Białołęcka Ewa - Niedotykalna.pdf - książki o wampirach - chomciomania

EWA BIAŁOŁĘCKA

NIEDOTYKALNA

Z „NF” 5/98

Jedna z rękawiczek pasła się na dywanie. Hel bezskutecznie szukała wzrokiem drugiej. Pora

była wczesna, możliwe, że leniwe stworzenie wciąż jeszcze spało w swojej przegródce. Nie byłby

to pierwszy raz. Niedługo ta para zacznie zdecydowanie się różnić. Jedna rękawiczka lśniąco

czerwona, duża i masywna. Druga - ta mniej łakoma - bledsza, cieńsza i krótsza. Hel zastanowiła

się mimochodem, czy nie wymienić jednej z nich. Ale czy nowo skojarzona para będzie trwalsza?

Hel ziewnęła. Łóżko natychmiast skorzystało z okazji, sięgając cieniutkimi wiciami do

wnętrza jej ust. Zaczekała cierpliwie, by starły z zębów całonocny osad. Przez chwilę miała

przewrotną ochotę, by zacisnąć szczęki i przygryźć delikatne niteczki czyścików, lecz natychmiast

odpędziła od siebie tę chęć. Skrzywdzone łóżko obraziłoby się. Oznaczało to kilka nocy

spędzonych w chłodzie, bez grzejącej otuliny błon, pokrytych gęstą siatką mocno ukrwionych

naczyń. Musiałaby także samodzielnie się myć. W wodzie, jakby była jedną z nędzarek

zamieszkujących Partery.

Nie miała konkretnych planów na ten dzień. Nie spieszyła się nigdzie. Przeszła po dywanie,

rozgarniając stopami jego źdźbła. Odruchowo ominęła buszującą wśród nich rękawiczkę. Stół

rozwinął przed Hel skrzydła zielonego blatu, oferując śniadanie - kilka różnych owocników, które

dojrzały nocą. Zjadła, napiła się, wciąż w tym samym, dziwnym nastroju, którego nie potrafiła

nazwać. Znużona? Rozstrojona? Zła?

Czas czuwania aż do wieczora był pustką. Mogła wypełnić ją mało ważnymi, rutynowymi

zajęciami. Mogła wyznaczyć sobie jeden cel, któremu podporządkuje wszystkie dzisiejsze

działania. Mogła też poddać się fali przypadku, pozwalając sprawom, by działy się same. Jedno

było pewne: powinna zjawić się niebawem u onirona Angeldów, by opowiedzieć mu sen.

Oniron słuchał cierpliwie streszczenia snu, utkwiwszy pusty wzrok dłoniach Hel w

splecionych na kolanach. Jego twarz okrywała jasnoczerwona rozgwiazda maski, rozmywająca

rysy, spłaszczająca nos do tego stopnia, że można było tylko domyślać się jego istnienia. Brzegi

maski dokładnie przylegały do ciała, a całość robiła wrażenie, jakby część twarzy onirona została

obdarta ze skóry. Hel miała taką samą maskę. Minęło już wiele lat, od kiedy włożyła czerwień

Angeldów, lecz wciąż nie potrafiła przyzwyczaić się do swojego wyglądu i innych członków

uprzywilejowanej kasty. Hel unikała patrzenia na onirona. Zawiesiła spojrzenie na barwnych

skrzydłach wentylatora, który w kącie pomieszczenia pracował nad odświeżaniem powietrza,

poruszając nimi z regularnością pulsu. Skończyła wreszcie. Oniron oderwał oczy od jej rąk.

- To wszystko?

- Tak, wszystko - potwierdziła obojętnym tonem. - Nie pamiętam istotnych szczegółów.

Odchodząca kobieta. Ciężki oddech, plamy na dłoniach... Jakieś rozmowy, chyba rodzina...dziecko,

bawiące się na podłodze. Miało na sobie trawnię w pasiasty wzór, już przywiędłą.

- Znów Partery - stwierdził oniron.

- Nic nowego - podsumowała Hel. - Wciąż ktoś odchodzi z Parterów. Zbawiciel upodobał

sobie ubogich, więc nie powinno nas to dziwić. - Wbrew woli jej głos nabrał ironicznego odcienia. -

Sen podał niewiele danych, lecz myślę, że da się na ich podstawie rozpoznać tych ludzi.

Podniosła się z siedziska.

- Pozwól, że już pójdę.

Głowa onirona wykonała krótki ukłon.

- Oczywiście. Żyj, śniąca Hel.

- Żyj, onironie - pożegnała się Hel zwyczajową formułką.

Kipiała od chęci, by jak najszybciej znaleźć się za drzwiami. Zanim powstrzymywane dotąd

ukradkowe ruchy dłoni, mimowolne drgnienia ust zdradzą jej zdenerwowanie. Nim oniron zacznie

podejrzewać, że jej opowieść była kłamstwem. Kłamstwem mającym oczywiście pozory prawdy. Z

pewnością na Parterach znajdowało się co najmniej kilka setek małych dzieci w podniszczonych

trawniach i przynajmniej parę staruszek umierających... Zbawicielu, wybacz... odchodzących ku

wiecznej Światłości. Przecież Ostateczne Odkupienie dokonało się i w czerń nicości strąceni byli

mogli jedynie najtwardsi heretycy bez nadziei na poprawę.

W rzeczywistości Hel śniła o kimś innym. Jasnowłosy mężczyzna w mchowej kurcie

montera nerwowodów stał przed nią na otwartej przestrzeni Szczytu. Gwałtowny wiatr targał jego

za włosy. Oddech w zimnym powietrzu zamieniał się w parę, rozdzieraną podmuchami na wąskie,

pasma. Młody człowiek patrzył na Hel, miał przestrach na twarzy. Cofał się krok po kroku.

Krawędź za jego plecami czekała cierpliwie, aż zrobi jeden krok za dużo. Aż stopy nie znajdą

oparcia, ręce bezradnie chwycą pustkę i jasnowłosy zginie, pochłonięty przez otchłań.

Kim był? Przed kim ustępował? I właściwie dlaczego Hel postanowiła nie opowiadać tego

snu? Nie rozumiała sama siebie. Tyle ich przecież było - ech ostatnich chwil doczesnego życia,

doznań tak silnych, że potrafiły pokonać czas. Docierały z wyprzedzeniem do nadwrażliwych

odbiorców - Angeldów przewidujących, kto i jak odejdzie ku Światłu. Angeldzi ludzie o twarzach

skrytych pod czerwonymi błonami masek; Niedotykalni, jak nazywają ich pospolici ludzie.

„Gdzie jesteś, jasnowłosy?” - rozmyślała Hel, idąc korytarzem. - „Kiedy odejdziesz? Kto cię

skrzywdzi?”

Grupka rozchichotanych malców bawiła się na skrzyżowaniu korytarzy, rozbiegających się

w różnych kierunkach. Psotna dzieciarnia z rozmachem klepała w pasy światłowodów. Puszysta

warstwa świecącej grzybni zamierała pod tymi uderzeniami. Małe łapki zostawiały ciemne,

kontrastowe plamy. Rozgniewany porządkowy wynurzył się z bocznego przejścia, bluzgając

potokiem gróźb. Smagnął cienką witką nagie łydki. Piski przybrały na sile. Spłoszona gromadka

rozbiegła się.

Hel z trudem ukryła uśmiech. Porządkowy usunął się z jej drogi. Tyle razy, będąc

dzieckiem, bawiła się w podobny sposób - na szkodę (lecz jakże niewielką) mieszkańców

Termitepolis. I ileż to razy tak samo ją przepędzano. A teraz człowiek, dzierżący zazdrośnie swój

okruch władzy, ustępuje przed nią. Co więcej, gnie się kornie, prawie rozpłaszcza na ścianie, aby

tylko nie musnęła go Niedotykalna. Uosobienie tajemniczych mocy, tym groźniejsze, że

pojawiające się znienacka i nigdy nie odwołujące swych decyzji.

Wczesne dzieciństwo Hel upłynęło w średniozamożnych dzielnicach miasta. Nie były to już

ubogie Partery, ale jeszcze nie Podniebie, zamieszkiwane przez elitę, w tym także Angeldów. Tam,

na średnich poziomach, pozostała jej rodzina. Matka, kuzyni i babka... jedyna, która pamiętała...

chciała pamiętać małą dziewczynkę o jasnych oczach. Zanim Hel zaczęła miewać sny. Zanim ją

zabrano.

Hel rozejrzała się ukradkiem, wykorzystała chwilę, gdy nikogo nie było w pobliżu i

wcisnęła się w załom korytarza. Krótki przedsionek rozszerzał się w okrągłą komorę, skąpo

oświetloną łatami fosforyzującego porostu. Było to jedno z przejść dla hodowców kapilar,

sadowników mchów i grzybni oraz innych pracowników dbających, by we wnętrzu gigantycznego

gniazda Termitepolis nie zabrakło światła, ciepła i powietrza. Hel błyskawicznie zdarła maskę z

twarzy, nie zważając, że zaskoczony twór wczepił się w jej skórę i że sama sobie sprawia ból.

Odwinęła z dłoni płachetki rękawiczek, ściągnęła z nóg czerwone pończochy. Wszystko to zwinęła

w leniwie poruszający się kłębek i ukryła w zanadrzu. Nie wyróżniała się teraz - zwyczajna młoda

kobieta o płowych włosach związanych w węzeł na karku, w wierzchniej trawni, której źdźbła

lekko już pożółkły na końcach. (Zapewne właścicielka nie podlewała jej często). Hel krytycznie

obejrzała swoje ręce - delikatna skóra, gładka i lśniąca od ciągłego noszenia rękawiczek. Ale

przynajmniej jednego się ustrzegła - jasnej łaty pośrodku twarzy, charakterystycznej cechy

Niedotykalnych, którzy zbyt długo nosili maskę. Bez wahania przesunęła dłońmi po chropowatej,

wilgotnej ścianie, zbierając z niej nawarstwiony brud. Rozmazała go na skórze, a nadmiar beztrosko

wytarła w brzeg trawni.

„Idealnie” - uśmiechnęła się, jakby wszystkie te działania były psotą. Wymknęła się

ostrożnie z wnęki i podążyła w dół, ku średnim piętrom.

- Czy mogę wejść?

- A kto tam? - spytał starczy głos zza drzwi.

- Sąsiadka z góry - odpowiedziała Hel umówionym hasłem.

- Wejdź, dziecko. Źle się czuję, więc nie wstanę.

Wnętrze było jasno oświetlone. Babka oszczędzała na wielu rzeczach, lecz nie znosiła

mroku i pozwoliła sobie na kaprys wyłożenia całych ścian światłowcem. Pokój babki przyjaźnie

przygarnął Hel swym ciepłem, przytulnością, zapachem ziół rosnących w donicach pod ścianami.

Ulubieniec babki - jaszczurka o perłowych łuskach - siedziała na kępie trzciny, zwieszając lśniący

ogon. Jej boki poruszały się, siejąc drobne błyski. Inny sublokator - duży nietoperz uczepiony

sufitu, zaszeleścił skórzastymi skrzydłami, spojrzał na gościa i na powrót wtulił spiczasty nos w

niebieskie futerko na piersiach. Hel przysiadła na podłodze obok łóżka babki. Poczuła się, jakby

znów była malutka i przychodziła słuchać bajek. „Dawno, dawno temu... Gdy jeszcze ściany nie

oddychały, a stołki nie potrafiły chodzić...”

- Ryzykujesz, dziecino - rzekła babka półgłosem.

- Nieważne - mruknęła Hel, wypuszczając na swobodę pomięte części garderoby. Maska

natychmiast zaplotła krótkie macki wokół kostki Hel. Rękawiczki zaczęły pełzać po puchatym

kocu, a para pończoch zwinęła się w kłębek na zachwaszczonym dywaniku, obmacując się

czułkami. Babka spojrzała na nie i zachichotała.

- Niedługo przybędzie ci kilka nowych skarpetek.

Białe włosy babki cienkie i puszyste rozpościerały się na tle ciemnej zieleni podgłówka,

niczym porost pleśni. Zmarszczki wyrzeźbiły w jej twarzy tajemnicze i mądre labirynty.

- Znów śniłaś. - Było to stwierdzenie, nie pytanie.

- Gdybym miała tu przychodzić po każdym śnie, nie warto by było stąd wychodzić - rzekła

Hel.

- Pyskata dziewczynka - uśmiechnęła się babka. - Jakieś kłopoty? Chyba nie śniłaś o mnie?

- Nie o tobie. I wiesz, że tego nigdy bym nie powiedziała nikomu. Ani tobie, ani tym

bardziej onironowi.

Sucha, węźlasta dłoń starej kobiety legła na pochylonej głowie wnuczki. Przesunęła się z

pieszczotą po jej włosach.

- Taaak... Umieranie jest czynnością intymną. Wolałabym nie mieć świadków, gapiących się

jak głupie ryby. A nie wiedzieć samemu...? Wielu ludzi kocha niespodzianki.

Hel przymknęła oczy. Ręka babki była lekka i ciepła.

- Pamiętasz, co mi kiedyś mówiłaś? O Aniołach?

- Że mają skrzydła?

- Jedne białe, inne niebieskie... I że są Anioły Śmierci, a te mają skrzydła czarne jak

ciemność pod powiekami ślepca. A ja wtedy powiedziałam, że Anioły Śmierci są czerwone i wcale

nie mają skrzydeł.

- Słowo ze starego języka - powiedziała babka w zadumie.

- Angel Death... Angelded... Angeld. Skąd ci to przyszło do głowy..?

- Ach, nie wiem... może mi się śniło?

Hel oparła łokcie na brzegu łóżka, a brodę złożyła na pięściach.

- Babciu, byłaś kiedykolwiek na Szczycie?

Zmarszczki na twarzy starej kobiety pogłębiły się, gdy zaśmiała się bezgłośnie i tajemniczo,

a jej oczy spojrzały gdzieś w przestrzeń jakby tam dojrzały miłe obrazy z przeszłości.

- Niejeden raz, dziecino. Niejeden. Pięknie tam, jasno...

- Wietrznie... - podjęła dziewczyna.

- Swobodnie... - szepnęła babka. - Wiele ścieżek prowadzi na Szczyt. A jedna jest właśnie za

twoimi plecami. Patrz, dziecino.

Palec podobny do sęczka pokrytego zmarszczkami kory, wskazał kąt pokoju. Hel ze

zdumieniem zobaczyła, jak ażurowa zasłona unosi się lekko, pchana przeciągiem. Za nią ział

Białołęcka Ewa - Niedotykalna.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: