Callison Brian - Konwój Stollenberga.pdf - Callison Brian - ssaaggaa

Brian Callison

Konwój Stollenberga

(The Stollenberg Legacy)

Przekład Sławomir Kędzierski

Jego rysy wciąż były prawie takie same. W gruncie rzeczy

przez dziewięć miesięcy, które minęły od chwili, gdy Kyle widział go

po raz ostatni, zmienił się bardzo mało. Oczywiście z tą tylko

różnicą, że tym razem był martwy.

- Czy jest pan w stanie stwierdzić, proszę pana, że... że

to... jest David Wallace McDonald?

- Doktor McDonald - Kyle usłyszał jak poprawia swojego

rozmówcę matowym głosem. - Ale nie jest lekarzem. Ma doktorat

z historii wojskowości. Chyba z King’s College.

Z jakiegoś powodu wydało mu się bardzo ważne, aby policjant

docenił osiągnięcia Davida.

- Doktor David Wallace McDonald - z zakłopotaniem powtórzył

funkcjonariusz stojący obok Kyle’a przy wewnętrznym oknie kostnicy.

Jest młody, zdecydowanie za młody, pomyślał Kyle, by zlecać mu

przeprowadzenie tak ponurej ceremonii. Jeżeli już o to chodzi, jest

też zbyt młody, żeby być prawdziwym policjantem i wyraźnie czuje się

tu nieswojo. Chociaż ten koszmar spadł na niego tak nagle, nie mógł

nie zauważyć, że jego towarzysz także jest zestresowany. Wydawało się

to kłócić z jego powołaniem.

Być może, zastanawiał się Kyle, nasza wspólna pielgrzymka do

tego smutnego miejsca jest również jego pierwszą podróżą na

biurokratyczne wody wzburzone nagłą śmiercią?

Na chwilę ogarnęła go zazdrość, połączona prawie z niechęcią.

W każdym razie i tak ma więcej szczęścia niż ja. Po prostu po raz

pierwszy musi doświadczyć jednego z mniej sympatycznych aspektów

zawodu policjanta. Właściwie jest niezaangażowanym obserwatorem,

reprezentującym państwo - i to wszystko. Ma być tylko świadkiem, nie

musi natomiast dokonywać identyfikacji kolejnego, prowizorycznie

ometkowanego denata, być głównym uczestnikiem procedury związanej

z czyimś nieplanowanym przejściem do tego godnego pożałowania

stanu...

- Proszą pana, czy może pan - naciskał młody policjant -

zidentyfikować denata jako doktora Davida Wallace’a McDon...

- Tak - odparł Kyle, nie mogąc dłużej udawać, że nie poznaje

widocznego za szkłem woskowego sobowtóra Davida. - To on... To był

on.

Chyba wtedy podpisał też jakiś dokument. Na dobrą sprawą nie

mógł sobie jednak tego przypomnieć. Minęły wieki, zanim chłopiec

w mundurze mężczyzny doszedł do wniosku, że inicjatywa znowu należy

do niego i ostrożnie skinął głową następnemu eksponatowi znajdującemu

się po drugiej stronie okna. Ten ubrany był w wypłowiały, zielony

kitel i miał zawodowo ponurą minę.

- Dziękuję - powiedział do interkomu, lakonicznie żegnając

jednocześnie zmarłego i żywego, a potem zerknął na Kyle’a. Można było

odnieść wrażenie, że czuje ogromną ulgę; jego podopieczny nie załamał

się, nie wprawił wszystkich w zakłopotanie, wpadając z łkaniem przez

drzwi prowadzące do małej szpitalnej kaplicy, aby rzucić się na ciało

najdroższego przyjaciela, który obecnie został oficjalnie

skatalogowany jako zmarły David Wallace McDonald.

- To już... no cóż, to tyle, proszę pana - rzucił ostrożnie.

Problem w tym, że zdenerwowany młodzieniec zapomniał zasunąć

firankę, którą zawieszono właśnie po to, aby odgrodzić Kyle’a od

źródła bolesnych przeżyć i Kyle nie zareagował na jego słowa. Nie

mógł tak po prostu odwrócić się i roztrwonić tych kilku dodatkowych

sekund bezcennej ostateczności. Zorientował się jednak, że wciąż

niemal z masochistyczną determinacją wpatruje się w widniejący przed

nim obraz skąpany w zimnym świetle jarzeniówki.

Pracownik kostnicy, chyba nieco zaskoczony faktem, iż jego

widownia najwyraźniej nie ma zamiaru ruszyć się z miejsca,

ostatecznie podjął decyzję, że zakończy ten dość nietypowy występ

improwizacją. Przez chwilę pochylał głowę, jakby przekazując wyrazy

współczucia, a potem dyskretnym gestem przesunął całun, aby przykryć

martwe oczy, które oglądały tak wiele tych samych horyzontów co Kyle.

Czekał przez kilka sekund, aby wreszcie zapadła kurtyna, a potem, gdy

niedoświadczony reżyser wciąż nie przekazywał mu żadnej wskazówki,

zmarszczył brwi i wzruszył ramionami, jakby przepraszając Kyle’a.

W końcu, nie mogąc się doczekać jakichś sugestii, zdecydowanym

krokiem zaczął wywozić Davida z tego sterylnego pomieszczenia do

jakiegoś przejściowego miejsca spoczynku, o którym Kyle nie miał

nawet odwagi pomyśleć.

Ręce Kyle’a drgnęły nagle, a paznokcie wbiły się boleśnie

w mokre z przerażenia dłonie. Był to płonny akt wymierzania samemu

sobie kary, ale tak rozpaczliwie musiał poczuć ból - poczuć cokolwiek

do cholery! Aż do tego momentu absolutnego rozstania miał tylko

irracjonalne poczucie winy, że wbrew wszystkiemu jest tak bardzo

obojętny - i zupełnie nie czuje smutku. Dopiero po zakończeniu tego

rytuału może będzie w stanie stawić czoło prawdzie, że nigdy, nigdy

więcej go już nie zobaczy... to znaczy, nie zobaczy Davida. Nie

pracownika kostnicy.

Kyle mimo woli zwrócił uwagę na muchę, która brzęczała

w kącie kaplicy. Mucha domowa... mucha kostnicowa? Choć bardzo się

starał, nie był w stanie oprzeć się pewnej dygresji. Twoje właściwe

miejsce, Mucho, jest tam, przy Zmarłym po drugiej stronie szyby -

nagle zdał sobie sprawę, że robi owadowi wymówki. W kwestii formalnej

w ogóle nie powinnaś się tu znajdować, jeżeli masz zamiar okazywać

taki brak szacunku. Tylko sobie bzykasz bez celu? Chodzi mi o to, że

bzyczenie w czasie czegoś, co właściwie powinno być chwilą milczenia

i poważnej refleksji, ujawnia zupełnie niewybaczalny brak...

Drzwi służbowego wejścia zamknęły się płynnie, nieubłaganie

za zielonym człowiekiem oraz już-nie-człowiekiem i David zniknął.

Kyle dalej wpatrywał się nieruchomym wzrokiem w pustkę, słuchał

brzęczenia muchy i próbował pogodzić się z czymś, z czym pogodzić się

nie był w stanie. Nie mógł zaakceptować faktu, że człowiek, który był

jego najlepszym przyjacielem nie, kimś więcej - który był dla niego

jak brat, nagle przestał być, no cóż... przestał być czymkolwiek.

Nie po raz pierwszy jednak przeżywał taki ból i smutek.

Michael Kyle i David McDonald przez większość swojego życia

byli sobie bliżsi niż wielu rodzonych braci.

Oczywiście, początkowo było to dość wymuszone porozumienie

dwóch dzieciaków. Sojusz w nieszczęściu zawarty przez zupełnie

różnych małych chłopców, przeżywających identyczne cierpienia.

Rodzice każdego z nich umarli na długo przed czasem, kiedy rodzice

powinni umierać. Kyle stracił ich w katastrofie lotniczej, ponieważ

jego matka poleciała do Korei wraz z ojcem, który miał tam objąć

dowództwo nowego statku pasażerskiego. Rodzice Davida stracili życie

niecały tydzień później, jadąc z jednego biura projektowego, w którym

jego ojciec pracował jako architekt, do drugiego. Z niewyjaśnionych

powodów przy prędkości stu piętnastu kilometrów na godzinę, ich

samochód wypadł z szosy i eksplodował, uderzając w drzewo.

W czasie lat spędzonych później w sierocińcu, David,

zdolniejszy od Kyle’a, z wyróżnieniem zdawał kolejne egzaminy, co

budziło niepokój przyjaciela. Kyle rozpaczliwie starał się uzyskać

wyniki, które pozwoliłyby mu pójść w ślady ojca i zrobić karierę na

morzu. McDonald pomagał mu bez cienia egoizmu - poświęcał całe

godziny, naprowadzając go na kulawą odpowiedź na pytania, które on

sam uważał za elementarne. Z kolei Kyle starał się spłacić swój dług,

zachęcając, a niekiedy - z typową dla młodych ludzi zjadliwą

brutalnością - zmuszając Davida, żeby osiągnął sprawność fizyczną,

niezbędną do zrealizowania jego największego marzenia, czyli

wstąpienia do wojska.

Ale nic z tego nie wyszło i McDonald był tym ogromnie

rozczarowany. W czasie badań lekarskich wykryto u niego jakąś drobną

dolegliwość, która skutecznie zamknęła przed nim drogę do służby

wojskowej. Kyle pamiętał jego reakcję.

- No cóż - parsknął David, starając się, aby jego słowa

zabrzmiały lekceważąco. - Może są w stanie powstrzymać mnie przed

tworzeniem historii wojskowości, Mike, ale jestem cholernie pewny, że

nie mogą mnie powstrzymać przed jej pisaniem.

Uśmiechnął się nawet i spojrzał tryumfalnie na Kyle’a.

- Tak samo jak ty nie będziesz już mnie mógł zmusić, żebym

zagrał kolejny mecz w to cholerne rugby.

W chwili gdy Kyle zaokrętował się na swój pierwszy statek,

David dostał się do King’s College w Londynie. Uzyskał doktorat

z historii wojskowości mniej więcej wtedy, gdy Kyle’owi udało się

wymęczyć dyplom kapitana żeglugi wielkiej. McDonald podróżował

najdalej trzy kilometry na drugi brzeg Tamizy, na naukowe spotkania

w Imperial War Museum, a Kyle pokonywał setki tysięcy mil morskich,

pływając po oceanach najpierw jako praktykant pokładowy, potem jako

młodszy oficer, by ostatecznie zostać pierwszym oficerem na

kontenerowcu kuwejckiego armatora.

Kyle od dawna już prowadził żywot włóczęgi, ale dzięki

przyjaźni z Davidem nadal mógł rozkoszować się oczekiwaniem na pobyt

w domu pomiędzy rejsami. Było nim mieszkanie, które wspólnie

wynajmowali w londyńskiej dzielnicy Bayswater. David McDonald był

rodziną Kyle’a i na odwrót. Dzielili nadzieje, obawy, sukcesy

i klęski, i tak samo martwili się nimi lub cieszyli.

W międzyczasie David nigdy nie wpadł na pomysł, żeby się

ożenić, zadowalając się kontaktami z kolejnymi dziewczynami, ładnymi,

choć - jak niezbyt obiektywnie oceniał światowiec Kyle - będącymi

raczej molami książkowymi. Z kolei Kyle zakochiwał się raz po raz

w dziewczynach spotykanych w różnych portach, ale nigdy nie spotkał

takiej, dla której mógłby porzucić swoją karierę.

Tak więc rodzinę zawsze stanowili tylko oni dwaj.

Aż do tego ponurego listopadowego ranka.

Nawet mucha przestała brzęczeć w chwili, gdy policjant

w skupieniu, niemal z wysuniętym językiem, precyzyjnie umieścił na

głowie nowiutki hełm, po czym upewnił się, że ten obcy przedmiot tkwi

dobrze na swoim miejscu, próbując ostrożnie poruszyć go czubkami

palców. W końcu odchrząknął.

- To wszystko. Skończyliśmy, proszę pana - oznajmił z coraz

większym zdecydowaniem. Kyle podniósł wzrok w samą porę, aby dostrzec

w szybie odbicie młodego człowieka. Z utęsknieniem spoglądał na drzwi

wyjściowe.

Wyciągnął rękę i sam zaciągnął zasłonę. Jego młody,

pozbawiony jeszcze zarostu opiekun odwrócił się gwałtownie, ogromnie

zawstydzony.

- O Jezu, strasznie pana przepraszam!

- Nie ma sprawy. Jestem przekonany, że następnym razem będzie

pan pamiętał - pocieszył go Kyle, odwracając się w końcu od okna.

Dyskretnie dał w ten sposób do zrozumienia, że policjant powinien

znowu przyjąć na siebie rolę przewodnika i wyprowadzić go z tej

antyseptycznej nekropolii.

Po raz pierwszy uświadomił sobie, jak bardzo chce zamrugać.

Zauważył, że podobnie jak w przypadku z muchą, skupianie uwagi na

drobiazgach - takich jak równiutko przycięte włosy pod dziewiczo

czystym, granatowym hełmem - pomagało przezwyciężyć ogarniające go

nagle poczucie pustki. Wydawało mu się, że koniecznie musi dalej

udawać, że jest wytrwałym morskim wędrowcem, który powrócił do domu.

Pierwszym oficerem-twardzielem.

Ale wiedział, że prawdziwy ból dopiero nadejdzie. Tak było po

śmierci rodziców. Dopiero po zakończeniu prawnych procedur związanych

z przypadkiem nagłej śmierci, zacznie naprawdę zdawać sobie sprawę,

że już nigdy więcej nie zobaczy przyjaciela. Jest już dorosły

i zgodnie z zasadami prawdziwie brytyjskiego postępowania będzie

musiał poczekać, aż znajdzie się w mniej publicznym miejscu, w którym

swobodnie i bez wstydu będzie mógł opłakać Davida. Potem zaś zajmie

się podejrzeniem, które zaledwie kilka godzin temu było nie do

pomyślenia, ale teraz stało się tak natarczywe, że zmieniło się

w dodatkowy odrażający koszmar.

Według policji McDonald był ofiarą wypadku w londyńskim

metrze. Mówiąc konkretnie, David zginął, ponieważ upadł na szyny

przed pociągiem wjeżdżającym o siódmej trzydzieści pięć na położoną

najbliżej ich mieszkania w Bayswater stację Lancaster Gate.

Uruchamiając hamulce, motorniczy nie zauważył niczego niezwykłego

i do chwili, gdy pociąg stanął, nie zdawał sobie sprawy, że ktoś jest

pod kołami.

- Musi to być jeszcze potwierdzone w czasie dochodzenia,

proszę pana, ale jak powiedział mi mój inspektor, wygląda na to, że

w chwili wypadku na tym odcinku peronu ktoś się przepychał, żeby

pierwszy wsiąść do wagonu. Przypuszczam, że to był pech - stwierdził

smarkaty opiekun Kyle’a z zawodową pewnością siebie, zrodzoną podczas

całego prawie tygodnia przepracowanego na ulicach.

Kyle nie mógł - nie chciał - przyjąć policyjnej wersji za

dobrą monetę.

Chociaż wiedział, że wszelkie przeczucia, jakie może mieć on

- nowicjusz w kwestii badań wypadków komunikacyjnych - niewiele

znaczą wobec opinii doświadczonych funkcjonariuszy.

Rzeczywiście, jego koncepcja była wyjątkowo naciągana -

i nieskończenie bardziej przerażająca. Ale mimo to Kyle nie mógł

pozbyć się coraz bardziej nasilającego się podejrzenia, że David

McDonald, najmilszy, najłagodniejszy i najmniej agresywny człowiek na

świecie mógł zostać, no cóż...

Popchnięty?

Kyle sam pierwszy byłby skłonny przyznać, że jego umysł wciąż

jeszcze przebija się wolno przez mgłę niedowierzania. Nie był

w stanie obalić tezy, że śmierć nastąpiła na skutek fatalnego zbiegu

okoliczności - nie potrafił przedstawić choćby wstępnej alternatywy.

Nawet jakaś mgliście wyrażona sugestia, że policja może się mylić,

nie zasługiwała na poważniejsze rozpatrzenie, skoro nie przemawiały

za nią ani dowody rzeczowe, ani nawet logika.

Z drugiej jednak strony miał jedną, dość wątpliwą przewagę.

Osobiście rozmawiał z ofiarą zaledwie kilka godzin przed jej zgonem

i coś, co David powiedział - nie, to było coś nawet nie tak

konkretnego jak słowa - coś, co David zasugerował w czasie bardzo

krótkiej rozmowy telefonicznej, powracało, by nękać Kyle’a. Nic

konkretnego, jedynie przekazane przez McDonalda jakieś ulotne

wrażenie, do którego wówczas nie przywiązywał żadnego znaczenia.

Aż do tej chwili. Dopóki nie zobaczył tego w świetle

kolejnego, straszliwego wydarzenia.

Statek Kyle’a zacumował przy kontenerowym terminalu w Tilbury

wczesnym rankiem. Teraz, kiedy wygasł jego dziewięciomiesięczny

kontrakt pierwszego oficera, miał zamiar wyruszyć do domu

natychmiast, gdy tylko przekaże obowiązki swojemu następcy i złapie

taksówkę. Nagle ni stąd, ni zowąd, zaledwie kilka minut po

podłączeniu linii telefonicznej z lądu, do jego kabiny zadzwonił

David.

Od samego początku była to bardzo chaotyczna rozmowa, taka

jaką mogą prowadzić tylko osoby, które były nierozłączne

w dzieciństwie. Kyle znał irytującą umiejętność Davida zachowywania

całkowicie zimnej krwi w chwili, kiedy on sam wpadał w panikę. Teraz

jednak wyczuł, że McDonald jest podniecony.

- Jak prędko uda ci się urwać, Mike? - dopytywał się David,

po krótkiej pogawędce na temat ostatniego rejsu Kyle’a.

- Stary, weź na wstrzymanie. Dopiero zacumowaliśmy. Mój

zmiennik jeszcze się nie objawił, a przecież muszę przekazać mu

obowiązki. Jak sądzę, najwcześniej późnym popołudniem.

- Późnym popołudniem?

- Jeżeli stary będzie w dobrym humorze. Ale tak się nie

stanie, ponieważ przed powrotem do domu będzie musiał doprowadzić

statek do Rotterdamu, by go tam do końca rozładowali.

- Och - mruknął nieco rozczarowany David. Kyle uświadomił

sobie, że na pokładzie wciąż jest ciemno i zmarszczył czoło,

spoglądając na telefon. Czy zdajesz sobie sprawę, że jest dopiero

wpół do siódmej rano? Moje mieszkanie się pali, czy co?

- Nasze mieszkanie - przypomniał mu zasadniczym tonem David.

- Nasze mieszkanie - przyznał Kyle. - Spłacam hipotekę. Ty

mieszkasz za friko, ponieważ jesteś naukowcem i pieniądze nie są ci

potrzebne.

- To się wkrótce zmieni - odparł David. - Dla nas obu.

Chociaż oznacza to, że będzie mi potrzebna twoja pomoc.

- Pomoc? - Przerwał mu ostrożnie Kyle, który już napawał się

perspektywą spędzenia kilku tygodni wypełnionych gnuśnym brakiem

jakiejkolwiek odpowiedzialności. - Masz na myśli moją pomoc?

- Tylko przez miesiąc. Może nawet mniej.

- Miesiąc?

- Ale nie od razu - nie zaczniemy jutro czy coś w tym rodzaju

- zapewnił go pospiesznie David. - On jest teraz w Norwegii,

w Narwiku. Nie dotrze tu przez najbliższe dziesięć dni... - Zawahał

się nagle, zdradzając odrobinę niepokoju. - Nie będziesz robił

trudności, prawda? Chodzi mi o to, że, no... musiałem przyjąć, że się

zgodzisz. Musisz wszystko zorganizować zawczasu. W przeciwnym razie

mogę nie zdążyć.

- Maszyny stop, mój panie, cała wstecz - oświadczył Kyle. -

Co zorganizować? W jakiej konkretnie sprawie mam ci pomóc?

- Nam pomóc, Mike. Będzie tego więcej niż potrzeba dla nas

obu, zaufaj mi.

- Patrz uważnie na moje usta, stary - w dość nielogiczny

sposób polecił Kyle słuchawce telefonicznej. - W... jakiej...

konkretnie... sprawie...

- Moje badania dotyczące Stollenberga. - Bez wątpienia

w słowach tych brzmiała nutka radości. - Jestem pewien, że to

rozgryzłem, Mike. Natrafiłem na coś fascynującego. Cholernie

fascynującego, co poza wszystkim innym sprawi, że każdy egiptolog od

Canberry po Kair będzie podskakiwał ze szczęścia.

- Twoje badania dotyczące Stollenberga... - Powtórzył

niepewnie Kyle. Z dotychczasowego doświadczenia wiedział, że chociaż

właśnie spędził dziewięć miesięcy w niebycie na pokładzie

oceanicznego kontenerowca o wyporności siedemdziesięciu tysięcy ton,

oczekuje się od niego, by natychmiast przypomniał sobie każdy

skomplikowany zwrot w poszukiwaniach, które David prowadził

w labiryncie wojskowych dokumentów. A skoro o tym mowa, czemu

McDonald w ogóle tak bardzo zainteresował się jakąś egiptoczymś? Czy

nie zajmował się historią współczesną? Od kiedy zaczął być specem od

piramid?

- Manfreda Stollenberga... Standartenführera Stollenberga.

Zacząłem się nim interesować w czasie twojego ostatniego urlopu.

Musisz pamiętać Mike, że opowiadałem ci o tym pułkowniku SS? Zweite

Regiment, SS-Polizei-Panzer-Grenadier-Division?

- Ach, chodzi ci o tego Stollenberga - plątał się Kyle,

zupełnie nie wiedząc, o co chodzi. - Niemieckiego Stollenberga.

- Podpuszczasz mnie? - zapytał podejrzliwie David.

- Chryste, nie. Nigdy w życiu. Nie w sprawie Stollenberga.

- No dobra, posłuchaj. Wreszcie udało mi się wytropić faceta,

którego od wielu miesięcy usiłowałem odnaleźć. Myślałem, że umarł -

Callison Brian - Konwój Stollenberga.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: