Harris Joanne - Rubinowe czółenka.pdf - Harris Joanne ;) - Kamantha

Joanne Harris

Rubinowe czółenka

(The lollipop schoes)

Przełożyła Magdalena Gawlik-Małkowska

CZĘŚĆ PIERWSZA

ŚMIERĆ

Środa, 31 października Dia de los Muertos

Mało kto wie, że w ciągu jednego roku zmarli otrzymują około dwudziestu

milionów listów. Pogrążone w smutku wdowy i przyszli spadkobiercy zapominają

anulować prenumeratę, powiadomić dalekich znajomych, uregulować kary za

przetrzymywanie książek. Dwadzieścia milionów ulotek, wyciągów bankowych,

kart kredytowych, listów miłosnych, kart z pozdrowieniami i ploteczkami oraz

rachunków codziennie spada na wycieraczki albo parkiety, od niechcenia szybuje

przez barierki, tłoczy się w skrzynkach, zaściela klatki schodowe i zaśmieca ganki,

nigdy nie docierając do adresatów. Zmarłym jest wszystko jedno. Co bardziej

istotne, żywym też. Pochłonięci swymi nieistotnymi problemami nie wiedzą, że tuż

obok, dosłownie na wyciągnięcie ręki, staje się cud. Zmarli powstają z grobów.

Niewiele trzeba, aby wskrzesić zmarłego. Kilka rachunków, nazwisko, kod

pocztowy... nic, czego nie można by znaleźć w starym, rozdartym (na przykład

przez lisy) worku na śmieci, pozostawionym na progu niczym bezcenny dar.

Porzucona korespondencja to niezastąpione źródło informacji: nazwiska, dane

bankowe, hasła, adresy mailowe, kody bezpieczeństwa. Przy umiejętnej

konfiguracji danych osobowych można założyć rachunek, wynająć samochód, a

nawet ubiegać się o nowy paszport. Zmarli nie potrzebują takich drobiazgów. Jak

wspomniałam, to dar, który tylko czeka, by go sobie wziąć.

Czasem ów dar to prawdziwe zrządzenie losu, warto zatem mieć oczy i uszy

otwarte. Carpe diem, kto pierwszy, ten lepszy, ostatniego gryzą psy. Dlatego

zawsze czytam nekrologi. Bywa, że przybieram tożsamość jeszcze przed

pogrzebem. I dlatego na widok znaku oraz widniejącej pod nim wypełnionej po

brzegi skrzynki na listy łaskawie przyjęłam podarunek.

Oczywiście to nie była moja skrzynka. Tutejsza poczta świadczy usługi na

najwyższym poziomie i rzadko dostarcza korespondencję pod niewłaściwy adres.

Oto kolejny powód, dla którego upodobałam sobie Paryż: restauracje, wino, teatry,

butiki oraz praktycznie nieograniczone możliwości. Ale luksus kosztuje, są spore

wydatki, poza tym od pewnego czasu mam ochotę na kolejną przemianę. Od blisko

dwóch miesięcy nie wychylam nosa z szeregu, pracując jako nauczycielka w

liceum w jedenastym arrondissement, [Francuski okręg administracyjny bez osobowości prawnej,

coś w rodzaju powiatu. W zamierzeniu miał pełnić funkcję związku gmin, który jednak utworzono niezależnie

(wszystkie przyp. tłumaczki).] lecz w świetle ostatnich perypetii postanowiłam zniknąć

(wraz z dwudziestoma pięcioma tysiącami euro funduszu wydziałowego,

przelanymi na rachunek utworzony na nazwisko dawnej koleżanki z pracy, z

którego wycofam je dyskretnie w ciągu najbliższych paru tygodni) i rozejrzeć się

za mieszkaniem do wynajęcia.

Najpierw spróbowałam na Lewym Brzegu. Ceny nieruchomości jak z kosmosu,

ale nie dałam nic po sobie poznać przed agentką. Wyposażona w brytyjski akcent,

nazwisko Emma Windsor oraz torebkę Mulberry zawieszoną nonszalancko w

zgięciu łokcia, w jedwabnych połyskujących pończochach, spowita w dyskretną

mgiełkę Prądy, spędziłam upojny ranek na wycieczce szlakiem wytwornych

rezydencji.

Poprosiłam o pokazanie tylko pustych mieszkań. Wzdłuż Lewego Brzegu było

ich kilka: przestronne apartamenty z widokiem na Sekwanę, mieszkania w

kamienicach z ogrodami na dachach, przybudówki z parkietem.

Nie bez żalu skreśliłam wszystkie, zgarniając po drodze kilka użytecznych

drobiazgów. Czasopismo, jeszcze w folii, z numerem klienta na kartce z adresem,

ulotki bankowe oraz kartę płatniczą na nazwisko Amelie Deauxville – do aktywacji

potrzebuję jedynie budki telefonicznej.

Zostawiłam agentce numer komórki. Telefon należy w sumie do Noelle

Marcelin, której tożsamość przybrałam przed paroma miesiącami. Na bieżąco

reguluję wszystkie należności: biedaczka zmarła w ubiegłym roku w wieku

dziewięćdziesięciu czterech lat, co oznacza, że każdy, kto próbowałby ustalić

miejsce mojego pobytu, napotkałby niespodziewane problemy. Konto internetowe

też założyłam na jej nazwisko i skrzętnie pilnuję wszystkich opłat. Noelle jest dla

mnie zbyt cenna, ale nigdy nie będzie moją główną przykrywką. Przede wszystkim

nie chcę mieć dziewięćdziesięciu czterech lat. I mam serdecznie dość ulotek

reklamujących montaż krzesełek dźwigowych.

Ostatnio występowałam pod nazwiskiem Francoise Lavery, nauczycielki z

liceum imienia Rousseau w jedenastym. Trzydzieści dwa lata, urodzona w Nantes,

żona Raoula Lavery'ego, który zginął w wypadku samochodowym w przeddzień

pierwszej rocznicy ślubu: uznałam to za romantyczny detal, który tłumaczy

otaczającą Francoise aurę melancholii. Wegetarianka, trochę nieśmiała, pracowita,

lecz za mało zdolna, by stanowić zagrożenie. Podsumowując: miła dziewczyna, co

tylko świadczy o tym, że nie należy sądzić po pozorach.

Ale dzisiaj jestem kimś innym. Dwadzieścia pięć tysięcy euro to niebagatelna

suma i zawsze istnieje ryzyko, że ktoś zacznie węszyć. Większość ludzi nie będzie

nic podejrzewać (większość ludzi nie zauważy zbrodni popełnionej przed własnym

nosem), ale lepiej dmuchać na zimne. Gdyby nie moja ostrożność, nie zaszłabym

tak daleko. Nigdzie nie zagrzewam długo miejsca, tak jest bezpieczniej.

Podróżuję bez zbędnego balastu: sfatygowany skórzany neseser i laptop marki

Sony z bazą danych obejmującą ponad sto ewentualnych przykrywek. Wystarczy

jedno popołudnie, aby się spakować i zatrzeć za sobą wszelkie ślady.

W ten sposób znikła Francoise. Spaliłam jej dokumenty, korespondencję,

papiery bankowe, notatki. Zamknęłam wszystkie konta założone na jej nazwisko.

Książki, ubrania, meble i pozostałe drobiazgi oddałam do Czerwonego Krzyża.

Balast przeszkadza.

Potem nie pozostawało mi nic innego, jak odnaleźć się na nowo. Wynajęłam

pokój w tanim hotelu, zapłaciłam kartą kredytową Amelie, zdjęłam ubrania Emmy

i poszłam na zakupy.

Francoise była typem niechlujnego bezguścia, z tych co to paradują w

pantoflach na płaskim obcasie, a włosy spinają w nudny koczek. Moje nowe ja

reprezentuje odmienny styl. Nazywa się Zozie de l’Alba i jest cudzoziemką o bliżej

nieokreślonych korzeniach. Stanowi całkowite przeciwieństwo bezbarwnej

Francoise: nosi ozdoby we włosach, lubuje się w jaskrawych barwach i odważnych

fasonach, chętnie buszuje po bazarach oraz sklepach z używaną odzieżą i w życiu

nie włożyłaby butów na płaskim obcasie.

Przemiana odbyła się nadzwyczaj gładko. Weszłam do sklepu jako Francoise

Lavery, w szarym kostiumie i naszyjniku ze sztucznych pereł. Wyszłam dziesięć

minut później jako zupełnie inna osoba.

Pytanie brzmi wciąż: dokąd mam pójść? Lewy Brzeg, wprawdzie bardzo

kuszący, niestety nie wchodzi w rachubę, choć podejrzewam, że z Amelie

Deauxville dałoby się jeszcze wydusić parę tysiączków, zanim przyjdzie mi ją

zostawić na dobre. Oczywiście mam jeszcze parę innych źródeł, nie licząc

ostatniego, czyli madame Beauchamp, sekretarki odpowiedzialnej za fundusz

wydziałowy w moim ostatnim miejscu pracy.

Tak łatwo założyć konto. Wystarczy kilka rachunków za prąd czy choćby stare

prawo jazdy. A rosnąca popularność zakupów w sieci z każdym dniem otwiera

nowy wachlarz możliwości.

Lecz moje potrzeby wykraczają poza marne źródło dochodu. Panicznie boję się

nudy. Potrzebuję znacznie więcej: pola do popisu, przygody, wyzwania, odmiany.

Potrzebuję życia.

I oto, co zesłał mi los, gdy w pewien wietrzny poranek pod koniec października

Harris Joanne - Rubinowe czółenka.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: