Maria Zarębina, Niektóre problemy analizy mówionego tekstu dialogowego, „Prace historycznoliterackie IX”, Kraków 1982, „Rocznik Naukowo-Dydaktyczny”, zeszyt 84, s. 5-20.
Wypowiedź mówiona nie jest przygotowana uprzednio, różni się od wypowiedzi pisanej[1].
Język mówiony jako odrębny rodzaj stylistyczny, gdy zostanie on zastosowany, wykorzystywane w tekście literackim[2].
Dla gruntownego zrozumienia tekstu konieczne jest przedstawienie okoliczności uczestników dialogu, jego tematyki, ponieważ od pierwszych cytowanych słów wchodzimy in medias res[3].
Użycie w tekście pewnych kolokwializmów słownikowych i frazeologicznych dowodzą, że komunikacja odbywa się w warunkach swobodnych[4].
Należałoby zwrócić uwagę na wyrazy konstytuujące tekst dialogowy przez swoje powiązania oparte na anaforze i kataforze: zaimki oraz partykuły ze swoimi właściwościami wychodzenia poza zdanie[5].
Pronomilizacja imienia własnego[6]
Mowa zależna i niezależna[7]
[1] S. 5.
[2] S. 5.
[3] S. 6.
[4] S. 7.
[5] S. 8.
[6] S. 8, 9.
[7] S. 13.
monika_abramek