Brzezińska Anna - Saga o Zboju Twardokesku 01- Zbójecki gościniec.pdf - Brzezińska Anna - ssaaggaa

ANNA BRZEZIŃSKA

Zbójecki Gościniec

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Przed północą spłonęła kolejna wiedźma. Ósma, jak się Twardokęsek

dorachował z uderzeń mosiężnego gongu.

- Rychło przyjdzie i wasza kolej. - W drzwiach pokazał się łysy łeb

oprawcy. - Niech was tylko dobrze wypytają i prościutko w ogień. A

tymczasem gościa macie. Z samej świątyni.

Przybysz strącił podniszczony hiszpański but i sapiąc, opadł na zydel.

Zsunął kaptur. Oblicze miał nalane, spocone z wysiłku. I bardzo dobrze zbójcy

znajome. Oblicze Mroczka, ongiś kupca sukiennego, a potem zbójeckiego

kamrata.

- Zdziwionyś, Twardokęsek? - niedbale spytał Mroczek. - A pamiętasz,

co mi w Górach Sowich powiedziałeś? Co komu pisane, to go nie minie. Tak

mi rzekłeś i sztyletem nielicho po żebrach zmacałeś...

- Czego chcesz? - warknął zbójca.

- Pogawędzić - Mroczek wyszczerzył nadpsute zęby. - Bo tyś już,

Twardokęsek, nie pospolity zbójca. Ty teraz z bogami i książętami za pan

brat. Żal tylko, że cię z tego spoufalenia jutro na placu ogniem palić będą. Z

wiedźmą pospołu - ukradkiem zmacał pod koszulą chroniący przed urokiem

medalik. - Dwóch nas już tylko z całej kompanii zostało, postanowiłem więc

kamrata odwiedzić, powspominać stare czasy.

- Czemu cię powroźnicy do wieży wpuścili? - spytał niespokojnie

zbójca.

- Bo zapłaceni - wykrzywił się drwiąco - byśmy tu sobie mogli w

spokoju porozmawiać. Przy tym wiedźmy się boją. Wolą siedzieć za

żelaznymi drzwiami, z dala od plugastwa.

- Widzę ja, Twardokęsek, co ci teraz po łbie chodzi -podjął Mroczek. -

Mają mi jutro prawo katowskie czynić, myślisz, jaka dla mnie korzyść język

strzępić? Ano taka, że nielekko człekowi na stosie zdychać.

- Był już tu wcześniej ktoś - szyderczo odezwał się Twardokęsek - co

mi lekką śmierć za pogawędki obiecywał. Sam książę Evorinth. I z niczym

precz poszedł.

- Ale wróci, Twardokęsek - pokiwał głową Mroczek. -Wróci

niezawodnie. A wiesz, co wtedy będzie? Poty cię każe kleszczami szarpać,

póki wszystkiego nie wyśpiewasz.

Zbójca niepewnie popatrzył ku wiedźmie rozciągniętej na dębowej

ławie.

- Jej nie słuchaj, ona cię od kaźni nie wybawi. A ja tak. Ot, okowitę

przyniosłem, popijemy, powspominamy... - Mroczek dobył z sakwy solidny

bukłak. - Może zamroczysz się i lżej będzie zdychać... A może prócz okowity

jeszcze co w sakwie się znajdzie. Ale pierwej mi opowiesz. Wszystko, wedle

porządku. Od tamtego dnia, kiedy z naszym skarbczykiem na grzbiecie z

kompanii czmychnąłeś. Goniliśmy za tobą, Uchacz nas prowadził, ale nie

zgoniliśmy. Może byłoby lepiej, gdybyśmy zgonili...

***

Przychodzi kiedyś taki czas, gdy człek chce posmakować

bezpiecznego żywota. Twardokęska ów czas zastał na Przełęczy Zdechłej

Krowy, w południowym paśmie Gór Żmijowych. Kompania wracała do

obozowiska, złupiwszy o zmierzchu bogaty konwój gildii jedwabnej.

Twardokęskowi wlekli się ospale, niechętnie, bo zaciężni z kupieckiej straży

zdołali porządnie kompanię poszarpać. Dwóch zbójców sczezło: jeden miał w

oku ułomek spisy, a drugiemu najemnicy rozpłatali brzuch i darł się

straszliwie, póki znudzony Mroczek nie poderżnął mu gardła. Twardokęsek

kazał wrzucić ścierwo do rozpadliny, a potem cichaczem wymknął się przed

świtem.

Spędził w Górach Żmijowych ze trzy tuziny lat. Zaczynał od

czyszczenia kociołków w obozowisku, ale na koniec doszedł do własnej

kompanii, małej fortunki i nagrody, nałożonej na jego głowę we wszystkich

Krainach Wewnętrznego Morza. Wiedział, że jest sławny, ale po tym, jak w

pierwszej karczmie przy trakcie zobaczył przybity na drzwiach swój konterfekt,

skóra mu ścierpła na grzbiecie i postanowił uciekać jak najdalej od rodzinnych

stron.

Pospiesznie znalazł statek płynący na Szczeżupiny, archipelag

rozciągnięty wzdłuż wschodniego krańca Gór Żmijowych, i szczęśliwie

wylądował na Tragance. Co prawda, bogini Szczeżupin, Fea Flisyon Od

Zarazy, nie cieszyła się najlepszą sławą, jednak Twardokęsek nie był

szczególnie pobożny. Każdej wiosny odprawiał świąteczne ceremonie, lecz

nie oczekiwał zbyt wiele w zamian. Wiadomo, jak jest z bogami.

Stolica Fei Flisyon spodobała się Twardokęskowi od pierwszego

wejrzenia. Znalazł gospodę na południowym stoku góry, wysoko, gdzie nie

dochodził smród portowej dzielnicy, zakopał w ogrodzie kuferek ze

zrabowanym kamratom łupem i uwierzył, że resztę swych dni przeżyje w

spokoju. Po pierwszych nerwowych tygodniach coraz śmielej opuszczał zaułki

starego portu i wychodził nawet na główne ulice. Nikt go nie znał, nigdy nawet

nie słyszeli jego imienia. A przynajmniej z początku tak myślał.

Miasto było wielkie, światowe. Na nabrzeżu języki Krain Wewnętrznego

Morza mieszały się z narzeczami południowych równin i chrapliwą mową

Pomortu. Z wieżyc po obu stronach traktu bacznie obserwowano przybyszów.

Ci zaś, czując zrozumiały respekt przed sinoborskimi łucznikami, spokojnie

przechodzili przez Spiżową Bramę, ku słynnym targowiskom. Fea Flisyon,

zwana przez pospólstwo Zaraźnicą lub Morową Panną, wytrwale znosiła

wrzaski przekupniów, obelgi pijanych marynarzy, odór gnijących ryb i sztormy

zsyłane przez szaloną morską boginkę, Sandalyę. Nie mieszała się ani w

zatargi bogów, ani w walki śmiertelników. I właśnie jej rzekoma łagodność

zmyliła Twardokęska.

Tamtej nocy wiał paskudny wiatr. W karczmie starego Stulichy, gdzie

podawano najlepszą w mieście jałowcówkę, siedziała tylko grupa stałych

bywalców. Twardokęsek znał ich z widzenia, lecz bynajmniej nie kwapił się do

pogawędki, będąc bowiem człowiekiem rozważnym, nie pytany nie otwierał

gęby. Zaszył się w kąciku, obmacywał ryżą posługaczkę i popijał jałowcówkę.

Na stołeczku przy palenisku rozsiadł się mizerny człowieczek: suszył

przy ogniu ciżmy, pociągał z garnca i gardłował. Zbójca spotykał go

wcześniej. Był to dobry znajomek karczmarza Stulichy, Krupa go wołali.

Dawniej ponoć służył w świątyni Morowej Panny, póki go kapłani na

dziedzińcu za bluźnierstwa nie oćwiczyli i wygnali.

- Po niebie to oni wtedy gładko, jako krowy po łące, chadzali -

rozprawiał Krupa. - Gwiazdy rozpalali według porządku, aby ludziom świeciły,

i słonko, by ich grzało. Dobry był czas, jadła dostatek wszelaki, ludzie z

bogami pospołu żyli...

Na wpół pijani rybacy przycichli nad poszczerbionym stołem. Z rzadka

tylko jeden czy drugi potakująco potrząsnął głową, dolał jałowcówki.

- Później wszakoż ci, którzy stworzyli świat, a było ich pięcioro, rozeszli

się i oddalili od siebie - ciągnął Krupa. - I powstał wśród nich spór za sprawą

tego, który spętany spoczywał w otchłani. I w zapalczywości swej tworzyli bez

miary stwory poczwarne a silne, i nazywali je Dziećmi Gniewu. Zaś

najpotężniejsza z nich była Annyonne.

Rudowłosa dziewka wzdrygnęła się na kolanach Twardokęska. Zbójcę

też trwoga zdjęła, a trochę i niechętny podziw, bo w Krainach Wewnętrznego

Morza mało kto ważył się wspominać przeklęte imię Annyonne. Lepiej tedy

uszu nadstawił, choć rozsądek podpowiadał mu, że z podobnego gadania nic

dobrego być nie może, tylko zamęt i zgorszenie.

- I podarowano jej skrzydła jasnopióre, by ją po niebie niosły, a także,

na własną i innych zgubę, miecz o podwójnym ostrzu, wykuty w otchłani, skąd

wyłonili się Stworzyciele; nikt nie mógł oprzeć się owemu ostrzu, nikt prócz

tego, kto je wykuł. Aż zdarzyło się, że zawędrowała Annyonne do owej głębi

przepastnej, gdzie spoczywał

Spętany. Przemówił do niej, ona zaś słuchała i słowa jego wzbudziły w

niej pychę bezbrzeżną i pragnienie potęgi. Zasiadła na szczycie świata i

poczęła gromadzić wokół siebie inne spośród Dzieci Gniewu i podburzać je,

by powstały przeciwko swym panom, Stworzycielom. Dzieci Gniewu zaś

słuchały chętnie, gdyż blask niezmierny bił od jej skrzydeł i całej postaci, głos

zaś miała słodki i czarowny.

- Wtenczas bogowie spuścili z nieba deszcz ognia i siarki. Dzieci

Gniewu rozbiegły się w przestrachu, szukając schronienia w podziemnych

grotach. Lecz szaleństwo i pycha Annyonne były tak wielkie, iż pozostała na

nagim szczycie góry, wygrażając tym, co ją stworzyli, póki ognisty deszcz nie

pochłonął jej skrzydeł i nie wypalił oczu. Jednak nawet wówczas nie wypuściła

z dłoni niosącego zgubę miecza. Strach wielki tedy padł na Stworzycieli, gdyż

wiedzieli, że w owym ostrzu drzemie ich zagłada.

- A bodajby suka sczezła! - mruknął ktoś twardo.

- Szaleństwo Annyonne było tak bezmierne, że nawet oślepiona

ruszyła ze swymi sprzymierzeńcami przeciwko Stworzycielom. Szła dalej i

dalej, ślepa i potworna, poprzez siedem bram, ku owym krańcom, gdzie

ciemność przesypywała się niczym zakrzepły, słony piach. U jej boku zaś

kroczyły ogień i wód wielkie spiętrzenie, szarańcza i pomór...

Za to tedy, nerwowo pomyślał Twardokęsek, za to Krupę kapłani

Brzezińska Anna - Saga o Zboju Twardokesku 01- Zbójecki gościniec.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: