!William Goldman - Bracia.pdf - William Goldman - Bracia - zck68

Wiliam Goldman

Bracia

Dedykuję siostrom ...

przed początkiem... ...

nad Karaibami zapadał zmrok... olbrzym wynurzył się ze spokojnych wód, wyprostował się,

podążył w kierunku plaży... "olbrzym" to niewłaściwe słowo, nie miał bowiem odpowiednich

rozmiarów... skojarzenie to nasuwało się jednak, gdyż jego nagie ciało, tak bardzo opalone w

słońcu, dawało wrażenie potężnej siły... i był duży... szczególnie ramiona... z jakiejś małej,

opuszczonej wysepki dało się słyszeć ptaki, które wyśpiewywały swe nocne wokalizy... przez

tyle lat były jego głównymi kompanami... ile to już lat?... ...być może ptaki wiedziały... ...on z

pewnością nie wiedział, nie obchodziło go to... w równym stopniu jak to, jaki jest w tej chwili

miesiąc... lub dzień tygodnia... ...wiedział jedynie tyle... dzisiejszy dzień był dniem pływania...

to niezupełnie prawda, ponieważ każdego ranka przez jakiś czas przebywał w wodzie... ale

tego właśnie dnia wyruszył o świcie, płynął do momentu, gdy słońce stało wysoko na niebie,

następnie zawrócił, popłynął z powrotem na wyspę... a gdyby pomylił kierunki, przepłynął

obok wyspy, co wtedy? ...być może ptaki wiedziały... ...on wiedział tylko tyle, że po dniu

pływania następował dzień, w którym trzeba było wzmocnić ręce... kiedyś potrafił zabijać

każdą z nich, ale umiejętność ta, to nie to samo, co jazda na rowerze, można było ją stracić -

i to szybko; a więc pracował nad rękami, gdyż ich siła mogła się jeszcze okazać przydatna...

a po dniu ćwiczenia rąk przychodził dzień na ćwiczenie reszty ciała... a po dniach ćwiczeń

przychodził dzień, który spędzał nad książką... a potem następny dzień przeznaczony na

pływanie bez końca... cały tydzień ścieśnił do czterech dni... nic dziwnego, że nie miał

poczucia upływających miesięcy... ...ptaki śpiewały coraz ciszej... ...podążył do jedynej części

wyspy, gdzie istniała jakaś cywilizacja, podszedł do przybudówki ze spadzistym dachem,

gdzie znajdowało się urządzenie do oczyszczania wody... zaczerpnął wody z metalowego

kubka... wypił jeszcze parę łyków... potem jadł owoce i orzechy, które zebrał tego ranka,

zanim wyruszył w drogę... jadł... i znów pił... słońce chyliło się ku zachodowi... wyciągnął się

na ziemi... ziewnął... po pływaniu zawsze czuł się senny... ułożył się wygodniej, pod opaloną

skórą widać było wyraźnie napięte mięśnie... był niezwykle przystojnym mężczyzną... a może

byłby taki, gdyby jego ciemne oczy miały w sobie więcej życia... trudno powiedzieć, co kryło

się w tych oczach... ...być może ptaki wiedziały... ...doprawdy nadzwyczajne dzieło sztuki -

można tylko podziwiać... ale nie doskonałe... blizna była zbyt widoczna... nawet po tylu latach

ciągnęła się niczym czerwona droga po płaskim brzuchu... wąska droga, lecz długa, a

zadana kiedyś rana była głęboka... nic dziwnego, że... w końcu zabiła go... ...nastał już

brzask... zjadł śniadanie: orzeszki, jagody, czysta woda... przeciągnął się... wskoczył do wody

i szybkim kraulem opłynął wyspę... ...już wysuszony przechadzał się po białej plaży w

poszukiwaniu doskonałego miejsca... nie, nie doskonałego, wszędzie było tak samo -

szeroka plaża, blady piasek... tego właśnie szukał... wybrał miejsce, ukląkł, zacisnął mocno

prawą pięść i uderzył energicznie w piasek... rozległ się cichy odgłos... ...ale ptaki usłyszały...

zaskrzeczały; trzepocząc skrzydłami, ze wszystkich stron zlatywały w kierunku najbliższych

drzew... nigdy nie wiedział, dlaczego to było dla nich czymś fascynującym, to był problem do

rozwiązania, problem dla niego... ...a więc zabrał się do dzieła... ...prawa ręka uderzyła

ponownie, dokładnie z taką samą siłą jak uprzednio, potem powtarzał to wiele razy - setki,

tysiące razy... pięść wydrążyła w piasku dziurę... walił ręką coraz mocniej i szybciej, a dziura

stawała się coraz głębsza, aż w końcu gdy była już tak głęboka, że mieściło się w niej całe

ramię, rozłożył palce na dnie i lewą ręką szczelnie zasypał dziurę... teraz zaczął obracać

ręką, natrafiając na opór piasku... ...nie wiedział, oczywiście, ile to trwało minut, ale, kierując

się wschodzącym słońcem, doszedł do wniosku, że przeminął odpowiednio długi czas...

wtedy uwolnił prawą rękę i zaczął uderzać lewą... było to ważne - a właściwie jedyne, co

miało znaczenie: ręce powinny posiadać identyczną siłę... identyczną siłę zabijania...

faworyzowanie jednej ręki w walce osłabiało pozycję walczącego... dawało przewagę

wrogowi, a to przecież było niekorzystne, należało mieć przewagę - jeśli chciało się wygrać...

oczywiście w walce nikt nie wygrywał, ale jeśli się chciało przetrwać, to trzeba było

przeważać w każdym calu... ...a czy on sam chciał przetrwać...? ...niewystarczająca ilość

dowodów, Wysoki Sądzie... ...przestał o tym wszystkim rozmyślać i z powrotem zajął się

piaskiem... robił to do momentu, gdy słońce znalazło się w zenicie, wskoczył ponownie do

wody, aby popływać, gdyż jego ciało ociekało potem; chciał nabrać siły do zadawania

ciosów... potem znów przyklękał i uderzał aż do momentu, gdy słońce zaczęło się chylić ku

zachodowi... zwykła kolacja, woda, a kiedy było już ciemno, położył się pod zadaszeniem i

zamknął oczy... ...był tam Babe... - Cholera. ...usiadł, znów przyklęknął... złą stroną tych dni

kiedy ćwiczył siłę rąk, było to, że od czasu do czasu, choć niezbyt często, nie był na tyle

wyczerpany, by zasnąć natychmiast... nigdy nie mógł przewidzieć, kiedy zdarzy się to

ponownie, ale gdy już się zdarzało, pojawiał się wtedy jego ukochany braciszek, Babe... i w

takich właśnie chwilach chciał zrzucić z siebie cały ten balast i biec przez ciemny piasek, a

potem walić w wodę jak cepem i nie bacząc na wysiłek i odległość dzielącą go od stałego

lądu, dopływał do miejsca, gdzie czekał samolot, następnie leciał tam, gdzie akurat znajdował

się Babe; brat czekał już na lotnisku, potem obydwaj płakali, obejmowali się i... ...i takim oto

żenująco sentymentalnym gównem był ów sen na jawie... nawet gdyby się kiedykolwiek

spotkali - a to miało nie nastąpić - nie byłoby spontanicznych uścisków ani łez... ponieważ

Babe miał pewność co do jednego: jego starszy brat nie żyje... a co więcej, wyglądał teraz

zupełnie inaczej, niewielu ludziom znany był jego obecny wygląd... - On nie żyje, mój brat nie

żyje, kim ty jesteś? - takie słowa wypowiedziałby Babe... i słowa te byłyby uzasadnione...

...rozłożył się znów na ziemi, całą mocą swego umysłu próbował wyrzucić z pamięci tę wizję,

a jego umysł posiadał potężną siłę, pracował nad nim równie wytrwale, jak nad swoim ciałem,

aby i jedno, i drugie podporządkować swojej woli - co w końcu udało mu się osiągnąć... tak

było prawie zawsze... ale były noce, rzadkie i niespodziewane, gdy umysł wymykał się spod

kontroli; przywoływał wtedy pamięć o Babie, o ich dzieciństwie, także o rzeczach złych, choć

najczęściej tych dobrych... i te noce były ciężkie, bardzo... ...wysoko w niebie... był na

wierzchołku drzewa tropiąc ptaki, gdy nagle usłyszał... wrrrrr... dochodziło z bardzo daleka,

jednak rozpoznał to... wrrrrr... ptaki znajdowały się kilka gałęzi niżej i jakiś głos podpowiedział

mu, że powinien zejść szybko na ziemię, natomiast inny głos mówił, że ptaki lubią te

igraszki... miał nadzieję, że lubią... a więc skoczył za nimi w dół... wspaniale potrafił się teraz

wspinać po drzewach... początkowo wchodził na drzewa, aby ćwiczyć zwinność... oczywiście

siłę również... setki razy podciągał się na grubszych gałęziach... ale zwinność była dla niego

najważniejsza, liczyła się też szybkość, tak więc zaczął wspinać się wysoko i doszedł do

wniosku, że ptaki nie mają właściwie nic przeciwko temu... z początku skrzeczały i uciekały w

różnych kierunkach, z czasem jednak nabrały odwagi i zdarzało się - tak przynajmniej

podejrzewał - że przysuwały się bliżej, aby naigrawać się z niego, gdy starał się dopędzić je

skacząc na niższe gałęzie... oczywiście nigdy nie zdołał złapać żadnego, a nawet gdyby mu

się to udało, to i tak nie zrobiłby im krzywdy... ...wrrrrr... wrrrrr...! ...silnik helikoptera warczał

coraz głośniej... z gracją zsunął się w dół po gałęziach, stanął na piasku, zerknął ukradkiem...

maszyny nie było jeszcze widać, ale wkrótce miała się pojawić - a to oznaczało, że jego pobyt

na wyspie zakończył się... ...był im potrzebny... ...a co sam myślał na ten temat?...

...niewystarczająca ilość dowodów, Wysoki Sądzie... ...ale nie można było zaprzeczyć, że w

pewnym sensie czuł się podniecony, usiadł, słuchał warkotu silnika, zamknął oczy, usłyszał

głos Perkinsa, najlepszego przyjaciela w Dywizji, słowa te wypowiedział wiele lat wcześniej...

-...będę się streszczał: byłeś właściwie martwy, wróciłeś z bardzo daleka, tyle nad tobą

pracowaliśmy, że powinieneś choć mrugnąć powiekami albo ścisnąć mnie za palec, czy

potrafisz to zrobić? ...no dobrze, lekarze myślą, że na razie nie może być lepiej, chyba że

zastosuje się jakieś radykalne metody - jeśli okażą się skuteczne, to i tak możesz stać się

czymś, co przypomina jarzynę - ta rana rozerwała twój żołądek, a ja obiecuję, że nie pozwolę

na to, byś był jarzyną, zbyt wiele ci zawdzięczam, zabiję cię własnymi rękami, zanim

pozwolę, by się to stało, ale mam pomysł, musisz posłuchać - posłuchać, jaki to pomysł -

teraz nie ma z ciebie żadnego pożytku i może tak zostać na zawsze, ale jeśli wyciągniemy

cię z tego, zyskasz coś, co da ci olbrzymią przewagę - wszyscy inni wiedzą, że nie żyjesz -

no więc jeśli przetrzymasz noc i wszczepimy w twoje ciało trochę siły, wtedy zamienię cię w

kogoś innego - odciski palców, twarz, głos, wszystko zgodnie z najnowszymi osiągnięciami

chirurgii - zajmie to całe lata; dostaniesz fałszywe papiery; będziesz poddawany kolejnym

zabiegom przechodząc z jednego szpitala do drugiego, czy zaryzykujesz? To będzie

powolne jak agonia i niesłychanie bolesne, niesłychanie, a więc zamrugaj albo ściśnij mnie za

palec... ...zammm...rrugajjj... -...no dobrze - jest taka wyspa, odizolowana od reszty Karaibów,

nie przelatują tam żadne samoloty, nie przepływają tamtędy statki - polecimy tam razem

helikopterem; w drodze powrotnej pilot zostanie odstawiony na boczny tor, a więc tylko ja

będę o tym wiedział - jeśli umrę, nikt nigdy po ciebie nie pośle, ja też mogę tego nie uczynić -

jeśli to zrobię, to tylko z jakiegoś niezwykle ważnego powodu, będziesz najbardziej

samotnym człowiekiem na Ziemi - jeśli umrzesz na wyspie, nikt się nie dowie, jeśli postradasz

zmysły, nikt nie będzie wiedział - spędzisz tam całe lata, ale w tym czasie musisz

przygotować się na przyjęcie sygnału do powrotu - jestem pewny, że znów będziesz miał w

sobie dość sił - chodzi po prostu o to: czy chcesz uciec z tego świata, być może na zawsze?

...zamrugaj i ściśnij... - Udało się - powiedział Perkins - no i klamka zapadła. Helikopter, który

obniżył swój lot, stał się teraz widoczny. Mieszkaniec wyspy przebrnął przez piach, podszedł

do zadaszenia, szybko odszukał ubranie, w którym tu przybył, włożył je koszulę, spodnie,

buty. Okropnie krępowały mu ruchy, ale pasowały. Przynajmniej osłaniały ciało. Helikopter

zniżał się teraz do lądowania. Przez chwilę, wpatrując się w niego, poczuł dziwny chłód. Tak

bardzo się starał, aby odzyskać całą swoją siłę, ale jedynymi przeciwnikami były dla niego

drzewa, piasek, woda Karaibów. Co by się stało, gdyby teraz go wzywali, a on zawiódł? Tak

wiele eksperymentów kończy się niepowodzeniem. Zanim przydzielą mu jakieś zadanie,

zostanie z pewnością poddany ciężkiej próbie. Jeśli spisze się dobrze, to w porządku; jeśli

nie, będzie szybko odstawiony na boczny tor. Podszedł do drzewa. Na poziomie jego

ramienia znajdowała się dość gruba gałąź. Nie taka jak pień, ale znacznie grubsza od innych.

Uderzył w nią lewą ręką, potem prawą. Złamana spadła na ziemię. Popatrzył na ręce. W

ogóle nie poczuł bólu, to z pewnością dobry znak. Być może był nadal skałą Scylli - a nie

jedynie pozostałością po niej. Jakaś część jego osobowości miała nadzieję, że tak właśnie

było. Ta część, która była ciekawa świata. Ryczący helikopter świadczył bowiem o tym, że

nie wzywają go po to, by wykonywał jakieś dziecinnie łatwe zadanie, nie każą mu przecież

strzyc trawników lub sprzątać zabawek. Nie; gdzieś tam musi się dziać coś strasznego... `pk

Rywale I. Eksperyment w Tring To dziwne, ale braci nikt nie opłakiwał. Z pewnością byli

braćmi, gdyż pomimo różnicy wzrostu wyglądali na bliźniaków - takie same fryzury, szkolne

mundurki, taki sam schludny wygląd, dzieciaki jak z filmu Disneya; jeden, cudowny, być może

ośmiolatek, drugi, lubiący jeszcze dziecięce pieszczoty, liczył prawdopodobnie sześć lat - i

tak oto, w typowo angielskie, łagodne popołudnie szli obok siebie podnieceni, w doskonałej

zgodzie i harmonii. Była sobota, początek lata, dwa tygodnie przed Wimbledonem, słońce

stało wysoko, bladoniebieskie brytyjskie niebo, czując się jakby samotne, przyozdobiło się dla

towarzystwa białymi chmurkami. Chłopcy szli wzdłuż Spruce Mews w miasteczku o nazwie

Tring, uważając, by trzymać się krawędzi drogi; szli żwawym krokiem, ale gdy zobaczyli

przed sobą skrzyżowanie z High Street, przyśpieszyli jeszcze bardziej. Młodszy z nich

przystanął, następnie wybełkotał w podnieceniu: - Jestem pewny, że przy śniadaniu

słyszałem brzydkie słowo. Wiesz, co znaczy słowo fallus? - Och, oszczędź mi tego -

odpowiedział ośmiolatek. - No co, wiesz, wiesz? - Jego głos miał teraz ton konspiracyjny. -

Mama użyła tego słowa, kiedy wchodziłem, ale gdy zobaczyła mnie, zaczęła mówić szeptem

- tak jak to zwykle bywa, gdy nie chce, abyśmy coś usłyszeli - a tatuś dał znak, aby zamilkła,

co tylko utwardziło mnie w podejrzeniach. - Chyba utwierdziło, Ollie, wydaje mi się, że słowo

"utwierdziło" byłoby bardziej odpowiednie. - Dziękuję, Stan. Tak lubię, jak nie wyśmiewasz się

ze mnie, a tylko poprawiasz moje błędy. Nie lubię, gdy przesiadasz w krytykowaniu mnie. -

Przesadzasz. Musisz pomyśleć, zanim coś powiesz, głowy nie używa się tylko od okazji do

okazji; pamiętaj, że masz ją na karku cały czas. - Czasem mówię takie głupstwa. To

podniecenie. Stan pokiwał głową, zatrzymał się na rogu High Street. - Wiem. Weź mnie za

rękę, Ollie, kiedy będziemy przechodzić na drugą stronę. Ollie wyciągnął rękę, Stan podał

swoją i znów, w idealnej zgodzie, przebiegli w podskokach na drugą stronę, gdzie znajdowała

się cukiernia. - Stan, czy jesteśmy niesamowicie mądrzy? Starszy chłopiec zastanowił się

nad odpowiedzią. - Być może, przypuszczam, że tak. To nie nasza wina. Myślę, że tak jest.

Ollie zamrugał oczami. - Jeszcze raz, proszę! - Zanim zapytałeś czy jesteśmy niesamowicie

mądrzy, chciałeś wiedzieć czy znam słowo fallus. Właśnie odpowiedziałem. Ollie wybiegł

przed starszego chłopca i zagrodził mu drogę. - Powiedz, powiedz. - Nie powiem ci, co to za

słowo, zrobię coś więcej, podam ci jego pisownię. Zaczyna się od litery p. - Dobrze, co dalej?

- Następną literą jest e. - Pe... i co dalej? - Pen... - Chyba już wiem, chyba wiem, no dalej! -

Ostatnią literą jest z. Fallus, to znaczy peniz. W tym momencie ruszyli dalej, trzymając się za

ręce. - Peniz? - powiedział Ollie, najwyraźniej rozczarowany. - Czy to brzydkie słowo? Dla

mnie wcale nie brzmi brzydko. Kiedy mówi się szczać, to inna sprawa. Szczać! Stan, chyba

peniz nie należy do tej samej kategorii słów. - Jestem pewny, że mam rację. Kiedyś

wystarczyło nazwać kogoś "peniz", aby zostać spoliczkowanym i następnego dnia o świcie

wyzwanym na pojedynek. Ollie szurał butami o chodnik. - No, skoro tak mówisz, to pewnie

tak jest, ale... Nagle zatrzymał się i zrobił szybki krok w taki sposób, że prawie cały schował

się za Stana. W tym momencie pojawiła się przed chłopcami kobieta w średnim wieku. Była

ciężka, ale dość ładnie ubrana, a jej uśmiech był z pewnością miły. Ollie nie mógł się

powstrzymać i wlepił wzrok w jej prawe oko, które prawie całkowicie przykrywała zwisająca

powieka. - Musicie mieć odwagę - zaczęła - sami na ulicy. - Ponieważ jest nas dwóch -

powiedział Stan - nie jesteśmy zupełnie sami. - To prawda, ale nie jesteście w towarzystwie

nikogo dorosłego. - Acha. Nie pierwszy raz jestem sam na ulicy, dla Olliego to specjalny

dzień - jutro kończy siedem lat i wyszliśmy, aby kupić jakieś słodycze. - No proszę, siedem lat

- szybkim ruchem ręki dosięgnęła stojącego za Stanem Olliego i uszczypnęła go w policzek. -

Ollie nie lubi być szczypany - powiedział Stan. - Nie sądzi, aby świat odnosił z tego jakąś

korzyść. I mnie też proszę nie szczypać, ponieważ mamy takie same upodobania. - Jest mi

bardzo przykro - odrzekła kobieta z obwisłą powieką i szybko cofnęła rękę. - Przyglądałam

wam się po prostu, gdy szliście w moją stronę, wyglądaliście na takich wspaniałych i

szczęśliwych chłopców. - Dziękuję, pani jest bardzo uprzejma - odpowiedział Stan. - Musicie

pozostać tacy na zawsze - dodała kobieta z obwisłą powieką. - Obiecajcie, że przynajmniej

spróbujecie. Z upływem lat staje się to nieco trudniejsze. - ślubujemy - powiedział Stan,

podnosząc prawą rękę, zaś stojący za nim Ollie jakby potaknął. Kobieta z obwisłą powieką

uśmiechnęła się i poszła w swoją stronę. Ollie stanął obok brata i obaj obserwowali, jak

odchodziła. - Myślałem, że chce nas wytargać za uszy, Stan. - Oj! Oszczędź mi tego. Za

często oglądasz telewizję. Miała uprzejmy uśmiech, a to zwykle oznacza, że nie ma powodu

do obaw. Po prostu odczuwała samotność. Ollie zaczął wtedy mówić szeptem. - To dlaczego

chodzi po ulicy i straszy ludzi, mrużąc to swoje oko? - Nie robi tego celowo. - Nie robi? - Nie,

to wada urodzona - Stan potrząsnął głową. - Narodzona. - Znowu potrząsnął głową. - Szczać.

- Peniz - zawtórował Ollie i obydwaj zaczęli chichotać, kontynuując wędrówkę do cukierni.

Fern poczuła ulgę, słysząc ich śmiech. Wiedziała, że tego mniejszego zaintrygowało jej oko i

że dla bezpieczeństwa schował się za plecami brata. Opadająca powieka była czymś, co

towarzyszyło jej już tak długo, że często o niej zapominała. Ułomność nie przeszkadzała jej

aż tak bardzo, sama powieka nie przypominała zresztą blizny i nie była odrażająca. Dorośli

nie zwracali na nią specjalnej uwagi być może dlatego, że Fern zawsze była uśmiechnięta - a

uśmiech był niezaprzeczalnie jej mocną stroną. Jednakże od czasu do czasu zdarzało się, że

powieka Fern wywoływała w jakimś dziecku strach - a tak stało się właśnie w tej chwili -

dlatego kobieta czuła się poirytowana do momentu, gdy głośny śmiech upewnił ją, że jej

osoba rzuciła jedynie krótkotrwały cień, nie wywołując poczucia zagrożenia. Odczuwała więc

ulgę - ci chłopcy byli taką cudowną parą. Miała zamiar nawiązać z nimi krótką rozmowę, a

potem zdać relację na temat związanych z tym odczuć. Zastanawiała się, czy opowie o

nieprzepartej chęci uszczypnięcia mniejszego chłopca w policzek? Wykonała ten gest, aby

uspokoić go; ale nie tylko - chciała wyrazić tym gestem, że chłopcy byli dokładnie tacy, jak

powiedziała: wspaniali, szczęśliwi. I mieli dobre maniery. I byli ładnie ubrani. Większość

młodzieży w dzisiejszych czasach - pomyślała Fern - przynosiła wstyd swojemu domowi,

szkole i kościołowi - oczywiście, jeśli młodzi ludzie w ogóle uczęszczali na mszę. Byli tacy

nieuprzejmi, nie okazywali innym szacunku. Dobry Boże, zmiłuj się nad tym światem, gdy to

pokolenie dzieciuchów przejmie sprawy w swoje ręce za jakieś dwadzieścia pięć lat! Ale ci

dwaj - istna doskonałość. No, niezupełnie. Być może zbyt sprytni i odrobinę wyniośli. Nie było

jednak sensu zaprzeczać, że gdyby mogła wziąć ich ze sobą do domu - zrobiłaby to. I

przyrządzałaby im smaczne posiłki. I brałaby ich na niedzielne spacery, chwaląc się przed

wszystkimi ich zaletami. I jakby chciała krzyknąć: popatrzcie, oto moje dzieło. Popatrzcie na

moje... W tym miejscu jej potencjał wyobraźni wyczerpał się. Stała nieruchomo na High

Street, wpatrując się w wystawę małego sklepu tytoniowego, jej myśli zaczęły biec wolniej.

Prawda była taka: prawie w ogóle nie miała wyobraźni. I właśnie to, w stopniu większym niż

wszystko inne, stanowiło tajemnicę jej sukcesu. Była doskonała, jeśli chodziło o wykonanie

jakiegoś polecenia. "Mała Fernie? Pierwsza w klasie - wystarczy raz jej coś powiedzieć i

rozumie, o co chodzi, wszyscy inni zapomną, ale ona zapamięta. Głupie polecenia - niestety

też. Jaka szkoda, że nie ma więcej takich, jak stara poczciwa Fern." Tego dnia miała

wykonać dwa polecenia. Pierwsze zostało już wykonane i polegało na tym, że miała znaleźć

jakieś dzieci, pogawędzić z nimi chwilę i następnie, w stosownej chwili, opowiedzieć o

związanych z tym wrażeniach. Z jej doświadczenia wynikało, że wykonanie drugiego

polecenia było czymś ważniejszym. Przy końcu High Street, w miejscu, gdzie ulica ta

krzyżowała się z Tring Mews, miał stać stary porysowany niebieski ford. Drzwi miały być

lekko uchylone, a kluczyk miał się znajdować przy pedale gazu. O godzinie wpół do drugiej

miała wsiąść do samochodu, zapalić silnik, skręcić w lewo w ulicę Tring Mews za domem

oznaczonym numerem 16. Miała minąć dwa domy i zwolnić przed domem nr 18. Dalsze

instrukcje miała w tym miejscu otrzymać od Blondynki. Wiedziała tylko tyle - i nic więcej.

Niektóre kobiety, rzecz jasna, nie zgodziłyby się na przyjmowanie poleceń od innej kobiety,

której samo przezwisko, Blondynka, sugerowało, że mogła być piękna. To wszystko nie miało

dla Fern znaczenia. Obok ograniczonej wyobraźni posiadała jeszcze jedną wielką cnotę:

charakteryzowała się niemal zupełnym brakiem ciekawości. Nie obchodziło jej, dlaczego

musiała pogawędzić z małymi chłopcami. Zupełnie nie interesowała się tym, co ma się stać,

gdy zatrzyma samochód naprzeciwko domu nr 18. A jeśli Blondynka okaże się piękną

dziewczyną bez żadnych ułomności w postaci opadającej powieki? Do tego również nie

przywiązywała żadnej wagi. Fern lubiła nie wiedzieć zbyt wiele. Zdawała sobie sprawę, że

powodem, dla którego wykorzystują ją w ten właśnie sposób, było to, że gdyby pojawiły się

jakieś problemy, nie musiałaby niczego ukrywać - po prostu nie miałaby zbyt dużo do

powiedzenia. Godzina #/1#28. Fern szła powoli w kierunku Tring Mews. Minęła

skrzyżowanie, kierując się w stronę miejsca, gdzie stał porysowany niebieski ford, zatrzymała

się obok niego o godzinie #/1#29. Godzina #/1#30 - poczuła, że staje się roztargniona. #/1#

30 - jej biedne serce przestaje pompować krew. #/

1#30 - w jej dotychczasowy świat wtargnęło coś niewiarygodnego: o godzinie #/1#30

sięgnęła ręką ku drzwiom samochodu, palcami już dotknęła klamki - i pociągnęła za nią.

Zapominając o włożeniu rękawiczek. Przypomniała sobie o tym, ale zbyt późno, by odwrócić

bieg wypadków - popełniła błąd! (Co to oznaczało? Przypadkowe potknięcie, czy też

początek poważniejszego kryzysu?) Dotknięcie czegokolwiek nawet koniuszkami palców było

w tym wypadku jednoznaczne z pozostawieniem odcisków. Na klamce od drzwi. Na kluczyku

od stacyjki. Na kierownicy. A jeśli niedługo miała polać się krew - z jej doświadczenia

wynikało, że było to niemal regułą - wtedy pozostawienie odcisków palców mogło okazać się

fatalne w skutkach. To prawda, nie mogła zbyt wiele wyjawić, gdyż sama niedużo wiedziała.

Jednak ci, którzy udzielali jej telefonicznych instrukcji, nie zamykali grona osób, z którymi była

w kontakcie. Byli też i inni. I właśnie oni mogli jej zaszkodzić. "Mała Fernie? Z tyłu klasy. W

rogu, z nasuniętą ciasno na głowę czapką z oślimi uszami. Zwykła nie popełniać błędów,

teraz są jej specjalnością. Fern, cóż za wstyd." #/ą#łą. Rękawiczki nałożone, kluczyk w

umówionym miejscu; podnosi go, wkłada do stacyjki, zapala silnik, wciska lekko pedał gazu,

skręca w Tring Mews, mija dom nr ą6. Zatrzymuje się przy domu nr ą8. Czeka na Blondynkę.

Fern siedziała nieruchomo, jej powieka opadała bardziej niż zwykle. Dlaczego popełniła tak

straszny błąd? Musiał być jakiś powód. Ręce mocno zacisnęła na kierownicy. #/ą#ł4 - i stało

się. Zakłócenie rytmu biologicznego wskutek podróżowania samolotem. Dawniej nie

podróżowała wiele, teraz jednak kazali jej robić to bardzo często. Przynajmniej w jej odczuciu

podróże były zbyt częste. Powitanie jakichś dzieci poza Londynem w sobotę, oprowadzanie

nauczycieli po Nowym Jorku w piątkowe popołudnie. Problemem było to, że musiała jeździć

tam i z powrotem. Z poczuciem ulgi zaczerpnęła powietrza, zwolniła uścisk dłoni na

kierownicy, zaczęła liczyć mijające minuty. Czekała na pojawienie się Blondynki. I dalsze

instrukcje. Fern przemyślała ponownie to, co kazano jej zrobić. Odnaleźć samochód - zrobiła

to. Skręcić w lewo w Tring Mews - w porządku. Minąć dom oznaczony numerem ą6 - i to

wykonała. Minąć dwa domy i zatrzymać się przy domu numer ą8. Tu właśnie znajdowała się

w tej chwili.To jasne, że chodziło o dom numer ą6. Inaczej nie kazaliby jej mijać tego domu.

Powiedzieliby tylko: - Kiedy dojedziesz do domu numer ą8, zatrzymaj się. - Na pewno

chodziło więc o numer ą6. Spojrzała za siebie na mały, wolno stojący dom blisko ulicy. Był

ładny. Ale gdyby miała zgadywać, powiedziałaby, że ktokolwiek w nim mieszkał, byłby

szczęśliwszy mając jakiś inny adres. Jakikolwiek inny adres na świecie. Ollie wstrzymał

oddech, gdy wchodził za Stanem do cukierni I gdy byli już wewnątrz, dalej nic nie mówił,

rozglądał się tylko wokół, robiąc wielkie oczy. - Cóż za skarby - wyszeptał. Nie był to duży

sklep, ale wyśmienicie zaopatrzony. Piękne półki z nugatami i lizakami, z tofi i irysami,

cukierkami i kremówkami. Mężczyzna za ladą był stary i gdyby nie fakt, że był otyły, nie

wyglądałby na kogoś, kto prowadzi tego typu sklep. Spojrzał nieprzyjaźnie na chłopców,

zignorował podniecenie mniejszego z nich i postukał palcami po tekturowej wywieszce, która

głosiła, że sklep zamykany jest w soboty dokładnie o godzinie drugiej Od pół godziny nie miał

żadnego klienta i zastanawiał się, czy nie zamknąć sklepu wcześniej, gdy nagle weszli ci

dwaj i zakłócili ciszę. Ollie przysunął się do Stana. - Jak tu pięknie. Gruby właściciel

ponownie zastukał w wywieszkę. - Proszę pana - zwrócił się do sprzedawcy Stan - jesteśmy

poważnymi klientami, proszę się nie obawiać. - To prawda - powiedział Ollie. - Na moje

urodziny mogę wydać pół funta i kupie, co zechcę. - Nieprawda - krzyknął Stan. Zwrócił się

do właściciela - Proszę w to nie wierzyć. - Ależ Stan... - zaczął Ollie, w tej chwili trochę

zmieszany. - Znowu ten płaczliwy głos? Nie cierpię tego, nie cierpię. - Ależ Stan, mama

mówiła... - Wiem, słyszałem, co mówiła. Pół funta. Powiedz mi, czy to wygląda na pół funta? -

W tym momencie wyciągnął z kieszeni banknot jednofuntowy i pomachał nim w powietrzu -

To wygląda jak cały funt. I tyle właśnie możesz wydać. Ollie wpatrywał się w banknot, którym

Stan wymachiwał coraz wyżej podnosząc rękę. Jeszcze bardziej skołowany niż przedtem,

wyszeptał: - Ale skąd się wzięły dodatkowe pieniądze? - Kogo to obchodzi? - Słuchaj, Stan,

nie chcę zrobić czegoś niewłaściwego. A może te pieniądze nie są przeznaczone dla mnie?

Stan zastanowił się przez dłuższą chwilę, zanim odpowiedział. - Moje kieszonkowe należy

tylko do mnie i mogę z nim zrobić, co zechcę. A chcę, żebyś ty właśnie wydał te pieniądze. -

Położył banknot na ladzie przed grubym mężczyzną. - Proszę to zatrzymać. Pod groźbą

tortur nie przyjmujemy reszty. Właściciel wziął funtowy banknot i pomyślał, jak bardzo się

pomylił co do tych dwóch klientów. W momencie, gdy weszli do sklepu pomyślał, że będą z

nimi same kłopoty. Bogaci - a ci bez wątpienia byli zamożni, o czym świadczył ubiór oraz

akcent prosto z Maifair - byli zwykle kłopotliwymi klientami. Sam sposób patrzenia na

!William Goldman - Bracia.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: