K.Defer- Podświadomość, a krytyka racjonalizmu.cz.2.pdf

Podświadomość, a krytyka racjonalizmu. Cz.II

Czy zadajesz sobie takie pytania: jaka jest natura bytu? Kto stworzył świat? Kto stworzył mnie

(ciebie)?

Może na te pytania mają odpowiedzi kabaliści? A może masoni? Ezoterycy? Kapłani? Mędrcy?

Potężni Magowie?

Choć brzmi to bardzo obrazoburczo, spróbuję w tej publikacji na kilka z tych aspektów dać, taką

mam nadzieję, choćby częściowo odpowiedź.

Zdobywanie wiedzy w alegorii Światów.

Człowiek na początku swego żywota, będąc dzieckiem, cieszy się miłością rodziców. Gdy ją w

pełni doświadcza, czuje się bezpieczny. Potem zaczyna się nauka. I właściwie ona nigdy tak

naprawdę się nie kończy. Ale, gdy mamy te sześć czy siedem lat, staje przed nami wielka, ogromna

góra wiedzy. Cały dorobek cywilizacji ludzkiej. Choć - być może, że jest to nawet dobre- nie

wiemy, jak gigantyczna czeka nas praca, rzucamy się, my- szczeniaki, na ten pokarm dla umysłu.

Pierwsze są pytania, pytania malca do rodziców, potem szkoła i startujemy od poznania alfabetu i

tabliczki mnożenia. Normalnie, ta obowiązkowa nauka kończy się gdzieś tak na pochodnej funkcji i

podstawach Szczególnej Teorii Względności( STW). Jednakowoż wielu rezygnuje z dalszej

podróży tą drogą zdobywania wiedzy, zniechęcają się. Lecz nie my. My chcemy poznać odpowiedź

na pytanie o naturę bytu. My nie zadowalamy się Tatrami- Wiedzy, my ruszamy na podbój

Himalajów – Paradygmatyki.

Cała rzeczywistość, w tym najogólniejszym sensie tego słowa, wszelki byt, nawet ten abstrakcyjny,

zawiera się w prawdzie, dobru i pięknie. Oraz w pojęciach w opozycji do nich, czyli w fałszu, źle i

brzydocie. Instytucje, które są adekwatne do tych pojęć to : nauka(prawda), etyka(dobro) i

estetyka(piękno). A świat dla nas przejawia się w postaci holonów. Słowo: holon i słowo: byt są

właściwie synonimami. Istnieje gradacja holonów. To znaczy każdy holon jest zbudowanych z

„mniejszych” holonów. Sam zaś jest częścią większych holonów. Ponadto warto i trzeba zauważyć,

że właściwości każdego holonu są czymś więcej niż tylko sumą właściwości „mniejszych”

holonów, które go tworzą. Na przykład holon: dłoń zbudowana jest z holonów: palców. One zaś

zbudowane są z komórek, holonów jeszcze niższego rzędu. Własności holonu: dłoń nie można

prosto wytłumaczyć z własności lub sumy holonów : palców. Taką czynność jak trzymanie w dłoni

kubka kawy nie da się wyjaśnić li tylko cechami palca. Palec może się jedynie zaginać, dłoń

jednakże może już trzymać kubek z kawą lub dłonią można wykonywać pracę.

Im wyższy jest rząd, do którego przynależy określony holon, tym jest on mniej reprezentatywny. Na

przykład jest dłoń(holon), która składa się z pięciu palców(holonów niższego rzędu). Palce jednak

składają się się z tysięcy komórek( holonów jeszcze niższego rzędu). Widać już z tego prostego

przykładu, że im niższy poziom holonu, tym jest ich tam więcej. Taki poziom ma większą

reprezentację.

Gradacja holonów.

Fizycy twierdzą, że manifestacja fizycznej rzeczywistości ma charakter materialny. Znaczy to, że

wszystko to, co odbieramy naszymi zmysłami, jest materią. Oczywiście, przeróżne aparaty

doświadczalne takie jak spektrometr albo komora pęcherzykowa to tylko przedłużenie naszych

zmysłów. Fizycy „lubią” także to, by w tych samych warunkach doświadczenia realizowały się te

same skutki. Jest to pokłosie głębokiego determinizmu. To chyba pierwszy Arystoteles sformułował

ową słynną zależność logiczną ; ( przyczyna → skutek ). Ten związek ma charakter logiczny i

stwierdza, że przyczyny są już wystarczające dla skutków. To znaczy, iż z określonej przyczyny

musi zrealizować się określony skutek. Taki pogląd przyczynowości( w tym sprawczym sensie),

mniej lub bardziej intuicyjnie, obowiązywał przez wieki. Ale, jak to jest z Arystotelesem-

filozofem, który popełnił chyba najwięcej mocno ważących błędów i pomyłek - i tu Arystoteles

pobłądził. Bowiem prawidłowym wyrazem przyczynowości, związku przyczynowo-skutkowego,

jest : ( skutek → przyczyna ). To proste odwrócenie kolejności ma fundamentalne znaczenie. Otóż

w tak traktowanej przyczynowości przyczyna jest konieczna dla skutku, ale przyczyna może też być

niewystarczająca dla skutku. To znaczy, choć istnieje przyczyna, może ona jednak nie zaskutkować.

Odpowiada to takiej sytuacji: ( skutek → przyczyna ) ; ( 0 → 1 ) ≡ 1 ; skutek ≡ 0 ; przyczyna ≡ 1 .

Ponadto można na tej podstawie stwierdzić, że każdy skutek musi mieć swoją przyczynę, co

odpowiada : ( skutek → przyczyna ) ; skutek ≡ 1; Jeśli więc ( 1 → przyczyna ) ≡ 1, to musi być

przyczyna ≡ 1. Co wynika z tabelki logicznej implikacji. Czyli musi istnieć zawsze jakaś

przyczyna dla skutku.

Tabelka logiczna implikacji i równoważności.

Tak sformułowana przyczynowość ( skutek → przyczyna ) { w sprawczym rozumieniu }

potwierdza się w kwantowym indeterminizmie. Bowiem w myśl fizyki kwantowej skutki realizują

się jedynie z określonym prawdopodobieństwem. Więc może tak być, iż choć istnieje przyczyna

sprawcza, to może ona nie zaskutkować. Tak rozumiana przyczynowość(Prawo Przyczynowo-

skutkowe) potwierdza także istnienie wolnej woli człowieka. W ogólności, aby powstało życie

koniecznym było istnienie indeterminizmu. Podobnie istnienie wolnej woli także mogło się

zrealizować wtedy, gdy istniał indeterminizm. Bo przecież, co to jest wolna wola, jest to po prostu

ingerowanie w procesy fizyczne , zmienianie je i naginanie dla własnych potrzeb ( wola). Gdyby

wszystko było zdeterminowane, nie można by ingerować w procesy fizyczne, nie można by mówić

w żadnym razie o wolnej woli, wszystko byłoby z góry predestynowane. Można więc na podstawie

tej mojej małej analizie stwierdzić, iż słynne Arystotelowskie :

( przyczyna → skutek), to nie definicja przyczynowości, ale definicja determinizmu. I warto o tym

pamiętać. Odpowiada to sytuacji, jeśli jest przyczyna , przyczyna ≡ 1, i ( 1 → skutek ) ≡ 1, to

zgodnie z tabelką implikacji musi być skutek ≡ 1. Czyli w tym rozumieniu przyczyny byłyby już

wystarczające dla skutków. Pełny determinizm.

Nota bene, na podstawie przyczynowości(prawidłowej):czyli

( skutek → przyczyna ), bardzo łatwo udowodnić istnienie Boga. Bo skoro każdy skutek ma swoją

przyczynę, to Świat, powstanie Świata- w myśl tej zasady -musi mieć także swoją przyczynę,

nazwijmy ją Pierwszą Przyczyną lub Bogiem.

Powstanie Świata.

Jest to stary dowód wynikający z powszechnej przyczynowości, ale warto zauważyć , iż dowód ten

wynika wprost z prawidłowo rozumianej przyczynowości, z prawidłowo rozumianego Prawa

Przyczynowo-skutkowego. No, ktoś powie, skoro istnieje Bóg, to co jest przyczyną Boga? Na

szczęście możemy tu posłużyć się tak zwaną brzytwą Ockhama, i uciąć od razu takie niezdrowe

spekulacje. Brzytwa Ockhama służy do tego, by ciąć wszystkie byty i rozważania, które powstają

ponad miarę. Rozważania o przyczynę Boga lub o przyczynę przyczyny Boga, albo o przyczynę

przyczyny przyczyny Boga, itd. są właśnie takimi miałkimi rozważaniami. Bo przecież nas nie

interesuje, kto stworzył Boga, lecz kto stworzył Świat. To Bóg stworzył Świat.

Około 13,5 mld lat temu był Big Bang (BB). Punkt, od którego zaczął się czas naszego Świata.

Wiadomo, że wszystkie skutki jakie się dokonały po BB musiały mieć swoje przyczyny. Słabością

tego dowodu na istnienie Boga , przeze mnie zaprezentowanego, jest to, iż jego istota po części

przynajmniej dotyczy właściwie tego, co było przed BB. I to jest jego słabość, tu można go

podważyć. Ponieważ, o ile dużo wiemy o fizyce świata po BB, o tyle nic nie wiemy, i nigdy się nie

dowiemy, co było przed BB. Właściwie nie wiadomo w ogóle, czy coś było przed BB, i

najważniejsze nie wiadomo czy wówczas obowiązywała normalna fizyka i czy obowiązywała

wówczas przyczynowość, a przecież to właśnie ona jest najważniejsza w tym dowodzie Boga.

Wszystkie spekulacje na temat czasów przez BB przypominają opowiadania kabalistów o świecie

duchowym. Nie chcę deprecjonować w żadnym razie kabały. Jedno wiadomo, był BB. Co? Kto za

tym stoi? To już jest kwestia wiary. Przy czym warto sobie uzmysłowić, iż ateizm jest również

wiarą. Wiarą w to, iż nie ma i nie było Boga w akcie powstawania Świata. Z tego punktu widzenia

wiara w Boga jak i ateizm mają na swoje potwierdzenie tylko zależność probabilistyczną. Obie

opcje mają prawdopodobieństwo racji wynoszące 50%. Osobną kwestią jest chrześcijaństwo. Ale i

tu znamienny jest tak zwany Zakład Pascala . Otóż ten filozof( Pascal) w swoich pismach określił

takie stanowisko, które przeszło do historii pod nazwą Zakładu Pascala, iż jeśli Bóg istnieje, to

wiara w niego i gorliwość religijna pociąga to za sobą, iż po śmierci otrzymamy zbawienie wieczne.

Jeśli zaś Boga nie ma i śmierć jest definitywnym końcem wszystkiego, to i tak nic nie tracimy

pomimo swej wiary. Możemy więc tylko zyskać wierząc w Boga. Warto więc wierzyć w Boga.

Blaise Pascal.

I w rzeczy samej każdy gorliwy katolik, chrześcijanin gdzieś tak podskórnie kieruje się Zakładem

Pascala, choć może nawet sobie z tego nie zdaje sprawy. Co ciekawe, ten Zakład, choć ma

konotacje nie do końca zgodne z ideą chrześcijaństwa, nigdzie w literaturze kościelnej, czy też

ogólnie religijnej nie został potępiony za swój zbyt oczywisty „pragmatyzm” i wyrachowanie.

A przecież nauka Kościoła oparta o Ewangelie i nauczanie Doktorów Kościoła akcentuje głównie

miłość do Boga, miłość do Jezusa oraz wdzięczność za Jego męczeńską śmierć na krzyżu, po to

byśmy cieszyli się wiecznym zbawieniem, za główny i najważniejszy powód wiary w Boga. Więc

to wyrachowanie zawarte w Zakładzie Pascala przynajmniej oficjalnie nie może być uważane przez

Kościół za powód wiary w Boga. Znamienne jednak jest to, iż nawet najgorliwsi chrześcijanie mają

w swoim życiu momenty zwątpienia. I wówczas Zakład Pascala może być tym, co niesie dla nich

pocieszenie i ulgę. Sam Pascal był bardzo gorliwym chrześcijaninem, ultraortodoksyjnego odłamu

Jansenistów.

Według ezoteryków istnieją trzy poziomy, plany istnienia. Jest to świat fizyczny, plan astralny i

poziom duchowy. Do świata fizycznego należą gwiazdy, planety, natura, flora i fauna na Ziemi, w

tym nasze ciała fizyczne. Do tego świata należą także już nieco abstrakcyjne idee, jak idee

matematyczne, liczby Pitagorasa, oraz nasza indywidualna w każdym poszczególnym przypadku

świadomość (ego). Bardziej ciekawe są dwa pozostałe Plany. Plan astralny oraz poziom duchowy.

Świat astralny to świat myślokształtów, serwitorów, Godform, larw, elementali, elementarów,

egregorów. Jest to świat zbiorowej podświadomości (Jungowskie wszechobecne Pole

Nieświadomości Zbiorowej), jest to także miejsce, gdzie gości nasza indywidualna podświadomość,

i stamtąd może ona czerpać moc i informację. To tam „żyją” wszelkie archetypy, myślokształty

utworzone przez świadomych Magów lub nieświadomych tego profanów. Te byty karmią się

ludzką, psychiczną ale także witalną energią. Są one praktycznie niezniszczalne, jeśli przy

tworzeniu nie zostaną zaprogramowane(przez Maga) na swoją „śmierć”.

Świat astralny.

Elementale na przykład to takie formy astralne, które tworzone są przez Magów, i które mają służyć

Magowi w określonym celu. Są one bardzo niebezpieczne, bowiem nabywają własną świadomość i

mogą wymknąć się spod kontroli, stając się bardzo złośliwymi i niebezpiecznymi formami

astralnymi. Wiele chorób psychicznych bierze się z ataku złośliwych elementali na tych, którzy ,

bawiąc się w magię lub spirytyzm, nie są odpowiednio do tego przygotowani i zabezpieczeni.

Formy astralne w artystycznym przedstawieniu.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: