Cole Allan, Bunch Chris - Anteras 01 - Zamorskie królestwa.T1.pdf - Bunch Chris i Cole Allan - ssaaggaa

A. Cole i C. Bunch - Zamorskie krolestwa

Odległe Królestwa

Dla

Jasona Cole’a

Elizabeth Rice Bunch

Mapka:

1.Vacaan „The Far Kingdoms” - Vacaan - Odległe Królestwa

2. Irayas - Irayas

3. The Black Mountain - Czarna Góra

4. Gomalalee - Gomalalee

5. ( not to scale ) - nie według skali

6. Wahumwa - Wahumwa

7. Fist of the Gods - Pięść Bogów

8. pass - przełęcz

9. The Rift - Dolina

10. Wasteland - Ziemia Jałowa

11. The Crater - Krater

12. Desert - Pustynia

12. Grasslands - Stepy

13. River’s Headwaters - Źródła rzeki

14. Unknown - Tereny nieznane

15. Unknown Seas - Nieznane morza

16. rumored islands, - wyspy, archipelagi, rafy i tym podobne

archipelagos, reefs, etc. znane z opowiadań.

17. Abandoned Barracks - Opuszczone Warownie

18. Cannibal Village - Wioska Kanibala

19. Kostroma - Kostroma

20. The Kingdom of Valaroi - Królestwo Valaroi

21. Redond - Redond

22. The Pepper Coast - Wybrzeże Pieprzowe

23. The Narrow Seas - Wąskie Morze

24. Likantu - Likant

25. Orissa - Orissa

Pierwsza

Podróż

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Kurtyzana

Król Ognia.

Król Wody.

Królowa Muzy.

Ja, Almaryk Emilie Antero, zapisuję moje myśli piórem gęsim w drugim dniu świecy

Miesiąca Żniw, w dziesiątym roku Czasu Jaszczurki. Przysięgam na głowy mych

potomków, iż wszystko, co tu piszę jest, prawdą. Błagam was, Moi Panowie i Moja

Pani, abyście spojrzeli przychylnym okiem na ów dziennik. Ogniu, oświeć drogę i

poprowadź korytarzami mglistej pamięci. Wodo, wypieść owoce mych myśli. Muzo,

spójrz w łaskawości swej na me liche umiejętności i użycz słów wartych opowieści,

którą snuć będę. Opowieści o mych podróżach do Odległych Królestw.

I o tym, co tam znalazłem.

CZYTAJĄC PONOWNIE te wersy, słyszałem śmiech Janosza, śmiech podobny do

dźwięcznego odgłosu bębna, mogący ogrzać zimną noc, lub zamienić w kamień

słowa głupca. Słyszałem wyraźnie, jakby dzwonił mi nad uchem, a nie przybywał

jako iluzja sprzed czterdziestu lat. Ten śmiech drwił ze mnie i wcale nie dlatego, że

opisałem tę historię. Ów człek odnosił się przychylnie do historii i wszelkich mądrych

ksiąg. Uważał je za bardziej święte niż święty gaj cedrowy; sądził, że mówią więcej

niż zwierciadło Proroka. Tak, odnosiłby się do niej przychylnie, nawet mimo tego, że

moje zapiski odmalowują go czasem w niezbyt dobrym świetle. Czyż jednak nie

przysięgałem mówić tylko prawdy? Janosz był najbardziej zagorzałym czcicielem

prawdy. Nawet wtedy gdy kłamał... Szczególnie wtedy, gdy kłamał.

Drwina, jestem tego pewien, wymierzona była w tradycyjne, otwierające zaklęcie,

które zawarłem w swoim dzienniku wzywając ogień, wodę oraz Muzę, aby wspierały

mnie w moich zmaganiach.

- To głupi zwyczaj - powiedziałby pewnie. - A co więcej, strata energii. To tak,

jakbyś wyleczył gniazdo kurzajek na skórze, a potem zabrakłoby ci siły na tak istotne

sprawy ,jak demon gnieżdżący się w twej czaszce. Nić z supłem jest równie dobra na

kurzajki jak po trzykroć błogosławiona skóra ropuchy, a o wiele mniej kosztowna.

Następnie klepnąłby mnie w plecy i napełnił kielichy winem aż po same brzegi: - Po

prostu rozpocznij swą opowieść, Almaryku. Słowa przyjdą same.

A zatem dobrze... Zaczęło się od pewnej kobiety.

Melina była najwspanialszą kurtyzaną w całej Orissie. Nawet po tylu latach na

wspomnienie jej boskiego ciała rozpierają mnie chucie. Miała duże, ciemne oczy, w

których każdy mężczyzna mógł zatracić duszę, i długie, pachnące perfumami

kruczoczarne włosy, spływające falą na szczęściarza, któremu pozwoliła utonąć w

swych cudownych objęciach. Miała kształty złotoskórej bogini o wiśniowych ustach,

piersiach zakończonych wspaniałymi, karmazynowymi sutkami i o jedwabnych

udach, będących zapowiedzią najbardziej upojnego schronienia, jakie tylko podróżnik

mógłby sobie wyobrazić. Byłem naonczas młodzianem liczącym dwadzieścia wiosen

i pożądałem jej ślepo, wręcz niepohamowanie, czując w żyłach wzburzoną, gorącą

krew charakterystyczną dla tego wieku. Nie opowiadałbym teraz owej historii, gdyby

Melina zaspokoiła wówczas me nieposkromione żądze. Ona jednak zniewoliła mnie

tylko, paraliżując swym urokiem, karmiąc li tylko zawodowymi obietnicami.

W dniu, w którym zaplątałem się w jej sieć, załatwiałem akurat interesy związane z

profesją mojego ojca. Statek wiozący towary z zachodu zawinął do portu i rozpoczęto

już rozładunek. Do moich obowiązków należało między innymi nadzorowanie

rachunków. Nie oznaczało to oczywiście ingerowania w pracę naszych wspaniałych

niewolników- urzędników. Ojciec stwierdził, że potrzeba tam po prostu „obecności

władzy”, co oznaczało, że miałem dopilnować, aby łapówki wręczane kapitanowi

portu, poborcy podatkowemu oraz poborcom dziesięciny - dla magów utrzymywały

się na rozsądnym poziomie. Dzierżyłem sakiewkę pełną złotych i srebrnych monet i

wciskałem je w chciwe dłonie, pamiętając o ostrzeżeniu, iż gdybym zbytnio

przetrząsnął ów trzosik, profity z morskiej wyprawy okazałyby się nadzwyczaj

marne. Rejs był długi i obfitował w niebezpieczne niespodzianki; nasz statek padł

ofiarą sztormu i o mały włos nie zatonął w pobliżu ujścia rzeki, która przecina miasto

na połowę. Wówczas nie mogłem się nadziwić, że ojciec powierzył mi to wcale

niełatwe zadanie. On jednak wiedział, że należy mnie zachęcić, dostrzegając we mnie

zalety, których ja sam nie potrafiłem zobaczyć.

Kapitan portu odznaczał się kompletnym brakiem doświadczenia i nadzwyczajną

dbałością próbował zrekompensować owo niedociągnięcie. Kiedy tak chodziliśmy od

skrzyni do pakunków, od pakunków do beczek, podliczając wartość towarów,

spostrzegłem, że niewątpliwie zaczął sobie już wyobrażać łapówkę równą rocznej

pensji; w młodzieńczych oczach zagościły szpetne błyski chytrości. Jego apetyt rósł,

a mój umysł szukał desperacko rozwiązania. Rozejrzałem się po magazynie i oko

moje spoczęło na poszarpanej beli materiału. Jęknąłem, rozerwałem ją, pozwalając

kosztownemu suknu spłynąć na brudną podłogę. Natychmiast zawołałem kapitana

statku ignorując, zdziwienie malujące się na obliczu portowego oficera. Niechybnie

pomyślał, że zwariowałem. Jego zaskoczenie przerodziło się jednak w osłupienie, gdy

pokazałem przybyłemu żeglarzowi stan materiału, przeklinając jego mizerną jakość.

- Albo jesteś głupcem, który dał się nabrać jakiemuś tęgiemu oszustowi - rugałem go

- albo jesteś tym oszustem we własnej osobie. - Kląłem, narzekając, że jakość

materiału srodze odbiega od normy i nawet kompletny laik na pierwszy rzut oka

stwierdziłby, że sukno w ciągu tygodnia zacznie się rozkładać w wilgotnym klimacie

Orissy; skoro zaś bez problemu znalazłem ten defekt, co z resztą towarów? - Do

diabła, kapitanie, patrz na mnie, gdy do ciebie mówię!

Stary morski wyga w lot pojął o co chodzi. Zaczął jęczeć jak bardzo mu przykro i

zaklinał się, że nie miał o niczym zielonego pojęcia. Odesłałem go strasząc gniewem

ojca, a sam zwróciłem się do stojącego obok oficera. Kiedy go przeprosiłem,

uśmiechnął się niewyraźnie, po czym zupełnie spoważniał, gdy na przypieczętowanie

owych przeprosin wcisnąłem mu w dłoń jako łapówkę tylko jedną monetę, biorąc pod

uwagę wyraźnie zmniejszoną wartość ładunku. Nie protestował, lecz mocno ścisnął

pieniądz i umknął, zanim zdążyłem na tyle oprzytomnieć, by stwierdzić, że i tak

dałem mu pewnie za dużo.

Miejski poborca podatkowy winien był memu ojcu wiele przysług, więc z radością

przyjął rzadko spotykane świecidełko z zachodu, którym miał zrobić przyjemność

znacznie młodszej od siebie żonie.

Uważając się za świeżo wykreowanego mistrza handlu, oczekiwałem poborców

dziesięciny z Rady Magów. Jedyna próba, jakiej się obawiałem. W owych czasach

utrzymywały się silne animozje między magami a członkami mojej rodziny. Właśnie

buńczucznie zadzierałem nosa myśląc o rychłym odwecie, kiedy ogłoszono przybycie

czarnoksiężnika. Szybko przerwał te cieniutką, jedwabną nić pychy. Prevotant znany

był jako jeden z najgrubszych i najbardziej chciwych magów w Orissie. Miał kiepską

reputację jako czarnoksiężnik, a także jako człowiek o przedziwnym talencie do

opóźniania kupieckich sakiewek aż do ostatniej monety. Ujrzawszy mnie zachichotał

z radości, zadowolony, iż między nim a fortuną stanął ktoś tak młody i głupi. Chichot

odbił się echem i przeszedł w przenikliwy pisk dobywający się z gardła faworyta

przyczepionego do jego barku.

W tamtych czasach niektórzy, zwykle starsi magowie trzymali faworyty, które

towarzyszyły im podczas rzucania zaklęć. Owe pół zwierzęta, pół demony mogły

dowolnie zmieniać swe rozmiary, od dwukrotnie większych od człowieka do

mniejszych niż to pokryte łuską stworzenie okręcone dokoła szyi Prevotanta. Pisk

potworka przybrał na sile, zapewne na skutek podekscytowania. Większość

faworytów zachowywała się histerycznie i czasami trudno je było utrzymać w ryzach,

lecz zauważyłem, że ta kreatura była tak przerażona jak regularnie maltretowany pies.

Zamiast uspokoić go ciepłym słowem i pogłaskać po grzbiecie, Prevotant zaklął i

wymierzył faworytowi mocny cios szpikulcem. Stworzenie zapiszczało z bólu i

złości, lecz po chwili dało za wygraną. Widziałem, że myśli intensywnie, jako że jego

skóra zmieniła barwę z czarnej na pulsująco czerwoną. Zaczęło szarpać krwawiącą

rankę małymi, ostrymi ząbkami.

- Może jest głodny - odezwałem się, sądząc, że w ten sposób zaskarbię sobie

życzliwość Prevotanta. - Mógłbym posłać po jakiś smakowity kąsek.

Faworyt zaszczebiotał słysząc moje słowa, lecz czarodziej pokręcił przecząco głową,

aż zatrzęsły mu się policzki.

- Nie przejmuj się nim. Przejdźmy od razu do interesów. - Nadął się, na ile tylko

pozwolił mu szeroki pas, i utkwił we mnie srogi wzrok. - Doniesiono mi o przemycie

ukrytym w twoim ładunku.

Straciłem zdrowy rozsądek jeszcze przed jego atakiem. Było to stare, portowe

zagranie, szczególnie popularne w kręgach poborców dziesięciny dla magów. Mój

ojciec skwitowałby je śmiechem. Wiedziałem o tym. Ojciec opisywał mi te rozmaite

gierki, dbając o uzupełnienie mej edukacji. Lecz wiedzieć a robić - ech, to już wielka

różnica. Moja twarz, ta odwieczna zdrajczyni rudowłosych, przybrała kolor równie

ognisty jak moje kędziory.

- Ależ... ależ... To niemożliwe - wyjąkałem. - Kazaliśmy przedsięwziąć środki

ostrożności. Wszelkie środki ostrożności!

Prevotant skrzywił się i wyjął zza fałd poplamionych szat jakieś pomięte kartki

papieru. Przez chwilę studiował uważnie zapisane gęsim piórem słowa skrzętnie

zakrywając je dłonią przed moim wzrokiem. Pokręcił posępnie głową, po czym

schował zapiski. Faworyt ruszył w kierunku kieszeni i zarobił kolejne uderzenie

- Paskudna bestia - syknął mag i ponownie zwrócił się do mnie: - Bardzo poważne

oskarżenia. Wyjątkowo poważne. - Pożądliwie łypnął na towary mojego ojca. - Nie

pozostaje mi nic innego, jak... jak...

Otworzyłem usta pełen niepokoju. Niecierpliwie potrząsnął głową i utkwił we mnie

ciężkie spojrzenie: - Jak...

Wreszcie doznałem olśnienia.

- Och! Och... Naturalnie! - Złapałem się za pas i potrząsnąłem mocno sakiewką.

Oczy rozszerzyły mu się na ów znajomy brzęk, a twarz pojaśniała wyraźnie, gdy

obliczył, o ile pomnoży swój majątek. Skrzek faworyta wciąż wskazywał na grę

głębokich emocji. Czarodziej nieświadomie, chyba z przyzwyczajenia uszczypnął

stworzenie. Jeśli zaś chodzi o mnie, zrozumiałem swój błąd w tej samej chwili, w

której go popełniłem. Teraz Prevotant wie dokładnie, czym dysponuję, i będzie chciał

wyciągnąć jak najwięcej. Po jednej stronie legło nieszczęście, po drugiej zaś

zagościło upokorzenie, a ja pośród nich desperacko próbowałem pomóc sobie swoim

sprytem. Rozpoczęliśmy targowanie.

- No cóż - powiedział w końcu - są pewne rzeczy, których powinienem dopełnić.

Niektórzy powiedzieliby, że jest to moim bezwzględnym obowiązkiem. Będę jednak

potrzebował wsparcia. Dziesięciu pomocników... a może i więcej.

Ponownie potrząsnąłem sakiewką, wściekły, że nie mam innego wyboru, i brnąłem

dalej.

- Ale ... - zacząłem włączając się do gry. - Ale ...

- Zresztą nie ma konieczności, bym postępował ściśle według zasad - odpowiedział

po namyśle. - Nauczyłem się polegać w tych sprawach na mojej łagodnej naturze. -

Zmierzył sakiewkę wzrokiem, lecz ja nie wykonałem najmniejszego gestu.

- Mógłbym to ostatecznie zrobić sam - powiedział pragnąc, aby moja dłoń wreszcie

uwolniła trzymane złoto. - To jednak będzie wymagało... - Ponownie zerknął na

ładunek. - Moi przełożeni nie pozwoliliby mi pobrać od ciebie dziesięciny mniejszej

niż... trzy miedziaki za każdą dziesiątą wagi.

Westchnąłem.

- A zatem muszę natychmiast podążyć do domu mego ojca z wieścią o jego ruinie. -

Trąciłem sakiewkę. - Dziesięcina, której żądasz, zabierze wszystko co posiadam i

nawet jeszcze więcej.

Prevotant spojrzał z bólem. Policzki mu obwisły, lecz dostrzegłem, że oczy jego

faworyta błysnęły zadziornie i stworzenie wysunęło język wietrząc fluidy strachu.

Trzymałem nerwy na wodzy nie zdradzając prawdziwych uczuć. Mag złamał się

pierwszy.

- No dobrze - wykrztusił przez ściśnięte gardło. - Odprawię tu proste oczyszczenie,

lecz ze względów bezpieczeństwa musi ono objąć cały magazyn. Dziesięcina za taki

obrządek wynosi jeden miedziak za sto miar wagi.

Podniósł rękę. - Jednak... jestem tu tylko z moim faworytem. Zaklęcie wymaga

mnóstwo pracy i przygotowań...

Wyjąłem sakiewkę zza pasa. Faworyt zaczął pohukiwać niczym sowa, owładnięty

chciwością, podczas gdy jego pan drapieżnym ruchem schował woreczek z monetami

za pazuchę.

- Załatwię to bardzo szybko - rzucił bez namysłu. - Błyskawicznie.

Posłałem po niewolnika, żeby przyniósł jego rzeczy z lektyki i chwilę później

czarnoksiężnik ustawił swój trójnóg, z którego zwieszała się mosiężna misa pełna

gorących węgli. On zaś wrzucał do naczynia różne śmiecie, kawałki pleśni i jakieś

proszki. Obrzydliwa woń wypełniła powietrze, lecz nie pojawił się charakterystyczny

dym. Faworyt zeskoczył na podłogę i podrygiwał dookoła, wrzeszcząc na znak

protestu. Jestem pewien, że umknąłby gdyby nie długi, cienki łańcuch, który

Prevotant mocno ściskał w garści.

Mag umieścił trójnóg w wąskim przejściu między skrzyniami pełnymi drewnianych

zabawek. Twierdził, że miejsce to jest najskuteczniejsze do odpowiedniego

ukierunkowania zaklęcia. Ruszył wolno wzdłuż wąskiego korytarza wlokąc za sobą

faworyta; stworzenie opierało się zaciekle, zawodząc niczym dziecko i dławiąc się na

łańcuchu. - Przestań - wycedził Prevotant. - Tylko wszystko pogorszysz.

Ukląkł na jednym kolanie i narysował okrąg na podłodze, a następnie kwadrat

obejmujący koło. Skrócił łańcuch przyciągając faworyta do siebie. Małe ząbki kąsały

na oślep wpijając się w palce, lecz w końcu udało mu się złapać potworka za szyję i

wrzucić w obręb koła. Stworzenie przez kilka chwili wydawało się zamroczone

upadkiem. Prevotant skinął głową.

- Teraz dobrze. A jeśli dalej będziesz przysparzał mi kłopotów, każę cię obedrzeć ze

skóry i uszyć z ciebie buty. - Mag podniósł się sapiąc ciężko i podszedł do trójnogu.

Skinął, bym do niego dołączył, a ja spełniłem prośbę.

- Konieczna jest obecność właściciela - wyjaśnił. - W przeciwnym razie zaklęcie

oczyszczające nie będzie trwałe.

Ze swoich bagaży wydobył kolejny worek. - Chcę, żeby zaklęcie było dobre i silne -

powiedział. - Lubię, kiedy klienci są zadowoleni.

Po magazynie gdzieniegdzie kręcili się ludzie - urzędnicy, tragarze oraz potencjalni

klienci, którzy przyszli, aby rozejrzeć się w towarze.

- Czy mam ich wyprosić? - zapytałem.

- Nie ma potrzeby. Ryzyko jest minimalne. - Wrzucił do misy garść czegoś co

wyglądało na brązowe wióry, które w zetknięciu z węglami wydały wilgotny syk.

Przyjrzałem się uważniej, ale i tym razem nie dostrzegłem najmniejszego śladu dymu.

Zaczął szybko i nagle:

- O, demony, które zamieszkujecie krainę ciemności. Strzeżcie się! Strzeżcie! -

Wytrząsnął więcej brązowych strużyn na żar, a w odpowiedzi rozległ się kolejny syk.

Zobaczyłem, że węgle przestają się żarzyć, jakby coś wysysało z nich gorąco.

- Ogień w Chłód. Chłód w Ogień. Wzywam płomienie, aby was odszukały. Strzeżcie

się demony! Strzeżcie!

Opróżnił worek wsypując zawartość do misy. Ujrzałem błysk. Kupka węgli załamała

się na samym środku tworząc szarą, martwą masę. Stworek w kredowym więzieniu

wydał z siebie upiorny skowyt. Okrąg ożył tysiącem roztańczonych płomieni.

Cole Allan, Bunch Chris - Anteras 01 - Zamorskie królestwa.T1.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: