Sylwestrowa niespodzianka.pdf

Sylwestrowa niespodzianka

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Kiedy Bella Swan spostrzegła, że podejrzanie wyglądający typ, siedzący

w rzędzie krzeseł naprzeciwko niej w poczekalni dworca autobusowego

w Korpus Christi, łypie na nią obleśnym wzrokiem, wzdrygnęła się i

usiłowała przybrać wyniosły, pełen dezaprobaty wyraz twarzy. Ale nie

było to łatwe zadanie dla kobiety w zaawansowanej ciąży, i na dodatek

bliskiej łez.

Pociągając nosem, rozejrzała się dookoła. Przecież wszystko miało być

inaczej... Zgodnie z planem dziś, czyli w Wigilię Bożego Narodzenia, o

tej porze miała znajdować się w samolocie lecącym do Mission Creek,

by spędzić święta z siostrami, Rose i Alice i... i niestety wypić piwo,

którego sama nawarzyła.

Gdy lot odwołano z powodu złej pogody, poczuła ogromną pokusę, by

skorzystać z owego zrządzenia losu, wykręcić się od wizyty, wrócić do

praktycznie pustego mieszkania i przebiedować święta w samotności.

Była w rozterce. Od trzech lat nie spędzała świąt z rodziną i stęskniła

się za wszystkimi, a ponadto na trzydziestego pierwszego grudnia

zaplanowano nabożeństwo za duszę cioci Beth. Nie, nie, na

nabożeństwie musi być, nawet jeśli boi się reakcji sióstr, kiedy się

dowiedzą, że tak głupio zagmatwała sobie życie.

Musi oddać cześć kobiecie, która wychowywała ją, odkąd skończyła

sześć lat. Postanowiła więc jechać do Mission Creek.

Na myśl o domu bez cioci Beth łzy znowu napłynęły jej do oczu. Bo

chociaż minął już prawie rok od śmierci ukochanej opiekunki, Bella

wciąż nie mogła się pogodzić z jej odejściem. Tylko jak Rose i Alice

zareagują, kiedy mnie zobaczą, pomyślała z przerażeniem. Zawsze się

mną tak opiekowały,

a teraz? Co powiedzą, kiedy zobaczą mnie z brzuchem, samą? Co sobie

o mnie pomyślą, gdy wyjdzie na jaw, że je oszukiwałam, opowiadając o

zaręczynach z Jacobem Bridgesem?

Przez ostatnie trzy miesiące Bella odsuwała od siebie myśl, czym

usprawiedliwi kłamstwo. Ale czas nieubłaganie płynął naprzód. Za

kilka godzin będzie musiała wytłumaczyć siostrom, iż naprawdę

wierzyła,

że Jacob się z nią ożeni. Przecież tak nalegał, by razem zamieszkali...

Ale kiedy niespodziewanie zaszła w ciążę, zaczął się wycofywać rakiem,

oddalać od niej emocjonalnie, unikać kontaktów fizycznych.

I wtedy zrozumiała, jak bardzo się w stosunku do niego pomyliła.

Znowu pociągnęła nosem i przymknęła oczy.

Starała się nie myśleć o tym, iż okazała się głupia i naiwna. Bo chociaż

wiedziała, że jej ukochany jest próżnym egoistą, naprawdę ufała, że

gdy przyzwyczai się do myśli, iż zostanie ojcem, ustatkuje się i zachowa

odpowiedzialnie.

Tłumione łzy zaczęły płynąć jej po policzkach.

Sięgnęła do torebki po chusteczki do nosa. Jak mogłam być taka ślepa,

wyrzucała sobie w duchu. Czy aż tak bardzo pragnęłam mieć rodzinę,

że nie dostrzegałam faktów bijących w oczy?

Nagle poczuła, że ktoś wtyka jej do ręki białą chusteczkę do nosa.

– Proszę. Chyba jest ci potrzebna... – usłyszała męski głos.

Podniosła wzrok i ujrzała przed sobą niezwykle przystojnego kowboja.

Opuszkami palców otarła policzki i potrząsnęła odmownie głową.

– Nie, nie... Dziękuję. Nic mi nie jest.

Kowboj wydał z siebie zdławiony chichot.

– Jeśli nic ci nie jest, dziewczyno, to nie chciałbym Cię widzieć, kiedy ci

coś będzie – oznajmił. Postawił swoją torbę podróżną obok jej dwóch

małych walizek i usiadł na sąsiednim krześle. – No, proszę. Wytrzyj

oczy.

Bella dopiero po dłuższej chwili zdecydowała się skorzystać z jego

chusteczki.

– Dzięki – szepnęła.

Starała się nad sobą zapanować. Nie znosiła płakać przy ludziach. Nos

robił się jej wtedy czerwony jak burak, a policzki piekły, jak gdyby ją

ktoś uderzył.

Siedzieli chwilę w milczeniu.

– Wiesz, czasami dobrze jest się przed kimś wygadać... – odezwał się

nieznajomy, przerywając milczenie.

– To... to nie jest dobry pomysł. – Bella potrząsnęła głową. – Nie znamy

się i moje problemy na pewno cię nie zainteresują...

– Masz rację. Nie znamy się, ale... nic nie stoi na przeszkodzie,

żebyśmy się poznali. – Wyciągnął do niej rękę. – Jestem Edward Cullen

– przedstawił się.

– Właśnie jadę na ranczo Circle C koło Mission Creek – dodał. –A co do

twoich kłopotów... – uśmiechnął się – to się mylisz. Bardzo mnie one

interesują. Może mógłbym ci w czymś pomóc?

Bella wpatrywała się w niego zdumiona. Edward Cullen? Chociaż w

szkole był dwie klasy wyżej od niej, doskonale go pamiętała. Był nie

tylko najfajniejszym i najbardziej popularnym chłopakiem w szkole,

ale też gwiazdą drużyny rodeo. To dzięki niemu trzy lata z rzędu

wygrywali puchar Teksasu. Słyszała, że po maturze przeszedł na

zawodowstwo i występował na pokazach ujeżdżania byków i koni.

Ale to, że dawny idol zobaczył ją w chwili słabości, nie ma znaczenia.

Pewnie nawet nie wiedział, kim jest. Bardziej martwiło Bella, że ciocia

Beth – z domu

Wainwright – która od dnia, gdy z wujkiem Lloydem zaopiekowali się

trzema sierotami, zawsze jej i jej siostrom powtarzała, żeby się trzymały

z dala

od wszystkich Cullenów.

Bella nie mogła się nigdy połapać, o co chodziło w tej trwającej od

pokoleń waśni pomiędzy obiema rodzinami, miała jednak wyrzuty

sumienia, że łamie

zakaz ciotki. Gdyby ta wiedziała, że jej wychowanica rozmawia z

potomkiem Cullenów, przewróciłaby się w grobie.

Edward zauważył baczne spojrzenie, jakim obdarzyła go ta śliczna

dziewczyna, zanim podała mu drobną dłoń. Pod wpływem jej dotyku

przeniknął go dreszcz.

– Bella Swan – odezwała się cichym głosem i szybko cofnęła rękę, jak

gdyby i ona doświadczyła podobnie dziwnego uczucia. – Ja też jadę do

Mission

Creek. Mam spędzić święta i Nowy Rok z siostrami... – wybąkała.

– Miło mi – odparł mężczyzna i spojrzał na zegarek. – Wiesz, Bella, do

odjazdu autobusu mamy jeszcze ze dwie godziny. Co powiesz na to,

żebyśmy poszli do baru na kawę?

Ku jego rozczarowaniu dziewczyna potrząsnęła głową.

– Nie mogę pić kawy – odparła. – Kofeina szkodzi dziecku.

– To może napijesz się jakiegoś soku albo wody mineralnej? –

namawiał niezrażony. – Ja stawiam – dodał i wstał.

Kątem oka zauważył teraz owego podejrzanego typa, który nie

spuszczał wzroku z Belli. Może to ten facet czymś ją zdenerwował albo

przestraszył?

Może dlatego płakała?

Na wszelki wypadek posłał mu takie spojrzenie, że tamtemu w pięty

poszło. Włóczęga wstał i szurając nogami, oddalił się. Zadowolony, że

żaden menel nie będzie się już im naprzykrzał, kowboj odwrócił się do

Belli.

– Chodź. Postaram się, żebyś zapomniała o kłopotach.

– Nie mam kłopotów.

– Doprawdy? Nie wierzę.

Dziewczyna rzeczywiście nie wyglądała najlepiej.

Robiła wrażenie, jak gdyby zamartwiała się czymś na śmierć i Edward

postawiłby wszystkie swoje trofea zdobyte w całej bogatej karierze, że

za chwilę znowu wybuchnie płaczem.

Bella wahała się przez chwilę, zanim przyznała:

– Rzeczywiście, nie jest najlepiej... I wątpię, czy kiedykolwiek uda mi

się wybrnąć z tarapatów.

Edward patrzył, jak wpierw jedna łza, potem druga, pociekły jej po

policzku. No tak, ładnie, zaraz puszczą wszystkie tamy... Usiadł obok

niej, otoczył ją ramieniem i zaczął przemawiać:

– No nie płacz. Na pewno nie jest aż tak źle...

Edward nienawidził widoku kobiecych łez, a tu jeszcze ta dziewczyna

wygląda, jak gdyby miała niedługo urodzić! Zaniepokoił się nie na

żarty. Czyżby źle się poczuła? A może poród się właśnie zaczął?

– Masz bóle? – spytał.

Kiedy potrząsnęła głową, odetchnął z ulgą. Przez oszklone drzwi

dworca widać było strugi deszczu.

Wciąż nie znał przyczyny płaczu młodej kobiety, ale ucieszył się, że w

taką ulewę nie musi wieźć jej do szpitala.

Delikatnie gładził ją po plecach, w nadziei, że ją to uspokoi. A

właściwie skąd miałby do diabła wiedzieć, jak ukoić płaczącą kobietę?

Kiedy ojciec zostawił rodzinę, był za mały, by rozumieć, co przeżywała

matka. Pamiętał tylko, jaka była smutna i przybita, gdy tłumaczyła

mu, że tatuś

już nie będzie z nimi mieszkał. Zapewniała go, że dadzą sobie radę i

rzeczywiście udało im się. Teraz wiedział, że nie zawsze było jej łatwo

samotnie wychowywać urwisa, którego rozsadzała energia.

Łkanie Belli rozdzierało mu serce. Krzywda matki uczyniła go

wrażliwym na los słabych kobiet, a ta dziewczyna wydała mu się

wyjątkowo bezbronna.

Gładząc jej rudoblond włosy, szukał w myśli słów pocieszenia, lecz nic

nie przychodziło mu do głowy.

Milczał więc. Wiedział, że czasami liczy się sama obecność drugiej

osoby.

– Prze... przepraszam – wybąkała Bella po chwili. Uwolniła się z jego

objęć i dodała: – Nie wiem, co mi się stało... – Chusteczką do nosa

starała się

osuszyć mokrą plamę na przodzie jego dżinsowej kurtki. – Zmoczyłam

ci kurtkę...

– Nie martw się, wyschnie – odparł i wzruszył ramionami. Uniósł dłoń,

odgarnął kosmyk włosów z jej zaróżowionego policzka. – Chcesz teraz

porozmawiać? Potrafię słuchać – zapewnił. Z jej zielonych oczu

wyczytał, że wciąż się waha, czy zwierzyć mu się, czy nie. – Posłuchaj –

namawiał – widzę, że potrzebna ci jest rozmowa o tym, co cię drę czy. A

może jednak będę mógł ci w czymś pomóc? – Specjalnie zniżył głos,

starając się nadać mu łagodne

brzmienie. – Zrozum, nerwy szkodzą tobie i dziecku...

– Chyba masz rację – wyszeptała, a jej dolna warga znowu zaczęła

drżeć.

Edward zauważył, że ma ładne usta. Ciekawe, jak smakują jej

pocałunki, przemknęło mu przez myśl, ale szybko przywołał się do

porządku. To na pewno nie jest czas ani miejsce, ani przede wszystkim

właściwa osoba do takich skojarzeń!

– Wątpię, żeby ktokolwiek mógł mi pomóc – ciągnęła.

Wyglądała przy tym tak bezradnie, że siłą woli powstrzymywał się, by

jej znowu nie przytulić.

– Idziemy – zadecydował, wstając. – Napijesz się soku, a ja kawy, i

wszystko mi opowiesz.

Kiedy z ufnością położyła swoją drobną rękę na jego stwardniałej od

ciężkiej pracy dłoni, znowu tak jak przedtem poczuł przeszywający go

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: