EdW 07 1996.pdf
(
5513 KB
)
Pobierz
Alarmy
systemy
ALARMOWE
cięcia przewodów umieszczonych we−
wnątrz karoserii jest niewielkie.
Również rozwiązanie z rysunku 1 nie
jest doskonałe; co prawda przecięcie
przewodów wywoła alarm, ale zwarcie da−
nego czujnika, fragmentu czy nawet całej
pętli, nie jest w żaden sposób sygnalizo−
wane. Dlatego w niektórych systemach
alarmowych stosuje się tak zwane linie
parametryczne. W najprostszym przypad−
ku na najdalszym końcu linii dozorowej
jest umieszczony szeregowy rezystor.
Centralka musi rozróżnić wtedy trzy stany
linii, więc zarówno zwarcie, jak i rozwar−
cie pętli spowoduje alarm. W bardziej wy−
myślnych systemach zamiast rezystora
używa się kombinacji elementów RC.
Wtedy próba sabotażu przez uszkodzenie
czy odłączenie linii dozorowej jest prawie
niemożliwa.
W praktyce, ponieważ linie dozorowe
nie są dostępne z zewnątrz, zwykle sto−
suje się rozwiązanie z rysunku 1. Nie
trzeba wtedy przeprowadzać okresowych
testów dołączonych linii − każda przerwa
zostanie automatycznie wykryta.
Obecnie na rynku można spotkać sys−
temy pracujące bez linii dozorowych,
gdzie informacje od czujników przekazy−
wane są drogą radiową. W takich syste−
mach nie trzeba prowadzić sieci kabli,
ponieważ każdy czujnik ma oddzielne
źródło zasilania. Wadą jest, jak na razie,
wysoka cena oraz fakt, że system można
Zadaniem każdego systemu alarmo−
wego jest wykrycie i sygnalizacja obec−
ności intruza, czy próby włamania. Każde
urządzenie alarmowe można podzielić na
trzy części: czujniki, procesor i część wy−
konawcza.
Do wykrycia próby włamania stosuje
się najróżniejsze czujniki (wykorzystujące
m.in. mechaniczne styki, promieniowanie
podczerwone, ultradźwięki, mikrofale),
ale tak czy inaczej, w każdej centralce
alarmowej występują tak zwane linie do−
zorowe.
Linie dozorowe
Linie dozorowe to pętle przewodu,
przekazujące informacje od czujników do
centralki.
Najczęściej w linii dozorowej w stanie
czuwania płynie niewielki prąd. Przerwa−
nie takiej linii wywołuje alarm. Jedna linia
dozorowa może obejmować dowolną ilość
czujników, jak pokazano to na rysunku 1
Rys. 3. Akustyczna czujka tłuczenia
szkła.
unieszkodliwić − niejako zagłuszyć − nada−
jąc silną falę nośną o odpowiedniej częs−
totliwości.
Czujniki
Najprostszym czujnikiem może być cie−
niutki przewód miedziany rozpięty wokół
chronionego obiektu. Przerwanie go wy−
woła alarm. Jest to rozwiązanie dość sku−
teczne, szczególnie jeśli drucik umiesz−
czony jest nisko, na wysokości nóg, ale
kłopotliwe w obsłudze. Autor artykułu sto−
sował takie “czujniki” podczas budowy
domu. Dawniej powszechnie stosowano
pętlę w postaci paska folii aluminiowej
o centymetrowej szerokości, naklejaną
na szyby. Dziś stosuje się czujniki tłucze−
nia szyby pracujące na zasadzie detekcji
charakterystycznego dźwięku powstające−
go w czasie tłuczenia, bądź cięcia szkła.
Czujka taka pokazana jest na
rysunku 3
rysunku 1.
Zaletą przedstawionego rozwiązania jest
samoczynne włączenie alarmu przy pró−
bie sabotażu polegającego na przecięciu
przewodów.
W urządzeniach samochodowych częs−
to stosuje się odmienne rozwiązanie: sty−
ki normalnie otwarte, włączone jak na
ry−
rysunku 1
ry−
ry−
sunku 2
sunku 2. Wtedy zwarcie dowolnego styku
uruchamia alarm. Co prawda przecięcie
przewodów czyni alarm “ślepym i głu−
chym”, ale w samochodzie ryzyko prze−
rysunku 3.
Obecnie najpopularniejszym rodzajem
czujników są styki kontaktronowe współ−
pracujące z magnesem, stosowane do
zabezpieczenia drzwi i ram okiennych.
Szczególnie łatwe do zmontowania
w drewnianych ramach są czujniki
w kształcie dwóch walców o średnicy oko−
ło 10mm i długości 25mm pokazane na
rysunku 4
rysunku 3
rysunku 3
Rys. 1. Typowy układ linii dozorowej.
rysunku 4
rysunku 4. Jedna część zawiera magnes,
druga styk kontaktronowy.
Rys. 4. Czujniki magnetyczne (kontaktro−
nowe).
Rys. 2. Linia dozorowa “zwierna”.
47
E
LEKTRONIKA DLA WSZYSTKICH 7/96
Alarmy
Oprócz czujek mikrofalowych, efekt
Dopplera wykorzystują też czujki ultra−
dźwiękowe, zawierające ceramiczny na−
dajnik i odbiornik ultradźwięków (o częs−
totliwości ok. 40kHz). Czujki te są często
stosowane do ochrony wnętrza samocho−
du, a ich zaletą jest przystępna cena.
Oprócz wymienionych sposobów sto−
suje się szereg innych metod wykrywania,
spośród których należy jeszcze wymienić
użycie kamer (w tym kamer pracujących
w zakresie podczerwieni). W zasadzie ka−
mery służą do ciągłego monitorowania
element
światłoczuły
potencjometr,
regulacja
czułości
skala
wysokości
zwory
progra−
mujące
(jumpery)
przekaźnik
wyjściowy
Wymienna soczewka
w postaci płytki
styk antysabotażowy
(TAMPER)
Rys. 5. Wnętrze czujki PIR.
Innymi powszechnie stosowanymi czuj−
kami są odbiorniki promieniowania pod−
czerwonego, tak zwane czujki podczer−
wieni pasywnej (PIR). Wykrywają one ruch
obiektów o temperaturze różniącej się
nawet o 2...3
o
C od temperatury tła. Na
rysunku 5
Przed laty, oprócz podczerwieni pasyw−
nej stosowane były i niekiedy jeszcze są,
tory podczerwieni aktywnej. Tor taki skła−
da się z nadajnika (podczerwonej diody
LED) i odbiornika (fotodiody). Dla uzyska−
nia dużego zasięgu stosuje się pracę im−
pulsową z dużą szczytową wartością prą−
du diody nadawczej, oraz różnorodne
układy optyczne. Dla zabezpieczenia
przed unieszkodliwieniem przez oświetle−
nie odbiornika “obcym” promieniowa−
niem podczerwonym, stosuje się systemy
kluczowane, porównujące impulsy nada−
wane i odbierane − jakiekolwiek zaburze−
nia w rytmie nadawanych i odbieranych
impulsów są sygnalizowane jako alarm.
W jednym z najbliższych numerów EdW
zostanie przedstawiony układ kluczowa−
nego toru podczerwieni aktywnej dalekie−
go zasięgu nie zawierający żadnych so−
czewek.
We współczesnych systemach alarmo−
wych coraz powszechniej stosowane są
tzw. czujki mikrofalowe. Pracują one na
zasadzie zbliżonej do radaru i wykorzystu−
ją efekt Dopplera, czyli zmianę częstotli−
wości przy odbiciu fali od poruszających
się obiektów. Czujki te wysyłają impulsy
promieniowania mikrofalowego i odbiera−
ją sygnały odbite od obiektów. Jeżeli któ−
rykolwiek z obiektów znajdujących się
w zasięgu czujki będzie się poruszał, wte−
dy częstotliwość odbierana będzie się mi−
nimalnie różnić od częstotliwości nada−
wanej. To wystarczy do wywołania alar−
mu.
Spotyka się też tak zwane czujki dual−
ne, zawierające w jednej obudowie zaró−
wno detektor mikrofalowy, jak i odbiornik
podczerwieni pasywnej. Są one wpraw−
dzie nadal dość drogie, ale mają opinię
najbardziej odpornych na fałszywe alarmy.
rysunku 5
rysunku 5 pokazano wnętrze takiej czuj−
ki. Zwykle na płytce umieszczone są zwo−
ry lub jumperki, które pozwalają ustawić
rodzaj pracy. Zasięg czujki i jej kąt widze−
nia zależy od zastosowanej, wymiennej
soczewki. Najczęściej używana soczewka
objętościowa zapewnia kąt widzenia co
najmniej 90
o
i zasięg do około 6...10m.
Aby osiągnąć planowany zasięg, należy
skorygować położenie płytki wewnątrz
obudowy, w zależności od wysokości za−
montowania, stosownie do wskazówek
zawartych w instrukcji obsługi. Każda
czujka ma możliwość takiej korekcji − na
rysunku 5 widać skalę wysokości. Pole
widzenia czujki nie jest ciągłe, tylko po−
dzielone na szereg stref. W zależności od
zastosowanej soczewki czujka może mieć
charakterystykę objętościową, dalekiego
zasięgu, typu kurtyna lub specjalną, nie−
czułą na obecność zwierząt (psa). Przy−
kłady pokazuje rysunek 6
rysunek 6.
Czujki różnych firm mają różną odpor−
ność na fałszywe alarmy wywołane zakłó−
ceniami elektromagnetycznymi, obecnoś−
cią gryzoni (myszy), insektów, ptaków czy
nawet na ruch powietrza (przeciągi). Dla−
tego zawsze warto stosować wyroby dob−
rych, sprawdzonych wytwórców, a nie ła−
komić się na kilka złotych oszczędności
przy zakupie czujek nieznanego produ−
centa. Z tego też względu nie ma sensu
próba samodzielnego wykonania czujki
podczerwieni pasywnej, nawet w przypad−
ku, gdyby dostępne były wszystkie podze−
społy.
rysunek 6
Rys. 6. Charakterystyki różnych
soczewek do czujek PIR.
48
E
LEKTRONIKA DLA WSZYSTKICH 7/96
Alarmy
Pamięć alarmu
Niektóre centralki, zwłaszcza te zawie−
rające mikroprocesory, mają tak zwaną
pamięć alarmu. Dioda LED informuje
właściciela, że w czasie jego nieobecnoś−
ci wystąpiły alarmy, a na wbudowanym
wyświetlaczu (lub na dołączonym kompu−
terze) może odczytać datę i godzinę ich
wystąpienia.
Duże systemy alarmowe
W dużych systemach alarmowych sto−
suje się wiele lini dozorowych, kilka wyjść
wykonawczych, a co najważniejsze obiekt
podzielony jest na strefy.
Poszczególni użytkownicy, począwszy
od dyrektora, a skończywszy na sprzą−
taczce, mogą mieć wtedy różne uprawnie−
nia. Przykładowo dany pracownik będzie
mógł włączyć i wyłączyć alarm tylko
w swojej strefie: w pracowni i na drodze
do niej. Centralka musi mieć wtedy możli−
wość konfiguracji, stosownie do potrzeb.
Nie jest to zadanie łatwe i takie skompli−
kowane mikroprocesorowe centrale są in−
stalowane i nadzorowane przez wykwalifi−
kowanych instalatorów−programistów.
W większych systemach do urucho−
mienia syren potrzebne jest naruszenie
w krótkim odstępie czasu dwóch lub wię−
cej czujników w danej strefie. Oczywiście
wymaga to zainstalowania większej ilości
czujników, ale co znacznie ważniejsze −
redukuje ryzyko wystąpienia fałszywych
alarmów.
Alarm główny
Każda centralka zawiera układ czaso−
wy, który uruchamia syrenę na określony
czas (rzędu minuty lub więcej), nawet gdy
Rys. 7. Współpraca czujki PIR z linią dozorową trójstanową.
obiektu, ale istnieją stosunkowo proste
urządzenia wykrywające jakiekolwiek
zmiany w treści obrazu − zmiany takie są
sygnalizowane jako alarm.
Centrala alarmowa
Sercem każdego systemu jest centra−
la alarmowa. Obecnie prawie wszystkie
centralki dostępne na rynku zawierają
mikroprocesor. Mikroprocesorowa cent−
ralka ma zwykle wiele możliwości, z któ−
rych tylko część jest wykorzystywana
w danym zastosowaniu. Po zainstalowa−
niu centralka jest konfigurowana stosow−
nie do potrzeb: należy zaprogramować
sposób pracy linii wejściowych (dozoro−
wych), warunki i sposób sygnalizacji alar−
mu itp. Większość takich centralek może
być programowana za pomocą wbudowa−
nej klawiatury.
Droższe, programowane centralki alar−
mowe nawet w stanie spoczynku, czyli
w stanie wyłączenia nie są całkowicie od−
łączone: wydzielone obwody nieprzerwa−
nie sprawdzają stan pewnych linii. Są to
tak zwane obwody lub linie antysabotażo−
we.
Przykładowo każdy czujnik podczerwie−
ni pasywnej oprócz przekaźnika wykonaw−
czego ma dodatkowy mikrowyłącznik −
styk antysabotażowy, który zostaje roz−
warty po zdjęciu przedniej części obudo−
wy. Styk ten, oznaczony jako TAMPER mo−
że być podłączony do oddzielnej linii, ale
jeśli centralka potrafi rozróżnić trzy pozio−
my napięcia w linii, wystarczy zastosować
dodatkowy rezystor R i układ połączeń
z rysunku 7
lania, centralka cały czas czuwa. Jeśli
zasilanie czujki jest odłączone, to zwarcie
lub rozwarcie linii jest sygnalizowane jako
sabotaż.
Gdyby nie było wspomnianych obwo−
dów antysabotażowych, wtedy włamy−
wacz mógłby unieszkodliwić czujnik
w dzień, na przykład wkładając do wnęt−
rza detektora PIR kawałek tekturki zasła−
niającej element światłoczuły. Czuwający
stale układ antysabotażowy natychmiast
powiadomi właściciela o podobnych pró−
bach. Proste centralki nie mają takich
możliwości, ale zawsze istnieje możli−
wość kontroli czujki podczerwieni, która
między innymi dlatego ma wbudowaną
diodę świecącą sygnalizującą wykrycie in−
truza. Można więc wizualnie sprawdzić
działanie czujek, podchodząc do nich
i obserwując ich diody świecące.
Na rysunku 8
rysunku 8 pokazano współczesną
centralkę alarmową.
rysunku 8
rysunku 7. W spoczynku, gdy wszystko
jest w porządku, centralka “widzi” rezys−
tancję R. Przecięcie linii oraz otwarcie
obudowy czujki zostanie zasygnalizowane
jako sabotaż. Zwarcie linii, obojętnie, czy
w wyniku uszkodzenia, sabotażu, czy za−
działania przekaźnika czujki, wywoła
alarm. Oczywiście aby zabezpieczenie an−
tysabotażowe było skuteczne, centralka
nawet w stanie wyłączenia musi monito−
rować nieprzerwanie stan linii. Stan wyłą−
czenia nie oznacza wtedy odłączenia zasi−
rysunku 7
Rys. 8. Współczesna centralka alarmowa.
49
E
LEKTRONIKA DLA WSZYSTKICH 7/96
Alarmy
naruszenie pętli dozorowej trwało mniej
niż sekundę.
Trwałe naruszenie pętli może powodo−
wać ciągły alarm.
Można też zbudować układ, który przy
ciągłym naruszeniu pętli włączy syreny tyl−
ko na określony czas. Rozwiązanie takie
raczej nie jest stosowane w małych, pros−
tych centralkach, gdzie kilka czujników
dołączonych jest do wspólnej linii do−
zorowej. Bywa natomiast stosowane
w większych systemach alarmowych,
gdy każdy czujnik współpracuje z od−
dzielną linią dozorową w centrali. Wte−
dy przypadkowa awaria jednego czujni−
ka nie włączy syren na stałe i system
alarmowy pomimo uszkodzenia jednej
czujki będzie nadal pracował w miarę
poprawnie.
Wyłączanie alarmu − linia
zwłoczna
Każdy alarm jest włączany w stan czu−
wania i wyłączany do stanu spoczynku za
pomocą jakiegoś klucza. Kluczem takim
może być zwykły wyłącznik umieszczony
w dobrze ukrytym miejscu, znanym tylko
osobom wtajemniczonym; może to być
także rodzaj stacyjki z kluczykiem. Klu−
czem może być urządzenie elektroniczne
z klawiaturą lub układ nadajnika i odbior−
nika radiowego czy podczerwieni (tzw. pi−
lot).
Zazwyczaj stosuje się jeden z dwóch
sposobów wyłączania alarmu: klucz wyłą−
czający alarm może być umieszczony na
zewnątrz chronionego obiektu i wtedy
alarm musi być wyłączony przed wejściem
do chronionych pomieszczeń; drugim
sposobem jest umieszczenie klucza wyłą−
czającego alarm wewnątrz chronionego
obiektu. Wtedy czujniki chroniące po−
mieszczenie, gdzie umieszczony jest
klucz, są podłączone do oddzielnej,
zwłocznej linii dozorowej. Naruszenie te−
go jednego pomieszczenia nie wywołuje
alarmu natychmiast, tylko ze zwłoką kil−
ku, kilkunastu sekund. W tym czasie
uprawniony użytkownik zdąży wyłączyć
alarm. Część centralek ma tak zwane wy−
jście prealarmu, do którego dołącza się
brzęczyk lub niewielki sygnalizator, dźwię−
kiem przypominający o konieczności wy−
łączenia alarmu po wejściu do tak
chronionego pomieszczenia. W takim
przypadku centralka jest zwykle wypo−
sażona w układ opóźniający włączenie
stanu czuwania, potrzebny do opusz−
czenia pomieszczenia i zamknięcie
drzwi.
Takie właśnie rozwiązanie (klucz we−
wnątrz chronionego obiektu) jest częściej
stosowane, ponieważ daje ewentualne−
mu włamywaczowi bardzo niewiele czasu
na próbę wyłączenia alarmu, a także
zmniejsza ryzyko sabotażu i uszkodzenia
klucza. Centralka alarmowa, opisana
w tym numerze EdW, wyposażona jest
w potrzebną zwłoczną linię dozorową, wy−
jście prealarmu i obwody opóźnionego
włączania.
Obwody wykonawcze
Każda centrala alarmowa ma przynaj−
mniej jeden obwód wykonawczy. Zazwy−
czaj stosuje się tu przekaźniki, które mię−
dzy innymi zapewniają izolację galwanicz−
ną między centralą, a dołączonym urzą−
dzeniem sygnalizacyjnym.
Zazwyczaj centrala współpracuje z sy−
reną alarmową, zapewniającą odpowied−
nio głośny alarm. Ale, jak pokazuje do−
świadczenie życiowe, nie zawsze głośna
syrena jest najlepszym rozwiązaniem:
w wielu wypadkach obok, albo zamiast
włączenia syreny stosuje się powiadamia−
nie o alarmie: sąsiadów, Policji czy firmy
ochroniarskiej.
Może do tego celu służyć oddzielna li−
nia sygnalizacyjna.
Niektóre systemy alarmowe wyposażo−
ne są w tzw. dialer, czyli telefoniczny
układ wybierczy, zapewniający automa−
tyczne powiadamianie o alarmie określo−
nego abonenta telefonicznego (o ile oczy−
wiście włamywacze nie odcięli linii telefo−
nicznej).
Inne systemy mogą być nadzorowane
przez telefon: firma ochroniarska dzwoni
w określonych odstępach czasu do chro−
nionego obiektu, i odpowiedni automat
współpracujący z centralką alarmową in−
formuje o stanie obiektu i instalacji.
Jeszcze ciekawszą metodą nadzoru
jest przesyłanie przez linię telefoniczną
obrazów z kamer zainstalowanych w róż−
nych punktach chronionego obiektu.
Omówienie tego interesującego zagadnie−
nia wykracza jednak poza ramy dzisiej−
szego artykułu.
Wnioski końcowe
Piętą achillesową wszelkich systemów
alarmowych (a w szczególności zmorą są−
siadów chronionych obiektów) są fałszy−
we alarmy. W systemach stałych mogą
one być wywołane obecnością zwierząt,
zwłaszcza myszy i szczurów.
W samochodach alarmy są często wy−
woływane przez dzieci.
Fałszywych alarmów nie należy lekce−
ważyć, często bowiem jest to element
taktyki amatorów cudzego mienia, którzy
wywołując je, chcą przekonać właściciela,
że jego system jest uszkodzony i że nale−
ży go wyłączyć.
Z podanego właśnie względu i dla
własnego spokoju warto też w momencie
instalowania systemu alarmowego wy−
brać urządzenia dobrej firmy: sprawdzone
i niezawodne. Nawet gdy ich koszt będzie
znaczny, zazwyczaj w sumie taka inwesty−
cja jest korzystniejsza niż zainstalowanie
urządzeń tańszych, niekiedy własnej, do−
mowej produkcji.
Nie znaczy to, że wykonanie we włas−
nym zakresie zabezpieczenia nie jest
możliwe czy celowe. Na pewno przed pod−
jęciem decyzji o zainstalowaniu systemu
alarmowego należy ocenić stopień ryzyka
i zastanowić się jaką sumę warto prze−
znaczyć na instalację alarmową. Do ocho−
ny piwnicy w bloku, gdzie przechowywany
jest wymarzony “góral” nikt nie zastosuje
systemu kosztującego kilkadziesiąt “ba−
niek” − tu trzeba samemu ruszyć głową
i zainwestować co najwyżej kilkadziesiąt
złotych w jakiś prosty system sygnaliza−
cyjny czy alarmowy.
Gdy w grę wchodzi ochrona obiektów
o znacznie większej wartości, trzeba tak−
że wziąć pod uwagę dwa przeciwstawne
punkty widzenia. Instalator−amator może
nie wiedzieć o pewnych podstawowych
zasadach instalowania alarmów i popełni
kardynalne błędy, które mogą zemścić
się na nim boleśnie przy pierwszej próbie
włamania. Z drugiej strony zawodowi in−
stalatorzy stosują pewne tradycyjne i po−
wszechnie znane (także złodziejom i wła−
mywaczom) metody. Takie “klasyczne”
zabezpieczenie może nie stanowić więk−
szej przeszkody dla fachowca−włamywa−
cza − szczególnie dotyczy to alarmów sa−
mochodowych.
Jedną drogą jest więc stosowanie co−
raz nowocześniejszych (i zwykle drogich)
urządzeń profesjonalnych; drugą nęcącą
alternatywą jest zastosowanie może
prostszych, ale za to niespotykanych
i oryginalnych sposobów zabezpieczenia,
które zniechęcą złodzieja, czy włamywa−
cza przyzwyczajonego do “klasycznych”
rozwiązań. Ale bez względu na decyzję do−
tyczącą wyboru alarmu do własnego do−
mu czy samochodu, każdy elektronik po−
winien się osobiście dotknąć do tematu
urządzeń alarmowych, bowiem jest to je−
den z bardziej aktualnych dziś problemów
naszego życia.
Szerszy opis wszelkiego rodzaju urzą−
dzeń alarmowych znajdziecie w Elektroni−
ce Praktycznej (dział “Notatnik Prakty−
ka”). Pierwszy artykuł z tego cyklu ukazał
się w EP 6/96, temat będzie kontynuowa−
ny w następnych numerach.
Jeśli więc macie, drodzy Czytelnicy, ja−
kieś interesujące pomysły, doświadcze−
nia lub przemyślenia, jeśli chcecie coś
zrobić, a nie wiecie jak, jeśli chcecie się
czegoś więcej dowiedzieć − piszcie do Re−
dakcji − będziemy kontynuować ten intere−
sujący temat. Jeżeli napiszecie do nas na
ten temat, obiecujemy udostępnić łamy
EdW dla ciekawszych listów.
Piotr Górecki
50
E
LEKTRONIKA DLA WSZYSTKICH 7/96
Projekty A
rojekty A
rojekty AVT
VVT
Projekt centralki powstał dzięki
listom Czytelników, którzy
dopominają się o prezentowanie na
łamach EdW różnorodnych
urządzeń alarmowych.
Oczywiście mało zaawansowany
hobbysta nie jest w stanie
zbudować urządzeń, które
stanowiłyby konkurencję dla
najlepszych wyrobów
profesjonalnych, ale
z powodzeniem może wykonać
prostsze zabezpieczenia swojego
domu, samochodu czy garażu.
Opisywane dalej rozwiązanie
pokazuje, jak w prosty sposób
można zabezpieczyć obiekt.
Urządzenie zostało opracowane
i przetestowane w laboratorium
AVT.
Centralka
alarmowa
2109
Przed zapoznaniem się z opisem cen−
tralki należy zaznajomić się z treścią ar−
tykułu “Urządzenia alarmowe” w tym
numerze EdW, gdzie przedstawiono
ogólne wymagania, założenia i sposo−
by realizacji systemów alarmowych.
Przedstawione w artykule rozwiąza−
nie jest przykładem, jak z kilku popular−
nych elementów można zbudować funk−
cjonalną centralkę alarmową spełniającą
znaczną ilość pożytecznych funkcji.
Schemat blokowy urządzenia poka−
zany jest na
rysunku 1
.
System może być zasilany z zasila−
cza sieciowego o napięciu w grani−
cach 6...16V, a ponadto, jak wszystkie
urządzenia alarmowe, ma możliwość za−
silania rezerwowego z akumulatora lub
baterii. Znikomy pobór prądu w stanie
czuwania pozwala zastosować w roli
baterii rezerwowej nawet popularne pa−
luszki R6.
Centralka przeznaczona jest do pros−
tych systemów i ma dwie linie dozoro−
we: natychmiastową L1 i zwłoczną L2.
W stanie czuwania obwód każdej linii
jest zamknięty, przez linię płynie niewiel−
ki prąd, rzędu ułamka miliampera. Prze−
rwanie którejkolwiek linii dozorowej, na
czas 0,3 sekundy lub więcej, wywoła
alarm.
Dodatkowo przewidziano oddzielne
wejście oznaczone PIR, które może
współpracować z czujnikiem podczer−
wieni pasywnej (i nie tylko), i to przy wy−
korzystaniu linii dwużyłowej, a nie jak
w klasycznych systemach trzy−, cztero−
czy sześciożyłowej.
Elementem wykonawczym wyjścia
głównego jest tranzystor mocy MOS−
FET. Umożliwia to bezpośrednie dołą−
czenie wszelkich sygnalizatorów (syren)
o napięciu pracy 12V lub zewnętrznego
przekaźnika.
Dodatkowo centralka ma trzy wyjścia
pomocnicze, sygnalizujące stan alarmu,
stan prealarmu (naruszenie linii zwłocz−
nej) oraz stan opóźnienia przy włącza−
niu.
Włączanie i wyłączanie centralki od−
bywa się za pośrednictwem pojedyncze−
·
prosta bud
owa
·
bardzo niski koszt
·
2 linie dozorowe: zwłoczna i na−
tychmiastowa
·
oddzielne wejście do współpracy
z czujką PIR
·
możliwość współpracy z różny−
mi typami czujników
·
znikomy pobór prądu w stanie
czuwania
·
rezerwowe zasilanie
·
3 wyjścia sygnalizacyjne (w tym
prealarm)
·
1 wyjście d
użej mocy
Rys. 1. Schemat blokowy centralki alarmowej.
5
E
LEKTRONIKA DLA WSZYSTKICH 7/96
Plik z chomika:
andrelis
Inne pliki z tego folderu:
EdW 01 1996.pdf
(28700 KB)
EdW 02 1996.pdf
(4682 KB)
EdW 03 1996.pdf
(3948 KB)
EdW 04 1996.pdf
(4909 KB)
EdW 05 1996.pdf
(6926 KB)
Inne foldery tego chomika:
1997
1998
1999
2000
2001
Zgłoś jeśli
naruszono regulamin