Protokół Sigmy.pdf

ROBERT

LUDLUM

PROTOKÓŁ SIGMY

Rozdział 1

Zurych

- Czy podać panu coś do picia? Hotel page, niski, przysadzisty mężczyzna, mówił po

angielsku prawie bez cienia obcego akcentu. Na piersi jego oliwkowego uniformu lśnił brązowy

identyfikator z nazwiskiem.

- Nie, dziękuję - odrzekł z lekkim uśmiechem Ben.

- Na pewno? Może napije się pan herbaty? Kawy? Wody mineralnej? - Z jasnych oczu

gońca biła służalcza gorliwość człowieka, któremu zostało zaledwie kilką minut na zdobycie

napiwku. - Strasznie mi przykro, że samochód się spóźnia.

- Nie szkodzi, zaczekam.

Ben stał w holu St. Gottharda, eleganckiego, dziewiętnastowiecznego hotelu

specjalizującego się w obsłudze bogatych, międzynarodowych biznesmenów. Cóż, spójrzmy

prawdzie w oczy: to właśnie ja, pomyślał z cierpką ironią. Już się wymeldował i z braku lepszego

zajęcia zastanawiał się właśnie, czy nie dać gońcowi napiwku za to, żeby nie nosił jego bagażu,

nie chodził za nim krok w krok niczym bengalska panna młoda i nie przepraszał go nieustannie

za to, że samochód, który miał zawieźć Bena na lotnisko, jeszcze nie przyjechał. Luksusowe

hotele na całym świecie szczyciły się rozpieszczaniem swoich gości, lecz dla Bena, który sporo

podróżował, te nachalne praktyki zawsze były czymś natrętnym i bardzo irytującym. Za długo

wyłaził z kokonu? Ten kokon - skostniałe rytuały świata uprzywilejowanych - w końcu z nim

wygrał. Hotel page przejrzał go na wylot: ot, jeszcze jeden bogaty, zepsuty Amerykanin.

Ben miał trzydzieści sześć lat, lecz tego dnia czuł się o wiele starzej. Uczucie to

doskwierało mu nie tylko z powodu różnicy czasu między Europą i Stanami. Fakt, przyleciał z

Nowego Jorku poprzedniego dnia i wciąż nie mógł się pozbierać, ale chodziło o coś innego: o to,

że znowu przyjechał do Szwajcarii. W szczęśliwszych czasach bywał tu bardzo często: jeździł

jak wariat na nartach, szalał za kierownicą samochodu i pośród tych kamiennolicych

przestrzegających prawa obywateli czuł się jak dziki, wolny duch. Bardzo pragnął odzyskać

dawny animusz, lecz nie mógł. Ostatni raz był tu przed czterema laty, kiedy Peter - jego brat

bliźniak i najlepszy przyjaciel -zginął w katastrofie lotniczej. Wiedział, że podróż poruszy stare

wspomnienia, ale nie spodziewał się, że tak bardzo to przeżyje. Dopiero tu, na miejscu, zdał

sobie sprawę, że popełnił wielki błąd. Odkąd wylądował na lotnisku Kloten, nie mógł wziąć się

w garść i poradzić sobie z uczuciami, które w nim wzbierały: z gniewem, smutkiem i

samotnością.

Był jednak na tyle mądry, żeby je w sobie stłumić. Poprzedniego dnia po południu zaliczył

naradę z klientem, dziś rano odbył serdeczne spotkanie z drugim, z doktorem Rolfem

Grendelmeierem ze Stowarzyszenia Banków Szwajcarskich. Oczywiście było to spotkanie

zupełnie bezsensowne, ale cóż, nie ma to jak zadowoleni klienci: ich nieustanne dopieszczanie

należało do jego obowiązków. Otóż to, dopieszczanie. Gdyby miał być wobec siebie szczery,

powiedziałby, że właśnie na tym polega jego praca. Czasami ogarniało go swoiste poczucie winy,

że tak łatwo wszedł w rolę jedynego żyjącego syna legendarnego Maksa Hartmana, w rolę

przyszłego dziedzica rodzinnej fortuny i prezesa Funduszu Kapitałowego Hartmana,

wielomiliardowej firmy założonej przez jego ojca.

Z czasem poznał wszystkie sztuczki, które powinien znać każdy finansista: miał szafę pełną

garniturów od Brioniego i Kitona, potrafił się miło uśmiechać i mocno ściskać klientowi rękę, ale

przede wszystkim wyćwiczył stosowne spojrzenie, spojrzenie człowieka poważnego, uczciwego i

zatroskanego. To właśnie spojrzenie było dowodem odpowiedzialności, wiarygodności, życiowej

mądrości i -jakże często - rozpaczliwej, choć dobrze maskowanej nudy.

Mimo to nie przyjechał do Szwajcarii w interesach. Na lotnisku Kloten czekał mały

samolot, który miał zabrać go do St. Moritz na narty, na urlop ze starszym, piekielnie bogatym

klientem, jego żoną i - podobno piękną - wnuczką. Stary człowiek niezwykle jowialny i

przekonujący, bardzo nalegał - Ben zdawał sobie sprawę, że chce go podejść i wrobić. Było to

jedno z niebezpieczeństw czyhających na przystojnego, bogatego kawalera z Manhattanu: klienci

zawsze próbowali umawiać go ze swymi córkami, siostrzenicami i kuzynkami; o lepszej partii

nie mogli nawet marzyć. Grzeczne odmawianie jest sztuką bardzo nudną, dlatego od czasu do

czasu umawiał się z kobietami, których towarzystwo sprawiało mu przyjemność. Nigdy nic nie

wiadomo. Poza tym Max chciał mieć wnuka.

Max Hartman, filantrop, postrach międzynarodowych finansistów, założyciel Funduszu

Kapitałowego Hartmana. Przedsiębiorczy imigrant, uciekinier z hitlerowskich Niemiec, który

przyjechawszy do Ameryki z przysłowiowymi dziesięcioma dolarami w kieszeni, założył po

wojnie towarzystwo inwestycyjne i wytrwale je rozbudowywał, aż z małej spółki powstał

wielomiliardowy kolos. Stary Max. Miał teraz ponad osiemdziesiąt lat, mieszkał w luksusowej

samotni w Bedford w stanie Nowy Jork, wciąż kierował firmą i skutecznie dbał o to, żeby nikt o

nim nie zapomniał.

Nie jest łatwo pracować u ojca, a jeszcze trudniej pracuje się wtedy, gdy ma się gdzieś

„obrót walorami", „asygnowanie kapitału", „ryzyko inwestycyjne" i wszystkie te głupie,

otępiające umysł terminy.

Albo gdy ma się gdzieś pieniądze. Ben doskonale rozumiał, że na taki luksus pozwolić

sobie mogą jedynie ci, którzy mają ich za dużo. Jak choćby oni, Hartmanowie, właściciele

licznych funduszy powierniczych, prywatnych szkół, olbrzymiej posiadłości w hrabstwie

Westchester, nie wspominając już o prawie osiemdziesięciu kilometrach ziemi pod Greenbrier i o

całej reszcie.

Dopóki samolot Petera nie roztrzaskał się o ziemię, Ben mógł robić to, co naprawdę kochał:

uczyć, zwłaszcza dzieci, na których większość postawiła kreskę. Był nauczycielem piątej klasy

jednej z najgorszych nowojorskich szkół, mieszczącej się w części Brooklynu zwanej

Wschodnim Nowym Jorkiem. Chodziło do niej mnóstwo „trudnych" dzieci, i owszem, grasowały

tam również gangi posępnych dziesięciolatków, uzbrojonych jak handlarze narkotyków z

Kolumbii. Jednak dzieci te potrzebowały nauczyciela, któremu naprawdę na nich zależało. Jemu

zależało, dlatego kilkorgu z nich zdołał odmienić życie.

Ale po śmierci brata zmuszono go do objęcia posady w rodzinnej firmie. Przyjaciołom

powiedział, że wymusiła to na nim matka na łożu śmierci, i pewnie tak było. Rak czy nie rak,

matce nie umiałby odmówić. Doskonale pamiętał jej ściągniętą twarz, jej poszarzałą od

chemioterapii skórę, sino czerwone worki pod oczami. Była niemal dwadzieścia lat młodsza od

ojca i nigdy nie przypuszczała, że mogłaby odejść pierwsza. „Pracuj, bo noc nadchodzi" -

mówiła, uśmiechając się dzielnie. Reszty nie dopowiedziała. Max przeżył Dachau tylko po to,

żeby stracić syna, a wkrótce miał stracić i żonę. Był silny, lecz czy mógł to wytrzymać człowiek

choćby najsilniejszy?

 Ciebie też stracił? - szepnęła. W owym czasie Ben mieszkał kilka ulic od szkoły, na

piątym piętrze ponurej rudery o śmierdzących kocim moczeni korytarzach i zwijającym się

linoleum na podłodze. Nie przyjmował pieniędzy od rodziców - postawił to sobie za punkt

honoru.

 Ben, słyszałeś, o co pytam?

 Ale te dzieciaki... - zaprotestował, choć w jego głosie pobrzmiewała już nutka rezygnacji.

- One mnie potrzebują.

 On też - odrzekła cichutko i na tym rozmowa się skończyła.

Tak więc teraz, jako syn założyciela i władcy finansowego imperium, zabierał bogatych

klientów na lunch, schlebiał im i nadskakiwał. Potajemnie pracował też jako wolontariusz w

ośrodku dla „trudnych dzieci", przy których jego dawni piątoklasiści wyglądali jak ministranci, i

wykorzystywał każdą sposobność, żeby podróżować, jeździć na nartach, śmigać na snow-

boardzie, latać na paralotni, uprawiać wspinaczkę i umawiać się z kobietami, skrzętnie unikając

stałych związków z nimi.

Stary Max musiał jeszcze zaczekać.

Wnętrze holu St. Gottharda - różowy adamaszek, ciężkie, ciemne wiedeńskie meble -

zaczęło go nagle drażnić i przygniatać.

 Chyba jednak zaczekam na zewnątrz - powiedział.

 Naturalnie, proszę pana, jak pan sobie życzy - odparł hotel page.

Mrużąc oczy i mrugając, Ben wyszedł na jaskrawe słońce i rozejrzał się po ulicy.

Bahnhofstrasse, majestatyczna, wysadzana drzewami aleja: tłumy przechodniów, luksusowe

sklepy, kawiarnie, dziesiątki instytucji finansowych w małych pałacykach z jasnego piaskowca.

Z hotelu wypadł goniec z walizkami i łaził za nim, dopóki Ben nie dał mu pięćdziesięciu franków

i nie odprawił.

- Och, bardzo szanownemu panu dziękuję! - wykrzyknął hotel page z udawanym

zaskoczeniem.

Po lewej stronie hotelu był brukowany podjazd i odźwierny miał zawiadomić go, gdy tylko

nadjedzie samochód, ale Benowi się nie spieszyło. Po wielu godzinach spędzonych w dusznych,

przegrzanych pokojach, w których zawsze unosił się zapach kawy i nieco słabszy, lecz

nieomylny zapach dymu z cygara, bryza znad Jeziora Zuryskiego była dla niego ożywcza i

kojąca.

Wziął narty - nowiuteńkie volanty ti supers - oparł je o kolumnę koryncką przed wejściem,

gdzie czekały pozostałe bagaże, i zaczął obserwować ulicę, ten wystawiany przez anonimowych

przechodniów spektakl. Obrzydliwie młody biznesmen krzyczący coś do komórki. Otyła kobieta

w czerwonej kurtce z kapturem, pchająca wózek. Tłum podekscytowanych japońskich turystów.

Wysoki, elegancko ubrany i siwiejący już mężczyzna o ściągniętych w kucyk włosach. Goniec z

liliami, w charakterystycznym, pomarańczowo-czarnym uniformie Blumchengailerie, zuryskiej

sieci luksusowych kwiaciarni. Piękna, elegancka blondynka z torbą Festinera, która najpierw

zerknęła tylko w jego stronę, a potem prosto na niego: zrobiła, to szybko, lecz z wyraźnym

zainteresowaniem, i natychmiast odwróciła oczy. Gdyby tylko świata nam stało i czasu, pomyślał

Ben i powędrował wzrokiem dalej. Z oddalonej o sto metrów Lowenstrasse dochodził

nieustanny, lecz przytłumiony odgłos ruchu ulicznego. Gdzieś w pobliżu jazgotliwie zaszczekał

pies. Ulicę przeciął jakiś mężczyzna: miał na sobie kurtkę w dziwnym odcieniu szkarłatu, nieco

za wytworną jak na Zurych. I nagle Ben zobaczył mężczyznę mniej więcej w swoim wieku, który

zdecydowanym krokiem mijał właśnie Koss Konditerei. Wyglądał znajomo...

Bardzo znajomo.

Zaskoczony Ben zmrużył oczy. Czyżby to był - czyż mógł to być - Jimmy Cavanaugh, jego

stary kumpel z college'u? Na jego ustach zagościł szelmowski uśmiech.

Jimmy Cavanaugh, którego poznał na drugim roku studiów w Princeton. Jimmy jak wielkie

panisko mieszkał poza kampusem, palił papierosy bez filtra - zabójcze dla zwykłego śmiertelnika

- i potrafił spić dosłownie każdego, nawet jego, Bena, który miał reputację faceta o mocnej

głowie. Pochodził z Homer, małego miasteczka w północno-zachodniej części stanu Nowy Jork,

skąd przywiózł tysiące ciekawych dykteryjek; pewnego wieczoru, wprowadziwszy Bena w

niuanse picia tequili z piwem, przez kilka godzin snuł zapierające dech w piersi opowieści o

popularnym w Homer sporcie zwanym „obalaniem krowy". Był niepoprawnym szelmą i

niezwykle ruchliwym światowcem o niewyczerpanym repertuarze dowcipów, a wszystko, co

robił, robił inteligentnie i ze swadą. Ale przede wszystkim miał w sobie więcej życia niż

większość tych, których Ben w owym czasie znał: tych wszystkich zawodowców o spoconych

dłoniach, handlujących testami występnymi na wydział prawa czy biznesu, tych pretensjonalnych

studentów ostatnich lat romanistyki, którzy palili papierosy z goździkami i nosili czarne szaliki,

tych posępnych ćpunów, dla których buntem przeciwko światu było farbowanie włosów na

zielono. Jimmy bardzo się spośród nich wyróżniał, dlatego Ben, zazdroszcząc mu spokoju i

luzactwa, cieszył się z ich przyjaźni, a nawet był nią mile połechtany. Jak to często bywa, po

college'u stracili ze sobą kontakt: Jimmy wyjechał do Georgetown, do Szkoły Służby

Zagranicznej, a on został w Nowym Jorku. Nie należeli do tych, którzy z nostalgią wspominają

okres studiów, a odległość i czas zrobiły swoje. Mimo to Jimmy był najprawdopodobniej jednym

z niewielu ludzi, z którymi Ben miałby ochotę teraz pogadać.

Jimmy - nie było już najmniejszej wątpliwości, że to on - znalazł się na tyle blisko, że Ben

widział jego brązowy płaszcz, kosztowny garnitur pod nim i cygaro w ustach. Zmieniła mu się

sylwetka - miał teraz o wiele szersze bary - jednak był to na pewno Jimmy.

- Jezu Chryste... - powiedział na głos. Zrobił krok w jego stronę, lecz raptem przypomniał

sobie o nowiutkich volantach, których nie chciał zostawiać nawet pod opieką odźwiernego.

Wziął narty, zarzucił je sobie na ramię i ruszył w stronę Jimmy'ego. Jego rude włosy trochę

wypłowiały i przerzedziły się, na niegdyś gładkiej twarzy pojawiło się kilka zmarszczek; miał na

sobie garnitur od Armaniego za dwa tysiące dolarów, ale na pewno był to Jimmy. Góra z górą się

nie zejdzie: co on, do diabła, tu robi? I nagie ich spojrzenia się spotkały.

Jimmy rozciągnął usta w szerokim uśmiechu i skręcił ku niemu z wyciągniętą ręką.

 Hartman, stary byku! - zawołał. - Kupę lat!

 Boże, to naprawdę ty! - wykrzyknął Ben, ze zdumieniem dostrzegając metalową rurkę,

wystającą Jimmy'emu spod poły płaszcza. Momentalnie zdał sobie sprawę, że to tłumik: tłumik

pistoletu wycelowanego prosto w jego brzuch.

To jakiś zwariowany żart, pomyślał, Jimmy słynął z nich. Jednak podnosząc ręce do góry i

robiąc unik przed wyimaginowaną kulą, zobaczył, jak Cavanaugh leciutko przesuwa prawą dłoń,

co było nieomylnym znakiem, że właśnie naciska spust.

Wszystko, co zdarzyło się później, trwało najwyżej ułamek sekundy, jednak zdawało się, że

czas zwolnił bieg, niemal się zatrzymał. W gwałtownym odruchu Ben zamachnął się nartami i

ostrym łukiem ściągnął je w dół, chcąc wytrącić kumplowi broń z ręki, zamiast w rękę, uderzając

go mocno w kark.

Chwilę później - a może dokładnie w tym samym momencie - usłyszał stłumiony odgłos

wystrzału i poczuł ukłucia odłamków szkła na szyi, gdy aż nadto prawdziwy pocisk strzaskał

szybę wystawową oddaloną zaledwie metr od nich.

To niemożliwe, ja chyba śnię!

Zaskoczony Jimmy stracił równowagę i ryknął z bólu. Potykając się i padając, wyciągnął

rękę, żeby przytrzymać się nart. Ale wyciągnął tylko jedną rękę: lewą. Ben poczuł się tak, jakby

połknął bryłę lodu. Kiedy człowiek pada, kierują nim niezwykle silne odruchy

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: