Juan Ramón Jimenez - Wiersze.pdf - Do czytania - agatar11

1956

JUAN RAMÓN JIMÉNEZ

Juan Ramón Jiménez urodził się w 1881 roku w Andalu-

zji. Studiował w Sewilli, osiadł w Madrycie, ale po klęsce

strony republikańskiej w wojnie domowej wolał emigro-

wać i resztę życia spędził na Kubie, w USA i Puerto Rico,

gdzie zmarł w 1958 roku.

Jiménez, by tak rzec, egzystował poezją, z poezji i dla

poezji. Swą twórczość wywiódł z ideałów liryki Rubena

Dario, lecz dla poetów pokolenia '27 sam już stał się wzor-

cem i klasykiem godnym naśladowania.

Dążył do osiągnięcia absolutu „poezji czystej" i takiej,

która byłaby ekwiwalentem życia. Opiewał przeżycia i sta-

ny wewnętrzne, lecz z biegiem czasu jego twórczość prze-

szła ewolucję od subiektywizmu uczuciowego do obiekty-

wizmu. I stawała się coraz bardziej metafizyczna. Jimćnez

zawsze też poświęcał sporo inwencji problematyce auto-

tematycznej — głosił kult poezji i uważał ją za najdosko-

nalszą wyrazicielkę Piękna i Ducha. Nigdy nie był zbyt po-

pularny w Europie, dziś powoli popada w zapomnienie,

lecz dla rozwoju i świadomości liryki hiszpańskiej stanowi

bez przerwy żywy punkt odniesienia. Uprawiał także pro-

zę i eseistykę.

Najważniejsze utwory: Diario de un poeta recién casa-

do (1916), Platero y yo (1917), Canción (1936), Sonetos

espirituales

(1951).

Mojej duszy

Gałązkę zawsze masz przygotowaną

dla sprawiedliwej róży; u ciała drzwi uchem

ciepłym przylgnąwszy, czujnym zawsze słuchem

łowisz, uważna, strzałę niespodzianą.

Fala nie będzie nigdy falą żadną,

nim nie zabierze z twego rozwartego cienia

lepszego światła. Nocą trwasz bezsenna

wewnątrz swej gwiazdy, by żyć jawą własną.

Na rzeczach stawiasz znak swój nieomylny.

Później, gdy szczęście na nowo się ziści,

Odżyjesz w tym, na czym twój znak zostanie.

Twoja róża miarą będzie różom innym,

twój słuch harmonii miarą, twoje myśli

miarą żaru, gwiazd miarą — twe czuwanie.

Zofia Szleyen

Wiersz

Wyrywam z korzeniem nać,

jeszcze pełną rannej rosy.

Oh, jak tryska ziemia

mokra i pachnąca,

oślepienie, deszcz gwiazd

na moje czoło, na oczy!

Wolny —

skazany wszędzie

na ból samotności.

Jan

Winczakiewicz

Nokturn

Ja nie wrócę. I w nocy

ciepłej i łagodnej

uśnie świat w promieniach

samotnego księżyca.

Mego ciała tam nie będzie,

kiedy przez otwarte okno

wpadnie zimny wiatr od morza,

pytając o moją duszę.

Nie wiem, czy po tylu latach

będzie mnie kto oczekiwał.

Lub całował me wspomnienie

między łzami i pieszczotą.

Ale będą gwiazdy, kwiaty,

i westchnienia, i nadzieje,

będzie miłość w tych alejach

ocienionych gałęziami.

I zadźwięczy to pianino,

jak i teraz, cichą nocą,

lecz go nikt nie będzie słuchał,

w moim oknie, zadumany.

Jan

Winczakiewicz

* *

Rzuć kamień dnia dzisiejszego,

zapomnij, uśnij. Jeśli światłem jest,

jutro go ujrzysz w jutrzence,

będzie słońcem.

Czysty przyjdę do ciebie,

jak kamień ze strumienia,

obmyty w nurcie mych łez.

Czysta czekaj na mnie,

jak gwiazda za deszczem,

za deszczem twoich łez.

Moje stopy — jak głęboko w ziemi.

Moje skrzydła — jak wysoko w niebie.

I jak boli

serce napięte.

Snycerze,

którzy wykuwacie szpady —

spójrzcie, oto

słowo.

Jan

Winczakiewicz

Żeglarz

Jeszcze raz morze, morze

ze mną. (Czy to gwiazda rzuca

na huczące mroki

blaski srebra wiecznego?)

Juan Ramón Jimenez - Wiersze.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: