Wymowa włoska
Wymowa włoska jest bardzo zbliżona do polskiej, jednak nieco się od niej różni. Różnice istniejące pomiędzy wymową włoską a wymową polską przedstawiamy poniżej:
Spółgłoskę "c" wymawiamy:
- przed "e" oraz "i" jak polskie [cz], np.: cena (kolacja), cipolla (cebula);
- przed innymi samogłoskami jak polskie [k],np.: cattivo (zły), cotto
(gotowany), cucina (kuchnia).
Spółgłoskę "g" wymawia się:
- przed "e" oraz "i" jak polskie [dż], np.: gelati (lody), gioia (radość);
- przed innymi samogłoskami jak polskie [g], np.: figura (figura); gonna
(spódnica).
Spółgłoskę "s" wymawiana jest:
- przed dowolną spółgłoską dźwięczną jak polskie [z], np.: sbaglio (błąd),
sviluppo (rozwój);
- między dwiema samogłoskami jak polskie [z], np.: paese (kraj), casa
(dom);
- jak polskie [s] w pozostałych przypadkach.
Dyftong "sc" wymawia się:
- przed samogłoskami "e" oraz "i" jak polskie [sz], np.: sciare (jeździć na
nartach); scena (scena);
- jak polskie [sk] w pozostałych przypadkach, np.: scuola (szkoła), scodella
(miska).
Spółgłoska "z" wymawiana jest:
- jak [dz], z reguły na początku wyrazu, np.: zaino (plecak), zio (wujek);
- jak [dz] między dwiema samogłoskami, np.: azalea (azalia);
- jak [c], gdy jest podwojona, np.: piazza (plac), palazzo (pałac);
- jak [c], gdy występuje przed "i", np.: grazioso (wdzięczny), paziente
(cierpliwy).
Dyftong "qu" jest wymawiany jak [kł], np.: questo (ten), quaderno (zeszyt).
Spółgłoska "h" nie jest wymawiana w języku włoskim.
Używa się jej celem zachowania twardej wymowy między
spógłoskami "c" i "g", np.: chiasso (hałas), ghiandaia (sójka).
Występuje również w odmianie czasownika avere (mieć).
Zestawienie "gn" wymawia się jako [ń]: ognuno (każdy), bagno (łazienka).
Połączenie "gl" wypowiadamy jak miękkie [l], np.: foglia (liść), figlia (córka), maglia (sweter).
chesmaster123