Przybysz 01 - Przybysz - Cherryh Carolyn Janice.pdf - Nowy 3 - ZBIGNIEW-JULIUSZ

Caroline Janice Cherryh - Przybysz

Caroline Janice Cherryh

Przybysz

przekład : Agnieszka Sylwanowicz

Księga 1

Rozdział 1

Głęboka czerń badana wyłącznie przez roboty. Zawieszona w niej masa stanowiła drugi kamień milowy na trasie

podróży z Ziemi ku obiecującemu sznurowi gwiazd. Dla pierwszego statku załogowego, który wszedł w strefę jej

oddziaływania, punkt masy był miejscem samotnym, pozbawionym elektromagnetycznej sieczki wypełniającej ludzką

przestrzeń, zawodowych plotek i gadaniny, poleceń wydawanych statkom i załogom przez kontrolę lotów, szybkich,

sporadycznych sygnałów przebiegających między maszynami. Tutaj czujniki muskało jedynie promieniowanie masy,

sygnały odległych gwiazd i szmer tła samego istnienia.

Tutaj ludzie musieli pamiętać, że wszechświat jest o wiele rozleglejszy niż ich własny gwiezdny grajdołek - że w

szerokim wszechświecie cisza znaczy więcej niż najgłośniejszy krzyk życia. Ludzie badali ów wszechświat i naruszali jego

spokój, budowali w nim stacje i wiedli na nich życie, stanowiąc biologiczne zanieczyszczenie nieskończoności-

zanieczyszczenie lokalne i tymczasowe.

Nie byli jednak jedynymi mieszkańcami wszechświata w to nie mogli już dłużej wątpić. Gdzie zatem sondy

wskazywały możliwość istnienia życia, gdzie gwiazdy wyglądały na przyjazne istotom żywym, ludzie zapuszczali się z

pewną ostrożnością, nadstawiali mechanicznych uszu i nasłuchiwali w ciemności - tak jak od stu godzin pilnie nasłuchiwał

"Feniks", przemierzając przestrzeń rzeczywistą.

Na żadnym z zakresów nie było nic słychać, a kapitanowie statku i jego załoga byli z tego zadowoleni. "Feniks" nie

chciał natknąć się na istoty, które by mogły zgłaszać wcześniejsze roszczenia do obiektów swych pragnień, stanowiących

pomost do nowego, zasobnego terytorium, a szczególnie do gwiazdy typu G5, oznaczonej w książkach kodów

Departamentu Obrony symbolem T 230, na mapach numerem 89020, a w planach umieszczonych w bazach danych

"Feniksa" określonej jako cel misji.

Dotrzeć do gwiazdy, wysłać ciężki sprzęt... i stworzyć stację, która będzie przyjmowała kupców, rozszerzając

obecność człowieka na nowy i zyskowny obszar przestrzeni.

Tak więc "Feniks" miał na pokładzie podstawowe elementy konstrukcyjne, glony i kultury do zbiorników

podtrzymujących życie na stacji, projekty i plany obwodów, wykresy, procesy i programy, dane i szczegóły, a wraz z nimi

pilotów-górników, mechaników, budowniczych, programistów i obsługę techniczną. Głównym wynagrodzeniem całego

tego personelu miały być pierwsze udziały w wybudowanej na tym obszarze przestrzeni pierwszej stacji handlowej -

najnowszym, bardzo śmiałym kolonizatorskim przedsięwzięciu Ziemi, za którym stało całe doświadczenie poprzednich

sukcesów.

Optyka podpowiedziała Matce Ziemi, gdzie znajdują się zasobne gwiazdy. Roboty przetarły szlak bez narażania

ludzi na ryzyko. Przetarły go i wróciły z danymi nawigacyjnymi oraz wynikami bezpośredniej obserwacji: T 230 był

układem tak bogatym, że "Feniks" wziął maksymalny ładunek, pędząc z szybkością, jaką odważał się rozwinąć statek nie

spodziewający się żadnych przeszkód i mający pewność, że będzie mógł uzupełnić paliwo u celu podróży. Rozgarniał

otaczający go gaz i pył, tworząc krótkie, jasne turbulencje, a jego załoga kontynuowała stugodzinny cykl konserwacji,

regulacji wskaźników i kontroli nawigacji. Podczas ostatniej wachty przed ponownym wejściem w nadprzestrzeń

kapitanowie wypili wspólnie kawę, przyjęli ogólne sprawozdania oraz plan dalszej podróży sporządzony przez nawigatora

McDonougha.

W wyniku tej dyskusji, na krawędzi ekranu pilota pojawiła się mrugająca zielona kropka, a sam pilot niejasno czuł,

że wszystko toczy się zgodnie z planem i statek funkcjonuje bez zastrzeżeń. Taylor znajdował się w pozycji Włączony, co

oznaczało, że otrzymuje dane z prędkością wymagającą obróbki komputerowej. Miał zablokowane skłonności do

dygresyjnego przetwarzania informacji i odrywania się od ich strumienia - skłonności właściwe nie wspomaganemu

umysłowi ludzkiemu - natomiast uszy dostrojono mu do sygnałów komputerowych, a oczy i postrzeganie dostosowano

chemicznie do przefiltrowanej przez komputer prędkości statku.

Zanim Taylor odpłynie, zielona kropka musi znaleźć się na swoim miejscu. Kropka pojawiła się, a to, co robili z nią

inni ludzie, Taylora nie obchodziło ani nawet nie zdawał sobie z tego sprawy. Kiedy popędził mu na spotkanie punkt

wyjścia i na jego oczach zawinął się czas, sięgnął pewnie przed siebie poprzez przestrzeń ku T 230.

Był świetnym pilotem. Znajdujące się w jego krwi specyfiki ściśle ukierunkowały jego koncentrację i sprawiały, że

dane błyskające mu przed oczyma i wwiercające się w uszy postrzegał w sposób bardzo oderwany. Gdyby komputer podał

mu odpowiednie namiary, skierowałby "Feniksa" w środek piekła. Patrzył jednak na T 230.

Z tego powodu był jedyną przytomną osobą na pokładzie, kiedy statek leciał dalej, a czas był zawinięty.

Wciąż był zawinięty.

Serce zaczęło mu walić w czasie rzeczywistym, a oczy nie opuszczały ekranów, na których czerwono błyskały linie,

a potem kropki, kiedy linie te stały się hipotetyczne, a w końcu na czarnym ekranie zapłonęły czerwienią litery BŁĄD

PUNKTU, niczym nieodwołalny wyrok Boga.

Serce biło coraz szybciej. Taylor sięgnął do przycisku przerywającego procedurę i poczuł pod palcami klapkę

zabezpieczającą. Nic już nie widział. Wszystko było jednym BŁĘDEM PUNKTU. Ledwo wyczuwał klapkę, a kiedy ją

uniósł, nie pamiętając już, po co, czas wciąż się zawijał. W przeciwieństwie do komputera nie miał celu, lecz tylko tę

jedną, trudną konieczność.

Wyłączenie programu. Pusty ekran.

BŁĄD PUNKTU.

Bóg nie miał więcej danych.

Rozdział 2

1 / 126

Caroline Janice Cherryh - Przybysz

Statek zaczął opadać i rozległ się brzęczyk alarmowy: to nie są ćwiczenia. Awaria komputera. To nie są ćwiczenia.

McDonoughowi serce waliło jak młotem; z wysiłku po twarzy spływał mu pot. Nacisnął przycisk łączności z Taylorem.

Wszystkie ekrany były puste.

To nie są ćwiczenia...

Nastąpiło przerwanie programu. "Feniks" ratował się. Wytracał prędkość, ignorując kruche ciała ludzkie w swoim

wnętrzu.

Następnie "Feniks" spróbował ponownie załadować komputery napływającymi informacjami. Skontaktował się ze

swoim kapitanem, nawigatorem, pilotem i drugim pilotem, za każdym razem powodując bolesny wstrząs na łączach.

Dopiero po kolejnych dwóch takich wstrząsach McDonough zobaczył dane na ekranach swojego stanowiska

nawigacyjnego.

Obraz wideo pokazywał gwiazdę.

Nie, dwie gwiazdy, jedną rozpaloną do białości, drugą lśniącą nikłą czerwienią. McDonough znieruchomiał w fotelu,

widząc oczyma wyobraźni "Feniksa" powoli dryfującego ku białemu, nuklearnemu piekłu.

- Gdzie jesteśmy? - zapytał ktoś. - Gdzie jesteśmy?

Pytanie to nawigator uznał za oskarżenie. McDonough odczuł je jako cios w i tak zmaltretowany żołądek i poszukał

spojrzeniem odpowiedzi u pilota, Taylor jednak wpatrywał się nieruchomo w swoje ekrany.

- Inoki - powiedział McDonough. Drugi pilot siedział bezwładnie w fotelu. Stracił przytomność lub jeszcze gorzej.

- Przysłać na górę Greene'a. Greene i Goldberg, na mostek. - To LaFarge, starszy kapitan, stanowczy i

bezkompromisowy, na kanale załogi wzywał dwóch pilotów zapasowych.

McDonough czuł, że ma dreszcze. Zastanawiał się, czy LaFarge wezwie całą zapasową załogę, a jakaś cząstka jego

umysłu bardzo tego chciała, pragnęła tylko położyć się na koi, i przestać stawiać czoło rzeczywistości. Musiał się jednak

dowiedzieć, co to za gwiazda podwójna, gdzie się znajdują i jaki popełnił błąd, że statek tu się znalazł. Od odżywek

wstrzykiwanych przez końcówkę medyczną robiło mu się niedobrze. Widok, jaki miał przed sobą, to było wariactwo.

Optyka nie mogła się mylić. Podobnie jak roboty. Podobnie jak wszelkie instrumenty.

- Sir? - Obok niego siedziała Karly McEwan równie oszołomiona, jak on. Jego własna rezerwa: była wstrząśnięta,

ale wciskała przyciski, usiłując z zaciśniętymi zębami wydobyć z chaosu jakiś sens. - Sir? Mam przełączyć na diagnozę

ogólną? Sir?

- Na razie tak - mruknął czy też raczej zrobiła to za niego jakaś wyższa funkcja mózgu, podczas gdy jego

świadomość działała na niższym poziomie. To asekuranckie "na razie" zabrzmiało w jego uszach jak wyrok, ponieważ

McDonough nie widział żadnego szybkiego sposobu otrzymania podstawowych danych tego układu gwiezdnego. - Analiza

widma, stanowisko dwa i trzy. Porównanie map, stanowisko cztery. Stanowisko pięć, jeszcze raz przeprowadzić inicjację

systemu i wprowadzić współrzędne celu. - Przodomózgowie wciąż wydawało polecenia. Reszta funkcjonowała jak Taylor,

czyli nie robiła nic. - Potrzebny nam tu lekarz. Czy na mostku jest Kiyoshi? Taylor i Inoki mają kłopoty.

- Czy jesteśmy zrównoważeni? - To głos Kiyoshiego Tanaki, pytający, czy można odpiąć pasy i pójść do pilotów,

ale w każdym pytaniu brzmiało jakby echo podwójnego znaczenia, każde pytanie rozmywało się w coś nieznanego i

niepoznawalnego.

- Tak zrównoważeni, jak to w tej chwili możliwe - odparł LaFarge, a tymczasem program analizy widma

produkował strumień bieżących porównań ze wszystkimi układami gwiezdnymi figurującymi w zapisach statku, który to

strumień przepływał przez główny ekran McDonougha jednostajnym ciągiem nie pokrywających się danych. Na dole

ekranu tkwił napis: BRAK ZGODNOŚCI, PRZEBADANO 3298 OBIEKTÓW.

- Mamy pytania na kanale B - odezwał się ktoś z Łączności. - Specjaliści proszą o pozwolenie opuszczenia kabin.

Proszą o obraz z monitorów.

Porządki Taylora. Taylor zawsze dawał pasażerom widok: opuszczenie układu Ziemi, zbliżanie się do punktów masy

i opuszczanie ich...

- Nie - rzekł ostro LaFarge. - Żadnych obrazów. - Ślepy potrafiłby dostrzec, że oznacza to kłopoty. - Powiedz, że na

mostku ktoś zachorował. Że jesteśmy zajęci.

Tanaka dotarł do Taylora i Inokiego. McDonough zorientował się, że wstrzykuje coś Taylorowi. Pasażerowie

zauważyli zmianę procedury, a napis BRAK ZGODNOŚCI nie zmienił się.

SZUKAĆ DALEJ?

Komputerowi skończyły się okoliczne gwiazdy.

- Karly, dałaś priorytet diagnozie ogólnej jeden?

- Tak - odpowiedziała Karly piastująca stanowisko drugiego nawigatora. Poszukiwania pasujących gwiazd zaczęły

się od Sol i jej bliskiego sąsiedztwa. - Od naszego wektora w zasięgu dziesięciu świetlnych w każdą stronę.

Żołądek McDonougha zbuntował się jeszcze bardziej.

Wszystko to nie miało sensu. Pokazali się piloci zapasowi, zadając pytania, na które nikt nie potrafił odpowiedzieć -

te same pytania, które zadawał przyrządom i zapisom każdy nawigator. Kapitan kazał lekarzowi sprowadzić Taylora i

Inokiego z mostku. Klął, mówiąc to, i kiedy Tanaka postawił pilotów na nogi, McDonough zaczął sprawdzać urządzenia na

własną rękę: Taylor mógł iść, ale sprawiał wrażenie ślepego na to, co działo się dookoła. Inoki ledwo się ruszał - po tym,

jak Tamka rozpiął mu pasy i odłączył rurkę od wszczepu, jeden z techników łączności musiał wyciągnąć go z fotela i nieść.

Żaden z nich nie patrzył na Greene'a i Goldberga. Taylor utkwił wzrok w nieskończoności. Inoki zamknął oczy.

SZUKAĆ DALEJ? - zapytał komputer, przeszukawszy wszystkie gwiazdy w promieniu trzydziestu świetlnych od

Ziemi.

- Mamy pięć procent paliwa - kapitan ze spokojem oznajmił potencjalny wyrok śmierci. - Czy odbieramy

cokolwiek?

Przy tej gwieździe? - zapytał w duchu McDonough, a Łączność odparła:

- Martwa cisza. Ta gwiazda robi tyle hałasu, że wszystko zagłusza.

- Przełączyć na daleki zasięg, wzmocnić nasz wektor. Założyć, że zostawiliśmy gwiazdę w tyle.

- Tak jest, sir.

Po chwili zazgrzytały urządzenia hydrauliczne na kadłubie. To rozkładał się wielki talerz, przygotowując się do

nasłuchu. Prędkość została zredukowana do tempa pełzania, bezpiecznego dla rozstawionej anteny - bezpiecznego, gdyby

to było własne Słońce Ziemi, ale tak nie było. Nie mieli żadnych danych na temat tego układu. Zbierali je wszystkimi

2 / 126

Caroline Janice Cherryh - Przybysz

czujnikami, nic jednak nie dawało im choćby najmniejszej pewności, że na ich kursie nie ma żadnych asteroid. Nikt jeszcze

nie podszedł tak blisko do gwiazdy podwójnej czy do tak dużej masy. Bóg jeden wie, co się stało z polem.

McDonough trzęsącymi się rękoma wywołał wyniki obu procedur poszukiwawczych, których zasięg zbliżał się do

stu świetlnych we wszystkich kierunkach od celu ich podróży. Były negatywne. Wciąż nie wiedzieli, gdzie się znajdują, ale

przy pięcioprocentowej rezerwie paliwa nie bardzo było się dokąd wybierać. Mieli natomiast statki górnicze: dzięki Bogu,

mieli statki górnicze i elementy stacji. Mogli zebrać z układu lód i uzupełnić paliwo...

Tyle że na zewnątrz szalało piekło promieniowania, tyle że wiatr słoneczny tego błękitno - białego słońca zabijał.

Nie była to gwiazda, w pobliżu której mogłoby się utrzymać życie, i jeśli górnicy mieliby tam pracować, to musieliby

ograniczyć czas przebywania na zewnątrz.

A jeżeli statek spadał po łuku grawitacyjnym tej potężnej gwiazdy, co było dość prawdopodobne, to zetkną się z

promieniowaniem na długo przed katastrofą.

- Jeszcze raz przeprowadziliśmy inicjację systemu - odezwał się Greene z fotela Taylora. - Nie znajdujemy żadnych

błędów w poleceniach.

To znaczy Taylor postąpił zgodnie z danymi, które otrzymał od nawigatora. McDonough poczuł w żołądku zimną

kulę nie pokoju.

- Są jakieś odpowiedzi, panie McDonough?

- Jeszcze nie, sir. - Mówił spokojnym tonem, ale wcale nie był spokojny. Nie popełnił błędu. Nie potrafiłby jednak

tego udowodnić, powołując się na jakieś wskazania przyrządów.

Statek nie mógł wyjść z nadprzestrzeni skierowany w inną stronę niż przy wchodzeniu w nią. Tak się nie stało. Nie

mogło się stać.

Jeżeli jednak jakaś cząstka nadprzestrzeni namieszała w danych, jeżeli komputer zgubił punkt docelowy i

odpowiedzią był BŁĄD PUNKTU, to ze swoimi zapasami paliwa nie mogli przecież oddalić się na tyle, żeby stracić z pola

widzenia znane sobie gwiazdy.

Potrzebowali tylko dwóch sąsiadujących ze sobą gwiazd o widmach pasujących do map. Jakakolwiek zgodność

dwóch gwiazd z mapami pozwoliłaby określić ich pozycję, a nawet gdyby skończyło im się całe paliwo, to nie mogli być

dalej niż pięć świetlnych od ich drugiego punktu masy - to niemożliwe. W najgorszym wypadku nie dalej niż góra

dwadzieścia świetlnych od Ziemi.

Ale w promieniu dwudziestu świetlnych od Słońca nie było żadnej potężnej błękitno - białej gwiazdy oprócz

Syriusza, ale to nie był Syriusz. Widma tych słońc nie pasowały do siebie. To nie miało sensu. Nic go nie miało.

Zaczął szukać pulsarów. Kiedy kończą się krótkie miary, szuka się długich, takich, które nie kłamią, zaczyna się

także wysuwać nieprzemyślane teorie, na przykład takie jak kosmiczne makrostruktury, zawinięte przestrzenie czy

jakiekolwiek strzępy rozsądku, mogące stanowić pożywkę dla umysłu czy zasugerować kierunek, w którym polecieli, lub

choćby stanowić wskazówkę, które z setki nieprawdopodobieństw jest prawdą.

Rozdział 3

Od chwili, gdy personel stacji i robotnicy budowlani otrzymali pozwolenie swobodnego poruszania się po statku, na

zewnętrznych korytarzach zaczęła krążyć pogłoska, że coś jest nie w porządku. Plotka rozszerzyła się na sale

wypoczynkowe, gdzie personel, piloci pchaczy i mechanicy stali stłoczeni przed ekranami, na których błyskało słowo

nadawane na wszystkich kanałach: UWAGA.

- Dlaczego nic nam nie mówią? - odezwał się ktoś, naruszając dotychczasowy spokój. - Powinni nam coś

powiedzieć.

Inny technik zapytał:

- Dlaczego nie dostajemy obrazu? Przedtem zawsze mieliśmy obraz.

- Możemy iść do diabła - rzekł pilot pchacza. - Wszyscy możemy sobie iść do diabła. Są za dobrzy, żeby zawracać

sobie nami głowę.

- Pewnie nic się nie stało - powiedział ktoś inny i po jego słowach zapadła niezręczna cisza, ponieważ było jakoś

inaczej niż zwykle.

Wchodząc w czas rzeczywisty, statek zahamował z potężnym wstrząsem i technicy, którzy cokolwiek wiedzieli o

otwartej przestrzeni, byli równie skonsternowani i zdenerwowani, jak górnicy i budowlańcy, którzy dotychczas pracowali

w przestrzeni okołosolarnej i nie mieli żadnych doświadczeń z rejsów międzygwiezdnych.

Neill Cameron też nie uważał, że wszystko jest w porządku. Nawet taki mechanik pchacza, jak on, wyczuwał

różnicę między wejściem do tego i do poprzedniego układu. Przyjaciele i pary, jak on i Miyume Little, stali blisko siebie i

czekali. Dłoń Miyume była zimna i nieruchoma, jego spocona.

Być może - jak powiedział niedawno do Miyume - technicy na górze pracują nad jakimś wielkim widowiskiem z

okazji przybycia do nowego domu.

Może to po prostu zwykła procedura, bo wszystko wyłączają i zostają tutaj. Może załoga wylicza kurs

wewnątrzukładowy albo ocenia miejscowe zasoby i za chwilę otrzymają polecenie zapięcia pasów, żeby "Feniks" mógł

wykonać poprawki kursu? Słyszał, jak ktoś podawał takie wyjaśnienie. Miał szczerą nadzieję, że jest prawdziwe.

Chyba że "Feniks" ma jakieś kłopoty. Kryło się to we wszystkich pytaniach... ale na panikę było jeszcze o wiele za

wcześnie. Załoga statku wykonuje swoje zadania, a astronauta znający okolicę tylko jednego słońca ma przynajmniej tyle

rozumu, żeby nie wymyślać kłopotów ani nie rozpuszczać plotek - czy to przez pełne nadziei kłamstwa, czy spekulacje na

temat najgorszego rozwoju wydarzeń, jak wpadnięcie do studni grawitacyjnej czy wejście w przestrzeń rzeczywistą zbyt

blisko samej gwiazdy, o czym i tak wszyscy musieli myśleć.

Głupi strach. Były tu roboty i oznaczyły pozycję T 230 z największą dokładnością. Załoga "Feniksa" to

doświadczeni, starannie dobrani ludzie - sam "Feniks" przez pięć lat był statkiem handlowym, zanim został skierowany do

budowy stacji przy T 230, a Narody Zjednoczone nie wydawały miliardów na zdefektowany sprzęt czy załogę, która

trafiłaby statkiem w gwiazdę.

Boże, to chyba nie może być studnia grawitacyjna! To zbyt mało prawdopodobne.

Potrafił rozłożyć na części i z powrotem złożyć pchacz i statek górniczy. Większość problemów ze statkiem

wewnątrzukładowym mechanik potrafił rozwiązać dzięki trafnemu domysłowi i za pomocą śrubokrętu, ale odpowiedź na

3 / 126

Caroline Janice Cherryh - Przybysz

pytanie, co mogło się popsuć w napędzie gwiezdnym - co mogło zawieść w potężnych silnikach oddziałujących na

nadprzestrzeń - leżała całkowicie poza jego kompetencjami i zrozumieniem.

Błyskające słowo UWAGA nagle zniknęło z ekranów monitorów, zastąpione widokiem gwiazd. W pomieszczeniu

rozległo się zbiorowe westchnienie ulgi, przytłumione pomrukiem konsternacji garstki techników, którzy stali razem

pośrodku. Neill i Miyume mocniej ścisnęli się za ręce, bo personel techniczny powtarzał, że coś tu nie gra i gdzie, do

diabła, jesteśmy?

Ten biały rozbłysk wyglądał mu na gwiazdę. Może Miyume też tak uważała. Technicy jednak potrząsali głowami. A

na ekranie płonęło czerwienią coś, czego nie rozumiał.

- To nie jest G5 - odezwał się któryś z techników. - To jakaś cholerna gwiazda podwójna. - A kiedy zwykli robotnicy

zaczęli pytać, co chce przez to powiedzieć, technik warknął: Nie jesteśmy tam, gdzie mieliśmy być, ty głupi ośle!

O czym oni mówią? - zapytał w duchu Neill. To, co słyszał, nie ma sensu, a Miyume wyglądała na przestraszoną.

Technicy mówili, żeby zachować spokój i nie powtarzać pogłosek, ale przekrzykiwał ich ten, który twierdził, że coś jest nie

tak.

- Nie jesteśmy przy żadnej G5!

- To gdzie jesteśmy? - zapytała milcząca dotąd Miyume. Pytała jego albo kogokolwiek, a Neill nie wiedział, co jej

odpowiedzieć. Nie rozumiał, w jaki sposób mogli minąć T 230 - bo przecież dotarli do jakiejś gwiazdy... Z tego, co

wiedział, co mu wpojono w szkole, statki po prostu leciały w założonym kierunku, to było podstawowe prawo fizyki,

prawda? Ustalało się kurs, wytwarzało się pole i leciało, a jeśli miało się wystarczającą ilość paliwa, docierało się na

miejsce.

A tymczasem przez jego ukierunkowany technicznie umysł przebiegały myśli: Czy mogliśmy przeskoczyć naszą

gwiazdę? Jak daleko mogliśmy polecieć przy tej ilości paliwa?

- Mówi kapitan LaFarge...

To był ogólny komunikat i ludzie gwałtownie zaczęli się nawzajem uciszać.

- ...pechowe okoliczności - Neill dosłyszał tylko tyle, a rozpaczliwie chciał usłyszeć, co kapitan ma do powiedzenia.

Paznokcie Miyume wbijały mu się głęboko w dłoń. Wszyscy znów mówili i Miyume na całe gardło krzyknęła: -

Zamknijcie się! - Zawtórowali jej inni.

- ...problem w ustaleniu pozycji - dobiegło następne wyraźne sformułowanie - który nie stwarza bezpośredniego

zagrożenia dla statku...

- To błękitno - biała gwiazda! - krzyknął któryś z techników. - Co to według niego jest?

Ktoś durnia uciszył. Inni uciszali tych, którzy chcieli o coś zapytać.

- ...proszę wszystkich o wykonywanie zwykłych obowiązków - mówił LaFarge - oraz o udzielenie pomocy

personelowi technicznemu w czasie, kiedy my spróbujemy ustalić naszą pozycję. Poszukamy w tym układzie surowców do

uzupełnienia paliwa. Jesteśmy bardzo dobrze przygotowani na taką sytuację. To wszystko. Proszę zachować spokój.

"Ustalić pozycję" - to brzmiało pocieszająco. "Uzupełnienie paliwa" przynosiło jeszcze większą nadzieję. "Dobrze

przygotowani na taką sytuację" brzmiało, jakby załoga miała już jakiś plan. Neill kurczowo się tego trzymał, podczas gdy

jakaś część podświadomości podsuwała mu myśli: "To nie mogło się nam przytrafić... Nic złego nie mogło się stać z tym

statkiem, podjęto na to za dużo środków ostrożności, wszystko było sprawdzone... ".

Zostali przebadani, przetestowano ich umiejętności; żeby choćby zbliżyć się do tej pracy, musieli mieć sterty

rekomendacji. Statkiem mającym na pokładzie cały cholerny program kolonialny Ziemi nie wysyłało się nieudaczników, a

przy tak ważnej misji nie zdarzały się katastrofy. Zbyt długo była planowana. Podjęto zbyt wiele środków ostrożności.

Wszystko szło tak dobrze.

- "Ustalić pozycję" - odezwał się jakiś technik. - Nie podoba mi się to "ustalić pozycję". Czy mówimy o wpadaniu

w studnię grawitacyjną?

- Nie - odparł starszy technik. - O tym, gdzie jesteśmy. Najwyraźniej nie tam, gdzie powinniśmy być.

- Uzupełnić paliwo, akurat - wtrącił jakiś inny technik. Na zewnątrz wszystko zalewa promieniowanie.

Neill zdał sobie sprawę z sytuacji i czując, jak nagle ogarniają go mdłości, pomyślał, że pchacze nie mają

wystarczających osłon do pracy w takich warunkach. Już promieniowanie Jowisza było niebezpieczne. A to... to podwójne

słońce, którego blask powodował zakłócenia pracy kamer...

Piloci - górnicy tego nie przeżyją. A w każdym razie nie przeżyją długotrwałej operacji. Górnicy nie mogli tu

pracować, nie ponosząc nieuniknionych tego kosztów - jeśliby przeciągać czas pracy, wskaźniki napromieniowania kiedyś

wreszcie ściemnieją. Pchacze wyposażone były w osłony dostosowane do otoczenia, w którym miały przebywać, a ich

otoczeniem u celu podróży miała być łagodna, przyjazna G5.

Nie powiedział tego. Miyume wyglądała na przestraszoną. On pewnie też. Liczby zaczęły się dodawać - tak mówili

piloci, kiedy sprawy przybierały zły obrót - firma mogła kłamać, a wynajęty przez nią kapitan mógł odmówić udzielenia

odpowiedzi, lecz bez względu na okoliczności cyfry nigdy człowieka nie oszukają.

Zsumowały się i wynik dodawania w żaden sposób nie mógł się zmienić. Pobożne życzenia się nie liczyły.

Rozdział 4

Pojawił się cień McDonougha i zawisł nad fotelem Taylora, mówiąc, że nie było błędu. Taylor przetworzył tę daną w

informatycznej pustce. Wszystko działo się straszliwie powoli albo wcale. Inne bodźce w jego otoczeniu nie miały

znaczenia. Jego umysł nie dawał się rozproszyć drobiazgom. Na nawigatora zwrócił jednak pilną uwagę... i spróbował

zadać mu pytanie, chociaż trzeba było niewiarygodnie spowolnić pracę umysłu, żeby wyprodukować ten złożony dźwięk:

- Co?

Bełkot, dotyk niepowołanych osób, które coś do niego mówiły. Taylor wyłączył ich głosy, aż znów słyszał tylko

McDonougha, który w nieskończenie powolny sposób oznajmił mu, że uzupełnili paliwo do pełna.

To wymagało przetworzenia: tkwili zatem przy tej gwieździe kilka miesięcy w czasie rzeczywistym. To były istotne

dane.

Następnie nawigator powiedział, że Greene jest chory, dodał coś o wypadku, o pilotach - górnikach i członkach

załogi zmarłych lub umierających na chorobę popromienną, o pilotach szkolących swoich następców, którzy, gdy oni umrą,

przejmą ich zadania... coś o gwieździe, do której mieli nadzieję dotrzeć. Nawigator miał dla niego jakąś gwiazdę, statek był

4 / 126

Caroline Janice Cherryh - Przybysz

zaopatrzony w paliwo i właśnie opuszczał tę piekielną okolicę, oddalał się od tego podwójnego potwora, który nieustannie

do niego śpiewał w wolno poruszającej się ciemności. Po raz pierwszy w tej samotnej wieczności nadeszły nowe dane.

- Punkt - udało się powiedzieć Taylorowi. Potrzebował celu i McDonough podał mu współrzędne, które nie miały

sensu ani w odniesieniu do linii zerowej, ani do miejsca, gdzie musieli się znajdować.

- Błąd - rzekł Taylor. McDonough powiedział wtedy, że obrali sobie inny punkt zerowy, tę gwiazdę, że optycznie

wykryli możliwy punkt masy i namierzyli za nim gwiazdę typu G5.

McDonough wyrzucał z siebie kolejne liczby - ulga była tak wielka, że Taylor się nimi upajał, ale nie przetwarzał

danych, wciąż słuchał McDonougha z boleśnie wytężoną uwagą. McDonough powiedział, że załoga i kapitan chcą, żeby

Taylor wiedział, że zamierzają wykonać skok. Powiedział - tu McDonough nie był zbyt pewny - że według nich Taylor

może mieć świadomość ruchu statku.

No jasne, że ma. Wszystko poruszało się coraz szybciej. Miał w zasięgu wzroku nawet punkty danych, i to po kilka

naraz. Taylor powiedział z wysiłkiem, dostosowując się do szybkości McDonougha:

- Mostek. Już.

McDonough odszedł. Dane przestały napływać. Taylor czekał. I czekał. Czasami wydawało mu się, że minęły lata i

że jedynym sposobem na pozostanie przy zdrowych zmysłach jest czekanie na następny punkt, na następny

usankcjonowany kontakt.

Po długim, bardzo długim czasie, głos McDonougha jednak powrócił z wiadomością, że kapitan chce go mieć jako

pilota na mostku. Pomoże mu Goldberg. Greene, jak przypomniał McDonough, jest chory. Inoki nie żyje. Zmarł przed

trzema laty. Według ziemskiego czasu.

Dane. Musiał wprowadzić czynnik Goldberga jako wsparcie. Jego umysł rwał się do biegu. Powstrzymał go. Zaraz

nadejdą cyfry. Nareszcie będą napływały fale danych, misja zostanie podjęta.

Usiadł. Zagłębił się w fotelu. Ktoś powiedział - to był kompetentny głos, pomyślał, że to Tanaki - że już nie

potrzebuje tego specyfiku. Że teraz jego mózg sam go już wytwarza.

Ciekawe dane. Potem Goldberg zaczął mówić, że dolecieli do samego piekła, zostawiając Ziemię i Sol daleko w

tyle, że wciąż nie wiedzą, jak się tu dostali, ale że przeszli przez coś, co chyba nie było na stałe związane z tą gwiazdą.

- Uważaj - powiedział Goldberg. - Słyszysz mnie?

- Tak - odparł Taylor cierpliwie. Cyfry zaczęły się mnożyć.

Zobaczył masę docelową. Miał ją. Tym razem jej nie zgubi.

Był z nim Goldberg. Wszechświat znów do niego przemawiał, i to z prędkością, którą rozumiał. Wpadł w strefę

przyciągania masy i wyskoczył z niej z beztroskim lekceważeniem grawitacji. Miał w polu widzenia G5. Goldberg przestał

do niego mówić albo po prostu mówił zbyt wolno, by Taylor go słyszał. Miał przed sobą gwiazdę i sięgnął do niej,

spokojny i pewny, że teraz cyfry są właściwe.

Doprowadził statek do celu.

Wyłączył po kolei wszystkie systemy w blasku żółtego słońca.

Wtedy poczuł pewność, że może zasnąć.

Księga 2

Rozdział 1

Obca gwiazda wisiała wysoko na niebie, w ostatnich promieniach słońca płynąc wraz z księżycem nad wzgórzami z

piaskowca. Manadgi przykucnął nad dziwnymi, równymi śladami, ciągnącymi się w glinie nad brzegiem strumienia, i

widząc w nich blizny pozostawione przez maszynę w piaskowcu, zagarnął poły kaftana między kolana i zaczął

nasłuchiwać ze wszystkich kwadrantów nieba, tak pomyślnych, jak i niepomyślnych. Słyszał jedynie ciche ćwierkanie i

cmokanie jakiegoś stworzonka ukrytego gdzieś w krzakach.

Na niebie pojawiły się inne ruchome gwiazdy - maleńkie drobiny światła, chaotycznie krążące wokół tej pierwszej.

Czasami osoby obdarzone bardzo bystrym wzrokiem mogły je policzyć, po dwie i trzy drobinki naraz, lśniące blisko obcej

gwiazdy, przed świtem lub przed zmierzchem.

Ich liczba zmieniała się. Łączyły się i rozdzielały. Czy powinno się zaliczyć do nich obcą gwiazdę, czy też może

należało brać pod uwagę tylko gwiazdy towarzyszące? I od kiedy? Jak można obliczyć, czy ich ruchy są pomyślne, czy też

nie?

Nie potrafili na to odpowiedzieć nawet astronomowie, kiedy przed stu dwudziestu dwoma laty na niebie zaczęła

rosnąć obca gwiazda, gwiazda początkowo tak słaba, że podobno widziały ją tylko najlepsze oczy - gwiazda, która

wznosiła się i zachodziła wraz z księżycem, towarzysząc mu w odwiecznym tańcu ze słońcem.

Potem astronomowie wpadli w zakłopotanie, ponieważ mimo swoich lunet i planetariów wciąż nie potrafili określić,

czy owo zjawisko jest księżycem czy gwiazdą, bo sądząc po jego wyglądzie i zachowaniu, było i jednym, i drugim, a nie

byli pewni jego oddziaływania na inne ciała niebieskie. Niektórzy uważali, że to dobrze, inni, że źle, a tyle samo

pomyślnych wydarzeń dowodziło racji zwolenników tej pierwszej teorii, ile niepomyślnych zdawało się potwierdzać

słuszność drugiej. Tylko nard' Jadishesi jednoznacznie i słusznie utrzymywał, że wszystko to zapowiada zmiany.

W końcu jednak do tego zdania przychyliła się większość astronomów, a gwiazda z każdym rokiem robiła się coraz

większa i dobierała sobie towarzystwo: znajdowała się w stanie ciągłej niestabilności.

Czyż więc można się ośmielić nazwać ją szczęśliwą?

Te ślady, zrobione przez jakąś maszynę, były niewątpliwie prawdziwe i świadczyły o wielokrotnych wypadach z

lądowiska - nawet o zmierzchu, nawet dla oczu mieszczucha. Tachi, którzy na tych wzgórzach wypasali swe stada i znali je

tak dobrze, jak mieszkaniec miasta swoją ulicę, mówili, że z nieba spadły maszyny zawieszone na kwiatach, opadając

coraz niżej, aż do samej ziemi.

Zatem nawiedzenie rzeczywiście miało początek w chmurach, a wraz z tymi opadającymi kwiatami przybyły

maszyny, które jeździły po okolicy, wyrywając drzewa i strasząc dzieci Tachi.

Manadgi wątpił w ich pochodzenie z chmur, tak samo, jak wątpił, że cień rzucany przez jesienny księżyc leczy

reumatyzm. Obecnie było wiadomo, że ziemia krąży wokół słońca, że pochylenie jej osi powoduje zmiany pór roku. W

trwającym wieku rozumu zaczęli pojmować wszystkie te sprawy, a pojmowali je lepiej od czasu, kiedy astronomowie

dworu aijiego zajęli się problemem krnąbrnej gwiazdy i zamawiali coraz lepsze soczewki.

5 / 126

Przybysz 01 - Przybysz - Cherryh Carolyn Janice.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: