Bacarr Jina - Blond gejsza.pdf - Bacarr Jina - casia99

J i n a B a c a r r

Blond gejsza

Wstęp

Wczesnym latem 1892 roku w Japonii spadły obfitsze niż zwykłe deszcze.

Japończycy nazywają tę porę „deszczami śliwy", gdyż przychodzi ona, kiedy

dojrzewające owoce zaczynają kusić nowymi doznaniami. Tak jak dziewczyna,

która staje się kobietą.

Dziewczyna taka jak ja.

Powietrze było ciepłe i przesycone wilgocią, lecz te niezwykłe deszcze, jak

wiele rzeczy w Japonii, obudziły moje zmysły i pragnienia. Walczyłam ze

smutkiem, kiedy nagle wezbrała we mnie dzika radość - to odezwały się moje

zmysły, napełniając ciało pożądaniem. Żadna dziewczyna nie pozostałaby na to

obojętna. Chciałam iść za głosem pożądania, obudzić swoją kobiecą duszę, kochać i

być kochaną.

Miałam piętnaście lat. Chciałam zostać gejszą.

Podziwiałam te kobiety: ich umysł, odwagę i urodę. Spełniały one marzenia i

żyły w zaczarowanym, romantycznym świecie. Codziennie w drodze do szkoły

misyjnej przyglądałam się młodym adeptkom tej sztuki, idącym ulicami w swoich

butach na koturnach z małymi dzwoneczkami, których pomalowane na biało

twarzyczki wyglądały spod różowych papierowych parasolek.

Wieczorem, w drodze do teatru kabuki, gdzie bywałam z ojcem, patrzyłam na

jadące rikszami gejsze w oficjalnych czarnych kimonach z wyszywanymi w kwiaty i

ptaki pasami obi. Późnymi popołudniami chichotałam, mijając okasan, ich matkę,

siedzącą na wypolerowanej werandzie i palącą fajeczkę z kości słoniowej.

Pełna nadziei i drżąca bardziej z ochoty niż strachu, pragnęłam wejść do tego

fascynującego świata seksualnie wyzwolonych kobiet. Chciałam wiedzieć, jak ten

świat kwiatów i wierzb może istnieć w społeczeństwie, gdzie nowo narodzone

dziewczynki trzy dni po urodzeniu kładzie się na zimnej ziemi, by poznały swoje

miejsce.

Pod mężczyznami.

pona

Nie rozumiałam, dlaczego kobiety w tym kraju szogunów i samurajów chodzą

ze spuszczonymi oczami, ukrywając uczucia i łzy. Kropki łez na twardej drewnianej

poduszce. Tak trwałej jak ich dusze, jeśli chciały przetrwać.

I dobrze funkcjonować.

I kochać.

Zrobiły na mnie takie wrażenie, tak podziałały na moje rozbuchane zmysły, że

uznałam, iż jeśli nie wejdę do tego świata, spędzę resztę życia, starając się ukryć

uczucia, które we mnie buzowały. Modliłam się do bogów, by znaleźć w sobie

odwagę, uwolnić pożądanie i wyzwolić duszę od udręki.

Nie zaznałam jeszcze słodyczy męskiej pieszczoty ani też goryczy utraconej

miłości. Moje piersi przypominały rozwijające się pąki, biodra były wciąż szczupłe,

niczym biodra chłopca. Mogłam tylko zgadywać, co czeka mnie w tym świecie,

gdzie rozkosz jest równoznaczna ze złym losem kobiet. A obowiązek - ich jedyną

przyjemnością.

Tak mi się przynajmniej wydawało.

Nie wszystkie moje wyobrażenia były prawdziwe.

Według japońskich tradycji gejsze chroniły od dwustu lat swoje tajemnice tak

ściśle, że dzieliły się nimi jedynie ze swymi siostrami. Tajemnice dotyczące tego,

jak sprawić, by cera była wiecznie młoda, jakie zioła zmieszać, by mężczyzna

zakochał się bez pamięci, jakich użyć zabawek, by przynieść kolejne fale rozkoszy

im samym oraz ich kochankom.

Zainspirowana tymi opowieściami wymykałam się do dzielnicy Shinbashi,

gdzie słyszałam ich śmiech i niekończące się westchnienia dochodzące zza

wysokich ogrodzeń otaczających ich dom. Wyobrażałam sobie te ziemskie rozkosze,

których doznawały przez całą noc. Czy ja, obca, mogłabym wkraść się w ich łaski i

nauczyć się sposobów zaspokajania mężczyzn?

Oraz siebie.

Czy rzeczywiście mogłabym to osiągnąć?

Z powodu dziwnego zrządzenia bogów, które

wiązało się z bólem i smutkiem, udało mi się tego lata wejść do domu gejsz. I

pona

to pomimo tego, że miałam długie, złote niczym promienie słoneczne o świcie włosy

i oczy tak zielone, jak zdobiony brokatem jedwab, z których kupcy szyją lamówki na

swe szaty. Stałam się maiko, uczennicą u gejsz w Kioto. A po trzech latach nauki

zostałam gejszą niczym wolno rozwijający się, różowy kwiat lotosu.

Wiele lat później osiągnęłam wiek, w którym mogłam przerwać ciszę, nie

łamiąc jednocześnie sekretnych praw gejsz. Mogę więc opowiedzieć światu o moim

życiu w domu gejsz, o pięknie i gracji, erotycznych fantazjach i ukrytych

tajemnicach.

Teraz siedzę w herbaciarni, słucham dzwonków poruszanych wiatrem, na

moich ramionach przysiadają motyle, a ja zabieram się do opisania tego wszystkiego

na najlepszym ryżowym papierze, przezroczystym niczym skrzydełka ćmy i

naznaczonym drobinami srebra i złota. Opowiem o mężczyźnie, którego kochałam,

o siostrze gejszy, która zaryzykowała dla mnie życie, o okasan, która wychowała

mnie jak córkę, o ich dotyku, śmiechu i najbardziej intymnych momentach z ich

życia.

W tej chwili biorę do ręki pędzelek, zanurzam go w atramencie i przystępuję

do relacjonowania niezwykłej, zmysłowej historii jasnowłosej gejszy.

Kathlene Mallory Kioto, Japonia, 1931 rok

pona

Część

Pierwsza

KATHLENE, 1892 rok

Pamiętam, jak pierwszy raz zobaczyłam bladożółte światła

w dzielnicy gejsz Gion, przypominające księżyc.

Czerwone lampiony z czarnymi japońskimi literami

kołysały się na wieczornym wietrze,

wskazując mi drogę do herbaciarni.

Jednak najlepiej pamiętam odległy dzwon z Gionu,

który skłonił mnie do zastanowienia,

czy wszystko w moim życiu jest krótkie

i przemijające.

Nawet miłość.

Pamiętnik młodej Amerykanki pisany w Kioto w 1892 roku

Rozdział pierwszy

Kioto, Japonia 1892

Nie mogłam tego powiedzieć nikomu, nawet bogom, ale byłam przerażona...

naprawdę przerażona. Zanim jeszcze znalazłam się w klasztorze, wiedziałam, że

będę musiała stamtąd uciec. Mimo że szanowałam zakonnice za ich pobożność i

gotowość służenia bogom, sama chciałam być gejszą. Musiałam nią zostać... Czyż

pona

Bacarr Jina - Blond gejsza.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: