nr3.pdf

Narodowe Rogozno

Bog Honor Ojczyzna

Childcare Delight

dolor sit amet

Polsce niesiem odrodzenie,

Depcząc podłość, fałsz i brud,

W Nas mocarne wiosny tchnienie,

W Nas jest przyszłość z Nami lud!

Naprzód idziem w skier powodzi,

Niechaj Wroga przemoc drży!

Już zwycięstwa dzień nadchodzi,

Wielkiej Polski Moc to My!

-Hymn Młodych

Lipiec 1920 roku przyniósł

ogromne zagrożenie dla

młodego państwa polskiego.

Wojna z bolszewikami

przybrała niekorzystny obrót.

Złamanie polskich linii obrony

przez przeważającą liczebnie

armię nieprzyjaciela zmusiła

Polaków do odwrotu w głąb

kraju.

Nie dziwi zatem fakt, iż

właśnie w Białymstoku

zaczęto formować Ochotniczy

Dywizjon Jazdy 1 Armii, który

przeszedł do historii jako

tajemniczy i groźny Dywizjon

Huzarów Śmierci.

„Nowy wspaniały świat według”

Władze Amsterdamu będą przymusowo przesiedlać

osoby, które „nienawidzą cudzoziemców lub

pederastów”. Jak informuje Tahira Limon z biura

prasowego burmistrza miasta Eberharda van der

Laana, osoby „terroryzujące” bliźnich swoimi

„nieprawomyślnymi” poglądami, będą przesiedlane

do kontenerowych mieszkań na obrzeżach stolicy

Holandii. Na początek na okres 6-ciu miesięcy. W

tym czasie mają przemyśleć swoje postępowanie.

Nie ma znaczenia, czy osoba popełniająca

myślozbrodnię jest właścicielem, czy też najemcą

nieruchomości z której będzie wysiedlona. Nowy

projekt burmistrza Amsterdamu nosi nazwę

„Treiteraanpak”. Będzie realizowany przez okres

jednego roku (z możliwością przedłużenia) i

kosztował 1 milion euro.

„”...Słychać ich krok,

nadchodzą by nieść

wrogom strach, by

sprawiedliwość wymierzyć,

za zbrodnie sprzed lat...

To przybył sztorm hord

Huzarzy Śmierci, na ustach

pieśń zwycięstwa, pieśń

ostatniej zemsty...”

W wielokulturowej metropolii nie ma miejsca na

nietolerancję, podsumowują projekt jego twórcy.

Zyskał on poparcie liberałów, Zielonych i lewicy.

(źródło „Die Welt”)

Kibol to brzmi dumnie!

Ten kto nigdy nie był na meczu wyjazdowym nigdy nie zrozumie ile radości daje odpalona raca,

nigdy nie zrozumie jak można jechać za drużyną setki kilometrów, często widząc tylko 10 minut

meczu. A wyjazd to kwintesencja kibicowania. Tysiące kibiców z całej Polski w każdy weekend

zaczyna swoją podróż o wczesnej godzinie rannej, by jechać wszędzie tam gdzie gra ich drużyna.

Wyjazd jest tym ciekawszy im atrakcyjniejszy przeciwnik, lecz nie tylko w sensie piłkarskim, ale i

kibicowskim. Tylko ci którzy ryknęli „Jesteśmy zawsze tam...” na terenie wroga wiedzą jakie ciary

przechodzą po plecach, wiedzą jaką nagrodą są gwizdy kibiców gości, bo to znaczy, że wiedzą że

tu jesteśmy, a co najważniejsze jesteśmy słyszalni.

Większość kibiców fanatyków nie interesują rozgrywki typu „Czempjons lig”, EURO, czy inne

wynalazki, które stały się cyrkami, gdzie zamiast akrobatów występują przepłaceni piłkarze.

Pieniądz i komercja zrobiła z tych rozgrywek maszynkę do kręcenia pieniędzy. Nasza rodzima liga z

wszelkimi jej patologiami wydaje się rajem w porównaniu z zachodnią komercją.

Większość polskich kibiców wolałaby zagrać mecz wyjazdowy z którąś z renomowanych ekip z

Bałkanów, niż wszystkimi Barcami, Realami, Juventusami do kupy wziętymi. Tam pieniądz zabił

ducha prawdziwej piłki nożnej.

Niestety także i w Polsce rząd Donka T. chce wprowadzić „modern football” na modłę zachodnią.

Poprzez liczne represje, zakazy, zastraszania chcą zastąpić kibiców klientami w krawatach, którzy

posłusznie wykonają ich polecenia. Częstym narzędziem rządowych represji jest policja, która

dopuszczając się prowokacji napędza tubę propagandową PO jaką jest TVN.

Kiedyś polscy kibice wzorowali się na zachodnich trybunach, teraz to zachodnie trybuny wzorują się

na nas. Nasze trybuny, nasze reguły.

Jak powiedział Staruch „...bo dla nas to coś więcej niż mecz...”

Liberalny Raj Atakuje

“Dobrodziejstwa” lansowanego przez liberałów multikulturalizmu zaskakują z dnia

na dzień. Muzułmanie gwałcący nieletnie dziewczynki w Anglii, muzułmanie

niszczący przedmieścia Paryża, muzułmanie handlujący narkotykami. To tylko

kilka głośniejszych przykładów. Zagrożenie ze strony islamu jest też związane z

agresywną ekspansją kulturową, prowadzoną przez wyznawców tej religii.

W zachodnich sklepach coraz trudniej kupić wieprzowinę, coraz więcej produktów

mięsnych jest oznaczonych jako żywność halal, pochodząca z rytualnego uboju,

coraz więcej brytyjskich szkół wycofuje ze stołówek tradycyjną żywność. To jednak

nie wszystko. Po ulicach Londynu zaczęły właśnie krążyć patrole młodych

muzułmanów pilnujące, by przechodnie przestrzegali prawa szariatu w rejonach,

które uważają za “swoje”.

Na celowniku znajdują się osoby pijące alkohol lub ubrane w “nieodpowiedni”

według muzułmanów sposób. Nagrania z ich “interwencji” pojawiają się w

internecie, młodzi imigranci informują angielskich przechodniów, że znajdują się w

“strefie muzułmańskiej”, w której nie wolno pić alkoholu.

Działania młodych islamistów potępił szef Fundacji Ramadhan Muslim. W jego

opinii, wyznawcy islamu zamieszkujący Wielką Brytanię są zobowiązani do

przestrzegania miejscowego prawa i nie mogą zmuszać nikogo do przestrzegania

praw szariatu. Autorzy filmu są jednak innego zdania. Sprawą zainteresowała się

londyńska policja.

(za autonom.pl)

Narodowa duma?

Mecze kadry narodowej, czy to w piłkę nożną, koszykówkę, piłkę ręczną czy też siatkówkę, zawsze

wywołuje wśród społeczeństwa duże emocje. Nagle objawiają się też „fanatycy” obwieszeni milionem szali,

z pięćdziesięcioma czapkami, wymalowanymi niczym cyrkowcy twarzami. No ale to ich sprawa jak chcą

wyglądać lekko mówiąc śmiesznie, niech tak się ubierają. Ale nie o tym chciałem napisać. Podczas

mistrzostw Europy czy Świata każdy balkon, okno przyozdobione są flagami narodowymi (większość

durnymi flagami z reklamą pewnego piwa...), na ulice wylega wiara poubierana w koszulki reprezentacji,

każdy jest dumny...lecz mijają mistrzostwa i znów powraca szara rzeczywistość...przegraliśmy...I co się

teraz dzieje? Wśród odwiecznego lamentowania, przeklinania wszyscy ci sezonowi „fanatycy” już nie czują

się dumni, wiele flag, czy też gadżetów z orzełkiem ląduje na śmietniku. I tutaj nasuwa się jedno pytanie,

czemu w Święto Niepodległości Polska nie tonie w barwach narodowych tak jak przy okazji imprez

sportowych?

Kronika przedwojennego narodowca

W ubiegłą środę odbyło się tutaj zebranie OWP. w lokalu p. Wieczorka. Stało ono pod znakiem

uczczenia 5-cioletniej rocznicy istnienia OWP. – to też nosiło specjalnie uroczysty charakter.

Zebranie w obecności około 60 członków zagaił kierownik p. Jaraczewski hasłem „Młodzi

czuwajcie”, poczem odśpiewano hymn młodych. Następnie odczytano porządek obrad i

sprawozdanie z ostatniego zebrania, które przyjęto bez zmian. Z kolei uczczono przez powstanie i

wysłuchanie wspomnienia pośmiertnego śp. Karola Rzepeckiego. P. prof. Roskosz odczytał krótki

życiorys zmarłego omawiając pokrótce jego działalność i wskazując zebranym, iż straciliśmy

wielkiego rzecznika sprawy narodowej. Po tym odczycie zabrał głos p. Pohl, który w swem

porywającem przemówieniu dorzucił garść cennych wspomnień z życia i działalności śp.

Rzepeckiego, z którym wspólnie pracował w czasach plebiscytu. Następnie p. Jaraczewski

wygłosił wspomnienie pośmiertne o śp. Stanisławie Wacławskim stud. U. Wil., zamordowanego

przez zbirów żydowskich. Pamięć zmarłego uczczono również przez powstanie. Po załatwieniu

kilku spraw mniejszej wagi przystąpiono do najważniejszego punktu zebrania referatu p. prof.

Roskosza p.t. „Pięciolecie OWP”. W referacie swym prelegent omówił szczegółowo czasy

pierwszych zaczątków istnienia OWP., poświęcając dużo miejsca jego założycielom i ideologji

narodowej, poczem w porządku chronologicznym przeszedł kolejne fazy rozwoju tej organizacji,

wskazując na wspaniały naprawdę rozkwit obozu w przeciągu pięciu lat. Po referacie

nagrodzonym hucznemi oklaskami nastąpiły komunikaty kierownictwa. Między innemi

omawiano sprawę opłatka, który urządzi się w styczniu, odczytano program opłatka, dalej, kol.

Kierownik podał do wiadomości zebranym, iż przy miejsc. placówce założono sekcję oświatową.

Następnie załatwiono sprawę protestu w sprawie nowego prawa małżeńskiego. W wolnych

głosach m.in. zabierał głos p. Pohl zbierając za swe przemówienia zasłużone oklaski. Po

odśpiewaniu hymnu kol. kierownik zamknął zebranie hasłem „Młodzi czuwajcie!” Stwierdzić tu

wypada z przyjemnością, iż placówka nasza rozwija się doskonale, przybierając równocześnie na

liczebności. Idea Romana Dmowskiego zyskuje coraz większą liczbę zwolenników- to też słusznie

śpiewa się, że „Wielkiej Polski moc, to my!

Notatka prasowa pochodzi z Gazety Wągrowieckiej z dnia 19.12.1931 r.

Katolicyzm nie jest dodatkiem do polskości, zabarwieniem jej na pewien sposób, ale tkwi w jej istocie, w

znacznej mierze stanowi jej istotę. Usiłowanie oddzielenia u nas katolicyzmu od polskości, oderwania

narodu od religii i od Kościoła, jest niszczeniem samej istoty narodu.

-Roman Dmowski

Przywódcy obozu narodowego - Jan Mosdorf

Urodził się 30 maja 1904 w Warszawie. Od 1926 związany z endecją. W październiku 1928 otrzymał dyplom

magisterski z filozofii na podstawie pracy Poglądy etyczne Zygmunta Balickiego, zaś w 1934 tytuł doktora

filozofii. Jeden z sygnatariuszy historycznej Deklaracji Obozu Narodowo–Radykalnego z 14 kwietnia 1934.

Od początku studiów należał do organizacji młodzieżowych, m.in.. do Młodzieży Wszechpolskiej. Dowodził,

że największym wrogiem Polski są Niemcy. Domagał się zajęcia przez Polskę południowych Prus

Wschodnich - Mazur oraz opolskiej części Górnego Śląska. Był stałym publicystą pism młodzieży

akademickiej Akademik Polski, Szczerbiec, publikował także na łamach: Gazety Warszawskiej, Prosto z

Mostu, Awangardzie i tygodniku Myśl Narodowa.

Na IV Kongresie Młodzieży Wszechpolskiej we Lwowie w 1928 został wybrany prezesem Rady Naczelnej

MW, co uczyniło go głównym reprezentantem organizacji na kilka lat. Należał do Obozu Wielkiej Polski, w

którym w latach 1932–1933 przewodniczył Ruchowi Młodych OWP. Mosdorfa cechowało pogodne

usposobienie, optymizm, tryskał humorem, a młodzież darzyła go sympatią. Jego pojawieniu się na

zebraniach i wiecach akademickich towarzyszył zawsze wielki entuzjazm zebranych. Po delegalizacji OWP w

1933 kierował ogólnokrajową Sekcją Młodych Stronnictwa Narodowego. 14 kwietnia 1934 zerwał z SN,

podpisał deklarację programową Obozu Narodowo-Radykalnego i stał się jednym z jego przywódców - był

przewodniczącym Komitetu Organizacyjnego ONR. Oenerowcy, w tym Mosdorf, myśleli, że uda im się

szybko pokonać sanację i doprowadzić narodowców do władzy. Co im się jednak nie udało.

Przez pewien czas Mosdorf redagował organ ONR – dziennik "Sztafeta". W czerwcu 1934 po zamachu na

ministra Bronisława Pierackiego, przywódcy ONR zostali aresztowani i osadzeni w obozie w Berezie

Kartuskiej. Mosdorfowi udało się uniknąć ich losu, lecz musiał się ukrywać. Po wypuszczeniu oenerowców z

Berezy formacja ta podzieliła się na dwie mniejsze frakcje. Mosdorf nie wchodzi do żadnej, z pozycji

politycznego outsidera zaczął współpracę ze Stanisławem Piaseckim wydawcą renomowanego tygodnika

społeczno kulturalnego Prosto z Mostu. Współpraca ta trwała nieprzerwanie do wybuchu wojny. W 1938

wydał w dwóch tomach studium społeczno-polityczne pt. Wczoraj i jutro. Był niepoprawnym optymistą, tak jak

i inni dziennikarze Prosto z Mostu. Podczas nalotów niemieckich samolotów na Warszawę, Mosdorf kopiąc

schrony 3 września 1939 prowadził ze sobą taki oto monolog (wg Karola Zbyszewskiego (1904–1991)): Kto

też będzie po wojnie zasypywał te schrony? Tyle roboty... Aha, wiem! Użyjemy do tego jeńców niemieckich...

Z chwilą okupacji kraju, wrócił w szeregi działającego w konspiracji Stronnictwa Narodowego. 4 grudnia 1939

uczestniczył w inauguracyjnym posiedzeniu członków redakcji "Walki", organu SN. Później pomagał przy jej

redagowaniu naczelnemu, Stanisławowi Piaseckiemu. Był członkiem centralnego wydziału propagandy

Zarządu Głównego SN, był też czynny w tworzących się strukturach wojskowych – późniejszej Narodowej

Organizacji Wojskowej.

W lipcu 1940 został aresztowany przez Gestapo i osadzony na Pawiaku. 6 stycznia 1941 wysłano go do

obozu Auschwitz-Birkenau w Oświęcimiu. Tam spotkał i został otoczony opieką przez swego przyjaciela z

ONR Bolesława Świderskiego, który wysoko cenił Mosdorfa i uważał go za jednego z najwybitniejszych

polityków i myślicieli młodego pokolenia. Ta opieka uratowała Mosdorfowi życie i pozwoliła na przedłużenie

jego wegetacji w obozie. Po przejściu tyfusu, Mosdorf zaczął udzielać pomocy innym bez różnicy na

narodowość, czy poglądy polityczne. Zajął tu postawę chrześcijańską, wykazując się najwyższym ludzkim

humanizmem. Do tej pory politycznie zwalczał Żydów i lewicę, dopóki w jego mniemaniu stanowili oni

zagrożenie dla narodu i państwa polskiego. Z chwilą, gdy Żydzi stanęli w obliczu biologicznej zagłady,

wspierał ich według swych możliwości. Popierał też powołanie wśród więźniów wspólnego frontu walki i

samopomocy. Jak wspominał Jerzy Ptakowski, współwięzień Oświęcimia, konspiracyjna grupa członków

Stronnictwa Narodowego rozpoczęła działalność już w pierwszych miesiącach istnienia obozu. W jej skład

wszedł także Mosdorf i należał do jej kierownictwa – tzw. "trójki górnej". Był niezwykle aktywny, m.in.

wygłaszał tajne wykłady z historii, a potrzebującym pomagał zdobywać jedzenie i ubranie. Z ramienia grupy

SN utrzymywał kontakty z innymi organizacjami na terenie obozu. Przez pewien czas pracował w szpitalu

obozowym, co ułatwiało mu kontakty z różnymi działaczami politycznymi i nie tylko. Liczba członków

podziemnej organizacji narodowej w obozie dochodziła do 100 osób, wielu z nich wybitnych i zasłużonych

narodowców (w tym m.in. znany ekonomista Roman Rybarski).

Jest kilka wersji przyczyn śmierci Mosdorfa; według jednej z nich donosicielem był jeden z Białorusinów –

volksdeutsch i kapo, antysemita, który informował Niemców o osobach zaangażowanych w pomoc niesioną

Żydom. 25 września 1943 Mosdorf został osadzony w bloku XI, a 11 października w wyniku donosu wraz z

innymi więźniami rozstrzelany przez Niemców w zbiorowej egzekucji. Miał wtedy 39 lat. Jego symboliczna

mogiła znajduje się na starym Cmentarzu Powązkowskim

Legion „My Nowe Pokolenie” ( tekst Tomasz Kostyła)

Zostawili nam nadzieję, łatwą ufność i pokorę

Pokazali tak na przyszłość wiele trudnych życia dróg

Od swych ojców już dojrzalsi budujemy nową drogę

Która wiedzie nas do życia i pomoże przetrwać ból

My nie chcemy już przebaczać, nie stać na na uległości

noc przeminie wstanie dzień, ten jedyny w całym świecie

Nasze czyny nie ustaną, słowa prawdy zabrzmią głośno

Póki z zaciśniętych ust sączy się Ojczyzna jeszcze

W nas wiara, siłą i natchnienie!

Szeregi rosną nasze wciąż!

Niesiemy Polsce odrodzenie!

My, nowe pokolenie!

Nawet kiedy trzeba będzie krwią zapłacić za ideę

I pod wiatr każdego dnia iść tak ciągle nieustannie

Jest nas tylu, będzie więcej, dokonamy przecież wiele

Chcieć to móc - to jest wszystko! Nie zginiemy marnie

W nas wiara, siłą i natchnienie!

Szeregi rosną nasze wciąż!

Niesiemy Polsce odrodzenie!

My, nowe pokolenie!

Zostawili nam nadzieję, łatwą ufność i pokorę

I nic więcej bo nie mieli tego czym żyjemy teraz

My dla obcych niewidzialni budujemy nową drogę

Po której pokolenia będą szły zwyciężać!

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: