Rozdział 1.pdf

Autor: martyna-strzelczyk

Wygląd graficzny: martyna- Strzelczyk

Beta: martyna- strzelczyk

~Zakochani~

Rozdział 1

Bella

Nazywam się Bella (tak naprawdę Isabella, ale nienawidzę swojego pełnego

imienia) Swan, mam 17 lat. I od trzech lat mieszkam w brzydkim, deszczowym

miasteczku Forks. Nienawidzę tego miasta! Ale z drugiej strony pozwoliło mi ono

zacząć wszystko od nowa…

Retrospekcja

Mieszkałam w pięknym, słonecznym mieście Kalifornia. Ja, moja mama i mój tata

(czyt. ojczym) byliśmy z pozoru normalną rodziną. Ale tak było tylko z pozoru, a

one często mylą. Przyszłam ze szkoły do domu. Wzięłam się za odrabianie lekcji.

Skończyłam!- wtedy cieszyłam się z tego jak idiotka, bo nigdy nie lubiłam zadań

domowych (no jakby ktoś kiedykolwiek lubił). Nie wiedziałam jeszcze co mi ten

dzień przyniesie…

Ojczym (Benjamin) wrócił do domu (jak zawsze pijany) i od progu wydarł się na

mamę:

-Dlaczego nie czuję pysznego schabowego ociekających tłuszczem ziemniaków!-

cóż mu się dziwić- jego matka jest polką a ojciec ma polskie korzenie 1 )

-Kochanie. Zrobiłam spaghetti- powiedziała Renee.

Miałam wtedy 12 lat. Ojciec uderzył mamę w twarz. To było straszne!

Postanowiłam odciągnąć go od mojej kochanej rodzicielki. Poszłam do

znienawidzonego przeze mnie ojczyma i powiedziałam:

-Drogi Benjaminie. Mam prośbę: czy mógłbyś przestać bić moją mamę?- mój ton

był przesłodzony. Jak miód, a ten pijak lubi miód.

-Tak. Mógłbym. Problem w tym, że nie zrobię tego.- jego głos był nadzwyczaj

uprzejmy.

Znowu uderzył mamę. Tym razem tak, że poleciała krew. Skrzywiłam się (bo

zapach krwi wywołuje u mnie mdłości), ale podeszłam do tego bijatyki i

odciągnęłam go od Renee. Naprawdę w tym momencie byłam z siebie bardzo

To tylko na potrzeby ff-u nie chciałam urazid polaków (w koocu sama nią jestem)

dumna, że udało mi się to zrobić gdyż Benjamin był silnym facetem o wielkiej

posturze. Nie wiem co mam w im widziała. To typowy leń kanapowy i bandzior;

łysy, bardzo umięśniony, z wielkim brzuchem. A do tego… a szkoda mi na niego

słów (nawet w myślach). Renee była i nadal jest piękną kobietą. Może nie jest

teraz taka ładna jak kiedyś, ale dalej jest niczego sobie. Wysoka, szczupła

brunetka z piwnymi oczami i jasną karnacją. Benjamina spotkała w miejscu, leniom

kanapowym i bandziorom bardzo dobrze znanym, a mianowicie w barze. Mama

poszła tam na chwilkę, by zatopić smutki w jednym piwku „Karmi” z sokiem

malinowym (mimo, że jest ono z Polski jest ono bardzo smaczne- przynajmniej

tak twierdzi moja mama). Ten dupek od razu wpadł mamie w oko, a on niestety

myślał tylko o jednym. Jak to faceci 2 . Wracając do tego co zrobiłam: byłam z

siebie dumna. Ale po chwili zmieniła się ona w coś, czego nigdy nie doświadczyłam:

upokorzenie. To fatalne uczucie. Poczułam upokorzenie z jednego powodu: ojczym

mnie uderzył. Dalej była już tylko ciemność. Obudziłam się w wielkim, białym

pokoju. Leżałam w łóżku. To był szpital. Nienawidzę tego miejsca! Ben przyszedł

do mnie razem z Renee i przeprosił. Mama mu wybaczyła i błagała, bym zrobiła to

samo. Udawałam, że przyjęłam jego tandetne przeprosiny. W rzeczywistości

nigdy do końca mu nie przebaczyłam. Sytuacje takie jak ta powtarzały się prawie

codziennie od dwóch lat. Ledwo wiązaliśmy koniec z końcem, bo praca tego chama

nie przynosiła wysokich zarobków, a Renee nie pracowała. Ben bardzo często pił.

Taka mała zagadka: Najrzadsze święto u nas w domu: Benjamin jest trzeźwy. Nie

śmiejcie się! To prawda. Zastanie go w domu w stanie trzeźwym, było tak częste

jak śnieg w Arizonie albo słońce w Forks. Po dwóch latach, gdy trwała kłótnia

(która po paru minutach przerodziła się w zaciętą walkę) wyszłam z domu. Wtedy

szłam tam gdzie mnie nogi poniosą, byleby tylko uciec od sytuacji w domu. Gdy

doszłam do końca uliczki zamierzałam zawrócić, ale coś przykuło moją uwagę.

Małe odgałęzienie od uliczki. Taka jakby alejka. Zrobiłam krok w tamtym kierunku

i zobaczyłam ostre światło, a potem dwóch zbirów z bronią. Chciałam uciekać, lecz

ciało nie wykonywało moich rozkazów. Stałam tam jak kołek, sparaliżowana

strachem.

A co jeśli mnie zauważą? Czy mnie zabiją?

Z moich rozmyślań wyrwał mnie strzał. Wtedy zobaczyłam bezwładne ciało, które

osuwa się po ścianie. Mężczyźni zwrócili głowy w moją stronę. Jeden zwrócił się i

powiedział do drugiego:

Nie chciałam obrażad acetów ) Niektórzy są naprawd porządni.

-Co robimy szefie?

Ten drugi nic nie odpowiedział tylko podszedł do mnie. Był wysoki, napakowany, z

krótko przystrzyżonymi, czarnymi włosami. Oczy miał tak bardzo brązowe, że aż

czarne. Wziął mnie za rękę tak, żebym mu nie uciekła i powiedział:

-I co my z Tobą mamy zrobić?

-Eee… nie… wiem…- jąkałam się.

-Masz dwie opcje mała- zaczął i chociaż nie podobało mi się to „mała” to nie

odzywałam się- albo będziesz dla nas pracować, albo będziemy musieli Cię zabić.

Wybieraj.- dokończył.

Nagle poczułam dziwną pewność siebie.

-Wybieram pierwszą opcję, ale nie wiem czym będzie polegała ta praca i co za to

dostanę.

-Dobra jest!- rzekł „ten pierwszy”.

„Szef” odwrócił się w jego stronę.

-Zgadzam się z Tobą.- powiedział, po czym znowu zwrócił się do mnie:

-Będziesz zastraszać ludzi w moim imieniu i jeżeli będzie to konieczne- tu

uśmiechnął się szelmowsko- zabijać ich. Będziesz za to dostać przyzwoite kwoty,

ale nikomu nie możesz powiedzieć co robisz.

Skinęłam głową na znak zgody i wymamrotałam ciche „ok”. Wyciągnęłam do niego

drugą dłoń (prawą, bo za lewą nadal mnie trzymał). On z przyjemnością ją

uścisnął. Wreszcie niechętni puścił moje obydwie dłonie. A ja musiałam zapytać:

-Jak będziemy się kontaktować?

-Masz, napisz mi tu swój numer- powiedział podając mi kawałek papieru.

-Ja nie mam telefonu.- odpowiedziałam i nie wzięłam karteczki.

-W takim razie weź tę.- uśmiechnął się i podał mi małą srebrno- czarna

komóreczkę.

-Eee. Dziękuję.- nie wiedziałam co powiedzieć.

Bandzior napisał na coś karteczce (którą wcześniej mi podawał) i podał mi ją.

Spojrzałam na papier. Był tam zapisany numer telefonu.

-To mój numer. Będę dzwonić w sprawie pracy. A i ty jak chcesz możesz dzwonić

jeśli chcesz.- po wypowiedzeniu ostatniego zdania uśmiechnął się łobuzersko.

Odwzajemniłam go swoim małym, niepewnym uśmieszkiem, po czym oddaliłam się w

stronę swojego domu.

Koniec retrospekcji

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: