Indiana Jones - McCoy Max - Indiana Jones i powietrzni piraci.pdf - Caidin Martin(McCoy Max) - ssaaggaa

Max Mccoy

Indiana Jones i powietrzni piraci

Obserwowali, jak pierwszy pociąg minął ich i z mozołem zaczął piąć

się pod górę, wypluwając kłęby czarnego dymu i rozżarzone węgle. Była

to istna forteca na kołach. Skład otwierał opancerzony wagon,

zbudowany z grubych stalowych płyt pociętych szczelinami otworów

strzelniczych, z obrotową wieżyczką wyposażoną w szybkostrzelne

działko kalibru 57 mm. Pchała go z hałasem lokomotywa, która ciągnęła

za sobą jeszcze dwie platformy z umieszczonymi na nich metalowymi

barykadami i wałami z wypełnionych piaskiem worków. Spoza nich ośmiu

ludzi, uzbrojonych w karabiny maszynowe, obserwowało gęste zarośla po

obu stronach toru.

Był to przygotowany na wszystko eszelon-zabójca, wywiadowca, który

miał zapewnić bezpieczny przejazd drugiemu, odległemu o tysiąc metrów

pociągowi, utrzymującemu tę samą prędkość wzdłuż południowo-

zachodniego wybrzeża Związku Południowej Afryki. W opancerzonym

wagonie drugiego pociągu spoczywał opasły sejf, opatrzony trzema

zamkami, przyśrubowany do podłogi i owinięty łańcuchami. Wewnątrz

znajdowała się torba z potrójną warstwą wodoodpornej foczej skóry, w

torbie zaś - brylanty o wartości przekraczającej miliard dolarów.

Ponad sto zapierających dech w piersiach, ogromnych, doskonale

oszlifowanych kamieni, zmierzających do ufortyfikowanych sklepów

odgrodzonej murami enklawy Amsterdamu.

Diamenty wysyłano zwykle bezpośrednio z Kapsztadu, a przynajmniej

właściciele kopalń przekonywali, że tak jest. Mogły być

one także ekspediowane z Port Elizabeth lub East London, czy nawet z

portów Durban i Maputo, położonych dalej na południo-wo-wschodnim

wybrzeżu. Transportom takim zawsze towarzyszyły oddziały uzbrojonych

po zęby żołnierzy - a przynajmniej wszyscy mieli tak myśleć.

Puszczano więc w obieg pogłoski, że w konwoju wiezione jest złoto, a

atakowanie transportów złota eskortowanych przez małe armie byłoby

przykładem syzyfowej pracy, j eśli nie przejawem głupoty; nie tylko

ze względu na siłę ognia ochrony, ale także objętość i wagę samego

kruszcu.

Przewożenie brylantów łączyło się z grą forteli. Jeden człowiek mógł

nosić przy sobie większą fortunę w brylantach niż kilka wagonów

wypchanych sztabami złota, a posunięcia Christiana Vlotmana,

Afrykanera odpowiedzialnego za bezpieczeństwo tych transportów, były

zaskakujące i trudne do przewidzenia.

To właśnie on wysłał dwa pociągi na północ w kierunku Zatoki

Aleksandra, wzdłuż granicy Namibii, dawniej noszącej nazwę

Niemieckiej Afryki Południowo-Zachodniej. Zatoka Aleksandra leży u

ujścia rzeki Oranje. Na rozkaz Vlotmana pogłębiono wejście do zatoki,

by mógł w niej oczekiwać dobrze uzbrojony krążownik, który miał

powieźć ładunek do Amsterdamu.

Kapitanowi krążownika przypadło jednak w udziale długie i bezowocne

oczekiwanie.

Gdy pierwszy z pociągów, ze strażnikami gotowymi w każdej chwili

otworzyć ogień, wyszedł z zakrętu i wtoczył się na most ponad

położonym kilkaset metrów niżej skalistym korytem rzecznym, mężczyzna

ukrywający się wśród otoczaków na pobliskim zboczu przekręcił

dźwignię zapalnika. Sto kilogramów dynamitu, umocowane kablami do

masywnych drewnianych belek mostu, znikło w gwałtownym rozbłysku i

potężnym wstrząsie. Grube belki rozpadły się na drzazgi, rozerwały

konstrukcję i jeszcze zanim zagasł blask wybuchu, most zaczął się

chylić pod ciężarem pociągu. Grzmot potoczył się korytem rzeki,

odbijając się od otaczających ją wzgórz, a pociąg w straszliwie

zwolnionym tempie przechylił się i zatrząsł niczym w konwulsjach.

Wątłe okrzyki przebiły się przez narastający łomot walącej się

konstrukcji. W przepaść zaczęły wpadać wagony, z których wysypywali

się bezwładnie pasażerowie.

Ziemia zawibrowała od eksplozji, ponownie zadrżała od powracających

fal wybuchu i wydała z siebie bolesne westchnienie, gdy lokomotywa i

ciężki opancerzony wagon roztrzaskały się na

głazach. Kłęby dymu i kurzu wzbiły się w powietrze, kocioł

eksplodował, a echa wybuchu potoczyły się po wzgórzach.

Ziemia zafalowała nawet w znacznej odległości od miejsca katastrofy.

Szyny pod drugim pociągiem poruszyły się niczym odcedzane spaghetti.

Pociąg przetrzymał fale uderzeniowe i nie wykoleił się, ale nie było

wątpliwości co do katastrofy, jaka spotkała ekipę pilotującą.

Maszyniści natychmiast rozpoczęli hamowanie. Spomiędzy stalowych szyn

i ślizgających się po nich stalowych kół sypnęły się strumienie

iskier. Główny maszynista pociągnął za linkę, uwalniając wraz z parą

przeraźliwy gwizd, aby zawiadomić wszystkich pasażerów o

niebezpieczeństwie, jakie na nich czyhało. Chwilę później pociąg stał

już w miejscu, łagodnie posapując.

Kiedy strażnicy obejrzeli się za siebie, zauważyli, jak pułapka się

zamyka - seria ognistych wybuchów rozerwała tor w miejscu, po którym

przed chwilą przejechali. Pociąg nie mógł jechać naprzód, bo przed

nim nie było już mostu. Nie mógł też się wycofać, gdyż szyny za nim

przestały istnieć. Spoczywał niczym przedwieczny dinozaur, zamiast

zabójczych kolców strosząc lufy karabinów maszynowych, tak jak ów

największy drapieżnik unieruchomiony przez swą własną masę. Strażnicy

z pełną świadomością czekali na zbliżający się atak.

Nie usłyszeli świstu kul ani huku moździerzy. Nie spadły bomby.

Zamiast nich z górskich grani od strony lądu spłynął biały dym i

przetaczając swe tumany po wzgórzach, spowił cały pociąg.

Ludzie wdychali dym, który nie był dymem. Krztusili się i ka-słali,

chwytali się za gardła i piersi, gdy fosgen wlewał im się do ust i

nozdrzy, czyniąc spustoszenie w ich płucach. Przesycona słodyczą woń

świeżego siana opanowała atmosferę; słodki zapach duszącej śmierci,

gazu paraliżującego mięśnie i nerwy. Strażnicy padali w konwulsjach

na ziemię i umierali.

Gaz bojowy fosgen w trwałej postaci przestaje być szkodliwy po

upływie trzydziestu minut, lecz ludzie na wzgórzach nie mieli czasu

do stracenia. Pułkownik Hans Stumpf rozmawiał spokojnie, ale z werwą

z ludźmi oczekującymi jego rozporządzeń; każdy z nich otrzymał

rozkazy drogą radiową przez słuchawki.

- Naprzód! - warknął Stumpf. Jego ludzie wypadli z ukrycia, chronieni

przez niepotrzebne już kamizelki kuloodporne i maski gazowe, by

uniknąć wdychania pozostałości fosgenu. Zeszli ze skarpy nie łamiąc

perfekcyjnego szyku.

Ciężkie drzwi opancerzonego wagonu wysadzono niewielkimi ładunkami

nitrogliceryny. Gdy napastnicy weszli do wnętrza z karabinami

gotowymi do strzału, znaleźli powykręcane ciała ośmiu uduszonych

ludzi. Po odciągnięciu na bok jednego z nich i założeniu materiałów

wybuchowych przy sejfie wycofali się na zewnątrz. Ponownie

przekręcono dźwignię zapalnika i z pancerki dobiegł stłumiony odgłos

eksplozji. Napastnicy natychmiast weszli do środka, ignorując

buchający ze środka dym.

Drzwi sejfu trzymały się tylko na jednym zawiasie. Jeden z mężczyzn

wyjął z niego stalowe pudełko i wyłamał wieko. Wewnątrz, w

aksamitnych woreczkach, spoczywał ich łup. Skrzący się, iście

cesarski okup w ogromnych, różnokolorowych brylantach. Człowiek

klęczący przy sejfie i przyglądający się fortunie sprawiał wrażenie

sparaliżowanego. Powodem nie były drogie kamienie, lecz skromny

sześcian o bokach długości około ośmiu centymetrów, na którym

widniały wyryte dziwne symbole. Kostka błyszczała jak wypolerowany

brąz. Przy pomocy innego mężczyzny szybko umieścił brylanty i

sześcian w zapieczętowanych wodoszczelnych torbach. Dowodzący nakazał

coś gestem jednemu ze swych ludzi, po czym wszyscy trzej ruszyli w

dół zbocza. Nad brzegiem rzeki czekał na nich pułkownik Stumpf.

Wskazał na wodoszczelne torby.

- Macie wszystko? - spytał twardym, choć teraz podwyższonym z emocji

tonem.

Jego ludzie pozdejmowali maski gazowe.

- Tak jest! Wszystko, co było w sejfie, mamy tu.

- A co z, hm, przesyłką specjalną? Dłoń w rękawicy poklepała torbę.

- Też jest tutaj.

Pułkownik wysilił się na coś w rodzaju uśmiechu, potem zacisnął usta.

- Znakomicie. W Berlinie będą zadowoleni. Ruszamy. Pomaszerowali w

kierunku ukrytego w zatoczce pontonu.

- Zmierzcha się - powiedział Stumpf, rozglądając się po niebie. -

Niech reszta dokończy dzieło. Za dwadzieścia minut wszyscy mają być w

pontonach gotowi do wypłynięcia.

Żołnierze, którzy zostali przy pociągu, zakładali nowe ładunki i

zapalniki. Operację przeprowadzili szybko i sprawnie, i wkrótce

dołączyli do swoich towarzyszy na nabrzeżu. Nadciągała noc. Pułkownik

Stumpf obserwował morze przez lornetkę.

- O! - wykrzyknął. - Widzę sygnał. Wypływamy. Ruszać się!

Cztery pontony przemierzyły ponad trzykilometrowy dystans, jaki

dzielił je od majaczącego w mroku kiosku łodzi podwodnej. Nie

wynurzając się całkowicie, łódź pochłonęła grupę uderzeniową. Stumpf

jako ostatni wślizgnął się w czeluść otwartego włazu. Zatrzymał się i

obrócił, by spojrzeć na ledwie widoczny już w ciemnościach pociąg, i

nacisnął przycisk detonatora radiowego. Seria potężnych eksplozji

uniosła w górę ogromne, poszarpane szczątki pociągu i ludzkich ciał.

W chwilę potem ogień przerzucił się na zarośla rosnące wzdłuż nasypu.

Stumpf kiwnął z satysfakcją głową i wrzucił detonator do wody,

zatapiając go w mrocznych głębinach razem z pontonami, które przebito

ostrzami noży. Niedługo później po łodzi podwodnej nie pozostał żaden

ślad.

Pociąg ratunkowy przybył dwie godziny później. Jego obsługa z

niedowierzaniem patrzyła na ogrom zniszczeń, jaki zastała na miejscu

katastrofy.

Następnego dnia rano...

Około stu dwudziestu kilometrów na południowy zachód od przylądka

Dernburg, pod szarym, sztormowym niebem nad powierzchnię wynurzyła

się nieznacznie łódź podwodna. Z kiosku wypuszczono balon z

przyczepioną do niego anteną radiową. Osiągnąwszy wysokość

siedemdziesięciu metrów balon zatrzymał się i naprężył antenę

emitującą sygnał naprowadzający.

Wachtowy zawołał pułkownika Stumpfa.

- Samolot na lewej burcie! Leci nisko nad horyzontem i kieruje się

wprost na nas!

Stumpf podniósł lornetkę do oczu. Nie miał zamiaru podejmować ryzyka.

Jeśli to nie jest „Rohrbach Romar" z Deutsches Aero Lloyd, rozsieką

go ogniem karabinów maszynowych i popłyną dalej zanurzeni.

Charakterystyczny dźwięk silników dużego hydroplanu był nie do

pomylenia; śmigła pracowały trochę asynchronicznie. Utrzymując niski

pułap, okrążył on łódź podwodną, potwierdził swą tożsamość

zakodowanym przekazem radiowym. Pułkownik Stumpf zwrócił się do

kapitana łodzi:

- Zasłona dymna, kapitanie.

Kapitan skinął głową i krzyknął do załogi:

- Dwa granaty dymne! Schnelll

Dwóch marynarzy odbezpieczyło granaty i położyło je na pokładzie.

Zasyczały płomienie i dym zakotłował się w powietrzu, ukazując

prędkość i kierunek wiatru. Hydroplan zawrócił w oddali i

przygotowywał się do wodowania pod wiatr. Pułkownik Stumpf spoglądał

z dumą na wielki górnopłat, który idealnie nadawał się do obecnej

misji. Wznoszące się ponad wyprofilowanym dnem burty steranego

kadłuba były płaskie, a rozpiętość skrzydeł przekraczała trzydzieści

metrów. W pomruku trzech potężnych silników typu BMW VLuz słyszało

się drzemiącą w nich ogromną moc. Czterołopatowe drewniane śmigła,

grube i masywne, gwałtownie biły powietrze. Stumpf wiedział, że to

von Moreau siedzi za sterami. Panowanie nad ważącym prawie dwie tony

monstrum ponad otwartym morzem wymagało najwyższych umiejętności, a

on był najlepszy. „Romar" podchodził do wodowania delikatnie muskając

powierzchnię, potem zaś zanurzył się głębiej, gdy Moreau zmniejszył

moc. Wreszcie zbliżył się do łodzi podwodnej, ale zachował bezpieczny

dystans. Majtkowie opuścili na wodę ponton i przytrzymywali go za

linki.

Trzej ludzie z oddziału szturmowego wyszli na pokład. Jeden z nich

niósł wodoszczelną torbę. Stumpf pokazał im, żeby poczekali na niego

w pontonie, sam zaś zwrócił się do kapitana:

- Dziękuję, kapitanie Loerzer. Zgranie w czasie, cała akcja,

wszystko było godne pochwały.

Mężczyźni podali sobie ręce. Loerzer uśmiechnął się.

- Kiedy pomyślę, jakiej korzyści to przysporzy naszym nowym

Niemcom... - pokiwał głową, nie kryjąc emocji.

Stumpf zasalutował szybko i wszedł do pontonu.

- Do wioseł! - warknął. Jego ludzie wiosłowali równo i mocno i

wkrótce dobili do czekającego na nich „Romara". Gdy weszli już na

pokład, Stumpf odwrócił się i zatopił ponton kilkoma strzałami z

pistoletu.

Rozpoznał von Moreau wyglądającego z kokpitu.

- Erhard, przyjacielu! - wykrzyknął. - Nie traćmy czasu!

Von Moreau pomachał mu ręką, jednocześnie kiwając głową. Chwilę

później niski grzmot przetoczył się po mrocznej powierzchni oceanu. Z

łodzi podwodnej strzeliły race, co zapewniło von Moreau widoczność

przy starcie. Kiedy race, wolno opadające na spadochronach, z sykiem

zgasły w wodzie, olbrzymi „Rohrbach" od dawna już był w powietrzu i

wspinał się w gó-

rę. Na wysokości dwustu pięćdziesięciu metrów von Moreau wyrównał lot

i wszedł w zakręt, by oddalić się o co najmniej sto pięćdziesiąt

kilometrów od wybrzeża Związku Południowej Afryki. Nikt nie

spodziewał się tu w nocy hydroplanu, a już z pewnością jakiegokolwiek

samolotu kierującego się na południe, w odległości stu pięćdziesięciu

kilometrów od Kapsztadu. Dopiero później rozpoczną swą długą podróż

na wschód, a potem zmienią kurs na północny wschód.

Stumpf udał się do kabiny pilotów.

- Jak stoimy z paliwem?! - musiał podnieść głos, by przekrzyczeć

hałas silników.

- Znakomicie! - odparł von Moreau. - Bez kompletu załogi i bez

ładunku dodatkowe zbiorniki dają nam zasięg ponad trzech tysięcy

kilometrów. Złapiemy statek o czasie i pozostanie nam jeszcze sporo

rezerwy.

Dłoń Stumpfa zacisnęła się na ramieniu przyjaciela.

- Dziękuję. Teraz trochę się zdrzemnę. Obudź mnie, jeśli zajdzie coś

nieprzewidzianego.

Siedemnaście godzin później...

- Statek znajduje się około ośmiu kilometrów przed nami -zameldował

drugi pilot Franz Gottler Flugkapitdnowi Erhardowi von Moreau. -

Współrzędne trzy pięć dwa stopnie. Nawiązałem już kontakt i statek

ustawia się właśnie pod wiatr jako nasz punkt odniesienia.

Von Moreau skinął głową. Stłumił ziewnięcie: większość ostatnich

dwudziestu ośmiu godzin spędził za sterami. Teraz ponownie natężył

uwagę, nieznacznie skręcił „Romarem" w lewo i delikatnie zaczął

przymykać wszystkie trzy przepustnice, których dźwignie znajdowały

się pod jego prawą ręką. Ogromny hydroplan obniżył pułap i idealnie

osiadł na wydłużonych wypukłościach fal, wzbijając przy tym pióropusz

kropel i nieskazitelną falę rufową. Von Moreau podpłynął do statku

handlowego. Między statkiem a jego maszyną na dwóch szalupach uwijali

się marynarze z kijami o opatrzonych gumą końcach. Załoga „Romara"

wyłowiła z wody gumowego węża i szybko uzupełniała baki i rezerwę

oleju. Podano im szczelnie zamknięte pojemniki z gorącą żywnością i

kilka baryłek ciemnego piwa. Wreszcie von Moreau otrzymał kartkę od

kapitana statku:

Startujcie, gdy tylko będziecie gotowi. Kiedy znajdziecie się już w

powietrzu, odnotuję w dzienniku pozycję i raport o locie 977 kompanii

Aero Lloyd z Jeziora Wiktorii, z waszą maszyną na jego miejsce.

Gratulacje z okazji wizyty na południu. Tu na dole rozpętało się

istne piekło. Hals und Beinbruch!

Von Moreau uśmiechnął się. „Złam kark i nogę". Kapitan musiał w

przeszłości być lotnikiem, skoro znał pozdrowienie pilotów

wyruszających do boju. Wychylił się z okna kokpitu, dostrzegł

kapitana i pomachał do niego ręką. Kilka minut później oderwali się

od statku, ustawili w pozycji startowej pod wiatr i z łoskotem wzbili

się w ciemniejące niebo. Teraz von Moreau wspiął się na wyższy pułap.

Im mniej ludzi mogło się przyjrzeć „Rohrbacho-wi" w drodze do

Niemiec, tym lepiej. Wzniósł maszynę na cztery tysiące dziewięćset

metrów, zbliżając się do granicy możliwości ciężkiego hydroplanu.

Skinął na siedzącego po prawej stronie Gottlera:

- Przejmij stery. Ja się prześpię. Obudź mnie, jeśli zajdzie coś

nieprzewidzianego, nawet gdyby wydawało się to błahostką.

- Tak jest.

Chwilę potem von Moreau już spał. Hydroplan z hukiem silników podążał

na północ.

Czternaście godzin później Flugkapitdn Erhard von Moreau nokiwał z

zadowoleniem głową i stuknął palcem w mapę Morza Śródziemnego,

spoczywającą na jego kolanach. Zerknął na drugiego pilota.

- Jesteśmy dokładnie o czasie - oznajmił z nieukrywaną

przyjemnością. -Niebywały lot! Kto by pomyślał, że przelecimy w nocy

nad Ugandą, Sudanem i całą Libią bez napotykania po drodze żadnych

przeszkód.

Gottler uśmiechnął się w odpowiedzi:

- Pod nami tylko woda. Jaka jest nasza dokładna pozycja, kapitanie?

Von Moreau uniósł mapę.

- To wybrzeże Libii, o tu. Przelecieliśmy nad El Agheila,

pokonaliśmy Golfo Di Sidra, następnie Morze Śródziemne i teraz -

postukał w mapę -jesteśmy, hm, tutaj. Trzydzieści pięć stopni

szerokości północnej i osiemnaście stopni długości zachodniej. Przed

nami Sycylia i Włochy, i jeśli utrzymamy obecny kurs, przelecimy

nad Cieśniną Messyńską, tutaj, a potem nad Livorno i dalej prosto do

domu.

Von Moreau trzymał mapę w górze, by drugi pilot mógł lepiej zobaczyć

trasę. Teraz, gdy ją składał, ujrzał coś przez gruby wia-trochron.

Powoli opuścił mapę, patrząc w niebo z malującym się na twarzy

wyrazem zaskoczenia.

- Franz! Popatrz uważnie. Niemal na wprost nas, trzydzieści stopni

nad linią horyzontu.

Słońce odbijało się z oślepiającym błyskiem od jakiegoś obiektu.

- Kapitanie, to coś wygląda jak... jak zeppelin! Ale to jest

ogromne! - Gottler wytężał wzrok. - Leci bardzo wysoko, a odblask

jest tak silny, że...

- Utrzymać kurs i wysokość - uciął von Moreau. - Obejrzyjmy to

sobie. - Sięgnął do kieszeni ze swoimi przyrządami i wydobył silną

lornetkę. Ustawił ostrość i zaklął pod nosem.

- Mein Gott...

- Co to jest, kapitanie? - nie wytrzymał Gottler.

- Coś w kształcie torpedy. Ma chyba z pięćset metrów długości,

ale... - Mówił teraz zarówno do siebie, jak i do drugiego pilota. -

Ale wtedy byłby co najmniej dwa razy większy niż największy zeppelin,

jaki kiedykolwiek zbudowaliśmy! Z początku myślałem, że to „Graf

Zeppelin". Już od dwóch lat odbywa rejsy nad Atlantykiem.

- Kapitanie, jesteśmy na pięciu tysiącach...

- Tak, tak, wiem. Cokolwiek to jest, znajduje się co najmniej dwa

razy wyżej niż my, a zeppeliny tak wysoko nie latają! Poza tym -

przerwał sam sobie - przejmę stery, Franz. Powiedz mi, co ty widzisz.

Gottler podniósł lornetkę do oczu:

- Obiekt jest tak wielki, jak pan twierdził. Ale... poszycie nie

Indiana Jones - McCoy Max - Indiana Jones i powietrzni piraci.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: