Appleyard Diana - Pampersy kamera i on.pdf - Appleyard Diana - ssaaggaa

DIANA APPLEYARD

PAMPERSY, KAMERA i ON

Rok 2 dziennika kobiety sukcesu

(tłum. Blanka Kuczborska-Kwiecińska)

2003

Styczeń

Poniedziałek, 5 stycznia

Jak to jest, że mężczyźni potrafią spędzać tyle czasu bezczynnie? Od świąt

Bożego Narodzenia zwieńczonych obchodami Nowego Roku, po których nasz dom

wyglądał jak po nalocie poltergeistów, kręciłam się jak fryga, starając się

zaprowadzić odrobinę porządku i przywrócić pozory ładu w naszym życiu. Tym

czasem Mike leżał plackiem na kanapie, wyczerpany zbyt długim świętowaniem i

nieuniknioną obecnością dwojga dzieci poniżej lat siedmiu. Z jaką ulgą wymknął się

dziś rano do pracy, chwytając swój telefon komórkowy i ścierając z ramienia

prążkowanej marynarki ślad po ulanym przez Toma porannym mleku. Z jaką ulgą ja

sama czekałam na przybycie anioła w postaci Claire. Przed jej przyjściem, głęboko

zawstydzona stanem naszego mieszkania, spędziłam gorączkową godzinę na

wkopywaniu zabawek pod łóżka i wciskaniu majtek i slipek do kosza na pranie. Nie

musi od razu wiedzieć, że została zatrudniona przez fleję. Stanie się to jasne w

odpowiednim czasie.

Anioł imieniem Claire jest typem dobrze ułożonej panienki, z aksamitną

opaską na długich, zadbanych, ciemnych włosach. Widok tej dziewczyny, kiedy

przyszła do mnie na rozmowę wstępną w zeszłym miesiącu, uzmysłowił mi boleśnie,

że nieuchronnie wkroczyłam już w wiek średni. Wydała mi się taka młoda -

właściwie była jeszcze dzieckiem. Siedziałam z dwójką wczepionych we mnie

pociech i zadawałam jej bombastyczne pytania w rodzaju: „Co sądzisz o biciu

dzieci?” „i „Co byś zrobiła, gdyby któreś się udławiło?” głosem doskonale

imitującym miłościwie nam panującą Królową. Odpowiadała ze spokojną pewnością

siebie, zdumiewająco poprawną angielszczyzną (Dlaczego chce być nianią? Może jest

upośledzona na umyśle?) i okazała się jedyną z szeregu przesłuchiwanych przeze

mnie kandydatek, która wykazała cień inteligencji i nie wyglądała na psychopatyczną

morderczynię. W połowie naszej małej pogawędki Tom zaczął się do niej przysuwać,

a ona całkiem odruchowo przygarnęła go do siebie. Widać było, że umie zajmować

się dziećmi. Usiadł jej na kolanach jak puchaty, zadowolony miś, głośno mrucząc.

Zdrajca. Mam nadzieję, że nie zapomni mnie tak łatwo. Rebeka wykazała większą

czujność, okrążając Claire jak podejrzliwy lis. Już od jakiegoś czasu chodzi po domu

z cierpiętniczym wyrazem twarzy sześciolatki, która ma lada chwila wrócić do

szkoły, a której matka jeszcze nie znalazła jej stroju baletowego. Na pewno gdzieś tu

jest. Może w lodówce? Muszę się lepiej zorganizować przed nadejściem przyszłego

tygodnia. Będę sporządzała listy. To powinno pomóc.

Czwartek, 8 stycznia

Zrobiłam dziś rano błyskawiczny przegląd swojej garderoby. Co właściwie

mam włożyć na swój Wielki Powrót? Przez ostatnie pół roku chodziłam wyłącznie w

powyciąganych legginsach i olbrzymich T-shirtach. Moje kostiumy do pracy wydały

mi się podejrzanie małe. Czy naprawdę nosiłam kiedyś taki rozmiar? Zaatakowałam

jedną ze spódnic, biorąc ją przez zaskoczenie i wciskając przez biodra, ale

zrewanżowała mi się, oplatając mnie w pasie żelazną obręczą. Przypominałam nie

tyle cienką w talii osę, ile przepołowionego bąka. Będę musiała iść do pracy zgięta

wpół i cały dzień nic nie jeść.

Tymczasem Claire, moja cudowna, idealna niania, bawiła się na dole z

Rebeką i Tomem. A mówiąc dokładniej, malowali obrazki - to znaczy, Rebeka

malowała, a Tom wsadzał pulchne łapki do pudełka z farbami i robił odciski. W

zasadzie bardzo popieram twórczą zabawę z dziećmi, tyle że rzeczywistość nie

zawsze spełnia nasze oczekiwania. W moim przypadku, wspólne malowanie

nierzadko kończyło się tym, że dzieci chlipały w sypialniach na górze, a ja z

przekleństwem na ustach miotałam się ze ścierką i wiadrem po kuchni, zastanawiając

się, jakim cudem, do cholery, udało nam się wymazać farbą pudełko do chleba i to od

środka. To samo dzieje się z pieczeniem. Bardzo lubię piec ciasteczka z moimi

dziećmi, pod warunkiem, że Tom siedzi na swoim wysokim krzesełku gdzieś w

zasięgu wzroku, a Rebeka stoi przy drzwiach. Natomiast Claire urządziła prawdziwą

sesję malarską ze sztalugami i, co dziwniejsze, kuchnia była potem czysta. Gdyby

udało się nakłonić Mike’a, żeby uprawiał z nią seks (a nie sądzę, aby się bardzo

opierał), to mogłabym się wyprowadzić z domu i nikt by tego nawet nie zauważył.

Piątek, 2 stycznia

Wczoraj wieczorem Mike wygłosił długą i żałosną skargę, płynącą prosto z

serca, jeśli nie skądinąd, na fakt, że odkąd urodził się Tom, tak rzadko się kochamy.

Ale jak mam się czuć sexy, kiedy moje piersi wyglądają jak wielkie,

sinopożyłkowane sery gorgonzola, a mój brzuch marszczy się i łopocze na wietrze?

Na zajęciach w szkole rodzenia, na które chodziłam z Tomem (już to znałam, już to

przerabiałam - ha! Co możecie mi powiedzieć nowego na temat rodzenia? Przy

pierwszym dziecku jest się tak spiętym, że spija się z ust instruktorki każdą

najmniejszą informację, jakby była dalajlamą, podczas gdy przy drugim dziecku już

się wie, jakie to wszystko jest okropne, więc im mniej się o tym myśli, tym lepiej)

dano nam kwestionariusz z prośbą, żeby podać, jakie zagadnienia po urodzeniu

dziecka interesują nas najbardziej. Ponad połowa tych szalonych kobiet napisała o

seksie! No, ale cóż, większość z nich oczekiwała pierwszego dziecka. My, kobiety

doświadczone, roześmiałyśmy się głucho, przysięgając sobie w duchu, że jeśli któryś

z naszych mężów spróbuje się do nas zbliżyć choćby trzy miesiące po porodzie,

zostanie przepędzony widłami.

Pamiętam, jak w pierwszych dniach po przyjściu na świat Rebeki, kiedy

leżałam w łóżku półżywa i karmiłam ją piersią - co robiłam niemal bez chwili

przerwy do czasu powrotu do pracy - odwiedziła nas położna, żeby sprawdzić, jak

sobie dajemy radę. Rozmawiałyśmy o popękanych sutkach i kąpieli noworodków, a

Mike siedział na brzegu łóżka, coraz bardziej czerwony na twarzy. W końcu wydusił

to z siebie.

- A kiedy - spytał niby to niedbale - możemy... hm... zacząć się kochać?

Położna obrzuciła go współczującym spojrzeniem, a ja popatrzyłam na niego

ze zgrozą i bezwiednie zacisnęłam kolana.

- Najwcześniej za sześć tygodni - powiedziała.

- Za sześć tygodni! - wybuchnął.

No i wczoraj wieczorem leżeliśmy obok siebie, wycieńczeni jak dwie

wyrzucone z morza ryby, kiedy Mike zaczął głaskać czule moje plecy (co zawsze

stanowi nieomylny wstęp do czegoś więcej). Instynktownie zesztywniałam, a on

powiedział:

- Ale od ostatniego razu minęło już przeszło dwa tygodnie.

- Wiem, wiem - mruknęłam i odwróciłam się do niego, zagłębiając ręce w

jego gęstych, jasnych włosach.

Nie o to chodzi, że Mike mnie nie pociąga - jak mógłby mnie nie pociągać ze

swoją wysoką, smukłą sylwetką i niebieskimi oczami Franka Sinatry? - tylko w żaden

sposób nie potrafiłam sobie wyobrazić, żebym ja mogła pociągać jego, teraz po

urodzeniu Toma. Jakie to prawdziwe, że kobiety muszą się dobrze czuć, żeby chcieć

uprawiać seks, podczas gdy mężczyźni muszą uprawiać seks, żeby się dobrze czuć.

- Po prostu jestem wykończona i martwię się powrotem do pracy. Jak Rebeka

sobie beze mnie poradzi?

- Dzieci to ostatnia rzecz, jaką mam w tej chwili w głowie - powiedział Mike,

odsuwając się ode mnie z irytacją. - Chyba zapomniałaś, że ja też tu jestem.

Chciał przez to powiedzieć, że jego potrzeby są równie ważne jak potrzeby

dwójki małych, absorbujących dzieci. Otworzył ostentacyjnie książkę i zaczął czytać,

głośno przewracając kartki i wymownie wzdychając. (Czy nie zdaję sobie sprawy, że

seks jest dla mężczyzny konieczny, aby uwolnić w jego organizmie jedyny hormon,

który pozwala mu spokojnie i mocno zasnąć?) Ale problem polega na tym, że czuję

się tak bardzo nieatrakcyjna i kiedy (z rzadka) się kochamy, siłą muszę się

powstrzymywać, żeby nie zerkać w dół na moje obrzydliwie tłuste uda i nie szczypać

ukradkiem gąbczastych zwałów mięsa na biodrach, zamiast skupić się na bardziej

wysublimowanych sprawach. O ile można to tak nazwać.

Poniedziałek, 12 stycznia

Co za nowość! Dziś rano zawiozłam Rebekę do szkoły. W przeszłości zawsze

próbowałam brać wolny dzień, żeby asystować jej pierwszego dnia przy powrocie do

szkoły, ale zawsze wypadało coś nie cierpiącego zwłoki, co kazało mi uczestniczyć w

porannym zebraniu. Zwykle moja obecność okazywała się całkiem zbędna i

siedziałam, gotując się ze złości i patrząc przez okno w stronę domu, podczas gdy

redaktor wydania rozwodził się z lubością nad przyznaniem nam dodatkowych dwóch

minut programu. Ale dzisiaj podjechałam z Rebeką pod szkołę jak prawdziwa matka i

osobiście dopilnowałam, żeby wzięła tornister i worek na gimnastykę. Chciałam

wziąć ją za rękę i wprowadzić do budynku, ale syknęła:

- Puść, mamo! -1 nie pozwoliła się nawet pocałować na po żegnanie,

niewdzięcznica.

Matka Petera Cressinghama, Caroline (nienaganny makijaż, nowy kostium,

płaskie buty ze złotymi sprzączkami, mąż milioner) złapała mnie przy wyjściu.

- Jak się masz? - zaszczebiotała. - Nie wiedziałam, że jeszcze jesteś w domu.

Urządzam w przyszłym tygodniu przedpołudniowe spotkanie przy kawie, może

przyjdziesz?

Poczułam nagłą ulgę, że już wkrótce nie będę niepracującą matką.

- Niestety, wracam do pracy - powiedziałam, robiąc smutną minę.

Appleyard Diana - Pampersy kamera i on.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: