Midnight Twins rozdziały 1-2.pdf

Midnight Twins

Autor : bellaswancullenvampire

Beta : Oleczka.xd

Rozdzia ł 1

„[...] Tam, gdzie los jest dla nas zbyt łaskawy, zwykle

pojawia się otchłań, w której w każdej chwili mogą

runąć wszystkie marzenia…”

Paulo Coelho „ Czarownica z Portobello”

„Co jest grane?”

Pip. Pip. Pip. Pip. Pip.

Jezu, kto wymyślił głupie budziki? Po co? Komu to do cholery one były tak potrzebne, że

postanowił je „stworzyć”?! Do jakich celów?! Społeczeństwo równie dobrze działałoby bez

nich! Poradzilibyśmy sobie. Jakoś… No nie? W końcu jeszcze nie wyginęliśmy! Więc dajemy

sobie, jako tako radę w dzisiejszych czasach.

Pip. Pip. Pip.

Kto. Do. Cholery. Go. Nastawił. O Tak. Nieludzkiej. Godzinie?! Nie chcąc pogorszyć sobie

humoru jeszcze bardziej, bo w końcu jak on może być dobry skoro o tak cudownej porze do

spania, zadzwoni ci takie gówno!? I żegnaj śnie! Można pokazać tylko kochanemu

Morfeuszowi „ Adiós ” i zacząć znęcać się nad złym, okropnym, narzędziem Szatana. Tak… To

na sto procent jest jego dzieło! Barbarzyńskie narzędzie tortur!

Siadając wyprostowana na łóżku, wyłączyłam mocniej niż powinnam to głupie czerwone,

brzęczące „coś”. Jeszcze trochę zaspana pomyślałam sobie, że to monotonia. Codziennie to

samo. Budzik jak zwykle zadzwonił za wcześnie, by móc z uśmiechem i wypoczętą twarzą

powitać nowy dzień. Nie, to nie dla mnie. Jakoś nigdy nie byłam i nigdy nie będę rannym

ptaszkiem.

Pamiętam jak byłam malutka Charlie próbował wszystkich sposobów bym, chociaż jeden,

jedyny raz nie spóźniła się do przedszkola, a później szkoły. Ale to i tak nic nie dało.

Pewnego dnia, gdy jadłam śniadanie w kuchni, siedząc na krzesełku, w którym ledwie

dosięgałam blat stołu. Mój ojciec wchodząc do pomieszczenia, w którym się znajdowałam

zakomunikował od progu, że „ od dzisiaj budzik będzie moim najlepszym sprzymierzeńcem! ”.

Nie zrozumiałam tego, ale byłam ciekawa, na jaki ciekawy pomysł tym razem wpadł do

głowy mojemu staruszkowi. Przekonałam się następnego dnia… Ten okropny dźwięk

rozchodził się po całym domu, a ja nie wiedziałam gdzie ten głupi sprzęt się znajduje. Gdy

„zwlekłam” się w końcu z łóżka poszłam jak zaćmiona na korytarz i tam znalazłam tego

‘krzykacza”. Gdy w końcu go wyłączyłam, ponownie podążyłam do mojego pokoiku i z

niezwykłą przyjemnością znowu wtuliłam się w poduszkę i przykryłam kołdrą. Jaki zły i

zdenerwowany był tego dnia Charlie, gdy wstał i zobaczył, że zegarek wskazuje godzinę

jedenastą. Sam jednak musiał przyznać, że to nie był zbyt genialny sposób, bo tym razem to

on nie usłyszał tego piszczenia… Wspominając to zdarzenie mimowolnie uśmiechnęłam się i

postanowiłam w końcu wstać.

Mój pokój jest pomalowany na kolor czekoladowy. Najdłuższa ściana pokoju to okno, z

którego rozciąga się wspaniała panorama całego miasteczka. Po prawej stronie znajduje się

łóżko, a dalej stoją cztery regały z książkami. Jestem wprost molem książkowym, bez nich nie

wytrzymałabym nawet dnia. Po lewej zaś stronie biurko i dwie pary drzwi – jedne prowadzą

do garderoby, drugie do łazienki, do której właśnie się kierowałam. Na środku pokoju leży

wielki dywan w kolorze brązowym. Przy regalach blisko okna stoi duży bujany fotel, a trochę

dalej następny tym razem przymocowany do sufity w kształcę kuli. Strasznie lubię w nim

spędzać wolny czas – czytając książki, rozmyślając czy robiąc cokolwiek innego.

Ruszyłam do łazienki by zmyć z siebie zmęczenie i ciężar nocy. Zamknąwszy za sobą drzwi

od razu poczułam się lepiej. Gdy wchodzę do tego pomieszczenia poprawia mi się humor.

Kiedyś nie wierzyłam w to, że kolory mają wpływ na nasze samopoczucie. Ale uwierzyłam w

to, kiedy przemalowałam swój pokój oraz zmieniłam odcień płytek w łazience na moje

ulubione kolory. Tak… Chabrowy to jeden z nich. Po mojej lewej stronie znajduje się duże

lustro, a pod nim zlew. Na przeciwległej ścianie stoi sedes. W prawym rogu kabina

prysznicowa, po lewej stronie - wanna. Rozebrawszy się z mojej pidżamy wrzuciłam ją do

kosza na brudną bieliznę, który jest pod umywalką. Od razu swoje kroki skierowałam ku

prysznicowi. Uwielbiałam brać długie kąpiele w wannie, ale teraz nie miałam na to chęci.

Odkręciłam kurek z ciepłą wodą i od razu poczułam jak moje mięśnie się rozluźniają. Stałam

pod strumieniem cieczy ponad piętnaście minut. Kiedy wyszłam zabrałam ręcznik z wieszaka

i owinęłam nim ciało. Podeszłam do drzwi i wyszłam zostawiając je otwarte.

Swoje kroki od razu skierowałam do garderoby, która była pomalowany na podobny odcień,

co pokój, lecz jaśniejszy. Po lewej stronie znajdują się szuflady i półki, na wprost wieszaki z

ubraniami, zaś po prawej buty i dodatki. Postanowiłam, że dzisiaj postawie na swobodny, lecz

modny zestaw. Wzięłam ze sobą bieliznę, jeans, szarą bokserkę z bawełny i ten sam odcień

długiego swetra na guziki i poszłam ponownie w kierunku łazienki.

Starannie upiększasz swój wygląd i dobierasz ubranie, a niby w człowieku najważniejsze

jest wnętrze… Tak, jasne. Jeśli jeszcze ktokolwiek w to wierzy to chyba nie ma w domu

luster. Bo wątpię, że można obojętnie przejść obok i nie spojrzeć w niego. Nie jestem

zadufaną w sobie osobą, nie uważam siebie nawet za ładną. Jestem… Nijaka. Staram się

ubrać jak najlepiej, aby moc podkreślić to, co mam godnego do pokazania w sobie, czyli

figura i włosy. Tylko one są nadprzeciętne poza resztą.

Gdy skończyłam poprawiać włosy wyszłam z pokoju na ciemny korytarz. Tutaj dominował

kolor morelowy. Reszta dopełniały meble i drzwi w kolorze gruszki, aby rozjaśnić wnętrze.

Skierowałam się w kierunku schodów, które prowadziły prosto do holu, a z niego wystarczyło

skręcić w prawo by dostać się do mojego małego królestwa.

Cała kuchnia była pomalowana w kolorze fioletowym. Był to ciemny odcień, lecz kuchnia

była jasna dzięki dużemu oknie, więc mogłam pozwolić sobie na taki szalony krok. Meble

były kasztanowe. Wszystkiego dopełniały srebrne, chromowane dodatki. Na jej środku

znajduje się wysepka gdzie jest zlew i zabudowana gazówka. Po lewej stronie są sprzęty

elektroniczne takie jak mikrofalówka, piekarnik i lodówka oraz szafki. Po prawej stoi stół i

krzesła.

Podeszłam do szafek i wyjęłam miseczkę i płatki. Wszystko zalałam mlekiem. Dodatkowo

zrobiłam sobie życiodajny płyn – kawę. Bo w końcu potrzebuje go, by nabrać rozpędu do

codziennego wyścigu, jakim jest życie. Wszystko to, co przygotowałam wzięłam ze sobą i

usiadłam przy stole. Zaczęłam rozkoszować się śniadaniem, gdyż przez ostatnie dni nie

miałam na nie czasu. Wokół mnie panowała cisza, ale byłam do tego przyzwyczajona. Charlie

pracował nawet w niedziele, a że ja postanowiłam, że stanę się samodzielną i niezależną

osobą, więc podjęłam pracę od poniedziałku do soboty. Chciałam zacząć oszczędzać, a nie

ciągle brać pieniądze taty. Rozmyślałam o tym wszystkim, gdy nagle przerwał mi dzwonek do

drzwi.

Kto o tej porze postanowił mnie odwiedzić? -Nie wiedziałam. Byłam wkurzona tym, że ktoś

postanowił przerwać mi posiłek, ale musiałam wstać, bo w końcu może to być coś ważnego.

Powoli otworzyłam drzwi, gdyż jeszcze przeżuwałam jedzenie. Tego, co tam zobaczyłam, nie

spodziewałam się zobaczyć. Nie, to niemożliwe. Jak najszybciej zamknęłam drzwi przed

osobą, która już otwierała usta by coś powiedzieć. Oparłam się o nie i próbowałam myśleć

racjonalnie.

Na pewno mam omamy. Tak. Omamy. Gdy ponownie otworzę drzwi jej już tam nie będzie.

Tak. Przewidziało mi się.

Próbowałam uregulować oddech, który przez to zdarzenie mocno przyspieszył.

Wykonywałam ćwiczenia, które pokazują w telewizji, ale to nic nie dawało. Postanowiłam

otworzyć drzwi i udowodnić swoim oczom oraz sobie samej, że mi się przewidziało. Że tej

osoby tam nie było. Powoli na wiotkich nogach odwróciłam się w ich kierunku. Oparłam

swoją głowę o drewno i liczyłam do piętnastu. Drżącą ręką sięgnęłam po klamkę i

pociągnęłam ją do siebie.

- Cześć… - odezwała się osoba znajdująca się po drugiej stronie. Nie chcąc usłyszeć nic

więcej, ani widzieć zamknęłam ponownie drzwi. Opierając się o nie wmawiałam sobie, że to

koszmar.

Nie, nie. NIE! To niemożliwe! Ja jeszcze się nie obudziłam. Tak… To sen! Zamknę oczy, a gdy

je otworzę to ona zniknie! A jak nie, to będę się tyle razy szczypać, aż wszystko wróci do

normy. Tak. Obudzę się i wszystko będzie po staremu…

Jeden... Dwa... Trzy… Cztery… Pięć… Trzydzieści pięć szczypnięć. I ciągle mam przed

oczami hol. Nie mogę się obudzić. To okropne!

Dobra raz kozia śmierć - jak to mówią. Podobno do odważnych świat należy, więc… Do

dzieła! Jej już tam nie będzie. A ja będę się śmiała po tym wydarzeniu. Tak! Będę się śmiała w

najlepsze! Już teraz mogę zacząć! Prawda? Tak! Hahahaha.

Pewnie chwyciłam klamkę i po raz trzeci otworzyłam te cholerne drzwi. I… Ona tam stała!

- Cze… - po raz kolejny przerwałam tej osobie w połowie zdania.

Z impetem trzasnęłam drzwiami i zamknęłam na wszystkie zamki, jakie tylko posiadały.

Odbiegłam od nich i skierowałam się w stronę schodów gdyż na ich końcu na stoliczku

znajdował się telefon domowy i książka telefoniczna. Chwyciłam za słuchawkę i…

Co niby miałabym powiedzieć? „Hej tutaj Izabella Swan chodzi o to, że przed chwilą

otworzyłam drzwi i zobaczyłam kobietę strasznie do mnie podobną. I nie dałam jej dojść do

słowa tylko zamknęłam drzwi przed jej nosem. Nie wiem, czego ode mnie chciała, ale

strasznie się boje. To, co przyjedziecie?” Wyśmieliby mnie! Gdyby usłyszeli takie zgłoszenie!

Odłożyłam telefon na swoje miejsce i usiadłam na podłogę. Byłam tak roztrzęsiona, że nic do

mnie nie docierało. Wszystko słyszałam jakbym znajdowała się za jakimś grubym szkłem.

Nie miałam nawet siły, aby podnieść się. Nie myślałam o niczym innym jak o osobie, którą

ciągle miałam przed oczami. Wyglądała jak ja… Te same oczy… Włosy… Usta… Nos…

Mogłaby być moją… Siostrą… Bliźniaczką… Ale przecież ja nie mam siostry… Jestem

jedynaczką… Chyba… Od tej chwili niczego już nie jestem pewna…

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: