gatunki, od 126 do 157 w starym łordzie.doc

(104 KB) Pobierz

126. Wymienić cechy kina gatunków Altmana (7)

Ø      Podstawowe cechy identyfikacyjne kina gatunków:

    1. Dualizm – konsekwentne podwajanie bohaterów pozostających w stosunku do siebie w relacjach opozycyjnych (np. szeryf – banda, gangster – agent FBI);
    2. Powtarzalność – „kino gatunków” powtarza stale ten sam materiał, rozwiązuje w ten sam sposób główne konflikty, każdy film zmienia jedynie szczegóły, lecz pozostawia bez zmian podstawowy wzór gatunkowy;
    3. Kumulacyjność – nagromadzenie często powtarzanych konfrontacji, tematów lub obrazów; filmy tego samego gatunku są wariacjami jednego mitu, które nie reprezentuje pojedynczy film tylko ich suma;
    4. Przewidywalność polega na łatwym odnajdywaniu możliwych rozwiązań konfliktów dramaturgicznych przez widza; kino gatunków jest afirmacją upodobań widzów, którzy chcą zobaczyć tych samych bohaterów, rozpoznać te same historie, na nowo uczestniczyć w dobrze znanych im wydarzeniach;
    5. Nostalgiczność – filmy kina gatunku w naturalny sposób zwracają się ku przeszłości, dając widzowi iluzję uczestnictwa w wydarzeniach o doniosłym znaczeniu;
    6. Symboliczność/charakterystyczna ikonografia – kino gatunków jest rozpoznawalna z uwagi na symboliczny wymiar elementów obrazowych;
    7. Funkcjonalność – spełnienie życzeń widzów, choć nie dokonuje się to w sposób jednoznaczny
      i bezpośredni.

 

127. Wyjaśnienie wybranych cech kina gatunków

Jak wyżej.

128. Melodramat, komediodramat

Melodramat – gatunek literacki lub filmowy o sensacyjnej fabule, zwykle miłosnej, nasyconej patetyczno-sentymentalnymi efektami i kończącej się z reguły pomyślnie dla bohaterów szlachetnych, a źle dla tzw. "czarnych charakterów". Początki melodramatu sięgają XVIII wieku, kiedy był to utwór dramatyczny opatrzony muzyką. Schemat miłości w melodramacie: miłość + przeszkoda nie do pokonania = cierpienie. Melodramat zatem to film o miłości trudnej lub niemożliwej do zrealizowania.

Komediodramat – utwór filmowy, który łączy w swej konstrukcji elementy komizmu, liryzmu i tragizmu, tworząc z nich zarazem komediową i dramatyczną wizję świata wywołującą zarówno śmiech, jak i współczucie widza.

Charakterystyczną cechą komediodramatu jest ton serio, różniący go od form czysto komediowych takich jak: burleska, groteska, farsa, parodia...itp.

129. Burleska, Musical

Burleska – forma teatralna używająca w ograniczonym zakresie muzyki – głównie recitativo i pieśni. Powstała w XVIII wieku jako parodia poważnych tematów, często dzieł operowych lub operetkowych. W formie plebejska, nierzadko wulgarna. Burleska pojawia się w drugiej połowie XIX wieku w Stanach Zjednoczonych jako odmienna forma, nazywana także British Blondes (brytyjskie blondynki). Przedstawienia tej formy burleski miały silnie erotyczne podłoże. Opierała się na grupowych tańcach, śpiewach i skeczach, młodych, skąpo ubranych aktorek, zwykle blondynek. W XX wieku burleskę wzbogacono o striptease.

Musical – typ angloamerykańskiej sztuki muzycznej. Geneza musicalu sięga drugiej połowy XIX wieku, jednak dopiero w latach 20. XX wieku gatunek zyskał prawdziwą popularność, a przez następne dekady nadal jeszcze kształtowała się jego formuła. Wraz z nastaniem ery kina i telewizji zaczęły powstawać musicale filmowe. Tradycyjny musical zawiera sceny mówione, śpiewane i tańczone.

130. Slapstick, komedia

Slapstick – rodzaj komedii filmowej, Charakteryzuje się dużą ilością ruchu, postacie są mocno przerysowane i przeżywają groteskowo niebezpieczne przygody. Sekwencje filmowe często są tworzone spontanicznie. znany angielski serial komediowy "Benny Hill Show" autorstwa Benny'ego Hilla zawiera elementy stylizujące go na komedię slapstickową. Cechą charakterystyczną jest obecność aktów przemocy fizycznej w scenach filmu, bohater może być bity, kopany, przypalany bądź uderzany (ręką, kijem, plackiem lub tortem). Wbrew obiegowym opiniom nie jest to jednak geneza powstania nazwy gatunku z ang., gdzie slap to uderzać. W rzeczywistości slapstick to niewielkie urządzenie używane przez klaunów do wytwarzania podczas cyrkowych przedstawień trzaskających dźwięków i nazwa ta została niejako zapożyczona.

Komedia – (film komediowy) gatunek filmowy przedstawiający śmieszne, humorystyczne sytuacje i postaci, mający najczęściej happy end (oprócz czarnych komedii). Jest to jeden z najstarszych gatunków filmowych; duża część filmów niemych to komedie.

131. Peplum, film płaszcza i szpady”

Peplum – (peplos, peplum) szata kobiet gr. w czasach Homera, długi prostokątny pas materiału, którym owijały się, spinając go na barkach klamrami, ściągając na biodrach pasem i pozostawiając ramiona odsłonięte (chyba chodzi o to, że to nazwa dla strojów w jakie ubierają się ludzie grający w tych filmach płaszcza i szpady)

Film płaszcza i szpady – określenie gatunku dzieł filmowych, których akcja toczy się w czasach historycznych. W filmach z tego gatunku zwykle pojawiają się sceny walki na miecze lub szpady, w których walczący odziani są w płaszcze lub peleryny. Akcja filmów toczy się zwykle pomiędzy XV a końcem XVIII wieku, a tradycyjnymi miejscami akcji (choć nie jedynymi) są Francja, Hiszpania oraz Włochy tego okresu. Bohaterami filmów płaszcza i szpady są zwykle szermierze (jak Zorro), muszkieterowie oraz piraci (na przykład w filmie Karmazynowy pirat).

 

132. Film gangsterski, czarny film

Film gangsterski – to film pokazujący najczęściej porachunki gangów i nie tylko. Może opowiadać historię rodziny mafijnej oraz inne wątki. Do najpopularniejszych filmów gangsterskich zaliczamy m.in. Ojca chrzestnego (wątek jednej rodziny kierowanej przez różne pokolenia)

Czarny film – (=’film noir’) filmy te, kręcone na taśmie czarno-białej, odznaczały się mroczną atmosferą, niepokojącą tajemnicą, charakterystyczną grą światła i cienia, specyficznymi postaciami – detektyw w filcowym kapeluszu i długim płaszczu, femme fatale z idealnym makijażem i papierosem w ręku, gangsterami w tle.

133. Dramat wojenny, film batalistyczny

Dramat wojenny

film batalistyczny –

134. Horror, thriller

Horror – (fantastyka grozy) odmiana fantastyki polegająca na budowaniu świata przedstawionego na wzór rzeczywistości i praw nią rządzących po to, aby wprowadzić w jego obręb zjawiska kwestionujące te prawa i nie dające się wytłumaczyć bez odwoływania się do zjawisk nadprzyrodzonych. Zadaniem horroru jest wywołanie lęku i niepokoju u odbiorcy utworu. Pojawiające się w świecie utworu zjawiska fantastyczne podważają ustalone na początku i akceptowane przez bohaterów prawa świata.

Thriller – Różnica między horrorem a thrillerem polega na tym, że w thrillerze zagrożenie ma charakter realny (np. przestępca, epidemia).

135. Western, science-fiction

Western – gatunek filmu fabularnego, powieści awanturniczej, albo też sztuki scenicznej obejmujący utwory, których akcja rozgrywa się w okresie kolonizacji i stabilizowania się życia na terenach zachodnich stanów USA, zwanych Dzikim Zachodem.

Science-fiction – gatunek literacki lub filmowy a także gry komputerowe o fabule osnutej na przewidywanych osiągnięciach nauki i techniki oraz ukazującej ich wpływ na życie jednostki lub społeczeństwa. Razem z fantasy i horrorem, fantastyka naukowa zaliczana jest do fantastyki. Fantastyka naukowa najczęściej opisuje wydarzenia umiejscowione w przyszłości wobec czasów autora (lecz niekoniecznie!) i opiera się na hipotetycznym rozwoju nauki i techniki. Utwór fantastycznonaukowy zawiera zwykle takie cechy jak: specyficzny typ czasoprzestrzeni, neologizmy związane z rozwojem techniki, kontakt z obcą cywilizacją, podróż w czasie, cudowne lub tragiczne skutki wynalazków technicznych i odkryć naukowych. Najważniejsza jest hipotetyczna zgodność wydarzeń ze współczesnym stanem wiedzy o nauce i technice.

136. Konwencja filmowa

Konwencja filmowa – możliwość poszerzenia przestrzeni, autentyzm miejsca akcji, dynamizm, ruch w przestrzeni i czasie (praca kamery, rola montażu), różne możliwości pokazywania człowieka i zdarzeń (plany, punkty widzenia, ruchy kamery), istotną rolę efektów dźwiękowych i muzyki.

 

137. Dead end, suspens

Dead end – chuj wie co to. Na mój gust chodzi o tę konwencję w horrorach, że nie ma wyjścia z sytuacji, a jak jest, to jakieś popieprzone. Taka właśnie ślepa uliczka znaczy.

Suspens – chwyt narracyjny poprzedzający moment grozy polegający na okresowym zawieszeniu biegu akcji i jej emocjonalnym wyciszeniu. Pozwala on osiągnąć zwielokrotniony efekt dramaturgii.

138. Podział planów filmowych

TOTALNY - najszerszy z planów, ukazujący szerokie przestrzenie krajobrazu, postać ludzka jest ledwie widocznym detalem obrazu
OGÓLNY - pełny obraz miejsca akcji, widok ogólny, postać ludzka podporządkowana otoczeniu, drobna
PEŁNY - postacie ludzkie pokazane od stóp do głów, tło zajmuje nadal ważne, choć nie główne miejsce
AMERYKANSKI - człowiek pokazany do kolan, zaczyna dominować nad tłem
SREDNI - człowiek pokazany do pasa, tło pełni drugoplanową rolę
PÓŁZBLIŻENIE - popiersie postaci ludzkiej, dekoracja zostaje praktycznie wyeliminowana
ZBLIŻENIE - twarz ludzka pokazana na całym ekranie (PLAN WIELKI)
DETAL - szczegół postaci ludzkiej albo powiększenie rekwizytu (DUŻE ZBLIŻENIE)

139. Np. plan amerykański, detal

…?! Ale chujowe pytanie.
Wszystkie są wytłumaczone wyżej.

140. Agregacja / konwergencja

Agregacja – oznacza proces łączenia części w większą całość. Ale chuj wie jak to odnieść do gatunków medialnych. Chyba, że chodzi o to że film jest nagrywany w kilku częściach, jak Harry Potter czy Zmierzch.

Konwergencja – (łac. convergere, zbierać się, upodabniać się) – wiele procesów obejmujących kojarzenie zjawisk znajdujących się na pograniczu działów telekomunikacji, informatyki i multimediów.

Przykłady:

·         łączny przekaz głosu z danymi,

·         integracja przekazów głosu przez różne sieci (VoIP, VoFR, VoATM),

·         współistnienie komutacji łączy z komutacją pakietów,

·         współdziałanie telefonu z komputerem (CTI),

·         integracja sieci lokalnych z rozległymi itd.

Konwergencja to zjawisko dotyczące mediów, kultury itd. Wyróżnia się konwergencję mimetyczną i mimikryczną, Mimetyczna to upodabnianie sie form przekazu w mediach tradycyjnych do form przekazu w mediach nowoczesnych (Internet, TV) a mimikryczna to proces odwrotny.

 

 

141. Cechy komunikacji internetowej

·         pozwala zrealizować wszystkie możliwe cele procesu komunikowania się (lub przynajmniej wszystkie ważne dla jego uczestników), stwarzając jednocześnie możność zacho wania dystansu wobec innych uczestników aktu komunikacji.

·         możliwość ukrycia własnej tożsamości, a nawet wykreowania nowej.

·         prawie natychmiastowa

·         o praktycznie nieograniczonym zasięgu,

·         bogatsza niż komunikacja za pomocą faksów i telefonów, dzięki tekstowi, obrazom, dźwiękowi i filmom wideo,

·         łatwa do indywidualizowania.

142. Hipertekst

Hipertekst – zasadniczo zwykły tekst, w którym niektóre słowa są specjalnie zaznaczone podkreśleniem i różnym od reszty znaków kolorem. Stanowią one HIPERŁĄCZA (ang. hyperlinks) czyli odnośniki do innych dokumentów. Nie są to jednak dokumenty przypadkowe, lecz powiązane kontekstowo ze słowem tworzącym hiperłącze. Może to być przykładowo wyjaśnienie danego terminu, jego graficzna ilustracja czy tekst stanowiący rozszerzenie sygnalizowanego problemu.

143. Clickstream

Strumień kliknięć („clickstream” lub „clickstream data”) to zbiór danych dotyczących konkretnych stron www odwiedzonych przez danego użytkownika i, co istotne, określających sposób (kolejność kliknięć), w jaki dany użytkownik przemieszcza się pomiędzy stronami.

144. Annotated reporting

A cholera wie, nigdzie nie ma tego.

Kolega uważający się za mega informatyka stwierdził, że to w wolnym tłumaczeniu (wg jego interpretacji) zwykły komentarz, raport, komentarz sprawozdawczości.

145. Ars combinatoria

Sztuka łączenia sacrum i profanum.

Znalazłam jeszcze, że to oznacza praca zbiorowa. Cholera wie jak to.

146. Dziennikarstwo obywatelskie

Rodzaj dziennikarstwa uprawianego przez niezawodowych dziennikarzy w interesie społecznym.

Jego powstanie i rozwój wiążą się z Internetem, bo to medium - w przeciwieństwie do prasy, radia czy ...

Zgłoś jeśli naruszono regulamin