dawczyni śmierci_12.pdf

ROZDZIA Ł DWUNASTY

Większośćnastępnychtrzechdni, spędziliśmynazmianę mentalnie rozmawiając,

lub trenujączbroniąNietrzebamówić,żebyłotowielcepouczająceAndorwydawał

siębyćpodwrażeniemtego, jakszybkochwytałamzaróżnegorodzajubroń, ajabyłam

podwrażeniem tego, żegoniezabiłamRobiłamcomogłambyzagłębićsięwmyślach

Andora, podczasgdyonrobiłwszystko, żebyignorowaćmojeWłaśniezpełnymi

detalamiprzypominałamsobiewycieczkęzkoleżankami do sklepu z bielizną z okazji

moich osiemnastych urodzin, kiedywkońcusięzłamałMuszęprzyznać,żeniejestem

pewna, dlaczegodrażniłamsięznimwtensposóbByłotototalniedomnienie

podobne,ajużwszczególnościzezmieniaczemCzułamsięjednakswobodnie w jego

towarzystwie, nie uznawałamgojużza wroga.

- Cholera, Alexio! Nawet najsilniejsizmężczyznmająswójlimit– jęknął,unosząc

sięzpodłogiwdużympokoju,gdziesiedzieliśmypatrzącsobiewtwarz

Roześmiałsię.

- Chciałamzwyczajnie sprawdzićjakbardzonimjesteś,AndorzeNowiesz,

mężczyznąWiedziałam, żeniemożeszzostaćlodowąfigurąnazawsze

Wszedłdokuchni,podczasgdyjawciążsiedziałampo turecku napodłodze.

- Lodowa figura? – spytałwmojejgłowieNaglepoczułamopuszkipalców

zsuwającesięwdółpomoichnagich ramionach, ażdołokciPosłałammuwkurzone

spojrzenie,uśmiechnąłsię– Czytojestdlaciebiejestjakdotyksztywnejrzeźby..?

Nabrałamłapczywiepowietrza, kiedyciepłydotykprzesunąłsiępomoim

brzuchuwgórę,aż domoichżeberTociepłociągnęłosiędalej,domoichplecówiw

góręmoichramion,sprawiającżezadrżałamAndorroześmiałsięcicho, widzącmoją

reakcję,tendźwiękbyłtakcałkowiciemęskiicholernieseksownyStanęłamszybkona

nogi.

- Przestań!Jużdowiodłeścochciałeś

- Naprawdę?Todobrze. Te mentalne ćwiczeniamająswójcel,AlexioMuszę

wiedzieć, żebędzieszgotowa, kiedyopuścimytomiejsce.

- Dokąd?

- JeszczeniejestempewienAlewkrótcebędęwiedział

- Andor,musiszmipowiedziećcosiędziejewtwojejgłowieNielubię, gdy

utrzymujesięmniewniewiedzy

Westchnąłizająłsięczymśwkuchniimyślałam, żenieodpowieOdwróciłamsię

iskierowałamdołazienki.

- Alexio, obydwoje mamy swoje powody przezktóretrudnonamzaufać.leproszę,

musiszwiedzieć, że nigdybymcięnieskrzywdził,czyteżprzyczyniłsiębytaksięstało.

Zatrzymałamsięprzydrzwiachłazienki,stojącdoniegoplecami

- Najpierwmuszęotrzymaćtwoje zaufanie,bywpełnioddaćswoje,ndorze,

szczególniegdyczujęsiętakbezbronnie.

- Tak długojak będzieszzemną,Alexio,nigdyniebędzieszbezbronna– odparł

głośno

Izjakiegośpowodu,uwierzyłammu

***

KiedywkońcuskończyłamswójpryszniciwyszłamzłazienkitoAndoraniebyło

Weszłamdodużegopokojuina stole zauważyłampłytę, razem z notatką.

Alexio, ten dysk odpowie na twoje wszystkie pytania.Muszęcięprzeprosićzato, że

czekałem takdługobycigo dać,aleotoproszę.Wrócęza trzy godziny zwiększąilością

mięsaiinnymizapasami.ndor.

Przezchwilę, przyglądałamsiępłyciewmojejdłoni,zaniepokojonacomożemi

ujawnić. ZaczynałamufaćAndorowi,jakrównieżzaczynałamczućdoniegowięcej, niż

do kogokolwiek oddłuższegoczasuNiechciałamrozważaćtego, comusiałomusięstać

przez te ostatnie cztery lata, by zamienićgowtaknieufnegomężczyznę, jakim był teraz.

Zwestchnięciempodeszłamdomojejtorbybywyciągnąćurządzenie,któreodtworzy

tennośnikpamięci,wiedząc, żemojaciekawośćbyłazbytwielka, byjązwalczyć

Byłtoraczejplikwideoniżzeskanowanedane, którewidziałamwcześniej. Andor

siedziałsamprzed dużym, czarnym biurkiem i mówił wprost do kamery, przypominało

to wywiadNiewidziałamnikogoinnegoZwyczajnieopowiadałoswoimżyciu, jak

gawędziarz,zaczynającodswoichnarodzinikończącnaodkryciu, żezaginęła Emily.

Wedługniegostałosiętoniemalroktemu,jednakterazdowiedziałam się, żezniknięcia

rozpoczęłysiętrzymiesiącewcześniejZmarszczyłambrwinatoukrytekłamstwo,

zastanawiającsięwjakich innych kwestiach, równieżmógłmnie oszukać.

Potrząsającgłowąbyoczyścićumysł z takich myśli, obejrzałamdokońcapłytę

Andor wspomniał nawet oswoimdzieciństwieJegorodzicewychowaligonaWęgrach,

gdzierównieżsięurodziłNiemówiło nich wiele,alemiłośćdonichbyławidocznaw

jegogłosieMającniemaltrzystalat,zastanowiłamsięnagle, jak wielu ludzi Andor

pochowałWiedziałam, żebyłostatnimzorlichzmieniaczy,alewedługnagranejprze

niego biografii - ostatnimibyliludzienależącydojegoojcaJegomatkabyłaczymś

innym,człowiekiemczyzmieniaczem– tegoniezdradziłZastanawiałamsię, czy wielu

zmiennokształtnych wybierałoludzkichtowarzyszy,aleszybkostwierdziłam, żejestto

niebezpieczna myśl

AndorwstałzzaswojegobiurkaizacząłszybkochodzićWłaśnierecytowałswoje

osobisteaktaizdałamsobiesprawę, żetapłytamogłabyćprzeznaczonana wypadek

jego śmierciMówiłoswoimekstensywnymtreningu,osekretachktóremiałprzed

swojążonąistrachemoEmilyPoczymprzestałmaszerowaćispojrzałbezpośredniow

kamerę.

- Ja,AndorOlavson,wsłużbiemoimludziomimojemukrajowi, zrobiłemwiele

rzeczy z którychniejestemdumnyMamnadzieję, żemojaśmierćbędziehonorowa, a

razemznią, zostanąmiwybaczoneteniewypowiedzianeczynywktórychbrałem

udział

Siedziałamwzafascynowanymprzerażeniu,słuchając jak opowiada o misji za

misjąwktórychbrałudziałjako ludzkiagentsiłspecjalnych, pozbywając sięsetek

istnieńByłzbójcą,aostatniesłowazjegoustbyłyojegoostatnimzadaniu– zniszczyć

samąŚmierć

ChciałamuciekaćChciałamzłapaćzamojątorbęztakniewielomarzeczami

należącymdomnieipobieczpowrotemdoGeorgetownWzięłamgłębokioddechi

zamknęłamoczy,zaskoczona, żewalczyłamzełzamiZdradagotowałamisięwbrzuchu,

mojapierśbolałaMiałmniezabićPokilkuminutachszaleńczegokrążenia,uspokoiłam

sięnatylebymyślećracjonalnieAndor najwidoczniejniemiałjednak żadnychplanów

by mnie zabić alboniepozwoliłbymiobejrzećtej płyty. Przezostatniparędni, mógłmi

powiedziećo swoim pierwotnym zamiarzeZamiasttego,wolałbymobejrzałapłytę

podczas gdy on, pozostawałwdalekiej odległościTchórz

Niemaldokładnietrzygodzinypóźniej, wrócił AndorWkażdejdłonitrzymał

tekturowepudełko,którezaniósłprostodokuchni

- Potrzebujesz pomocy by rozłożyć te rzeczy? – spytałam,blokującswojemyśli

AndorpołożyłpudłanaladzieispojrzałwmojąstronęSkoncentrowałsięna

mnieprzezchwilę,patrząc mi bezpośredniowoczy,poczymsięuśmiechnął.

- Nie, dziękujęPoradzęsobie

Uśmiechnęłamsię– Nie przebiłeś się,co?

- NieZablokowałaśmnie. Wspaniale, Alexio. Przebyłaś długadrogęwkrótkim

czasie.

- Byłbyś wstaniesiętozrobić gdybyś chciał,prawda?

Zacząłrozkładaćjedzenie,przezchwilęodwróconydomnieplecami.

- Tak,alemusiałbymprzebićsięsiłą,anie byłobytoprzyjemnedlażadnegoznas

– odpowiedziałwkońcu– Niestety,istniejątacy,którzyniebędąaż takostrożni,więc

będęmusiałcięnauczyćjakodbić tego typu atak.

- To nie brzmi jak dobra zabawa. Będzieichto bolałotaksamojakmnie, to

wejściesiłądoczyjegośumysłu?

- TakJednakże,sątacy, którychnieobchodziból

Niewiedziałamcopowiedzieć, więcmilczałam, podczas gdy on kończyłchowanie

świeżychzapasówMyślałamotymbyspytaćskądjewziął,aleuznałamtąmyśl jako

nieważnąwświetleinnychważnychtematówGdyskończył,odwróciłsiędomniei

pozwoliłambymójumysłwypełnił siępytaniemopochodzeniejegomatkiByłomi

trudnoutrzymaćmojąwściekłośćnawodzyiwukryciu,alemisięudałoJegoczoło

zmarszczyłosięwzamyśleniu.

- ByłatoswegorodzajutajemnicaNigdyotymniemówiła,ajeżeliwiedziałotym

mójojciec, tonigdyminiepowiedział

- InteresująceNigdyniezmieniłasięprzytobie?

- Nie. Jedynie mójojciecpokazałmirazswojądrugąformę,abyłotowtedy, gdy

zacząłemukazywaćprzejawyzwierzęcychgenówZabrałmnienabiwak,głębokowlas

przynaszymdomuizmieniłsiętenjeden, jedynyrazByłnajpiękniejsząistotąjaką

kiedykolwiek wdziałem,miałemwzwyczajubłagaćgobyzmieniłsięrazemzemną

marząconaszymwspólnymlocie. Odmówił jednak i ostrzegłmnieprzezzmienianiem

siępomoim„pierwszymrazie”Doczasówwojny, zmieniłemsięmożeztuzinrazyw

całym swoim życiu.

Pozwoliłambyniedowierzanie ukazałosięnamojej twarzyByłamzszokowana,

żeżyłtakdługojakozmieniacz,pozostającgłówniepodpostacią człowieka

- Kiedybyłemdzieckiem,populacjaniebyłaliczna,a w szczególności blisko

mojego domu. NiebyłotakłatwowtopićsięwotoczenieizatracićsięwtłumieJeżeli

jedenznaszwróciłnasiebieuwagę,wszyscywokółwiedzielibyotymipamiętali

Pozwoleniesobienatobyłoniebezpieczne.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: