Roberts Nora - Jak dobrze mieć sąsiada.pdf - Ebooki(1) - chomciomania

NORA ROBERTS

JAK DOBRZE MIEĆ SĄSIADA

ROZDZIAŁ 1

Zark czuł potworny ból w płucach. W statku rozpaczliwie brakowało tlenu, a to

oznaczało tylko jedno: śmierć. Mężczyzna wiedział, że za chwilę ujrzy w ostrym i jak

błyskawica oślepiającym skrócie całe swoje życie. Dobro i zło, czyny mądre i głupie, chwile

radosne i pełne smutku. Ostateczny bilans tych lat, które dane mu było przetrwać. Był sam i

cieszył się z tego, bo nikt nie powinien mu towarzyszyć w tak szczególnej chwili.

Leilah, zawsze Leilah. Widział jasne, niebieskie oczy i złote włosy swojej ukochanej.

Wycie syreny alarmowej w kokpicie mieszało się z jej śmiechem, najpierw czułym i słodkim,

potem drwiącym.

- Na wszystkie słońca galaktyki, jak bardzo byliśmy szczęśliwi! - wykrzyknął, z

trudem podciągając się z podłogi do konsoli dowodzenia. - Miłość, przyjaźń, partnerstwo...

Ból w płucach stawał się nie do zniesienia. Przeszywał go dziesiątkami rozżarzonych

noży nasączonych trucizną z kraterów Argenham. Zark nie powinien był marnować powietrza

na bezużyteczne słowa, lecz jego myśli... jego myśli nawet teraz należały do Leilah.

To na pewno ona, jedyna kobieta, którą kochał, spowodowała ostateczną zagładę!

Zagładę zarówno Zarka, jak i świata, który znali... ich świata. Co za szatański obrót fortuny

sprawił, że z wybitnego naukowca stała się wcieleniem zła i nienawiści?

Przemieniła się w jego wroga. Leilah, kobieta, którą pojął za żonę. Nadał nią była,

powtarzał w myślach, z nadludzkim wysiłkiem posuwając się w kierunku konsoli. Jeśli uda

mu się przeżyć, jeśli uda mu się zniweczyć jej plan zniszczenia cywilizacji Perth. ruszy za

swą żoną w pogoń. Stanie się dla niej przekleństwem, nieuchronnym wyrokiem losu. Będzie

musiał ją zniszczyć, unicestwić. Leilah, kobietę, którą kochał. Zrobi tak, bo tego wymaga

sprawiedliwość i ład świata. O ile starczy mu sił.

Komendant Zark. obrońca wszechświata i przywódca Perth, bohater kosmosu i mąż

pięknej, zbrodniczej Leilah, nacisnął guzik. O dalszych, niezwykłych przygodach komendanta

Zarka przeczytasz w następnym odcinku.

- Cholera! - wymamrotał Radley Wallace i rozejrzał się szybko, sprawdzając, czy

matka nie usłyszała.

Zaczął kląć, choć tylko po cichu, jakieś sześć miesięcy temu i nie chciał, żeby wyszło

to na jaw, bo wtedy matka zrobiłaby tę swoją minę.

Na szczęście właśnie rozpakowywała pudła wniesione przez pracowników firmy

przewozowej. Radley dobrze wiedział, że nie powinien teraz, zajmować się lekturą, lecz

zrobił sobie przerwę. No cóż, broszury Universal Comics, a szczególnie przygody

komendanta Zarka. stanowiły zbyt wielką pokusę. Wprawdzie mama wolałaby, żeby czytał

prawdziwe książki, lecz te miały za mało ilustracji. Radley bardziej sobie cenił Zarka niż

Długiego Johna czy Hucka Finna.

Przetoczył się na plecy i ujrzał świeżo pomalowany sufit swego nowego pokoju.

Uznał, że nowe mieszkanie jest w porządku. Najbardziej podobał się mu widok na park, a

także winda. Przyjemny nastrój chłopca mącił jedynie zbliżający się poniedziałek, czyli

pierwszy dzień w nowej szkole.

Mama powiedziała, że będzie świetnie. Pozna nowych przyjaciół, a przecież nadal

może odwiedzać starych. Była w tym naprawdę dobra. Zmierzwiła mu włosy i tym swoim

specjalnym uśmiechem natchnęła go wiarą, że wszystko pójdzie dobrze. No tak, ale nie

będzie jej przy nim, gdy dzieci zaczną mu się przyglądać. Ile czasu upłynie, zanim z „tego

nowego” stanie się normalnym kolegą? Tydzień, może nawet dwa, czyli niewyobrażalnie

długo. Oczywiście nie włoży kupionego specjalnie na tę okazję swetra, choć mama twierdziła,

że pasuje do koloru jego oczu. Też coś! To dobre dla dziewczynek. Wciągnie na siebie jakąś

starą koszulkę, bo w niej będzie czuł się pewniej w tych trudnych chwilach. Mama na pewno

to zrozumie. Zawsze rozumiała.

Była naprawdę w porządku i Radley to doceniał, dlatego tym bardziej bolało go, gdy

dostrzegał w jej oczach smutek. Pragnął, by mama przestała wreszcie cierpieć po odejściu

ojca. Wydarzyło się to dawno temu i sam prawie nie pamiętał taty, który nie odwiedzał go,

tylko co kilka miesięcy dzwonił. Chłopiec zacisnął zęby. Mężczyźni przecież nie płaczą. W

porządku, byłoby nawet lepiej, gdyby ojciec w ogóle przelał się wysilać na te telefony.

- W porządku, mamo. wszystko jest w porządku, radzimy sobie bez niego - szepnął.

Mama nic powinna tego usłyszeć. Naprawdę nie potrzebował ojca, gdyż miał ją.

Powiedział jej to kiedyś. Uściskała go tak mocno, że nie mógł oddychać. Potem, późnym

wieczorem, usłyszał, jak płakała w swym pokoju. Nie powtarzał więc już tych słów.

Dorośli są zabawni, myślał Radley z mądrością dziewięcioletniego mężczyzny. Mama

jednak była najlepsza. Nigdy... no, prawie nigdy na niego nie krzyczała, a jeśli już, to później

tego żałowała. No i była ładna. Radley uśmiechnął się. Mama była piękna jak księżniczka

Leilah, tyle że zamiast złocistych miała brązowe włosy, a zamiast ciemnoniebieskich oczu -

szare.

Obiecała, że następnego dnia zjedzą pizzę, żeby uczcić przeprowadzkę do nowego

mieszkania. Pizzę bardzo lubił. Zaraz po komendancie Zarku.

Wreszcie zasnął, i wreszcie z pomocą Zarka mógł zabrać się do ratowania

wszechświata.

Gdy Hester zajrzała do jego pokoju, zobaczyła syna, czyli swój prywatny

wszechświat. Spał z dłonią zaciśniętą na komiksie. Pozostałe książki nadal spoczywały w

pudłach. Gdy Radley się obudzi, zrobi mu łagodny wykład o odpowiedzialności, lecz teraz

oczywiście nie miała serca wyrywać go ze snu. Tak dobrze zniósł przeprowadzkę, kolejny

wstrząs w swoim życiu.

- Tym razem na pewno ci się spodoba, kochanie - szepnęła.

Zapomniała o stosach nierozpakowanych rzeczy. Usiadła na brzegu łóżka i wpatrzyła

się w chłopca.

Z wyglądu przypominał ojca. Włosy blond, ciemne oczy i zdecydowana linia

podbródka. Teraz już rzadko, spoglądając na syna, wspominała człowieka, który był kiedyś

jej mężom. Ten dzień był jednak inny. Oznaczał dla nich początek nowego życia. Zawsze,

gdy coś się zaczynało, przypominała sobie o tym, co dobiegło kresu.

To już ponad sześć lat, pomyślała nieco zdziwiona upływem czasu. Allan odszedł, gdy

Radley był jeszcze malutki. Zmęczyły go rachunki, zmęczyła rodzina, a zwłaszcza żona. Ból

zdążył przeminąć, choć trwało to bardzo długo. Nigdy jednak nie wybaczyła i nie wybaczy

człowiekowi, który bez namysłu porzucił swego syna.

Zdawać by się mogło, że Radley nie przywiązywał do tego żadnej wagi. Nie zdążył

przywiązać się do ojca, nie darzył go żadnym żywszym uczuciem. Hester czuła z tego

powodu samolubną ulgę, dzięki temu miała bowiem syna tylko dla siebie, wiedziała jednak,

że nie była to cała prawda. Instynktownie rozumiała, że jej chłopczyk krył w sobie głęboki

uraz, z którym musiał sam się zmagać, bo za nic by się nie przyznał do trapiącego go bólu.

Mały, dzielny mężczyzna.

Lecz ona nigdy nie wybaczy Allanowi, że naraził swoje dziecko na takie cierpienia.

Gdy jednak teraz spojrzała na spokojnie śpiącego chłopca, uznała, że przesadza w

swoich obawach. Jak każda matka jest po prostu przewrażliwiona. Zmierzwiła Radleyowi

włosy i przeniosła spojrzenie na okno, za którym rozpościerał się widok na Central Park. Jej

syn był otwarty na ludzi, szczęśliwy i obdarzony dobrym charakterem. Bardzo się zresztą o to

starała. Nigdy nie mówiła źle o Allanie, choć trudno jej było zapanować nad gniewem i

goryczą. Próbowała nie tylko spełniać dobrze obowiązki matki, lecz również zastąpić ojca. Na

ogół jej się to udawało.

Czytała książki o bejsbolu, by towarzyszyć Radleyowi w treningach. Dreptała,

trzymając za siodełko pierwszy dwukołowy rower, a gdy chłopiec z entuzjazmem ruszył na

swoją pierwszą samodzielną przejażdżkę, potrafiła ustać na miejscu i tylko niespokojnym

wzrokiem śledziła chwiejne wyczyny synka. A kiedy upadł, powstrzymała się od

dramatycznego okrzyku i spokojnie poinstruowała małego cyklistę, że ma wracać na siodełko

i jechać dalej.

Znała też komendanta Zarka. Z uśmiechem wyciągnęła komiks z dłoni śpiącego syna.

Biedny, heroiczny Zark i jego zbłąkana żona Leilah. Tak, Hester wiedziała wszystko o

polityce i kłopotach planety Perth. No cóż, wprawdzie tylko połowicznie udało jej się

przekonać Radleya do Dickensa czy Twaina. lecz i tak, jak na samotną matkę, spisywała się

nieźle.

- Jeszcze zdąży przekonać się do prawdziwej literatury - mruknęła, wyciągając się na

łóżku obok syna. Prawdziwa literatura, prawdziwe życie... Wszystko to było przed tym

małym, dzielnym, kochanym chłopcem.

Miała nadzieję, że postępowała właściwie. Lecz skąd mogła wiedzieć, czy tak jest

naprawdę? Zamknęła oczy. Los samotnej kobiety, samotnej matki... Tak bardzo pragnęła, by

obok niej był ktoś, z kim mogłaby porozmawiać, poradzić się w tych wszystkich trudnych

sprawach, ktoś, komu mogłaby zaufać, zawierzyć jego opinii. Ktoś, kto od czasu do czasu

podjąłby za nią decyzję, nieważne, dobrą czy złą. Byleby choć na chwilę zdjął z niej

przygniatający ciężar odpowiedzialności za wszystko.

Hester zasnęła.

Gdy się obudziła, panował półmrok. W pierwszej chwili nie wiedziała, gdzie się

znajduje, potem wszystko sobie przypomniała. Nowe mieszkanie, pokój synka. Rozejrzała się

wokół, lecz Radleya nie było obok niej. Odczuła lekki niepokój. choć wiedziała, że jest

bezpodstawny. Radleyowi można było zaufać. Na pewno nie wyszedł samowolnie z domu.

Nie był ślepo posłuszny, lecz przestrzegał dziesięciu ustanowionych przez nią

najważniejszych zasad. Wstała i wyruszyła na poszukiwanie chłopca.

- Cześć, mamo.

Roberts Nora - Jak dobrze mieć sąsiada.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: