Missy Jane - Dawczyni śmierci.pdf - M - summer_rain_

DAWCZYNI ŚMIERCI

„They Call Me Death”

Missy Jane

Tłumaczenie: clamare

PROLOG

Świat jaki znałam zakończył się zimnego dnia maja, kiedy rozpętało się piekło. Nikt tego nie

oczekiwał. Nikt tego nie przewidział. Nikt nie był nawet blisko prawdy transmitowanej na

żywo w telewizji na całym świecie. Stałam w mojej kuchni, po ręce w mięsie hamburgera

przygotowując moje słynne klopsy. Mój mąż, Hank, z którym byłam od dwóch lat zmieniał

naszemu synowi pieluszkę w dużym pokoju. Obydwoje znieruchomieliśmy na dźwięki

emitowane w wieczornych wiadomościach.

Ludzie krzyczeli. Dźwięki warczącego zwierzęcia i rozrywanych ubrań, zapewne również i

ciała. Wbiegłam do dużego pokoju w którym mój mąż trzymał mocno naszego syna,

Michaela, i oglądał z przerażeniem pożarcie na żywo. Plamki krwi na obiektywie kamery

zabarwiły scenę na bladą czerwień przez którą widzieliśmy główną prezenterkę leżącą na

biurku.

Zajęło mi chwilę ogarnięcie umysłem całej tej sceny. Po czym do mnie dotarło. Kuguar

siedział na biurku w redakcji wiadomości, a sposób w jaki patrzył na kamerę wydawał się

zbyt inteligentny, zbyt rozumujący. Głowa prezenterki leżała na biurku gdy pozostała część

jej ciała została przez nie przewieszona.

Zastanawiałam się dlaczego ludzie uciekali i nie dzwonili po hycla, albo policję albo..

kogokolwiek. Po czym zdałam sobie sprawę że pozostali ludzie w tamtym pokoju też byli

martwi. Mój mąż trząsł się podczas gdy mój syn płakał w jego ramionach, zaniepokojony

emocjami swojego ojca.

- Co się do cholery stało? Jak to zwierze się w ogóle dostało do tamtego budynku? – spytałam

cicho, niedowierzanie widoczne w moim głosie.

Mój mąż odwrócił się do mnie powoli, prawie że dramatycznie, jak byśmy byli aktorami w

kiepskim horrorze. – To było człowiekiem. – powiedział. – To zwierze było drugim

prezenterem w jednej chwili, a zaraz potem… zwierzęciem.

Chciałam się roześmiać i rzucić czymś w niego, albo spojrzeć wilkiem na ten absurdalny

komentarz i odejść. Lecz nim się pobraliśmy, żyliśmy z Hankiem razem już od pięciu lat i

zdążyłam go dobrze poznać. Przez te wszystkie lata nigdy nie widziałam aby coś lub ktoś go

prawdziwie przeraził. Mając prawie sto dziewięćdziesiąt centymetrów wzrostu i

muskularną budowę, mógł prawdopodobnie podnieść nasz samochód jedną ręką. Nic nigdy

go nie wystraszyło, lecz to co zobaczyłam w jego oczach i usłyszałam w jego głosie było

strachem i absolutnym przekonaniem.

Spędziliśmy następną godzinę przeskakując z jednego kanału na drugi i na każdym historia

się powtarzała. Zmiennokształtni istnieją i żyją pomiędzy nami. Jako że świat posiadał

biliony nikt nie miał pojęcia jak wielu ich było w tamtym czasie, lecz przez następne parę

tygodni gdy więcej i więcej ludzi na wysokich stanowiskach odsłaniało swoją prawdziwą

naturę i wybuchały wojny na każdym kontynencie, stało się boleśnie jasne że było ich wielu.

Cholernie wielu. Małe miasteczko w którym mieszkaliśmy zostało opanowane. Mieszkaliśmy

blisko parku narodowego i wielu zmiennokształtnych wolało żyć blisko nienaruszalności

drzew. Nasza bitwa nie trwała długo i większość ludzi zginęła. Mój syn, mój mąż, jedyna

rodzina jaką miałam, zginęła na moich oczach. Tamtego dnia zabiłam swojego pierwszego

zmiennokształtnego i nie był on ostatni.

Trzy lata zajęło zakończenie najgorszych bitew i nakreślenie nowych granic. Prawie jedna

trzecia populacji świata ujawniła się do tego czasu, a wszyscy oni byli silniejsi i szybsi od

ludzi. Wiele krajów trzeciego świata zostało całkowicie opanowanych, zamieniając się w

totalitarne imperia z samcem alfa na czele. W jakiś sposób doszli do porozumienia pomiędzy

sobą i niepewny pokój trzymał ich w ryzach. W Stanach, kraj został praktycznie podzielony na

pół. Jeżeli spojrzysz na mapę to tak jakby wojna secesyjna zaczęła się od nowa. Południe należało

do ludzi, północ w większości do zmiennokształtnych. Mówię w większości, ponieważ niektórzy

nadmiernie współczujący stwierdzili, że pozwolenie zmiennokształtnym na rządzenie krajem jest

w porządku, więc zostali z nimi. Mieli prawdziwe podejście typu żyj i pozwól żyć innym, gdy

chodziło o cały ten nieład. Ja również mogłam do nich należeć, gdybym uprzednio nie widziała

tyle śmierci. Do czasu rozłamu kraju i ustalenia dwóch rządów miałam na rękach więcej krwi niż

mogłabym kiedykolwiek zmyć i wciąż pragnęłam więcej.

ROZDZIA Ł PIERWSZY

- Alexia, chcę się zamienić z tobą jutrzejszymi zmianami.

Spojrzałam do góry z grymasem niezadowolenia gdy Tina pojawiła się na linii mojego

wzroku za głosem tak energicznym jak jej osobowość. Zbliżał się świt i myślałam o łóżku po

całonocnej służbie na patrolu granicznym.

- Jutro? – spytałam, mój głos ujawnił moje zmęczenie.

- Taa, no wiesz za dwadzieścia cztery godziny od teraz. Wiem że pracujesz dzisiejszej nocy,

ale muszę się zmienić. Pracujesz od południa do północy a ja jutrzejszą noc wezmę za ciebie.

– wytłumaczyła.

- Więc, będę miała pięć godzin snu pomiędzy zmianami?

- Uch, no tak, jeżeli wystarczająco szybko weźmiesz prysznic i zjesz. Ale potem po dwunastu

godzinach na służbie będziesz miała całą noc wolną.

Jej entuzjazm sprawił że chciałam ją uderzyć. Nie potrzebowałam całej wolnej nocy, tak

samo jak i nie potrzebowałam pełnych ośmiu godzin snu, więc ustąpiłam.

- Jasne, co mi tam.

- Super. – Tina uśmiechnęła się. – Dzięki, oraz hej, jeżeli kiedykolwiek będziesz chciała się

zmienić daj mi znać.

Skrzywiłam się po raz kolejny i odeszłam by znaleźć swoje łóżko.

***

Trzydzieści godzin później po zaledwie czterech godzinach snu byłam na patrolu zamiast

Tiny. Widocznie nie zjadłam i nie umyłam się wystarczająco szybko. Właściwie zrobiłam to

szybko, lecz to mój brak zdolności do odłożenia książki nie pozwolił mi zasnąć. Jedyna

własność jaką ceniłam, poza zdjęciem mojego męża i syna, były moje książki. Papier stawał

się rzadkim artykułem jeszcze nim wybuchła wojna gatunków. Teraz prawie się o nim nie

słyszy. Fakt, że posiadałam ponad pięćdziesiąt książek nigdy nie przestawał dziwić tych

wokół mnie i jak założyli, był to powód dla zabezpieczeń na moim budynku. W

rzeczywistości nie ufam nikomu i niczemu. Nie obchodzi mnie jak długo znam mężczyzn i

kobiety z którymi patroluje. Ufam jednej osobie ze swoim życiem, a tą osobą jestem ja.

Obserwowałam zachód słońca na wysokości piętnastu stóp ściany o grubości ośmiu stóp

oddzielającej nowo stworzone miasta Circle i Georgetown z pistoletem w dłoni. Kiedyś

mieliśmy karabin snajperski do służby przy granicy, lecz jakiś idiota myślał że będzie fajnie

powybijać łatwe cele w obrębie kilku jardów od granicy. Został aresztowany, po cichu

upomniany, a następnie zwolniony. Z tego co ostatnio słyszałam został łowcą nagród. Jedyne

co osiągnął zabijając, były ostrzejsze przepisy dla reszty z nas, co mnie wkurwiało.

Normalnie nie wybaczam zabijania niewinnych przechodniów, ale on zabijał

zmiennokształtnych. Dla mnie większość zmiennokształtnych przestaje być niewinna po

okresie dojrzewania.

- Pięknie tu na górze, czyż nie?

Odwróciłam się by zobaczyć jednego z nowych rekrutów oglądającego zmierzch razem ze

mną. Nie pamiętałam jego imienia, lecz przypominał mi młodego Toma Cruise’a. Nagle

zastanowiłam się co się stało z tym konkretnym aktorem, gdy wszystko poszło w diabły. O

ile wiem Hollywood został zniszczony przez ręce zmiennokształtnych.

- Taa. – wymamrotałam.

- Więc jesteś Alexia, tak?

Spojrzałam na niego, ale nic nie powiedziałam.

- Jestem Scott.

Bardziej poczułam niż zobaczyłam jak bierze krok w moją stronę i zesztywniałam. - Tak się

zastanawiałem.. bo słyszałem parę rzeczy. – kontynuował.

Zaczęłam odchodzić.

- Uch, chodzi mi tylko o twoją broń. Hej, przydałoby mi się parę rad, wiesz? Alexia?

Słyszałam desperację w jego głosie. Było to prawie tak straszne jak uwielbienie, które

słyszałam w twardych zabójcach których czasami nam przydzielano. Nigdy nie zabijam z

wyboru, lecz ludzie wydają się nie zdawać sobie z tego sprawy. A jeżeli są tego świadomi to

się nie przyznają. Przyłączają się ze względu na zabijanie, próbując usprawiedliwić to

patriotyzmem. Gdyby ktokolwiek powiedział mi cztery lata temu, że będę chodzić w

mundurze wojskowym nosząc broń prawie że nieustannie, nie licząc snu, roześmiałabym się

do łez. Co obrazuje to, kim się stałam. Mój pistolet szybko został przedłużeniem mnie samej,

a ubrania armii stały się jedyną odzieżą jaką posiadałam. Choć nie z wyboru.

- Alexia, no weź. Ja chce tylko zobaczyć miecz który nosisz. To wszystko, przysięgam.

Odwróciłam się i wyciągnęłam mój miecz jednym, szybkim ruchem. Żółtodziób stanął jak

wryty, gapiąc się. Mogłam sobie tylko wyobrazić co mógł usłyszeć o mnie i o moich

zabawkach od moich kolegów. Mój dowódca wciąż odrzuca moją prośbę o pozwolenie na

noszenie karabinu maszynowego, Ruger MP9 na służbie granicznej. Mam trzymać go na

obławę. W zamian jestem zmuszona nosić pistolet, Glock 18 w kaburze na piersi. Oczywiście

jest naładowany ze specjalnie stworzonymi srebrnymi kulami. Przynajmniej część legend

jest prawdziwa. Jestem jedyną która nosi krótki miecz. Taa, faceci mieli w zwyczaju śmiać

się ze mnie. Jednak skończyli gdy gadzi zmiennokształtny wskoczył na mojego partnera i nie

mogłam przez to strzelić. Zamiast wyciągnąć pistolet, odcięłam mu głowę. Teraz nikt się ze

mnie nie śmieje.

- Już się napatrzyłeś? – uśmiechnęłam się szyderczo. Przytaknął. – Co ty tu w ogóle robisz

Scott? Co masz zamiar z tego osiągnąć? Wydawał się zastanawiać nad moim pytaniem, gdy

bezgłośnie czekałam na jego odpowiedź. Nie oczekiwałam wiele, i się nie rozczarowałam.

- Wszystko czego chciałem od początku tej wojny to służyć mojemu krajowi. – powiedział.

- I jestem pewna że siły zbrojne Zjednoczonych Ludzi cię za to kochają. – odpowiedziałam

sarkastycznie.

- A co innego miałem robić kiedy świat oszalał? Minęły cztery lata od momentu gdy moja

rodzina uciekła na południe przed parszywymi zwierzętami.

Jego nieruchomy wzrok powrócił do utrzymujących się promieni słonecznych potykających

się o horyzont. Pamiętałam zachody słońca na kalifornijskim wybrzeżu, które wzbierały mi

łzy w oczach. ZJ został stworzony ze wszystkich stanów od zachodniego do wschodniego

wybrzeża na południe od Kolorado, włączając w to większość Kalifornii i całą Amerykę

Łacińską. Reszta byłych Stanów i cała Kanada należała teraz do zmiennokształtnych,

stosownie nazwana Narodem Federalnym of Therianthropes, albo FNT. Zmieniacze mają

swój własny rząd, swoje własne wojsko i swoje własne prawa do których muszą się

stosować. My mamy piętnasto stopowy i gruby na osiem stóp, stalowo-ceglany mur

skutecznie oddzielający nas od jednego oceanu do drugiego, a mimo to zmieniacze wciąż

znajdują drogę do naszego kraju. Zasady są proste. Jeżeli jesteś człowiekiem to nie idziesz do

FNT bez pozwolenia czy poręczyciela. Niektórzy ludzie idą na północ dla interesów,

niektórzy z ciekawości, inni dla ryzyka. Jednakże jeżeli jesteś zmieniaczem nie wchodzisz do

ZL nigdy. Nie ma żadnych pozwoleń, żadnych poręczycieli, żadnych wyjątków.

- Nie odpowiedziałeś na moje pytanie. – przypomniałam Scottowi, gdy całkowita ciemność

zapadła wokół nas i wsunęłam swój miecz z powrotem do pochwy.

- Chce ich zabić Alexio. Chce ich wszystkich zabić.

Szczęśliwie dla niego, nasza praca nie wymaga zbyt wiele myślenia. Ludzki rząd odmawia

pozwolenia na legalne przebywanie żadnego zmieniacza w tym kraju nie ważne z jakiego

powodu. Co czyni naszą pracę łatwą. Jeżeli zobaczę zmieniacza po naszej stronie muru,

zabijam go, bez pytań, bez papierkowej roboty. To jest tak łatwe. Czasami myślę że może aż

zbyt. Jednocześnie oni stali się bardziej kreatywni. Razem z soczewkami kontaktowymi

ukrywającymi ostrzegające znaki zwierzęcych oczu zmieniacza, wynaleźli sposób na

oszukanie skanerów DNA przy granicy. Teraz musimy się stać bardziej czujni, bardziej

gotowi i niewahający się przed zadaniem śmierci. Czasami, sama czuję się trochę jak

zwierzę.

***

Zbliżała się północ gdy stałam w jednym z moich ulubionych miejsc, obserwując działalność

pode mną. Jedna rzecz o zmieniaczach - są napaloną bandą. Parę kroków od ich części

granicy możesz się z kimś przespać, patrzeć jak ktoś inny się pieprzy albo robić inne

perwersyjne rzeczy, które ci przyjdą do głowy. Zawsze mnie bawi zabieranie nowych

rekrutów do strefy uliczników i pozwolenie im napatrzeć się ich pierwszej nocy. Ta

dwudziestomilowa sekcja od muru została przezwana czerwoną strefa ze względu na

dystrykt z którym graniczy. Jest to zasadniczo czerwona dzielnica granicy miasta Circe.

Wiem co sobie myślisz. Powiedziałam że jest to moje ulubione miejsce i teraz pewnie

przypuszczasz różnego rodzaju okropne rzeczy na mój temat. Cóż, możesz przestać. Nie

myślałam o seksie odkąd byłam świadkiem rozerwania gardła mojego męża. Lecz są ludzie

którzy nie mają moich skrupułów. Ludzie jak i zmieniacze tłumnie schodzą się do czerwonej

strefy. Co czyni to moim ulubionym miejscem. Atrakcyjnym miejscem do zabijania.

Jak na piątkową noc to się właściwie niewiele działo. Te co zawsze bary i kluby były

wypełnione ożywieniem i zauważyłam przynajmniej dwa tuziny ludzi idących ulicą. Na rogu

ulicy należącej do granicy oraz Main zobaczyłam mężczyznę w czerni patrzącego na mur

spod światła ulicznej latarni. Zwróciłam na niego uwagę i kontynuowałam obserwację. Pięć

minut później wciąż tam stał, lecz jego głowa podążała za mną.

Zrobiłam wewnętrzny rejestr jego rys twarzy – brązowa skóra, brązowe włosy

poprzetykane pasmami złota i sięgające tyłka, brwi koloru złotego brązu, jedynie o odcień

ciemniejsze od jego skóry. Jego wysokie kości policzkowe i wąska szczęka były prawie że

kobiece. Miał szerokie ramiona i stał jak statua na wystawie, idealnie prosto i nieruchomo.

Jego długi czarny płaszcz dobrze ukrywał jego ciało, lecz byłam całkiem pewna że było ono

atletyczne.

Wydawał mi się koci, choć wciąż starałam się nauczyć odróżniać gatunki. Kły były zwykle

łatwe do zauważenia, gdyż wiele z nich ma przodozgryz i koty nie mogą ukryć swoich zębów

gdy mówią. A co do innych gatunków, tylko gady mogą być zauważeni przez ich skórę, oraz

każdy z wodnych gatunków które zdecydują się chodzić po lądzie mogą zostać rozróżnieni

po ich szklanych oczach. Wszyscy mają membranę na gałkach ocznych by powstrzymać je

przed wysuszeniem, dając im wygląd ślepców.

Odwróciłam od niego wzrok i zeskanowałam ulicę i ludzi na dole. Stał prawie że

bezpośrednio naprzeciw mnie, choć byłam na szczycie piętnastostopowej ściany. Przeszłam

parę stóp i zmieniłam położenie by musiał odwrócić swoją głowę by utrzymać mnie w linii

swojego wzroku. Zerknęłam do tyłu i wciąż się na mnie patrzył. Jego pusty wyraz twarzy, jak

gdyby nic go nie obchodziło wcale mnie nie oszukał. Rozważałam to może przez, hmm,

sekundę, nim nacisnęłam guzik na swoim radiu by zawiadomić mojego nocnego partnera.

Lance Ulrick podszedł swoim zwykłym, dumnym krokiem twardziela, ogonek w kolorze

blond śmigał za nim. Mając zaledwie sześć stóp jest jednym z najniższych mężczyzn na

służbie nocnej, lecz szerokość jego ramion wyrównywała ten mankament. Ze wszystkich

Missy Jane - Dawczyni śmierci.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: