Chandler Raymond - Dlugie pozegnanie (1).pdf - Chandler Raymond - Dlugie pozegnanie [czyta P.Gasparski] - zck68

Raymond

Chandler

Długie

pożegnanie

tłumaczył

Krzysztof Klinger

„KB”

Rozdział pierwszy

Po raz pierwszy zobaczyłem Terry’ego

Lennoxa pijanego w Rolls-Roysie Silver Wraith

obok tarasu „The Dancers”. Dozorca parkingu

właśnie przyprowadził tego Rollsa, nie był jednak

w stanie zatrzasnąć drzwi, bowiem lewa noga

Terry’ego zwisała na zewnątrz, sprawiając

wrażenie jakby o niej całkowicie zapomniał.

Twarz miał młodą, ale włosy śnieżnobiałe. Tylko

z wyrazu oczu można było poznać, że był mocno

podcięty.

Poza tym wyglądał tak jak każdy młody

facet w wieczorowym ubraniu, który wydał dużo

pieniędzy w knajpie; istnieją one przecież głównie

w tym celu.

Obok niego siedziała dziewczyna o

pięknych, ciemnorudych włosach, ze sztucznym

uśmiechem, jakby przylepionym do twarzy. Na

ramionach miała etolę z norek, przy której Rolls-

Royce sprawiał wrażenie niemalże przeciętnego

wozu. No, może niezupełnie. Z Rolls-Royce’em

jest rzeczywiście trudno konkurować.

Dozorca, ubrany w biały fartuch z nazwą

restauracji wyszytą czerwoną nitką, był typowym

przedstawicielem swego gatunku - taki na pół

twardy cwaniak. Widać było, że go trzęsie ze

złości.

- Hej, szefie - zwrócił się do Lennoxa -

czy nie sprawia oby panu kłopotu, gdyby pan

wciągnął nogę do środka pozwolił mi zatrzasnąć

drzwi? Czy też mam otworzyć je la oścież i

pozwolić panu wypaść z wozu?

Dziewczyna spojrzała na niego”, jakby go

chciała przebić nożem. Nie wywołało to

większego wrażenia. W „The Dancers”

zatrudniano personel, na który obcowanie nawet z

dużą ilością zamożnych ludzi bynajmniej nie

wpływało dodatnio.

W tym momencie na parking zajechał

nisko zawieszony wóz sportowy, zagranicznej

marki. Wysiadł z niego jakiś

mężczyzna i wyciągnął z tablicy

rozdzielczej zapalniczkę, by przypalić bardzo

długiego papierosa. Miał na sobie koszulkę polo

w kratkę, żółte szorty i buty do konnej jazdy.

Odszedł wolnym krokiem, ciągnąc za sobą smugę

kadzidlanego dymu, zupełnie nie zwracając uwagi

na Rolls-Royce’a. Sądził zapewne, że ktoś dla

kawału zmontował taką gablotę. Przystanął przy

schodach na taras i założył monokl.

Z nagłym przypływem wdzięku

dziewczyna odezwała się do swego towarzysza: -

Mam świetny pomysł, kochanie. Pojedziemy do

ciebie taksówką i przesiądziemy się w twój wóz.

Noc jest taka cudowna, moglibyśmy się

przejechać wzdłuż wybrzeża do Montecito. Znam

tam ludzi, którzy dziś urządzają wieczorek

taneczny koło swego basenu.

Siwowłosy gość odparł grzecznie: -

Strasznie mi przykro, ale nie mam już wozu.

Musiałem go sprzedać. - Sądząc z jego głosu i

sposobu wysławiania się można by mniemać, że

nie pił nic mocniejszego niż sok pomarańczowy.

- Sprzedałeś go, kochanie? Co chcesz

przez to powiedzieć? - Odsunęła się od niego

nieco, a w głosie jej zabrzmiał chłód.

- Po prostu musiałem - odparł siwowłosy.

- Potrzebowałem forsy na jedzenie.

- Ach, tak. - Wyraźnie powiało od niej

chłodem: - Dozorca szybko zaliczył siwowłosego

do grupy nisko uposażonych. - Słuchaj, cwaniaku

- zwrócił się do niego - muszę zaparkować w tym

miejscu inny wóz. Może się jeszcze kiedyś

zobaczymy. A na razie nie mam czasu.

Otwarł szeroko przednie drzwi. Siwowłosy

natychmiast zsunął się i wylądował na asfalcie.

Podszedłem do nich i wrzuciłem monetę do

automatu. Nigdy nie należy zajmować się

pijakiem, to błąd. Nawet jeśli cię zna i lubi, to i

tak można się spodziewać, iż znajdzie dogodny

moment, żeby cię strzelić w zęby. Chwyciłem go

pod ramiona i postawiłem na nogi.

- Ogromnie jestem panu wdzięczny -

podziękował mi niezmiernie uprzejmie.

Dziewczyna wśliznęła się za kierownicę.

Jak się wleje, to się robi taki cholernie angielski -

rzuciła głosem, w którym dźwięczała stal. -

Dziękuję, że pan go złapał.

- Wsadzę go na tylne siedzenie -

zaproponowałem.

- Bardzo mi przykro - odparła - ale jestem

już spóźniona na spotkanie. - Wcisnęła sprzęgło i

Rolls ruszył wolno. - To taki zagubiony pies -

dodała z zimnym uśmieszkiem. - Może się panu

uda znaleźć dom dla niego.

Rolls wyjechał z podjazdu na Sunset

Boulevard, skręcił w prawo i zniknął. Kiedy

wrócił dozorca, spoglądałem jeszcze w tym

kierunku, podtrzymując siwowłosego, który

zdążył już mocno zasnąć.

- No, można i tak - rzuciłem.

- Jasne-odparł cynicznie.-Po co marnować

znakomite warunki na takiego gnojka.

- Pan go zna?

- Słyszałem, jak ta babka mówiła do

niego: „Terry”. Poza tym nie mam pojęcia, co to

za gość. Pracuję tu dopiero od dwóch tygodni.

- Niech pan przyprowadzi mój wóz -

powiedziałem, wręczając mu kwitek. Miałem

wrażenie, że podtrzymuję worek z ołowiem.

Dozorca podjechał moim Oldsem i pomógł mi

Chandler Raymond - Dlugie pozegnanie (1).pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: