wedrowka z aniolem1.pdf

br. Tadeusz Ruciński

Wędrówka z Aniołem

„I poszedł chłopiec, a razem z nim anioł,

a także i pies (…)”.

Tb 6, 1

i obrzędami. Zwłaszcza że ten Bóg, któremu

był tak wierny, dopuszcza na niego zupełną

ślepotę. Tak stało się ze starzejącym się Tobi a-

szem właśnie wtedy, kiedy młody Tobiasz do-

rastał. To niedobry stan dla obu, gdy zgorzk-

niały ojciec zaczyna życzyć sobie śmierci,

jakby umierały i wiara, i ideały, które synowi

przekazał. I w co wtedy wyposażyć syna?

Bywa, że w tzw. start życiowy. Przypomniał

sobie stary Tobiasz, że daleko jest ktoś, kto ma

u niego dług, i trzeba, aby syn go odebrał. Ale

jak wypuścić go samego w drogę? Komu po-

wierzyć syna, kiedy samemu już towarzyszyć

nie można?

To troska i dramat niejednego ojca teraz,

zwłaszcza gdy nie ma się często więzi z dziec-

kiem zamykającym się w młodzieżowych get-

tach, a epoka starszych przyjaciół, przewodni-

ków, mistrzów, godnych zaufania opiekunów

się skończyła. Szkoda, bo przez wieki w róż-

nych kulturach chłopców przeprowadzali

przez próg dojrzewania starsi, znani (często

z rodziny) mężczyźni. I dlatego może mamy

tak wielu niedojrzałych chłopców i mężczyzn.

Konkretnej przeprawy czy wyprawy w męską

dorosłość dla chłopaków nie ma. Nikt im nie

nadaje nowego imienia.

Nie ma też czegoś podobnego dla dziew-

cząt, które takich przewodniczek również

nie miewają, zamknięte w swoich gettach lub

narcyzmie. Mniej dojrzali od nich rówieśnicy

również tego imienia im nie nadadzą, co naj-

wyżej podejmą różne zabawy sobą czy w prze-

kraczanie zasad lub granic mroczności.

O Aniołach Stróżach przeprowadzających

dzieci przez dziurawe kładki nad przepaścią

nie mamy w Biblii ani słowa, ale obraz Anioła

wędrującego z chłopakiem i psem jest w Księ-

dze Tobiasza barwny i przekonujący. To nie

tyle obraz, co opowieść o towarzyszeniu mą-

drego Przyjaciela w wędrówce w dorosłość.

Temu chłopcu ojciec zostawił jakby tes-

tament, dewizę życiową w swoim imieniu: To-

biasz – „Bóg jest dobry”, a był jej sam wierny

aż do samozaparcia, aż do heroizmu. Ale

bywa w życiu człowieka, mężczyzny, ojca taki

czas, że nawet najżarliwsza wiara jakby się wy-

pala razem z siłami, sprawdzonymi zasadami

«Komu powierzyć syna?»

ib di Zł ż Bó k ó

W Księdze Tobiasza też jest dziewczyna –

dobra i piękna córka krewnego Tobiasza, ale

dzieje się z nią coś mrocznego, bo każdego jej

kolejnego męża w noc poślubną uśmierca de-

mon. I ona, zrozpaczona, także chce ze sobą

skończyć jak stary Tobiasz.

Kiedy ów poleca synowi, by znalazł sobie

druha do podróży, zjawia się młody męż-

czyzna Azariasz, któremu on zadaje pytania

o tożsamość, o rodzinę, o zasady, bo tylko ko-

muś takiemu można powierzyć syna. Wygląda

na to, że można mu zaufać. Wyruszają wbrew

obawom matki. Można się uśmiechnąć, bo

za nimi podąża psiak jak żywa pamiątka

z domu.

Na obrazach widać, że wędrują razem,

a Tobiasz zwykle przodem. Idzie jakby na

spotkanie przygody i pełni swojego życia.

Pierwszą próbą dla niego jest rada Azaria-

sza, by złowił wielką rybę. Iluż chłopców tak

wtedy zaczynało! Pierwszy upolowany zwierz,

oswojenie strachu, wyjście z dziecięctwa. Ale

Tobiasz ma jeszcze rozpłatać rybę, wyjąć wą-

trobę, serce i żółć potrzebne potem do uzdro-

wienia. Starszy druh nic jednak za niego nie

robi, a tylko mu radzi.

Kiedy docierają do miejsca, gdzie mieszka

krewny Tobiasza z córką Sarą, ta podoba się

chłopakowi, ale ktoś usłużny mówi o mrocz-

nej tajemnicy dziewczyny. Wtedy chłopak za-

czyna się bać. Azariasz przypomina mu wiarę

z domu i konieczność zawierzenia Bogu oraz

zdradza mu sposób uzdrowienia dziewczyny

przy pomocy wnętrzności wielkiej ryby (serca,

które oznaczało miłość, i wątroby – symbolu

przemienienia). Tym zawierzeniem, mocą Bo-

żego słowa dzieli się Tobiasz z Sarą w ową noc,

co przepędza demona, a oni modlą się razem

o Boże ocalenie. I tak się dzieje. Ta wspólna

wiara i ufność Bogu otwierają ich serca na mi-

łość. Tobiasz wraca do domu rodziców z żoną

i dobytkiem. A tu jego matka już powątpiewa

w ich powrót (jak to niektóre matki nie lubią

wypraw i odejść syna!). Słychać psa. Wracający

Tobiasz smaruje oczy ojcu ową żółcią, bielmo

schodzi z oczu ojca i odzyskuje on wzrok.

I ten zwyczajny, i wzrok wiary. Odkrycie na

nowo Boga łączy się z ujawnieniem się Archa-

nioła Rafała (jego imię oznacza: „Bóg uzdra-

wia”), który kończy swoją misję.

Owszem, teraz można byłoby napisać, jak

pięknie i mądrze jawią się w opowieści ko-

nieczne elementy przyjaźni, wkraczania w do-

rosłość, w miłość, w przejście przez próbę

i zła, i zaufania Bogu. Ale miejsca za mało

i Czytelnicy mają materiał dla przeprowa-

dzenia czegoś takiego. Warto jednak przypo-

mnieć wartość przyjaźni starszych przewod-

ników z pewnym podobieństwem do Anioła

z opowieści.

W wędrówce w dorosłość ważne jest towarzystwo mądrego Przyjaciela.

wszem, teraz można byłoby napisać, jak

nie i mądrze jawią się w opowieści ko-

ne elementy przyjaźni, wkraczania w do-

ść, w miłość, w przejście przez próbę

i zaufania Bogu. Ale miejsca za mało

ytelnicy mają materiał dla przeprowa-

a czegoś takiego. Warto jednak przypo-

ć wartość przyjaźni starszych przewod-

w z pewnym podobieństwem do Anioła

owieści.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: