osobą na-

prawdę chorą i leczoną, albo trzeba posiadać konieczną

wrażliwość – wrażliwość, która winna być jedną z pod-

stawowych cech charakteru przy wyborze zawodu

lekarza.

Chcę także przypomnieć, że obecnie w naszym pięk-

nym kraju jest zupełnie inna rzeczywistość, że żyjemy

w czasach wolnego rynku, a tym samym w czasach

bezwzględnej konkurencji a często także korupcji, w cza-

sach brutalnych filmów, idiotycznych reklam i perwersyj-

nej erotyki, którymi jesteśmy niemal codziennie karmieni

w TV i kolorowych magazynach, w czasach demagogii

i chamstwa, w których niekiedy dopatrzeć się można

logiki prostackiej filozofii.

Żyjemy także w świecie korespondującym z tym, co

dwadzieścia sześć lat temu napisałem (Polityka 1982) „...

tam gdzie się kończą ideały zaczynają się pieniądze, a tam

gdzie zaczynają się pieniądze kończą się sentymenty...”

ale zarówno ideały jak i sentymenty, muszą być na za-

wsze związane z medycyną, muszą być związane silnie

węzłem gordyjskim, którego nie będzie można rozwiązać,

ani nie będzie mógł go nawet rozciąć symboliczny miecz

Aleksandra Wielkiego.

koniec cz. I

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: