Shaw Patricia - Dolina lagun.pdf - ksiązki nieuporządkowane - rikiman45

PATRICIA Shaw

Dolina Lagun

Patrycia Shaw urodziła się w Melbourne. Pracowała jako nauczycielka i

publicystka, zanim odkryła, że największą jej pasją i powołaniem jest

pisanie książek. W swych powieściach "dramatycznych i barwnych jak

sama Australia" zagmatwane losy bohaterów po mistrzowsku splata z

obrazem przemian na kontynencie.

Nakładem wydawnictwa "Książnica" ukazały się również powieści tej

autorki:

Ognie fortuny,

Pióro i kamień,

Rzeka słońca,

Zatoka orchidei.

PATRICIA Shaw

Dolina Lagun

Przełożyła z angielskiego Alina Siewior-Kuś

Wydawnictwo „Książnica".

Skan i korekta Roman Walisiak.

Tytuł oryginału Valley ofLagoons

Opracowanie graficzne Marek J. Piwko

Zdjęcie na okładce © Amanda Rohde

For the Polish edition

ISBN 83-7132-926-1

Wydawnictwo „Książnica" Sp. z o.o.

Al. W. Korfantego 51/8

40-160 Katowice

tel. (032) 203-99-05, 254-44-19

faks (032) 203-99-06

Sklep internetowy:

http://www.ksiaznica.com.pl

e-mail: ksiazki@ksiaznica.com.pl

Wydanie pierwsze Katowice 2006

Skład i łamanie: Z.U. „Studio P", Katowice.

Opis z okładki.

W roku 1825 żaglowiec „Emma Jane" wypływa z portu

w Wielkiej Brytanii, kierując się ku Australii - krainie nowych

możliwości. Na pokładzie wiezie skazańców transportowanych do

kolonii karnych oraz garstkę pasażerów gotowych

stawić czoło wszelkim trudom niebezpiecznej podróży.

Jest wśród nich arystokrata, który ucieka przed wierzycielami

ścigającymi go za długi karciane. Pragnąc dołączyć

do elity Australii, nie cofnie się przed niczym,

byle osiągnąć cel. Będzie oszukiwał, wykorzystywał

i zdradzał każdego do czasu, aż piękna Irlandka

wymierzy mu sprawiedliwość.

Australijska historia nie przypomina historii,

ale najpiękniejsze kłamstwo...

Jest pełna niespodzianek i przygód,

sprzeczności i rzeczy niewiarygodnych,

ale wszystko to prawda, wszystko rzeczywiście się zdarzyło.

Mark Twain, Morę Tramps Abroad, 1897.

CZĘŚĆ PIERWSZA.

Stany Zjednoczone, rok 1957.

ROZDZIAŁ PIERWSZY.

Czarna limuzyna spokojnie przepłynęła przez bramę dla VIP-ów na

lotnisku La Guardia, strażnik na drugim punkcie kontrolnym machnięciem

dłoni dał znak, że droga wolna. Eduardo Rivadavia pochylił się i poklepał

kierowcę po ramieniu.

- Wiesz, gdzie jechać?

- Tak, sir - zapewnił go kierowca. - Jesteśmy dokładnie na czas.

Eduardo pokiwał głową i usiadł wygodnie. Lotniska tej skali wciąż

stanowiły dla niego labirynt; kiedy teraz jechał między rzędem

prywatnych samolotów z dziobami zadartymi w powietrze, nie potrafił

pojąć, jak właścicielom udaje się zlokalizować swoją własność.

Zapalił cygaro i zsunął się niżej, znikając z zasięgu wzroku przechodniów.

Nie cierpiał tego samochodu, czuł się w nim jak gangster, a przypuszczał,

że cygaro tylko umacnia to wrażenie. Jednakże jako ambasador Argentyny

w ONZ musiał się zgodzić na to, żeby po Nowym Jorku woził go kierowca

w tej długiej, brzydkiej, złowrogo wyglądającej limuzynie.

Gdyby nie mżawka, skorzystałby z okazji, żeby przyjrzeć się niewielkim

samolotom. Jego siostra Maria namawiała go, żeby taki kupił. Wyszła za

Teksańczyka i mieszkała w Dallas. Ponieważ reszta rodziny pozostała w

Argentynie, Maria obawiała się, że Eduardo czuje się w Nowym Jorku

samotny.

Westchnął. Teraz, kiedy jego jedyna córka wychodziła za mąż, Maria

zapewne będzie jeszcze usilniej upierać się przy konieczności kupna

samolotu. Nie potrafił jej przekonać, że taka ekstrawagancja spowoduje

tylko problemy. W Argentynie szalał kryzys,

wieści o tym, że dyplomata rozbija się prywatnym samolotem, tylko

ściągną na niego uwagę i nieuchronną krytykę. Nie mogła zrozumieć, że

ambasador nie jest żoną Cezara. Argumentowała, że samolot zakupi

konsorcjum Rivadaviów, że rząd nie wyda na to ani grosza. Nie był w

stanie jej uzmysłowić, że opinia publiczna nie będzie chciała znać prawdy.

Dla opozycji stanowiłoby to dowód, że jego też oplotły macki korupcji;

już i tak trudno było trzymać się z dala od ich oszczerczych strategii, nie

musiał jeszcze sam dawać im amunicji do ręki. A poza tym lubił wielkie

samoloty i sprawnie działające zatłoczone lotniska.

Maria zawsze taka była, zawsze chciała, żeby inni mieli to samo co ona.

Jej wybuchy entuzjazmu dla nowych zabawek, jak je nazywał Eduardo,

stały się tematem rodzinnych żartów. A ponieważ jej mąż, Hank

Wedderburn, miał prywatny samolot, tak długo będzie dręczyć rodzinę

Rivadaviów, aż coś innego zajmie jej uwagę.

Wciąż padało, szara drobna mżawka sprawiała wrażenie, że przeprasza, że

ma nadzieję, iż napuszeni nowojorczycy jej nie zauważą. Eduardo zgasił

cygaro i zamknął okno, przygnębiony i samotny.

Powinienem być szczęśliwy, mówił sobie, to dzień ślubu mojej córki.

Mam nadzieję, że deszcz przestanie padać na czas. Mówią, że tak. Elena

wychodzi za porządnego chłopaka, któremu na niej zależy, rozsądnego

człowieka pochodzącego z podobnej rodziny, ale z tak daleka! Kto by

pomyślał, że wybierze Australijczyka?

Elena śmiała się z niego.

- Tatusiu! Czemu ciągle powtarzasz „z tak daleka"? Do Argentyny też

zewsząd jest daleko, więc co za różnica? Zamieszkamy na ranczu. To ja

znalazłam się w dziwnej sytuacji. Wyjechałam z rancza, żeby zamieszkać

w Nowym Jorku, a kończę na innym ranczu.

Inne ranczo, tak powiedziała, jakby położone było przy tej samej drodze.

Ech, młodzi! Najczęściej nie mają pojęcia, w co się pakują. Eduardo nie

dowiedział się jeszcze, jaki to rodzaj gospodarstwa, usłyszał tylko tyle, że

tam też hodują bydło. Nie chciał za bardzo wypytywać narzeczonego i na

razie wywnioskował jedynie, że miejsce nie jest zaznaczone na żadnej

mapie i że leży daleko od miasta.

Lukę MacNamara powiedział mu, że dom jest komfortowo urządzony, że

Elena będzie miała wygodne życie, ale tamtejsze standardy są przecież

inne. Co rozumiał przez „wygodne życie"? Jego córka, Elena Maria

Rivadavia de Figueroa, przywykła do wysokiego standardu, jak cała

Shaw Patricia - Dolina lagun.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: