Nowe Kroniki Wampirów 2. Wampir Vittorio.pdf

WAMPIR VITTORIO

Anne Rice

„Nowe opowieści o wampirach”

Rozdział 1.

Kim jestem, dlaczego piszę, co się wydarzy

Gdym był jeszcze małym chłopcem, przyśniło mi się coś strasznego. W owym śnie

dzierżyłem w ramionach odcięte głowy mojego młodszego brata i siostry. Ich nieme oblicza

ciągle były żywe: na dużych oczach trzepotały powieki, policzki zaś czerwieniły się

rumieńcami. Niewysłowiona groza mnie również odebrała zdolność mowy.

Sen okazał się proroczy.

Nikt wszakże nie raczy uronić łezki — ani nade mną, ani nad nimi. Pochowano ich

potem bezimiennie, grzebiąc pod pięćset-letnią pokrywą czasu.

Jestem wampirem; imię me Vittorio. Piszę te słowa w najwyższej wieży podupadłego

zamczyska, wzniesionego na jednym z górskich szczytów Toskanii — tej arcypięknej

krainy

w samym sercu Włoch. To właśnie tutaj przyszedłem na świat.

Jakkolwiek na to patrzeć, jestem wampirem nietuzinkowym. Żyję już od pięciu

stuleci, czyli od czasów Cosima Mediciego, i dysponuję ogromną siłą. Za świadków niechaj

posłużą mi aniołowie, jeśli uda się wam skłonić ich do rozmowy. Miejcie się więc na

baczności.

Nie mam jednakże nic wspólnego z bohaterami „Kronik wampirów”. Mam na myśli

ową gromadę osobliwych romantyków, wywodzącą się z położonego na południowych

krańcach Nowego Świata miasta Nowy Orlean bądź w dalszym ciągu tam za-

mieszkała. Znacie ich już zapewne z wielu pociesznych ksiąg i opowieści.

Nic mi nie wiadomo o tych przerażająco prawdziwych postaciach, które paradują

przed wami pod osłoną fikcji literackiej. Nie są mi znane ich niebiańsko ponętne

grzęzawiska

w Luizjanie, dlatego też, począwszy od tego zdania, żadnej wzmianki na ich temat w

niniejszym tomie już nie uświadczycie.

A jednak to właśnie one skłoniły mnie do przelania na papier opowieści o mych

młodych latach, do snucia gawęd o własnej przeszłości. W ten sposób okruchy mego

żywota

zostaną uwiecznione w księdze, która — by tak rzec — krążąc po świecie szerokim, zetknie

się kiedyś za sprawą przypadku bądź przeznaczenia z dziełami tamtych wampirów

dotyczącymi.

Przez całe stulecia mej wampirzej egzystencji błąkałem się po świecie, obserwując go

bacznie i przenikliwie. Ani jeden z mych pobratymców nigdy niczym mi nie zagroził,

ponieważ udało mi się uniknąć ich podejrzeń i pozostać dlań zupełnie nie rozpoznanym.

Nie pragnę tu jednak zdawać relacji z mych perypetii. Jako się rzekło: opowiem o

swoich początkach. Wierzę bowiem głęboko, iż mam wam do przekazania wieści zgoła

niezwykłe. Kto wie, czy po ukończeniu tej księgi nie stanę się z własnej woli jedną z

postaci

w przeogromnym cyklu powieściowym, zaludnionym przez wampiry z Nowego Orleanu i

San Francisco. Na razie nie silę się na odpowiedź, bo i ta sprawa nie zaprząta mojej uwagi.

To tutaj spędzam swoje spokojne noce — wśród zarośniętych liśćmi kamieni, w

miejscu, gdziem jako dziecko zaznał tyle szczęścia. Zdeformowane i popękane ściany

pokryły

się już ciernistymi krzewami porzeczek, a pachnące dęby i kasztany utworzyły dokoła

niewielki lasek. Wszystko to usposabia do spisania wydarzeń, które przypadły mi w

udziale,

albowiem los mój wydaje się niepodobny do życia innych wampirów.

Bynajmniej nie zawsze przebywam tu właśnie.

Przeciwnie — najczęściej bytuję w owym mieście, które jawi mi się królową miast

wszystkich. We Florencji zakochałem się w chwili, gdym dzieckiem będąc, zobaczył ją po

raz

pierwszy.

Cosimo Starszy prowadził naonczas swój potężny Banco Medici, troszcząc się oń

osobiście, choć był najmajętniejszym człowiekiem w Europie.

W domostwie Cosima Mediciego rezydował wielki rzeźbiarz Donatello, wykuwający

swe dzieła z marmuru i brązu. Mieszkali tam nadto rozliczni malarze i poeci tudzież

badacze

magii wraz z adeptami sztuki muzycznej. Prześwietny Brunelleschi — twórca kopuły w

największej z florenckich świątyń — wznosił podówczas kolejną katedrę, ponownie na

zlecenie Cosima. Michelozzo zaś trudził się nad przebudową klasztoru św. Marka,

przystępując zarazem do pracy nad pałacem dla Cosima, rozsławionym później jako

Palazzo

Vecchio. Dla najsłynniejszego z Medyceuszy przeczesywano też zakurzone biblioteki całej

Europy w poszukiwaniu klasycznych ksiąg Greków i Rzymian, by przekładać je potem na

nasz włoski język ojczysty, odważnie wybrany przez Dantego na tworzywo jego Boskiej

komedii.

Pod dachem Cosima dane mi było — mnie, młodziutkiemu śmiertelnikowi, co go

fortuna i fatum pospołu sobie wybrały — tak, na własne oczy ujrzeć dostojnych gości

soboru

we Florencji: papieża Eugeniusza IV i przybyłego z Bizancjum samego cesarza i patriarchę

Konstantynopola, Jana VIII Paleologa. Zawitali tam oni w celu zasypania przepaści między

Kościołem wschodnim i zachodnim, a jam jeno patrzył, jak w pełni swego majestatu

wjeżdżają do targanego srogą burzą miasta i pożywiają się przy Cosimowym stole.

Dość już tego, powiecie. Ja zaś się z wami zgodzę. Nie jest to wszak historia rodu

Medyceuszy. Pozwólcie mi atoli nadmienić, iż człek, który nazwie ich przy was

niegodziwcami, sam jest niespełna rozumu. W końcu nikt inny jak właśnie potomkowie

Cosima otoczyli opieką Leonarda da Vinci, Michała Anioła i całe legiony innych artystów.

wszystko to za sprawą bankiera (bądź też lichwiarza — jak zwał, tak zwał), co zechciał

dodać

Florencji piękna i splendoru, albowiem uznał to za chwalebne i pożądane.

Do Cosima powrócę w stosownej chwili, zresztą jedynie w kilku krótkich słowach.

Choć przyznać się muszę, że zwięzłość nie należy do moich przymiotów, tutaj powiem

wam

tylko, że człowiek ten ciągle jest wśród żywych.

Ja zaś od roku 1450 sypiam w towarzystwie umarłych.

Zanim poznacie moje początki, niech będzie mi wolno uzupełnić niniejszą przedmowę

jednym jeszcze ustępem.

Nie myślcie, błagam, iż napotkacie tu starodawny styl. Nie liczcie zatem na drętwą,

afektowaną angielszczyznę, która przywoływałaby wizje zamkowych murów przez

górnolotne, acz skromne w istocie rzeczy słownictwo.

Swoją historię opowiem w sposób naturalny i kunsztowny zarazem, delektując się

przy tym słowami, bom jest ich wielkim miłośnikiem. Jako istota nie podległa śmierci,

wchłonąłem w siebie angielszczyznę czterech minionych stuleci — od sztuk Christophera

Marlowe’a i Bena Jonsona aż po urywany, chropowaty, lecz sugestywny język filmów z

Sylvestrem Stallone'em.

Znajdziecie mnie wszechstronnym, śmiałym, ba, bez mała szokującym. Dlaczego

bowiem nie miałbym czerpać z pełnego arsenału mego epickiego talentu? Czyliż angielska

mowa nie wyszła już była poza obręb jednej tylko krainy, a potem dwóch, trzech, czterech

lądów? Stała się oto językiem całej planety — zarówno odludnych zakątków Tennessee, jak

najodleglejszych wysp celtyckich, a także rojnych miast Australii i Nowej Zelandii.

Jestem dzieckiem renesansu, przeto param się wszystkim i bez żenady mieszam ze

sobą przeróżne rzeczy. Czynię to w głębokim przekonaniu, iż służę w ten sposób jakowymś

wyższym celom.

Co tyczy się mej rodzimej włoszczyzny, niechaj czytane na głos imię Vittorio brzmi w

waszych uszach bardzo miękko, a inne italskie imiona z tej książki obdarzcie tchnieniem

pełnym i wonnym. Jest to w istocie język tak słodki, że angielskie słowo stone (kamień)

rozrasta się w nim do rozmiarów trzech sylab: pi-ea-tra. Nic też nie równa się z nim

elegancją. Dlatego każdym innym językiem mówię z takim włoskim akcentem, jaki

spotkacie

we współczesnej Florencji.

Raduję się więc niepomiernie, iż moje anglojęzyczne ofiary mogą upajać się mymi

jedwabiście wymówionymi pochlebstwami, mym połyskliwie włoskim akcentem.

Nie jestem wszakże szczęśliwy. Nie wolno wam tak myśleć.

Nie napisałbym tego tomiszcza, aby ukazać los szczęśliwego wampira.

Mam mózg oraz serce. Otacza mnie również eteryczna podobizna siebie samego,

stworzona najpewniej przez jakieś Wyższe Moce. Wewnątrz tej nienamacalnie zwiewnej

powłoki tkwi to, co człowiek nazywa duszą. Takoż i ja duszę posiadam. Hektolitry krwi nie

zatopią jej we mnie — nie przedzierzgnę się w beztroskiego upiora.

Okej, okej, okej. Podobno słowo to znane jest wszystkim mieszkańcom naszego

globu. Jesteśmy gotowi, możemy zaczynać.

Jednokowoż pragnę wam jeszcze zacytować pewnego zapoznanego, lecz wybornego

pisarza nazwiskiem Sheridan Le Fanu. Będą to słowa wypowiedziane w wielkiej udręce

przez

opętanego bohatera jednego z doskonale napisanych opowiadań tegoż właśnie autora.

Pisarz

ów, wywodzący się z Dublinu, zmarł wprawdzie w roku 1873, zważcie wszelako na

świeżość

jego języka i zatrważającą ekspresyjność, jakiej udzielił on postaci kapitana Bartona w

opowiadaniu The Familiar.

„Jakichkolwiek wątpliwości nie budziłaby we mnie autentyczność tego, co podaje się

nam za prawdy objawione, grozą przepaja mnie jeden niezbity fakt: poza tym światem

istnieje

inna, duchowa rzeczywistość, której mechanizm łaskawie się przed nami ukrywa. Niekiedy

wszakże — ku naszemu przerażeniu — system ów po części uchyla rąbka swej tajemnicy.

Pewien jestem — ba! — nawet wiem (...), że istnieje jakowyś Bóg, straszny Bóg, i że wina

pociąga za sobą karę, wymierzoną w tajemniczy i zdumiewający sposób przez siły dla nas

niepojęte i budzące bezbrzeżną trwogę. Wielki Boże, jakżem ja przekonany o istnieniu

owego

duchowego wymiaru, który złowrogi jest, nieprzejednany i wszechmocny. Pod jego to

jarzmem uginałem się i uginam, doznając mąk właściwych wszystkim wiekuiście

potępionym

istotom!”

I cóż wy na to?

Mnie samego ten fragment śmiertelnie bez mała ugodził. Raczej nie nazwę naszego

Boga „strasznym”, naszego wymiaru zaś „złowrogim”, choć w słowach tych zda się tkwić

nie

dające się nijak podważyć jądro prawdy. Aczkolwiek jest to fikcja literacka, nie brak w niej

chyba szczerych emocji.

Powyższy wyimek oceniam wysoko, gdyż ciąży nade mną potworna klątwa, której ja

wśród wampirów jestem jedyną ofiarą. Mniemam, iż inni są od niej wolni. Wedle mnie

każdy

z nas — ludzie i wampiry, słowem: wszystkie istoty zdolne do uczuć i płaczu — cierpi

wskutek pewnego przekleństwa. Otóż i one: dysponujemy wiedzą, której ciężar nas

przerasta,

i nie możemy uczynić nic, absolutnie nic, aby oprzeć się jej sile i związanym z nią

pokusom.

Pod koniec mej opowieści podejmę ten temat ponownie. Przekonam się, jak też

pojęliście niniejszą historię.

Zapadł już wczesny wieczór. Monumentalne ruiny najwyższej wieży mego ojca w

dalszym ciągu wznoszą się dumnie na tle mieniącego się gwiazdami nieboskłonu. Przez

okno

widzę też rozświetlone księżycem wzgórza i doliny Toskanii, a nawet wody morza,

pobłyskujące spoza kamieniołomów Carrary. Czuję zapachy kwietnych łąk na dziewiczych

jeszcze zboczach, gdzie toskańskie irysy w dalszym ciągu kwitną za dnia na czerwono i

biało,

abym ja znajdował je potem pod aksamitną osłoną otulającej mnie nocy.

Przelewam teraz na papier te słowa, czekając, aż księżyc w swej jak zwykle

przyćmionej pełni ukryje się za chmurami. Zapalę wtedy sześć świec, wetkniętych w

nierówno wykute kandelabry, stojące onegdaj na biurku ojca. Rodzic mój był wówczas

feudalnym panem tej góry wraz ze wszystkimi na niej wioskami. Sprawował on również

nieoficjalną władzę nad Florencją, którą wspomagał w czasie wojny i pokoju jako jej trwale

lojalny sojusznik. Byliśmy wtedy bogaci, mężni, ciekawi świata i niewymownie wręcz

szczęśliwi.

Pora już, bym opisał wam to, co przepadło.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: