Christie Agatrha - Detektywi w sluzbie milosci.pdf - Christie Agatha - ssaaggaa

Agatha Christie

Detektywi w służbie

miłości

Przełożyła Grażyna Woyda

Tytuł oryginału angielskiego: „Problem at Pollensa Bay and Other

Stories”

Kłopoty w Pollensa Bay

Kiedy wczesnym rankiem Parker Pyne zszedł w Palmie z parowca płynącego z

Barcelony na Majorkę, od razu spotkało go rozczarowanie. Hotele były przepełnione!

Najlepszym lokum, jakie mogli mu zaproponować, była mała duszna klitka z

widokiem na podwórko hotelu położonego w centrum miasta… ale Parker Pyne nie

chciał w niej zamieszkać. Właściciel hotelu obojętnie odniósł się do jego skarg.

— Co mogę zrobić? — westchnął, wzruszając ramionami. — Palma staje się

popularna! Kurs wymiany walut jest bardzo korzystny! Wszyscy… Anglicy,

Amerykanie… przyjeżdżają zimą na Majorkę. Cała wyspa jest zatłoczona. Wątpię, by

angielski dżentelmen znalazł gdziekolwiek miejsce… może w Formentor, gdzie ceny

są tak horrendalne, że nawet cudzoziemcy wzdrygają się ze zgrozą.

Parker Pyne wypił kawę, zjadł bułeczkę i poszedł zwiedzić katedrę, ale nie był w

nastroju sprzyjającym podziwianiu uroków architektury.

Następnie w łamanej francuszczyźnie, naszpikowanej miejscowym hiszpańskim,

odbył naradę z przyjaźnie nastawionym taksówkarzem. Rozprawiali o zaletach oraz

możliwościach takich miejscowości, jak Soller, Alcudia, Pollensa i Formentor, w

których znajdowały się eleganckie, lecz bardzo drogie hotele.

Parker Pyne natychmiast spytał o ceny w tych hotelach.

— Żądają tam — odparł taksówkarz — sum absurdalnych, a przecież powszechnie

wiadomo, że Anglicy przyjeżdżają tu, bo ceny są umiarkowane.

Parker Pyne przyznał mu rację, ale mimo wszystko chciał wiedzieć, jakich kwot

żądają w Formentor.

— Niewiarygodnych!

— Wspaniale… ale ILE ONE DOKŁADNIE WYNOSZĄ? Kierowca w końcu

zgodził się podać mu liczby. Parkera Pyne’a, który niedawno musiał płacić za hotele

w Jerozolimie i w Egipcie, liczby te zbytnio nie oszołomiły.

Dobili targu. Walizki Parkera Pyne’a w sposób nieco niedbały zostały załadowane

do taksówki i wyruszyli w objazd wyspy, szukając po drodze tańszych zajazdów, ale

mając za ostateczny cel Formentor.

Nie dotarli jednak do miejsca pobytu plutokracji, ponieważ minąwszy wąskie ulice

Pollensa, a następnie podążając wzdłuż krętego wybrzeża, spostrzegli położony nad

samym morzem hotelik Pino d’Oro. Przed nimi rozciągał się widok, który w lekkiej

mgle pięknego poranka przypominał japoński sztych. Parker Pyne od razu zdał sobie

sprawę, że tego właśnie szukał. Zatrzymał taksówkę i z nadzieją, że znajdzie tu

spokojne miejsce pobytu, wszedł przez pomalowaną bramę.

Starsi państwo, którzy okazali się właścicielami hotelu, nie znali ani angielskiego,

ani francuskiego. Mimo to sprawa zakończyła się pomyślnie. Parker Pyne dostał

pokój z widokiem na morze, walizki zostały wyładowane, kierowca pogratulował

swemu pasażerowi, że udało mu się uniknąć monstrualnych cen, jakie obowiązują w

„tych nowych hotelach”, otrzymał zapłatę za kurs i odjechał z przyjaznym

hiszpańskim pożegnaniem.

Parker Pyne zerknął na zegarek i stwierdziwszy, że jest dopiero za kwadrans

dziesiąta, wyszedł na niewielki, skąpany w oślepiającym blasku poranka taras i już po

raz drugi tego dnia zamówił kawę i bułeczki.

Z trzech pozostałych stołów jeden był jeszcze nie uprzątnięty, a dwa zajęte.

Najbliższy okupowała rodzina Niemców złożona z ojca, matki i dwóch dorastających

córek. Za nimi w rogu tarasu siedzieli Anglicy, matka i syn.

Kobieta, w wieku około pięćdziesięciu pięciu lat, miała siwe włosy o ładnym

odcieniu. Była gustownie, ale niezbyt modnie ubrana w tweedowy kostium.

Cechowała ją owa spokojna pewność siebie, jaką odznaczają się Angielki często

podróżujące za granicę.

Siedzący naprzeciw niej młody człowiek, który mógł mieć jakieś dwadzieścia pięć

lat, był również typowym przedstawicielem swojej klasy i pokolenia. Nie był ani

przystojny, ani brzydki, ani wysoki, ani niski. Najwyraźniej łączyły go z matką

bardzo dobre stosunki; wymieniali żartobliwe uwagi, a on troskliwie jej usługiwał.

W pewnej chwili kobieta spojrzała na Parkera Pyne’a. Jej wzrok prześlizgnął się

po nim z wystudiowaną obojętnością, ale on wiedział, że został oceniony i

otaksowany.

Czuł, że rozpoznała w nim Anglika i że niewątpliwie w odpowiednim momencie

skieruje pod jego adresem jakąś życzliwą a zdawkową uwagę. Nie miał nic przeciwko

temu. Spotykani za granicą rodacy trochę go nudzili, ale lubił zachowywać się wobec

nich przyjaźnie. W tak małym hotelu chęć izolowania się mogła wywołać

nieprzyjemne napięcia. Był zresztą przekonany, że akurat ta dama ma nieskazitelne

„hotelowe maniery”.

Angielski młodzieniec wstał, zrobił jakąś zabawną uwagę i wszedł do hotelu.

Kobieta wzięła swoją lekturę i torebkę, a potem usadowiła się na krześle, twarzą w

kierunku morza. Rozłożyła egzemplarz „Continental Daily Maił”. Siedziała

odwrócona plecami do Parkera Pyne’a.

Parker Pyne, dopijając swoją kawę, zerknął w jej stronę i nagle zesztywniał. Był

zaniepokojony — zaniepokojony o spokojny przebieg swych wakacji! Jej plecy były

okropnie ekspresyjne. W ciągu swojego życia nauczył się oceniać nastroje ludzi po

ich sylwetce. Nie widział twarzy tej kobiety, ale emanujące z jej postawy napięcie

podpowiadało mu, że w oczach ma powstrzymywane z trudem łzy i że panuje nad

sobą z ogromnym wysiłkiem.

Parker Pyne, czujny jak tropione zwierzę, schronił się w zaciszu hotelu. Niecałe

pół godziny wcześniej poproszono go o wpisanie swego nazwiska do księgi leżącej na

ladzie recepcji. Widniał w niej staranny podpis: C. Parker Pyne, Londyn.

Teraz zajrzał do rejestru gości i zauważył o kilka linijek wyżej adnotację: pani R.

Chester, pan Basil Chester, Holm Park, Devon.

Chwycił pióro i szybko poprawił swój wpis. Teraz w tym miejscu można było

przeczytać (nie bez trudu): Christopher Pyne.

Czując, że pani R. Chester jest nieszczęśliwa w Pollensa Bay, nie zamierzał jej

ułatwiać możliwości zasięgnięcia u siebie porady.

Od dawna już zdumiewała go liczba spotykanych za granicą rodaków, którzy znali

jego nazwisko i zwrócili uwagę na jego anonsy. Tysiące ludzi codziennie kupujących

w Anglii „Timesa” mogłyby, nie mijając się z prawdą, stwierdzić, że nigdy w życiu o

nim nie słyszały. Zauważył jednak, że mieszkańcy Wysp Brytyjskich o wiele

dokładniej czytają gazety podczas pobytu za granicą i nie pomijają niczego, nawet

drobnych ogłoszeń.

Już nieraz przerywano mu urlop. Musiał się zajmować całą masą problemów,

poczynając od morderstwa, a kończąc na próbie szantażu. Na Majorce chciał mieć

spokój. Czuł instynktownie, że ta nieszczęśliwa matka może ten spokój poważnie

zakłócić.

Parker Pyne był bardzo zadowolony ze swego pobytu w Pino d’Oro. W pobliżu

stał większy hotel, Mariposa, w którym zatrzymywało się wielu Anglików. W okolicy

mieszkała też spora grupa artystów. Idąc brzegiem morza można było dotrzeć do

wioski rybackiej, w której znajdowało się kilka sklepów oraz koktajl bar. Wszędzie

było spokojnie i miło. Przechadzające się dziewczęta miały na sobie spodnie, a

zamiast bluzek różnobarwne chustki. Siedzący w Mac’s Bar długowłosi młodzieńcy

w beretach rozprawiali o zaletach kolorytu i abstrakcji w malarstwie.

Nazajutrz po przyjeździe Parkera Pyne’a pani Chester zamieniła z nim parę

zdawkowych uwag na temat krajobrazu oraz stwierdziła, że piękna pogoda

najprawdopodobniej się utrzyma. Potem pogawędziła chwilę o szydełkowaniu z jakąś

niemiecką damą, a następnie porozmawiała o niepokojącej sytuacji politycznej z

dwoma duńskimi dżentelmenami, którzy codziennie wstawali o świcie i przez

jedenaście godzin spacerowali po okolicy.

Parker Pyne uznał Basila Chestera za niezwykle miłego młodego człowieka.

Młodzieniec zwracał się do niego „ sir ” i słuchał z uprzedzającą uprzejmością

wszystkiego, co mówił. Czasami wieczorem, po kolacji, trójka Anglików wypijała

razem kawę. Poczynając od czwartego dnia Basil zaczął opuszczać towarzystwo po

mniej więcej dziesięciu minutach, zostawiając Parkera Pyne’a tete–à–tete ze swoją

matką.

Rozmawiali o kwiatach i ich pielęgnacji, o opłakanym stanie angielskiego funta, o

drożyźnie we Francji oraz o trudnościach, na jakie narażony jest w tym kraju każdy,

kto chce się napić po południu dobrej herbaty.

Za każdym razem, kiedy Basil ich opuszczał, Parker Pyne dostrzegał lekkie,

skrywane drżenie ust jego matki, która jednak natychmiast odzyskiwała panowanie

nad sobą i ochoczo rozprawiała na wspomniane tematy.

Stopniowo zaczęła mówić o swoim synu: o tym, jak dobrze się uczył: „wie pan,

był wśród najlepszych w szkole” , o tym, jak bardzo jest lubiany, o tym, jaki dumny

byłby z niego jego ojciec, gdyby żył, o tym, jaka jest wdzięczna losowi za to, że Basil

nigdy nie postępował „nieodpowiedzialnie”.

— Oczywiście, zawsze go namawiam, by spędzał więcej czasu z młodymi ludźmi,

ale wydaje mi się, że woli moje towarzystwo — powiedziała z ujmującą skromnością,

choć nie bez zadowolenia.

Tym razem Parker Pyne powstrzymał się od skwitowania tej uwagi

konwencjonalnym, zdawkowym komplementem.

— Och, no cóż, zdaje się, że jest tu dużo młodzieży… nie w hotelu, ale w całej

okolicy — wtrącił.

Pani Chester wyraźnie zesztywniała.

— Oczywiście, bywa tu wielu tak zwanych artystów — powiedziała. — Być może

jestem staromodna, ale mam wrażenie, że większość tych młodych ludzi traktuje swe

zainteresowanie sztuką jako pretekst do wylegiwania się na słońcu i nieróbstwa… a te

dziewczęta stanowczo za dużo piją.

— Strasznie się cieszę, że przyjechał pan tutaj, sir — powiedział następnego dnia

Basil do Parkera Pyne’a — zwłaszcza ze względu na matkę. Lubi te wasze wieczorne

rozmowy.

— A jak przedtem spędzaliście czas?

— Prawdę mówiąc, zazwyczaj graliśmy w pikietę.

— Rozumiem.

— Oczywiście można się tym szybko znudzić. W gruncie rzeczy mam tu kilkoro

przyjaciół… grono bardzo wesołych znajomych. Nie sądzę, by moja matka ich

aprobowała… —Roześmiał się, jakby uważał swoją wypowiedź za zabawną. —

Matka jest trochę staroświecka… Szokuje ją nawet widok dziewcząt w spodniach!

— To prawda — zgodził się Parker Pyne.

— Powtarzam jej, że trzeba iść z duchem czasu… Dziewczęta w naszym kraju są

przerażająco nudne…

— Rozumiem — powiedział Parker Pyne.

Cała ta sprawa dosyć go zaintrygowała. Stał się widzem kameralnego dramatu, ale

nie został zaproszony do wzięcia w nim udziału.

A potem wydarzyło się coś, co z punktu widzenia Parkera Pyne’a było rzeczą

najgorszą. W hotelu Mariposa zatrzymała się jego niezwykle gadatliwa znajoma.

Spotkali się w herbaciarni w obecności pani Chester.

— Kogo widzę… czyż to nie Parker Pyne?… — zawołała znajoma od wejścia. —

Jedyny i niepowtarzalny Parker Pyne! I Adela Chester! A więc się znacie? Och,

doprawdy? Mieszkacie w tym samym hotelu? On jest prawdziwym cudotwórcą,

Adelo… objawieniem tego stulecia… potrafi na poczekaniu uwolnić każdego od

wszystkich kłopotów! Nie wiedziałaś? Musiałaś o nim słyszeć. Nie czytałaś jego

ogłoszeń? Masz kłopoty? Zasięgnij porady Parkera Pyne’a. Nie ma dla niego rzeczy

niemożliwych. Mężowie i żony skaczą sobie do gardła, a on ich godzi… Ktoś stracił

chęć do życia, a on przedstawia mu je jako pasmo fascynujących przygód. Jak mówię,

ten człowiek jest po prostu cudotwórcą!

Jej przemowa trwała znacznie dłużej, a Parker Pyne od czasu do czasu skromnie

zaprzeczał. Nie podobał mu się sposób, w jaki patrzyła na niego pani Chester. Jeszcze

bardziej nie spodobało mu się to, że kiedy wracali po plaży do hotelu, wdała się w

ożywioną pogawędkę z piejącą hymny pochwalne na jego cześć gadatliwą wspólną

znajomą.

Punkt kulminacyjny nadszedł prędzej, niż się tego spodziewał.

— Czy mógłby pan przejść ze mną do saloniku, panie Pyne? — spytała jeszcze

tego samego wieczora pani Chester, skończywszy swoją kawę. — Chciałabym panu

coś powiedzieć.

Nie pozostawało mu nic innego, jak tylko skinąć głową i poddać się.

Pani Chester musiała nad sobą panować z największym trudem, bo kiedy tylko

drzwi saloniku zamknęły się za nimi, jej samokontrola runęła w gruzy. Usiadła i

zalała się łzami.

— Chodzi o mego syna. Musi go pan uratować. Musimy go uratować. Ta sprawa

łamie mi serce!

— Droga pani, jako człowiek postronny…

— Nina Wycherley twierdzi, że pan czyni cuda. Mówiła, że mogę panu całkowicie

zaufać. Poradziła mi, bym panu o wszystkim opowiedziała… a pan rozwiąże cały

problem.

Parker Pyne przeklął w duchu natrętną panią Wycherley.

— A więc, wyjaśnijmy tę sprawę — powiedział zrezygnowanym tonem. —

Chodzi o dziewczynę, prawda?

— Wspominał panu o niej?

— Tylko pośrednio.

Z ust pani Chester wylał się gwałtowny potok słów.

— Ta dziewczyna jest okropna. Pije, przeklina… ubiera się tak, że szkoda mówić.

Jej siostra mieszka tu, w okolicy… wyszła za jakiegoś artystę… Holendra. Całe to

towarzystwo jest nie do przyjęcia. Połowa z nich mieszka pod jednym dachem bez

ślubu. Basil zupełnie się zmienił. Zawsze był bardzo spokojnym chłopcem i miał

poważne zainteresowania. Kiedyś nawet myślał, by zająć się archeologią…

— No cóż — powiedział Parker Pyne. — Natura lubi się mścić.

— Co pan ma na myśli?

— To nienaturalne, by młody człowiek miał poważne zainteresowania. Powinien

robić z siebie durnia uganiając się za dziewczętami.

— Chyba pan żartuje, panie Pyne.

— Wcale nie żartuję. Czy tą młodą damą nie jest przypadkiem dziewczyna, w

której towarzystwie jadła pani wczoraj podwieczorek?

Parker Pyne zwrócił na nią uwagę; na jej szare flanelowe spodnie, szkarłatną

chustkę luźno opasującą biust, na usta koloru cynobru oraz na fakt, że zamówiła

koktajl, a nie herbatę.

Christie Agatrha - Detektywi w sluzbie milosci.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: