Bester Alfred - Gwiazdy, moje przeznaczenie.pdf - Bester Alfred - ssaaggaa

Alfred Bester

Gwiazdy – moje

przeznaczenie

(The Stars My Destination)

Przełożył: Jacek Manicki

Alfred BESTER

urodził się w 1913 roku w Nowym Jorku. Ukończył studia na wydziałach: nauk

ścisłych i sztuk pięknych na University of Pensylvania. Zawodowo zajął się

pisarstwem po zdobyciu pierwszej nagrody za opowiadanie „The Broken Axion” w

konkursie ogłoszonym przez magazyn „Thirlling Wonder Stories” w roku 1939.

Dorobek literacki Alfreda Bestera nie jest wielki, ale co najmniej dwie powieści:

„The Demolished Man” (1953) oraz publikowana tu „The Stars My Destination”

(1957) weszły na stałe do skarbnicy literackich arcydzieł SF.

Miłośnicy talentu Alfreda Bestera musieli czekać aż osiemnaście lat na

pojawienie się następnej po „The Stars…” powieści. Była to „Extro” (1974), która

opowiada o jednym z nielicznych Nieśmiertelnych w Układzie Słonecznym,

usiłującym przejąć kontrolę nad głównym komputerem nadzorującym ziemską

technologię. Uderzającą cechą pisarstwa Bestera jest niespotykana maestria

warsztatowa, bardzo plastyczny styl, doskonałe wyczucie języka. Wszystko to tworzy

niezapomniany, jedyny nastrój na długo pozostawiający w pamięci przeczytane

utwory.

Opowiadania pisarza zebrane zostały w trzech tomach: „Starburst” (1958), „The

Dark Side of the Earth” (1964) i „Starlight” (1976).

Za powieść „The Demolished Man” Alfred Bester otrzymał pierwszą w historii

SF nagrodę HUGO.

Część I

Prolog

Był to Złoty Wiek – czas wspaniałej przygody, barwnego życia i trudnego

umierania… ale nikt tak nie myślał. Były to lata przyszłości, bogactwa i złodziejstwa,

rabunku i grabieży, kultury i występku… ale nikt tego nie przyznawał. Był to wiek

skrajności, fascynujące stulecie niezwykłych wydarzeń… ale nikt za nim nie

przepadał.

Wszystkie nadające się do zasiedlenia światy układu słonecznego były już

skolonizowane. W stuleciu tym, zaliczanym do najbardziej ekscytujących, na trzech

planetach i ośmiu satelitach kłębiło się jedenaście miliardów ludzi, jednak umysły,

jak zawsze, tęskniły ciągle za innymi czasami. Układ słoneczny kipiał aktywnością…

toczyła się wojna, trwała batalia o zażegnanie kryzysu żywnościowego, rodziły się

dzieci, opracowywano nowe technologie, które wypierały stare, tuż przed

doprowadzeniem tych ostatnich do perfekcji, przygotowywano się do pierwszej

galaktycznej wyprawy badawczej ku odległym gwiazdom, ale…

„Gdzież są nowe granice poznania?” – wołali Romantycy, nie wiedząc, że oto na

przełomie dwudziestego trzeciego i dwudziestego czwartego wieku w laboratorium

na Callisto przed umysłem ludzkim otworzyły się nowe horyzonty. Uczony

nazwiskiem Jaunte zaprószywszy (niechcący) ogień na swym stole laboratoryjnym

sam stanął w płomieniach i wzywając pomocy wydał okrzyk adresowany głównie do

gaśnicy przeciwpożarowej. Jakież było zdziwienie samego Jaunte i jego kolegów,

kiedy znalazł się on przy wspomnianej gaśnicy, przeniesiony na odległość

siedemnastu stóp od swego stołu.

Ugaszono czym prędzej nieszczęsnego Jaunte i przystąpiono do wyjaśniania

okoliczności jego momentalnej, siedemnastostopowej podróży. Zjawisko teleportacji

– przenoszenia się w przestrzeni wysiłkiem samego umysłu – było już od dawna

pojęciem teoretycznym i istniało nawet kilkaset niejasno udokumentowanych relacji,

iż zdarzało się w przeszłości. Obecnie po raz pierwszy miało miejsce na oczach

profesjonalnych obserwatorów.

Badano Jauntego bezlitośnie. Zjawisko to miało zbyt przełomowy charakter, aby

zabierać się do niego w rękawiczkach, a i sam Jaunte zdawał sobie sprawę, że może

swe nazwisko uczynić nieśmiertelnym. Spisał ostatnią wole i pożegnał się z

przyjaciółmi. Wiedział przecież, że idzie na śmierć, gdyż jego koledzy po fachu w

razie potrzeby zdecydowani byli go zabić. Co do tego nie było żadnych wątpliwości.

Powołano dwunastoosobowy zespół obserwacyjny, w którego skład wchodzili

psycholodzy, parapsycholodzy i neurometryści. Eksperymentatorzy zamknęli

Jauntego w szczelnym zbiorniku z nietłukącego się kryształu. Odkręcili kran, przez

który zbiornik napełniany był wodą i na oczach Jauntego zmiażdżyli kurek. Otwarcie

zbiornika było niemożliwe; niemożliwe było zamkniecie przepływu wody.

Koncepcja eksperymentu sprowadzała się do tego, że jeśli za pierwszym razem do

teleportowania się sprowokował Jauntego głównie strach przed śmiercią, to znowu

trzeba śmiertelnie go nastraszyć. Zbiornik napełniał się szybko. Obserwatorzy zbierali

dane z napiętą precyzją kamerzystów rejestrujących zaćmienie słońca. Jaunte zaczął

się topić. W następnej chwili, ociekając wodą i zanosząc się kaszlem, był już na

zewnątrz zbiornika. Teleportował się ponownie.

Eksperci przebadali go i zarzucili pytaniami. Studiowali wykresy i zdjęcia

rentgenowskie, stan układu nerwowego i narządów wewnętrznych. Zaczęli się powoli

domyślać, w jaki sposób Jaunte się teleportował. Pocztą pantoflową (sprawę trzeba

było utrzymać w tajemnicy) rozesłano apel do samobójców–ochotników. Ciągle

jeszcze znajdowano się na prymitywnym etapie badań nad teleportacją: jedynym

bodźcem do niej, jaki znano, była zaglądająca w oczy śmierć.

Ochotników dokładnie przeszkolono. Sam Jaunte prowadził z nimi wykłady o

tym, co zrobił i jak, według niego, do tego doszło. Następnie przystąpiono do

mordowania nieszczęśliwców. Topiono ich, wieszano, palono żywcem, wynaleziono

nowe sposoby zadawania powolnej i kontrolowanej śmierci. Żaden z poddawanych

eksperymentom osobników nie miał nigdy najmniejszej wątpliwości, że stawką jest tu

jego życie.

Osiemdziesiąt procent ochotników wyzionęło ducha, a męczarnie, w jakich konali

i wyrzuty sumienia dręczące ich morderców złożyłyby się na fascynujące i straszliwe

w swej treści studium. Sprawa ta nie mieści się jednak w ramach niniejszej relacji, a

fakty przytacza się jedynie gwoli podkreślenia potworności tamtych czasów.

Osiemdziesiąt procent ochotników poniosło śmierć, ale dwadzieścia procent

jauntowało się (nazwisko to stało się niemal natychmiast synonimem teleportacji).

„Wróćmy do czasów romantyzmu” – błagali Romantycy – „kiedy to ludzie mogli

ryzykować swym życiem w imię wielkiej przygody”.

Bagaż wiedzy rósł gwałtownie. W przeciągu pierwszej dekady dwudziestego

czwartego wieku ustalono zasady jauntingu, a sam Charles Fort Jaunte, wtedy już

pięćdziesięciosiedmioletni, unieśmiertelniony i wstydzący się przyznać, że nigdy

więcej nie odważył się jauntować, otworzył pierwszą szkołę jauntingu. Prymitywne

czasy były już jednak przeszłością. Teraz nie trzeba było straszyć człowieka śmiercią,

aby pobudzić go do teleportacji. Wiedziano już jak nauczyć człowieka rozpoznawać,

wykształcić w sobie i wykorzystać inne jeszcze możliwości swego nie znającego

granic umysłu.

Jak właściwie teleportował się człowiek? Jednego z najmniej satysfakcjonujących

wyjaśnień udzielił w wywiadzie prasowym rzecznik Szkoły Jauntego – Spencer

Thompson.

THOMPSON: Jaunting jest jak zmysł wzroku; to naturalne uzdolnienie każdego

niemal organizmu ludzkiego, ale można je rozwinąć tylko w drodze treningu i

zbierania doświadczeń:

REPORTER: Chce pan przez to powiedzieć, że nie widzielibyśmy gdyby nie

praktyka?

THOMPSON: Na pewno jest pan albo kawalerem, albo nie ma pan dzieci…

najprawdopodobniej i jedno, i drugie.

(Śmiech)

REPORTER: Nie rozumiem.

THOMPSON: Zrozumiałby to każdy, kto obserwował noworodka uczącego się

korzystać ze swych oczu.

REPORTER: Ale czym jest teleportacja?

THOMPSON: Teleportacja to przeniesienie się z jednego miejsca do drugiego

wysiłkiem samego tylko umysłu.

REPORTER: Chce pan przez to powiedzieć, że możemy przemyśleć się z…

powiedzmy… Nowego Jorku do Chicago?

THOMPSON: O to właśnie chodzi; pod warunkiem, że będziemy sobie zdawali jasno

sprawę z jednej rzeczy. Dokonując jauntingu z Nowego Jorku do Chicago,

teleportująca się osoba musi dokładnie wiedzieć gdzie się znajduje startując oraz

dokąd zamierza się udać.

REPORTER: Jak to?

THOMPSON: Jeśli znajdowałby się pan w ciemnym pokoju i nie wiedział gdzie jest,

bezpieczny jaunting do jakiegokolwiek miejsca przeznaczenia nie byłby możliwy.

Natomiast jeżeli zdawałby pan sobie sprawę ze swego miejsca pobytu, ale zamierzał

jauntować się do miejsca, którego nigdy przedtem nie widział, nie dotarłby pan tam

żywy. Nie można jauntować się z nieznanego punktu wyjścia do nieznanego miejsca

przeznaczenia. Jedno i drugie musi być znane, zapamiętane i plastycznie wyobrażone.

REPORTER: Jeśli jednak wiemy gdzie się znajdujemy i dokąd zamierzamy się

udać…

THOMPSON: Wtedy możemy być pewni, że zdołamy się jauntować i przybyć na

miejsce przeznaczenia.

REPORTER: Czy przybędziemy nadzy?

THOMPSON: Jeśli wystartujecie państwo nago.

(Śmiech)

REPORTER: Chodziło mi o to, czy nasze ubrania teleportują się razem z nami?

THOMPSON: Gdy ludzie teleportują się, teleportują się również ubrania, które mają

na sobie i wszystko co zdołają unieść. Nie chciałbym pana rozczarować, ale ubrania

pań przybywają na miejsce przeznaczenia razem z nimi.

(Śmiech)

REPORTER: Ale jak to robimy?

THOMPSON: A jak pan myśli?

REPORTER: Za sprawą naszych umysłów.

THOMPSON: A jak myśli umysł? Czym jest proces myślenia? W jaki właściwie

sposób zapamiętujemy, wyobrażamy sobie, dedukujemy, tworzymy? Jak działają

komórki naszego mózgu?

REPORTER: Nie wiem. Nikt tego nie wie.

THOMPSON: I nikt na dobrą sprawę nie wie, w jaki sposób się teleportujemy, wiemy

natomiast, że potrafimy to robić – tak samo jak wiemy, że potrafimy myśleć. Słyszał

pan kiedyś o Kartezjuszu? Powiedział on: Cogito ergo sum – Myślę, więc jestem. My

mówimy: Cogito ergo jaunteo – Myślę, więc jauntuję.

Jeśli ktoś uzna wyjaśnienia Thompsona za irytujące, niech zapozna się z raportem

dotyczącym mechanizmu jauntingu, przedłożonym przed Royal Society przez Sir

Johna Kelvina:

„Ustaliliśmy, iż zdolność do teleportacji związana jest z ciałkami Nissla, czyli

Substancją Tigroidalną występującą w komórkach nerwowych. Substancję

Tigroidalną wydziela się najprościej za pomocą metody Nissla, stosując w tym celu

3,75 grama błękitu metylenowego i 1,75 grama mydła weneckiego, rozpuszczonych

w 1000 cm 3 wody. Tam gdzie nie pojawia się Substancja Tigroidalna, jaunting jest

niemożliwy. Teleportacja jest funkcją Tigroidalną”.

Każdy człowiek był zdolny do jauntowania pod warunkiem, że rozwinął w sobie

dwie cechy: pamięć wzrokową i zdolność do koncentracji. Musiał przecież

precyzyjnie i ze wszystkimi szczegółami wyobrazić sobie miejsce, do którego chciał

się teleportować; a żeby się tam dostać, musiał skoncentrować całą utajoną energię

Bester Alfred - Gwiazdy, moje przeznaczenie.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: