Cena pełnej Bożej mocy A. A. Allen.pdf

A. A. Allen

CENA PEŁNEJ BOŻEJ MOCY

I. Cena pełnej Bożej mocy

II. Post i modlitwa (Punkt 1)

III. Doskonali jak Mistrz (Punkt 2)

IV. Doskonali jak Ojciec (Punkt 3)

V. Chrystus naszym przykładem (Punkt 4 i 5)

VI. Zaparcie się siebie (Punkt 6)

VII. Krzyż (Punkt 7) (Łk 9: 23)

VIII. Stawać się mniejszym (Punkt 8)

IX. On musi wzrastać (Punkt 9) (Jn 3: 30)

X. Puste słowa i jałowa paplanina (Punkt 10)

XI. Ofiara święta, miła Bogu (Punkt 11)

Uczestnikami boskiej natury (2Pt 1: 4)

Uwagi końcowe

U Z U P E Ł N I E N I E (Ze świadectwa L. Nankivelle „O związywaniu i rozwiązywaniu”)

I. Cena pełnej Bożej mocy

„Lecz ci, którzy ufają Panu, nabierają

siły, wzbijają się w górę na skrzydłach jak

orły, biegną, a nie mdleją, idą, a nie ustają.”

Iz 40:31

Na tę obietnicę oczekiwałem już w wieku dwudziestu trzech lat czyli od swojego nawrócenia. Tak!

To było to, czego żądała moja dusza od chwili, kiedy mnie Bóg powołał, abym Mu służył.

Powołanie moje dokonało się w takiej mocy i było tak skuteczne, że nie nasuwało mi najmniejszej

wątpliwości. Faktu, że to się stało we mnie, nie mogło nic podważyć. Aczkolwiek nigdy poprzednio

nie dożywałem takich rzeczy jak po moim nawróceniu, zdawałem sobie jednak sprawę z tego, iż

muszę się wiele uczyć, jeśl mam spełnić to, do czego zostałem przez Pana powołany. Dlatego

spędzałem wiele godzin na czytaniu Biblii i starałem się pojąć jej treść i poselstwo, a moja prosta,

nieuczona dusza rozumiała to po prostu tak, że Bóg mówi do mnie słowem: „Idźcie i głoście wieść:

Przybliżyło się Królestwo Niebios. Chorych uzdrawiajcie, niemocnych posilajcie, demony

wyganiajcie, umarłych wskrzeszajcie; darmo wzięliście, darmo dawajcie” (Mt 10: 7–8).

Rozumiałem, że wszystko to są wymagania, skierowane pod moim adresem z chwilą powołania

mnie do służby, lecz nie wiedziałem, jak mogłoby się to stać. Sam w sobie byłem słaby, bezsilny i

nie byłem w stanie wykonać tych nakazów. Było mi jednak jasne, że tak stać się może, bo inaczej

Chrystus, w którego wierzyłem, nie dawałby takich poleceń, których by nie można było wykonać.

W chwili nawrócenia wiedziałem o Bogu i Jego Słowie tak mało, że nie umiałem nawet wymienić

czterech Ewangelii. W kościele metodystów, w którym uwierzyłem i do którego zostałem przyjęty

za członka, nie pouczono mnie o tym, abym oczekiwał na chrzest Duchem Świętym, tak jak tego

oczekiwali uczniowie w dniu Pięćdziesiątym. Nie pouczono mnie także o tym, że mnie, jako temu,

który uwierzył Panu, mają towarzyszyć znamiona, wymienione w Ewangelii Marka 16 :17–19.

Byłem nawrócony, ponieważ uwierzyłem w Jezusa Chrystusa jako mojego Zbawiciela, a przez to

byłem zbawiony, oczyszczony od grzechów, czyli tym samym uratowany od zguby. Gdy się jednak

zagłębiłem w Piśmie Świętym, Bóg dał mi z niego to, z czego miałem największy pożytek. Pan

zaczął mi objawiać pełną prawdę o chrzcie Duchem Świętym i o cechach, jakie mają znamionować

ochrzczonego Duchem Świętym, o darach duchownych i nadnaturalnych Bożych rzeczach.

Wkrótce potem zaprowadził mnie Bóg na zebrania zielonoświątkowców, gdzie w małym zakresie

mogłem dożyć Bożego błogosławieństwa, pochodzącego z przejawów i działalności Ducha

Świętego. W tych zgromadzeniach zrozumiałem konieczność otrzymania chrztu Ducha Świętego i z

całego serca zacząłem szukać Boga i prosić o to, co uważałem za konieczne, tj. o chrzest Duchem

Świętym.

Po upływie trzydziestu dni od mojego nawrócenia byłem w pewnym zgromadzeniu „Kościoła

Bożego” w Miami na Florydzie, które odbywało się pod gołym niebem. Tam zostałem cudownie

napełniony Duchem Świętym i mówiłem nowymi językami, jak mi Duch Święty dawał wymawiać

(Dz 1: 8). Oczekiwałem zdecydowanie na to, iż z chwilą przyjęcia Ducha Świętego przyjmę także

moc uzdrawiania chorych i czynienia cudów. Jednakże nieco później zrozumiałem, że do tego

trzeba mieć coś więcej niż chrzest w Duchu Świętym. Chrzest Duchem Świętym umożliwia dostęp

do tych rzeczy, a dary Ducha stanowią jakby przewody, którymi ta moc płynie. Zacząłem się zaraz

modlić i szukać darów Ducha Świętego. Czułem to, że muszę posiadać moc uzdrawiania chorych,

ponieważ rozumiałem, że Bóg nikogo nie powołał do służby głoszenia ewangelii, kogo by nie

wyposażył w dar uzdrawiania chorych. W każdym razie można moc i siłę Ducha Świętego, jeśli

jesteśmy nią napełnieni, porównać do prądu elektrycznego. Wygląda to w ten sposób, jakbyśmy

swój dom wyposażony w instalację elektryczną podłączyli do sieci i tym samym otrzymali prąd

elektryczny. Wielu ludzi latami używa prądu tylko po to, aby mieć światło. Nie wykorzystują

wielkich możliwości, jakie stoją do ich dyspozycji przy korzystaniu z sieci, bo mogliby używać

przyrządów, napędzanych elektrycznością. Dary Ducha Świętego mogą być przyrównane do

takiego aparatu, ponieważ jeżeli dołączymy do nich nowe dary, można z łatwością wykonać

większą pracę. Siła się nie zmieniła, stała się tylko wydajniejszą. Nie było nigdy zamiarem Bożym

ograniczać się, gdy napełnił swój lud Duchem. To jest dopiero początek. „Starajcie się usilnie o

lepsze dary” (1Ko 12: 31). Znalazłem, że to jest ścieżka, wiodąca do skuteczniejszej działalności

Bożej.

Dwa lata po swoim nawróceniu wstąpiłem w szczęśliwe małżeństwo i zacząłem swoją służbę.

Więcej niż rok zwiastowaliśmy z żoną ową sławną ewangelię o wykupieniu i chrzcie Duchem

Świętym, o powtórnym przyjściu Chrystusa, a także o Bożym uzdrowieniu. Przy każdej

ewangelizacji poświęcałem przynajmniej dwa wieczory w tygodniu na zwiastowanie o Bożym

uzdrowieniu i modlitwy za chorych. W ciągu tego czasu dożyliśmy wielu uzdrowień, dokonanych

przez Boga, a Pan błogosławił zwiastowanie swego Słowa. Ale było mi jasne, że Boży plan zawiera

w sobie jeszcze większe rzeczy dla mnie i wierzyłem, że przyjdzie czas, kiedy zostaną w mym

życiu zrealizowane. Często zagłębialiśmy się razem z żoną w Piśmie Świętym, a coraz głębiej

byliśmy przekonani, że obietnica Boża o znamionach tych, co uwierzą, jak uzdrawianie i czynienie

cudów, należy do nas w teraźniejszych czasach. Byliśmy też świadomi tego, że nie mamy pełnej

mocy ani siły, którą Pan obiecał. Wiedzieliśmy, że według Pisma musi tkwić w tym jakaś

przyczyna, jeżeli tej mocy w pełni nie posiadamy. A ponieważ Bóg nie może kłamać, musi ona

tkwić w nas samych. W czasie swojej pierwszej kaznodziejskiej działalności w pewnym zborze

„Kościoła Bożego” w Colorado uczyniłem pewne postanowienie, aby za wszelką cenę wyprosić

odpowiedź z góry, ponieważ moja służba nie była potwierdzona znamionami i cudami. Byłem

pewny, że Bóg będzie jeszcze w jakiś sposób mówił ze mną i oznajmi mi, co stoi na przeszkodzie

między mną, a mocą Bożą ku czynieniu cudów w mojej służbie, jeżeli w postach i w modlitwach

będę Pana o to prosił.

Tęskniłem mocno za mocą Bożą w mym życiu, a czułem, że nie będę mógł stanąć znowu za

kazalnicą i głosić Słowa Bożego, jeśli mi Bóg na to nie odpowie. Zaznajomiłem żonę z moim

planem, a w boju, jaki odtąd nastąpił w moim życiu, zwyciężyłem. Szatan postanowił mi

przeszkodzić w moich zamiarach proszenia Pana tak długo, dopóki mi nie odpowie. Często więc

szatan zwyciężał przez wywabianie mnie z pokoiku, który służył mi do modlitwy. Wiedział on, że

powstałoby wiele szkód w jego królestwie, gdybym doszedł kiedyś do bezpośredniej łączności z

Bogiem. Czynił więc wszystko, co tylko było w jego mocy, aby mnie pewnie trzymać i zabronić, by

za żadną cenę nie mogło się owo połączenie urzeczywistnić. Codziennie wchodziłem do swego

pokoiku, przeznaczonego na modlitwy, ze stanowczym postanowieniem, że zostanę w nim tak

długo, aż będzie mówił do mnie Bóg. Ale znowu i ciągle odchodziłem stamtąd, nie otrzymawszy

Bożej odpowiedzi. Wtedy mówiła do mnie żona: „Myślałam, że powiedziałeś, iż teraz już

zostaniesz dotąd, dopóki nie nadejdzie Boża odpowiedź.” Uśmiechała się przy tym do mnie jej

tylko właściwym uśmiechem i przypominała mi, że Bóg jest wprawdzie gotów, lecz ciało jest mdłe.

Znowu i znowu odpowiadałem jej: „Haneczko, było moim zamiarem przebić się w modlitwie i

przemodlić się, ale… Znalazł się zawsze jakiś powód, dla którego nie mogłem w swojej komórce

zostać dotąd, dopóki by nie przyszła Boża odpowiedź. Usprawiedliwiałem się zawsze i mówiłem:

„Jutro to przemogę, kiedy okoliczności ułożą się może pomyślniej”. Pan pobudził moją myśl i

dodał odwagi sercu, kierując moją uwagę na Daniela, gdy trwał w poście i w modlitwie (Dn 10: 1–

12), dopóki nie wyrwał odpowiedzi z rąk szatana, chociaż trwało to całe trzy tygodnie. Wtedy

znowu wszedłem do komórki na kolana, a żonie powiedziałem, że nie wyjdę, dopóki nie usłyszę

głosu Bożego, i myślałem tak poważnie. Kiedy jednak za kilka godzin poczułem zapach obiadu,

który żona gotowała dla siebie i dla naszych maleństw, nie wytrzymałem i wyszedłem z komórki do

kuchni, pytając żony: „Cóż to takiego smacznego gotujesz, kochana?” A gdy chwilę potem

siedziałem za stołem, przemówił Bóg do mojego serca. Połknąłem dopiero pierwszy łyk strawy,

jednak wstałem, kiedy przemówił. Teraz wiedziałem już z całą pewnością, że Bóg nie odpowie na

pytanie mego serca, jeśli mi to nie będzie droższe niż cokolwiek innego na świecie, droższe niż

potrawa, uspokojenie i ukojenie cielesnych żądz i pożądliwości. Gdy czekamy na Boga, aby Go

usłyszeć, nasłuchiwanie głosu Bożego musi być ponad wszystko, musi być najważniejsze.

Wstałem prędko od stołu i powiedziałem do żony: „Haneczko, teraz mam do czynienia z Bogiem.

Wrócę do komórki, a proszę, zamknij mnie. Chcę tam zostać tak długo, aż coś usłyszę od Boga.

„Ach — powiedziała — może już za godzinę zaczniesz stukać, żebym ci otworzyła”. Wiedziała, że

często już tak obiecywałem, że zostanę w komórce, póki nie otrzymam odpowiedzi, i widocznie

zwątpiła już o tym, bym mógł na tyle zapanować nad moim ciałem, żeby przemóc diabła. Zamknęła

jednak drzwi i powiedziała: „Puszczę cię, jak tylko zapukasz.” Odpowiedziałem znów, że nie

będzie to prędzej, aż otrzymam odpowiedź, na którą tak długo czekam. Nareszcie postanowiłem

zostać za wszelką cenę, aż usłyszę coś od Pana. Po całych godzinach bojowania w mojej izdebce

przeciwko ciału i diabłu wielekroć byłem bliski zaprzestania wszystkiego. Wydawało mi się to

wiecznością, a wynik był tak mało znaczący. Ciągle i znowu przychodziło do mnie pokuszenie, aby

zaniechać tego wszystkiego, zadowolić się bez Bożej odpowiedzi — postępować tak jak

dotychczas. Ale głęboko w sercu wiedziałem, że się tym nigdy nie będę mógł zadowolić. Przecież

już tyle razy próbowałem i przekonywałem się, że to mi nie wystarcza. Nie! Dlatego wytrwam tutaj

na kolanach, aż mi Bóg odpowie, choćbym miał przez to umrzeć.

Wtedy chwała i dostojność Boża zaczęła napełniać moją izdebkę. Myślałem, że to żona otworzyła

pokój, ale tak nie było. To Zbawiciel Jezus Chrystus otworzył drzwi niebios, a komórka została

zalana wspaniałością Bożej chwały. Nie wiem, jak długo trwałem tam, zanim się to stało, ale to nie

jest dla mnie ważne. Wiem tylko, że przebiłem się w modlitwie. Obecność Pańska była prawdziwie

tak zadziwiająca i mocna, że czułem konieczność śmierci tu na kolanach, bo nie mógłbym znieść,

gdyby Bóg bliżej jeszcze do mnie przystąpił. Jednak tęskniłem przecież za tym i byłem

zdecydowany na to w prośbach. Czy była to dla mnie odpowiedź? Czyżby Bóg mówił ze mną? Czy

Bóg uciszył po tylu latach pragnienie mojego serca? Nie wiedziałem, jak długo trwam w tym stanie.

Wydawało mi się, jakbym stracił przytomność na wszystko oprócz mocnej obecności Bożej.

Próbowałem Go ujrzeć i jednocześnie bałem się tego (2Mo 23: 20). Obecność Jego chwały była

przeze mnie dostatecznie odczuwana. Gdyby tylko zechciał ze mną mówić i odpowiedzieć

przynajmniej na jedno pytanie! „Panie, dlaczego nie mogę uzdrawiać chorych? Dlaczego nie mogę

czynić cudów w Twoim imieniu? Dlaczego nie posiadam takich znamion wiary, jakie mieli Piotr,

Jan i Paweł? Na to usłyszałem Jego głos, jak głos gwałtownego wichru. Prawdziwie był to Bóg.

Mówił do mnie. To była sławna odpowiedź, której tak pragnąłem, na która tak długo czekałem. W

obecności Bożej czułem się jak mały pyłek na stoku skalistej góry, sięgającej do nieba. Czułem, że

nie jestem godzien słyszeć Jego głosu. Lecz On nie mówił ze mną dlatego, że byłem tego godzien,

lecz dlatego, że potrzebowałem tego. Już przed wiekami obiecał zaspokoić tę potrzebę, było to więc

spełnieniem Jego obietnicy. Wydawało mi się, że Bóg mówił do mnie tak szybko i o tylu rzeczach,

że nie byłem w stanie zatrzymać tego wszystkiego w pamięci, a jednak wiedziałem, że tego nigdy

nie mogę zapomnieć. Bóg zaznajamiał mnie ze wszystkim i podawał mi spis rzeczy, które stały

między mną, a mocą Bożą. Każdorazowo, kiedy do spisu było dołączane nowe żądanie,

następowało krótkie wyjaśnienie lub wykład, w którym to żądanie zostało wyjaśnione. Niektóre z

rzeczy, które Pan Bóg do mnie mówił, brzmiały jak wyjątki z Pisma Świętego i wiedziałem, że były

z niego wzięte. Ale te trzy pierwsze! Mogły być w Biblii? Gdybym wiedział, że tak wiele rzeczy

trzeba będzie zapamiętać, wziąłbym sobie ołówek i papier. Nie przypuszczałem, że Bóg w ten

sposób będzie do mnie mówił i że da mi taki długi spis żądań. Nigdy bym nie pomyślał, że jestem

aż tak oddalony od świątobliwości Bożej i nie byłem świadomy tego, że w naszym życiu było aż

tyle rzeczy, które się Panu nie podobają i przeszkadzają mojej wierze.

Podczas gdy Bóg w dalszym ciągu mówił do mnie, zacząłem pośpiesznie szukać ołówka i

znalazłem jego kawałek z ułamanym koniuszkiem. Zaostrzyłem go zębami i szukałem kawałka

papieru, ale go nie znalazłem. Nagle przypomniałem sobie o pudełku z tektury, w którym

przechowywaliśmy zimową odzież i postanowiłem na nim napisać. Prosiłem przeto Pana, by zaczął

jeszcze raz od początku, pozwolił mi pisać jedno po drugim i żeby mówił wolniej, abym wszystko

mógł przelać na papier. Bóg zaczął więc mówić jeszcze raz. Mówił o wielu rzeczach, o których już

poprzednio wspominał, przebiegając jedną po drugiej, a o czym Bóg do mnie mówił, napisałem.

Kiedy już ostatnie żądanie zostało napisane na kawałku tektury, mówił Bóg jeszcze raz do mnie

tymi słowy: „To jest odpowiedź. Jeżeli złożysz ostatnią rzecz z otrzymanego spisu na ołtarzu

oddania się i posłuszeństwa, będziesz nie tylko uzdrawiał chorych, ale także w moim imieniu

wyganiał demony. Ujrzysz potężne cuda i znaki, gdy będziesz w moim imieniu głosić Słowo.

Albowiem patrz, dam ci moc nad wszelką gwałtowną mocą nieprzyjacielską.” Bóg dał mi również

zrozumieć, że przeszkody w mojej służbie są takie same, na jakie napotyka tysiące kaznodziejów.

Przeszkody te wstrzymują Pana od działania przeze mnie, a także uniemożliwiają potwierdzanie

Słowa znamionami. W końcu zaczęło światła w pokoju ubywać, poczułem jak Jego mocna siła

poczęła się unosić w górę. Jego obecność trwała jeszcze chwilę i ja drżałem jeszcze pod wpływem

obecności Bożej. Trzymałem spis w swoim ręku. Tutaj wreszcie znajdowała się cena, jaka muszę

zapłacić w swym życiu i służbie. Wypisana cena za pełną Bożą moc.

Zastukałem zaraz gwałtownie w drzwi, a kiedy mi żona otworzyła i zobaczyła mnie, wiedziała od

razu, iż spotkałem się z Bogiem. Pierwsze jej słowa były: „Otrzymałeś odpowiedź?” „O tak, Bóg

mnie tutaj odwiedził, a tutaj jest odpowiedź.” W mojej ręce był kawał brunatnej tektury z

odpowiedzią, która kosztowała tyle godzin postów, modlitw, czekania, a także i wiary. Zasiedliśmy

ze spisem za stół, a gdy zacząłem żonie opowiadać, co się stało, i przeczytaliśmy razem zapisaną

tekturę, płakaliśmy oboje. Jedenaście punktów tworzy treść niniejszej książeczki. Każdemu z tych

jedenastu zdań jest poświęcony cały rozdział. Gdybym mógł skreślić ostatni z jedenastu punktów,

mógłbym daną mi obietnicę uważać za swoją. Szatan mi jednak powiedział, że to się nigdy nie

stanie. Odpowiedziałem, że się to stanie za pomocą łaski Bożej. Miliony ludzi było chorych,

biednych i ubogich, którym lekarska wiedza nie pomogła. Musiał im ktoś przynieść oswobodzenie i

ratunek. Bóg powołał mnie, abym był pośrednikiem w wykupieniu, jak powołał każdego, który

służy Słowem, żeby czynił to samo (Ez 34: 1–4). Często bywało w moich zebraniach, kiedy

podróżowałem po USA, że Bóg wylewał swego Ducha, lecz działo się to w ograniczonej mierze.

Wiedziałem jednak, że ujrzę takie cuda, jakich poprzednio nie oglądałem. W kościele „Calvary” w

Oakland (Kalifornia), gdzie jest pastorem rev. A. Townes, prowadziłem ewangelizację z

uzdrowieniem na temat: „Z powrotem do Boga”. Wiele ludzi mówiło, że było to największe

przebudzenie w dziejach Oaklandu. Setki ludzi mówi, że tak mocnego spotkania z mocą Bożą

jeszcze nigdy nie przeżyli. Już pięć tygodni trwają zebrania, a fale łaski Bożej płyną co wieczór tak

silnie na zebranych, że wielu świadczy, iż zostali uzdrowieni, podczas gdy siedzieli na swoich

miejscach, przy czym wszyscy odczuwają, jak mocna siła Boża spływa na zebranych. Ludzie

wstawali, aby świadczyć o nagłych uzdrowieniach, a niektóre z nich są faktycznie cudami, jak

zniknięcie różnych narośli, uzdrowienie ślepych i głuchych, zniknięcie guzów. Przy wkładaniu rąk

w imieniu Jezusa czułem, jak guzy znikają. Ogromne są okrzyki zwycięstwa, kiedy zostają

uzdrowieni ślepi. Pewna kobieta świadczy, iż było to tak, jakby przyszła z mroku pod słoneczne

promienie. Modliliśmy się za pewną panią, która miała chorobę gardła. Po chwili widzieliśmy, jak

śpieszyła do toalety, a gdy wróciła do zgromadzonych, opowiadała, że w modlitwie wyszło jej coś z

gardła do ust, a miało to kształt obcego wyrostka, niewątpliwie raka. Narośle wielkości ludzkiej

pięści znikały przez noc, kiedy w imieniu Jezusa wkładano ręce. W wielu wypadkach prawdziwe

uzdrowienia były stwierdzone przez lekarza i wykazane rentgenem. Stoimy tu ze świętą bojaźnią i

zdumiewamy się nad pełną Bożą mocą, która się przejawia od pierwszej chwili w tych zebraniach.

Wielu ludzi zostało oswobodzonych z mocy wroga, zbawionych, uzdrowionych lub napełnionych

Duchem Świętym. 90 % z tych, na których wkładano ręce, zaraz pod mocną siłą Bożą zostawało

rzuconych na ziemię. Niektórzy krzyczeli lub zataczali się pod działaniem Ducha Świętego, jakby

byli pijani, zanim padli na ziemię. (patrz Jr 23: 9).

W tych okolicznościach jest wprost niemożliwe, aby odszedł ktoś z zebrania obojętny lub

niedotknięty. Jest to niepojęta moc Boża, która dotyka najgłębszych głębin człowieka. Ta sama siła

sprawiła, że Jan padł do Jego nóg jak martwy (Obj 1: 17). Ogłosiliśmy potem, że na tych, którzy

pragną na naszych zebraniach zostać ochrzczeni Duchem Świętym, będziemy wkładać ręce zgodnie

ze Słowem Bożym, zapisanym w Dziejach Apostolskich 8: 17. Po kazaniu przyszli wszyscy, którzy

nie zostali ochrzczeni w czasie kazania, i ustawili się w długi rząd, a każdy z małymi wyjątkami, na

kogo zostały włożone ręce w imię Chrystusa, padał na ziemię. Był to niezwykły widok dla mnie,

stojącego w tyle na podium, kiedy oglądałem całą przestrzeń przed ołtarzem zapełnioną tymi,

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: