Graham Masterton
STWORZENIE BELINDY
Uniósł powoli ramię jak sprinter na kronice filmowej Movietone z tysiąc
dziewięćset
trzydziestego szóstego roku, kiedy przerywał taśmę po pobiciu rekordu w biegu na
sto
jardów. Kelner serwujący wina natychmiast dostrzegł w tym geście pewność siebie.
Puścił
mimo uszu słowa: „Czy moglibyśmy prosić dwa razy pina colade?”, które
wypowiedział
mężczyzna o białej, łysej głowie pokrytej łuszczącą się skórą, ubrany w żółtą
hawajską
koszulę, i ruszył w poprzek tarasu, żeby przyjąć jego zamówienie.
— Perrier et jouet, belle epoque, rose — powiedział mężczyzna.
Kelner zmarszczył brwi i zajrzał do karty win. Pokręcił głową.
— Och, nie sprzedajemy go na kieliszki, proszę pana.
— Nie proszę o kieliszek. Chcę zamówić butelkę. I dwa kieliszki.
— Oczywiście, proszę pana. Dwa kieliszki? Czy mogę zobaczyć pańską kartę
hotelową?
Przyniesienie szampana, a następnie celebracja otwierania go zabrały kelnerowi
dziesięć
minut. Zazwyczaj Bryan nie lubił takich ceregieli, ale tego dnia rozparł się na
krześle i
pozwolił odstawić ten cały cyrk. Ostatecznie był to szampan marki Perrier Jouet
Belle Epoque
w przepięknie stylizowanej na art–nouveau butelce. Jegomość w żółtej hawajskiej
koszuli
spoglądał na nich podejrzliwie.
Bryana spotkało przed laty drobne, ale dotkliwe upokorzenie.
To wystarczyło, żeby obrzydzić mu wszelkie przedstawienia przy otwieraniu win.
Kiedyś
w towarzystwie bardzo szykownej młodej damy powąchał korek od chianti — korek od
chianti — a ona wybuchnęła tylko perlistym, szyderczym śmiechem. Równie boleśnie
przekonał się, że głupio jest zamawiać jakiekolwiek potrawy serwowane z płonącym
spirytusem, kawę z pływającą na jej powierzchni śmietanką czy wsunąć
kierownikowi sali
dziesięć funtów w nadziei, że ten wskaże dobry stolik.
Obecnie motto Bryana brzmiało: „Nie dawać skurwysynom najmniejszej okazji do
śmiechu”.
Pracował w drukarni. Od blisko dziewięciu lat w imieniu firmy Johnson & Foreman
rozprowadzał druki i sprzedawał usługi w zakresie druku kolorowego. W tym czasie
przebył
setki tysięcy kilometrów. Deszcz, pogoda, kąpieliska nadmorskie, prowincjonalne
miasteczka,
odległe fabryki. Hotelowe klitki, kwieciste tapety, parówki na śniadanie. Nie
pamiętał już, w
ilu hotelowych restauracjach bywał, a ogłady towarzyskiej nabrał w sposób bardzo
bolesny.
Jego rodzice piątkowe kolacje jedli prosto ze zwiniętego w trąbkę Daily Minor,
spacerując
po ulicach. Do dzisiaj paliły go policzki, kiedy o tym myślał. Ale nauczył się
zachowywać z
rezerwą, nabrał wewnętrznej dyscypliny i twardości. Poznał również prawdę, iż
nie należy
udawać, że jest się bardziej wyrafinowanym, niż się jest w rzeczywistości. A to
dlatego, że
zawsze znajdzie się ktoś jeszcze bardziej wyrafinowany i za pomocą jednego słowa
może
zrobić z człowieka głupka. Nie tylko może, ale zrobi na pewno. Tak więc, choć
Bryan sam
utorował sobie drogę, pogardzał ludźmi, którzy do wszystkiego doszli o własnych
siłach. (Ileż
żon jego kontrahentów — odzianych w przesadnie obcisłe, lśniące stroje
wieczorowe,
oszołomionych wypitym po południu ginem — gładziło go podczas kolacji pod stołem
po
udach?) Od Newcastle do Plymouth, och, Boże; od Bradford do Bishop’s Stortford.
Czego tak
łaknęły? Bo nie seksu. Były zbyt zawiane, by uprawiać seks. Może rzeczywistego
świata?
Ale ten wieczór był inny. Tego wieczoru Bryan świętował najbardziej korzystny
finansowo kontrakt, jaki kiedykolwiek wynegocjował; świętował tutaj, na tarasie
koktajlowym hotelu L’Horizon wychodzącym na gładkie, metalicznie połyskujące
piaski St
Brelade’s Bay na Jersey. Tego wieczoru mógł się trochę pokazać. Na krótko przed
lunchem w
ciągu zaledwie dwóch i pół godziny podpisał kontrakt na druk kolorowej broszury
wart dwa
miliony trzysta tysięcy funtów; dwie i pół godziny w niewielkim, niczym nie
wyróżniającym
się biurze w St Helier, pełnym zakurzonej juki, maleńkich pomieszczeń z
przepierzeniami z
płyt paździerzowych obwieszonych folderami podróżnymi. I to tyle. Dobili targu,
parafowali
umowę. Wszyscy zadowoleni. Pan Shah uścisnął mu dłoń. On uścisnął dłoń pana
Aziza.
Bardzo dobrze, wspaniale, robić z panem interesy to czysta przyjemność. Cacy–
cacy, rączka–
rączka, wszystkiego najlepszego, wam również.
Z tarasu hotelu L’Horizon na samą plażę prowadziło piętnaście kamiennych stopni.
W
oddali, tam gdzie lśniło morze, posuwały się ostatnie rowery wodne —
skomplikowane
pajęcze konstrukcje stapiające się w jedność z sylwetkami smukłych dziewcząt. W
powietrzu
unosił się słaby zapach smażonej ryby i frytek dolatujący z jednej z plażowych
kafejek, a
okrzyki dzieci, które zostały jeszcze na plaży, były równie smutne jak krzyk
odległych mew.
Wcześniej tego dnia, kiedy słońce stało jeszcze wysoko, Bryan obserwował
opalające się
obok promenady dziewczyny w strojach topless. Ich piersi miały barwę karmelu.
Teraz
dziewczyn już nie było, ale Bryan poprosił o dwa kieliszki ze względu na
trzydziestoletnią
kobietę o pięknej twarzy i przepysznych blond włosach siedzącą dwa stoliki
dalej. Miała na
sobie trzymający się na zawiązanych na szyi ramiączkach stanik, który uwypuklał
jej ciężkie
piersi, i jaskrawe bermudy. Studiowała krzyżówkę w Daily Telegraph, co bardzo
się
Bryanowi spodobało. Inteligentna, ale najwyraźniej samotna.
Wstał szurając krzesłem. Podszedł do kobiety i stanął nad nią. Zębami
przybrudzonymi
szminką przygryzała końcówkę długopisu.
Miał właśnie otworzyć usta i zapytać, czy nie ma ochoty razem z nim uczcić jego
sukcesu,
kiedy ona odezwała się pierwsza:
— „Tam się oszczędza”. Na cztery litery.
— Słucham?
Uniosła twarz. Dostrzegł swoje odbicie w jej przeciwsłonecznych okularach.
Chudy,
niezbyt wysoki mężczyzna o oczach osadzonych głęboko, prawie jak u Rosjanina, i
o
czarnych, dobrze ostrzyżonych włosach. Cokolwiek za chudy i za niski, żeby wydać
naprawdę ujmującym. Jego spodnie były zbyt bezkształtne, by prowokować, i zbyt
obcisłe, by
uznać je za modne.
— „Bank” — powiedziała i wpisała słowo do krzyżówki. — Dziękuję.
Próbował się roześmiać.
— Nie sądzę, żebym okazał się szczególnie pomocny. Przestała pisać i zdjęła
ciemne
okulary.
— Wręcz przeciwnie, bardzo mi pan pomógł. Zawsze mi pomaga, jeśli kogoś głośno
zapytam.
— Tak? To świetnie. Mogę pani służyć tak długo, jak pani zechce.
Na chwilę zapadło milczenie, ale on nie odchodził. W końcu znów podniosła na
niego
wzrok.
— Czy pan czegoś potrzebuje?
— Tak — odparł i umilkł. — Tak — dodał. — Zrobiłem dziś cholernie dobry interes
i
dostanę cholernie dobrą prowizję. Zamówiłem butelkę perrier jouet rose, a nie
cierpię pić
samotnie. Zastanawiałem się właśnie, czy nie zechciałaby mi pani towarzyszyć.
Spoglądała na niego bez zmrużenia oka. Miała źrenice w drobniutkie plamki; nie
było w
nich śladu współczucia.
— Nie sądzę — odparła.
— Ale ja nie chcę pić sam.
Znów nawet okiem nie mrugnęła.
— Przykro mi, ale naprawdę mnie to nie interesuje. Niech więc pan sam nie pije.
każdym razie ze mną na pewno nie będzie pan pił.
— No tak — westchnął i próbował się uśmiechnąć. Nikt dotąd w tak obcesowy sposób
go
nie spławił. — No cóż… Wygląda na to, że będę musiał poszukać sobie kogoś
innego.
Nawet nie odpowiedziała. To oczywiste, że na tym pustym tarasie nie było nikogo
Chyba że zdecydowałby się na grubą Francuzkę w rozpaczliwie niebieskiej
sukience,
siedzącą z rozkraczonymi nogami, albo na małżeństwo sprawiające wrażenie
malaryków.
Oboje musieli mieć ponad dziewięćdziesiątkę i zapewne trzymali się razem, żeby
się tak
bardzo nie trząść.
— W porządku zatem — powiedział pod adresem całego tarasu. — Spadamy stąd.
Wyjął z lodu wytworną butelkę rżniętą w kwiatowy wzór, sięgnął po kieliszek i
zszedł z
tarasu na plażę. Z kieliszkiem w jednej ręce, z butelką szampana w drugiej, z
piaskiem w
białych mokasynach firmy Alan McAfee dobrnął do linii wody i stanął z twarzą
zwróconą na
południe, do morza, do słońca, do Francji i wzniósł toast na cześć samego
siebie.
— Dobra–robota–Bryan–jesteś–pieprzony–geniusz. Amen.
Odwrócił się, by spojrzeć na deptak i na hotelowy taras. W tej właśnie chwili do
trzydziestoletniej blondynki w różowym staniku dołączył siwowłosy mężczyzna w
olbrzymich szortach i okularach w grubej oprawie.
— Spadaj — powiedział ponownie.
Siwowłosy był mniej więcej w jego wieku, trzydzieści siedem lat, albo trochę
młodszy.
Zasługiwał na kobietę, która nie potrafiła rozwiązać krzyżówki z Daily Telegraph
bez
zaczepiania obcych mężczyzn. Zapewne rozwiązuje krzyżówki, kiedy ten ją pieprzy.
— „Wielkie działa potrzebne do opuszczenia miasta”. Na dziewięć liter.
Nadchodziła noc, malując niebo niczym atrament. Choć było prawie bezwietrznie,
morze
szumiało i burzyło się. Wędrując między skałami, które ograniczały zatokę St
Brelade’s,
Bryan czuł się tak, jakby wrócił do dzieciństwa, do jakiejś nadmorskiej krainy
Ruperta Beara
lub Tigera Tima, gdzie zawsze była masa krabów, rozgwiazd i zamków z piasku o
wieżach
udekorowanych chorągiewkami. Szedł nad samą wodą. Od czasu do czasu jego warte
dwieście dziesięć funtów buty zalewała piana. Ale kto by dbał o taki drobiazg?
On tej nocy
świętował.
Kiedy dotarł do skał po wschodniej stronie zatoki, zapadł już zmierzch. Wzgórza
okoliczne dachy rozświetlał jeszcze fiołkoworóżowy blask, ale na plaży było
zimno, wilgotno
i zupełnie ciemno. Pociągnął perrier jouet prosto z butelki.
Szampan zabuzował mu w ustach tak mocno, że Bryan prawie się zakrztusił.
Miał właśnie zamiar zawrócić do L’Horizon, kiedy tuż przy skałach ujrzał szybki
błysk
światła. Popatrzył w mrok, mając nadzieję, że nie jest to jeszcze pijacki zwid.
Do jego uszu
dotarło szuranie; jakby coś odłupywano. Po chwili ponownie dostrzegł błysk.
Ruszył w tamtą stronę. Prosto na twarz padł mu promień światła.
Czekał, ale kiedy nic się nie wydarzyło i nikt nie odezwał się słowem, wzniósł
butelkę
perrier jouet.
— Może byśmy tak sobie łyknęli? — zapytał.
Ktoś pociągnął nosem, a następnie rozległ się męski głos z silnym akcentem z
Jersey:
— Dobra, nie mam nic przeciwko temu.
Bryan wyciągnął butelkę w ciemność. Odgłosy pociągania z flaszki. Po chwili
butelka
wróciła.
— Co to, jabłecznik?
— Szampan. Najlepszy. Świętuję.
— Ach, tak?
— Zawarłem dzisiaj umowę na druk na sumę dwa przecinek trzy miliona funtów.
— Ach, tak? To chyba dobrze, prawda?
Bryan roześmiał się. Śmiech głucho rozniósł się wśród skał.
— Dobrze? To graniczy z cudem.
— Och — powiedział męski głos. — Zatem przyszedł pan we właściwe miejsce.
Bryan pociągnął kolejny łyk szampana, zawahał się, po czym podał butelkę.
— Co ma pan na myśli? — zapytał.
— No cóż… właśnie tutaj, w Zatoce St Brelade’s, po zapadnięciu zmroku… tutaj
zdarzają
się cuda.
— Chyba tak.
Nieoczekiwanie człowiek z plaży skierował latarkę na swoją twarz. Światło padło
od dołu
tak, że jego oblicze przypominało upiorną, prymitywną, wyrytą w orzechu
kokosowym
maskę. Mężczyzna o szczupłej twarzy, drapieżnie szczupłej, nie golonym od kilku
dni
zaroście i przekrwionych oczach.
— Wcale nie „chyba”. Widział pan kiedykolwiek coś takiego?
Klęcząc wsunął latarkę między kolana opięte ubrudzonymi piaskiem sztruksowymi
spodniami i skierował światło na piach. Zręcznie uformował dłońmi kształt
niewielkiego
kraba, paznokciami zaznaczył szczypce, a kciukiem pancerz.
Zaledwie skończył robić z piasku kraba, ten jakby drgnął. Bryan patrzył
osłupiały i
przerażony, jak stworzenie oderwało się od podłoża, z którego zostało stworzone,
i szybko
popełzło w stronę wody.
— Zrobił pan kraba — powiedział, czując, że serce obija mu się o żebra. — Do
licha, w
jaki sposób? Zrobił pan kraba, a on naprawdę ożył.
Mężczyzna roześmiał się — był to zgrzytliwy, chlupiący dźwięk, jakby dobywał się
ze
zlewu, po czym powiedział:
— To piasek po tej stronie St Brelade’s Bay. Wieść głosi, że powstał z
rozdrobnionych na
miał przez fale kości żeglarzy, których statki rozbiły się o skały. Można w to
uwierzyć, kiedy
się zobaczy, jaki jest biały, prawda? I proszę popatrzeć, jak czerwone są te
skały! Zostały
zbrukane krwią. Ten piasek to materia życia! Cząsteczki życia!
Nieznajomy podniósł się z ziemi. Bryan czuł w jego oddechu zapach alkoholu,
jakkolwiek
w swoich ustach nawet nie miał jego smaku.
Mężczyzna podszedł bardzo blisko.
— Cokolwiek zrobisz z tego piasku, młody człowieku, zaczyna żyć. Rób zawsze po
zmroku, a to będzie twoje aż do rana. Żywe, oddychające… Cokolwiek chcesz. To
piasek
żeglarzy. Piasek marynarzy z rozbitych statków.
Bryan długo spoglądał na niego w milczeniu.
— Mógłby to pan zrobić jeszcze raz? — zapytał.
— Co?
— Niech pan zrobi jeszcze jednego. Proszę.
— Ale najpierw muszę sobie łyknąć.
Bryan podał mu butelkę. Obcy wytarł szyjkę i pociągnął solidny łyk.
— Ach, cóż za ohydztwo. Sama piana. Jakbym pił po kąpieli wodę z wanny.
— Niech pan zrobi następnego kraba — powiedział z uporem Bryan.
Nieznajomy ukląkł na piasku.
— Jakiego pan chce, dużego, małego?
— Dużego.
— Jak dużego?
— Bardzo dużego. Takiego jak pan.
Mężczyzna zaczął formować i uklepywać piach w wielką kopułę, a następnie
ukształtował
monstrualne szczypce.
— Nie chcę robić zbyt wielkiego — zaznaczył. — Nie chcę robić tak cholernie
wielkiego,
żebyśmy musieli przed nim uciekać.
Wybuchnął śmiechem, zakaszlał i splunął w ciemność.
Bryan bacznie obserwował, jak mężczyzna kończy cyzelować brzegi skorupy
półmetrowej
szerokości piaskowego kraba. Największy skorupiak, jakiego widział w życiu, w
migotliwym,
ruchomym świetle latarki wyglądał okropnie i bardzo niebezpiecznie. Ale jak mógł
ożyć?
Przecież został zrobiony z piasku i był tak śmiesznie wielki, że nie mógł udawać
prawdziwego… Bryan podejrzewał, że tak właśnie było za pierwszym razem. Krab
zapewne
siedział od początku zagrzebany w piasku i musiał tylko szybko przebić się na
powierzchnię.
Mężczyzna skończył swoje dzieło. Wstał, otrzepał dłonie.
— Proszę — powiedział.
— Ale on wcale nie ożywa.
— Niech mu pan da trochę czasu. Im większy, tym dłużej to trwa.
Stali obok kraba przez prawie dziesięć minut i popijali z butelki pianę
kąpielową perrier
jouet. W końcu odezwał się Bryan.
— Robi pan ze mnie balona. To wcale nie ożyje.
Mężczyzna zakaszlał. W tej samej chwili olbrzymi krab drgnął, wyciągnął szczypce
zaczął dźwigać się z piasku.
— O, cholera! — mruknął Bryan, odskakując z przestrachem.
Wpadł na stojącego obok mężczyznę, wypuścił z ręki butelkę szampana.
Obaj przezornie cofnęli się o kilka kroków, żeby stanąć poza zasięgiem
szczypiec. Stwór
przez kilka chwil tkwił nieruchomo. Tylko jego paciorkowate oczy poruszały się
na
szypułkach.
— Jak pan myśli, czy on jest niebezpieczny? — zapytał szeptem Bryan.
Twórca kraba potrząsnął głową.
— Prawdopodobnie nie. Po prostu węszy, gdzie jest morze.
Miał rację. Krab ustalał kierunek marszu. Po chwili zaczął powoli pełznąć w
stronę, z
której dobiegał dźwięk uderzających o brzeg fal. Bryan oświetlał go latarką, aż
w końcu krab,
przeszedłszy plażę, zniknął w mroku.
— Cholera — mruknął Bryan.
Rozejrzał się. Mężczyzna już odszedł i klucząc między skałkami zmierzał ku
esplanadzie,
gdzie na letnim niebie od czasu do czasu pojawiały się błyskawice jakiejś bardzo
odległej
burzy.
— Pańska latarka! — zawołał Bryan i ruszył spiesznie jego śladem.
Ale zatrzymał się przy wiodących na esplanadę schodach i popatrzył na skały i
piasek,
który mężczyzna określił mianem piasku żeglarzy, materii życia.
Przez cały następny dzień chodził zamyślony. Śniadanie złożone z rogalików,
marmolady i
mocnej czarnej kawy zjadł w klubie w hotelu L’Horizon. Od strony basenu
dobiegała go
wrzawa dziecięcych głosów. W nocy śniły mu się kraby, setki krabów poruszających
się w
mroku. Później przyśniła mu się kobieta rozwiązująca krzyżówkę w Daily
Telegraph. Opalała
się nago, miała ogolone łono, lepki i różowy srom, z którego wychodziły
pszczoły, otrząsały
skrzydełka i odlatywały prosto w słońce. Patrzyła na niego, uśmiechała się i
zmysłowo
oblizywała usta. Zatelefonował do Rogera Herberta, dyrektora handlowego w Nowym
Jorku,
i oświadczył, że nie czuje się najlepiej, więc zostanie jeszcze jeden dzień na
Jersey. Roger był
wyraźnie poirytowany, ale niewiele mógł zrobić.
— Może coś zjadłeś? — zapytał. — Musisz bardzo uważać...
krosdel