Boge Anne-Lise - Grzech pierworodny 10 - Prawda ujawniona.pdf - Grzech Pierworodny - ella19

Anne-Lise Boge

Saga Grzech pierworodny

Część 10

Prawda ujawniona

Przełożyła Magdalena Kwiatek-Słoboda

Wydarzenia przedstawione w serii powieściowej „Grzech pierworodny" rozgrywają się w

gospodarstwie należącym do rodziny mojej matki. Dwór, przyroda, postaci i tło kulturowe są

autentyczne. Chciałabym jednak zaznaczyć, że ani ludzie, ani cala historia opisana w serii nie

mają żadnego związku z rzeczywistością. To powstało w mojej wyobraźni.

Dla Ann-Louis mojego słoneczka. Dziękuję, że jesteś.

Anne-Lise Boge

ROZDZIAŁ 1.

- Sivert, Sivert, wracaj!

Mali usiłowała zatrzymać chłopca, który puścił się biegiem pod górę, ku łąkom. Ale on nie

słuchał. Nawet nie odwrócił głowy, choć Mali była pewna, że ją słyszy. Westchnęła.

Popatrzyła w ślad za wysoką, szczupłą sylwetką syna o charakterystycznym sprężystym

kroku. Jego ojciec poruszał się tak samo. Pamiętała doskonale. Lekko niczym zwinna sarna.

Sivert miał wiele z ojca; odziedziczył jego regularne rysy, promienny uśmiech i zielonoszare

oczy z żółtymi plamkami, ciemne, kręcone włosy, które zwijały się w fale i miękko opadały

na kark, a także gibkie, silne ciało. Nos i usta natomiast odziedziczył po niej. Mimo śniadej

cery nie przypominał na szczęście cygańskiego dziecka, czego Mali obawiała się najbardziej.

Gdyby wdał się w ojca, mogłoby to sprowadzić na nich plotki jeszcze gorsze od tych, które

już krążyły po okolicy, chociaż otwarcie nikt nigdy złego słowa o dziedzicu ze Stornes nie

powiedział.

Bóg obdarzył Siverta tym co najlepsze po obojgu rodzicach, a zwłaszcza jeśli chodzi o

wygląd zewnętrzny, pomyślała Mali, po czym odwróciła się i poszła w stronę pralni.

Zatrzymywać Siverta? Nie, to bez sensu, a na pewno nie teraz. Znała go doskonale i

wiedziała, że nie pojawi się w domu w ciągu najbliższych kilku godzin.

Sivert Stornes wyrósł na niezwykle urodziwego młodego mężczyznę. Tej wiosny tysiąc

dziewięćset dwudziestego dziewiątego roku skończył siedemnaście lat. Dziewczęta nie

odrywały od niego wzroku. Nawet te, które widziały go pierwszy raz, lgnęły do niego, jakby

przyciągane jakąś niewidzialną siłą. Mali wielokrotnie obserwowała, jak dziewczęta wdzięczą

się przed nim i wręcz zachęcają do większej zażyłości. Sivert jednak zdawał się nie

dostrzegać tych zabiegów. Mali ze zdziwieniem stwierdziła, że bywa wobec nich

zawstydzony i woli trzymać się z tyłu.

Mieszała właśnie farbę w czarnym kociołku nad paleniskiem. Niespodziewanie zrobiło jej

się smutno i do oczu napłynęły łzy. Pomyślała bowiem o usposobieniu syna, które w niczym

nie przypominało ani jej charakteru, ani też nie przystawało do jej marzeń o tym, jaki jej syn

powinien być. Westchnęła ciężko i przeciągnęła dłonią po spoconym czole. Jej pierworodny

jest miły, troskliwy, dobry, a jednocześnie niezwykle wrażliwy. Nie trzeba wiele, aby go

zranić. Niekiedy dochodziło między nimi do nieporozumień z tego powodu. Mali pomyślała,

że wszystko pewnie przez tę jego artystyczną naturę. Już teraz Sivert biegle grał na

skrzypcach i dzięki temu znany był w całej okolicy. I to właśnie, zdaniem matki, stanowiło

kłopot. Bo to muzyka była całym jego życiem, a skrzypce wielką i chyba jedyną

namiętnością. Wcale nie majątek, nie dwór w Stornes, jak miała nadzieję.

Sivert rzadko kiedy sprzeciwiał się komukolwiek. Wszystko łatwo było z nim wyjaśnić,

wszystko mu wytłumaczyć. Nie lubił nikomu sprawiać przykrości, a już na pewno nie jej. Ale

gdy tylko podejmowali rozmowę o dziedzictwie i prowadzeniu dworu...

To właśnie dyskusja o gospodarstwie spowodowała, że tamtego zimowego słonecznego

popołudnia uciekł w stronę lasu i gór. Mali poprosiła najpierw, żeby poszedł z nią do pralni,

gdzie zajmowała się farbowaniem włóczki.

Przypomniała synowi, że czas najwyższy, aby złożył prośbę o przyjęcie do szkoły rolniczej

w Vikebukt. Nauka zaczyna się już w sierpniu i chociaż Sivert kończy osiemnaście lat

dopiero wiosną następnego roku, to, jak sądziła, na pewno zostanie przyjęty. Mali rozmawiała

nawet przez telefon z dyrektorem szkoły, ale uczyniła to w największym sekrecie.

- Nie możemy dłużej czekać, Sivert - oświadczyła i utkwiła wzrok w chłopcu, którego

policzki zaróżowiły się od ognia trzaskającego na palenisku. - Co się z tobą dzieje? Masz

wystarczająco dobre oceny ze szkoły średniej, na pewno się dostaniesz. Dlaczego czekasz?

- Ja po prostu nie chcę iść do tej szkoły - odparł krótko. - I nie jest to dla ciebie nic

nowego, mamo. Powtarzam ci to od kilku lat, ale ty jakoś nie chcesz mnie zrozumieć. Tak, ty

już dokładnie zaplanowałaś moje życie i moją przyszłość. Ale ja nie jestem taki, jak byś

chciała, zrozum to, mamo! Przykro mi, ale nic na to nie poradzę. Rozmawialiśmy już o tym

tyle razy, naprawdę nie pojmuję, dlaczego mamy do tego wciąż i wciąż wracać - dodał lekko

poirytowany.

- Co masz na myśli - zapytała z drżącym sercem Mali - mówiąc, że nie jesteś taki, jak bym

chciała?

- Po prostu żaden ze mnie rolnik. Chcę tylko grać. Doskonale o tym wiesz. Liczyłaś, że to

minie, ale to nie minęło. Muzyka jest dla mnie wszystkim, pragnę zostać muzykiem.

- Ale przecież jesteś najstarszy z rodzeństwa, Sivercie. - Mali spojrzała na syna. - To ty

powinieneś...

- Wiem, co chcesz powiedzieć. Co powinienem robić i czego słuchać. Próbowałem spełnić

twoje oczekiwania, poszedłem do szkoły średniej w Todalen.

- Moje oczekiwania? A mnie się zdaje, że sam chciałeś iść do tej szkoły - odpowiedziała

krótko. - Liczyłam raczej, że wybierzesz uniwersytet ludowy. No ale skoro Trygve pomógł ci

się dostać do tego słynnego nauczyciela muzyki, tego tam, z Trondheim, który obiecał cię

prowadzić... Przecież właśnie dlatego pojechałeś do Todalen i do tamtejszej szkoły średniej.

To nie ja chciałam, żebyś się zapisał, to ty sam, bo nadarzyła się okazja, żeby ten Sandermann

dawał ci lekcje gry. A nie było to wcale tanie, jeżeli mam być szczera - dodała z nutką

goryczy w głosie.

- Mamo, obiecuję, że wcześniej czy później zwrócę ci wszystko, co włożyłaś w moją

naukę gry na skrzypcach - odparł wolno. - Ale pamiętaj, że dalej pójdę swoją własną drogą.

To jest moje życie, ty masz Oję. Dlaczego nie możesz się pogodzić z tym, że to on przejmie

gospodarstwo? To urodzony rolnik, dlaczego więc, twoim zdaniem, to koniecznie

powinienem być ja?

Mali nerwowo zamieszała w kociołku. Stała teraz odwrócona plecami do syna. Dlaczego?

Dlatego, że poświęciła wszystko, by to on kiedyś przejął dwór, a dziś sprawia jej taki zawód!

Wygląda na to, że wszystko, co uczyniła, pójdzie na marne. Czuła olbrzymi ciężar, miała

wrażenie, że gorycz pali ją w środku, jakby tam miała otwartą ranę.

- Oja tak samo nadaje się na rolnika jak ja, mamo. Może nawet bardziej, sama o tym

wiesz. A przecież obaj jesteśmy twoimi synami. Gospodarstwo pozostanie w rodzinie. Chyba

to właśnie jest najważniejsze, czy nie mam racji?

- Nie, to nie to samo - odparła Mali ostro. - Pomyśl tylko, co ludzie powiedzą, Sivercie.

Sivert roześmiał się.

- Co ludzie powiedzą? - powtórzył. - A od kiedy to martwisz się tym, co powiedzą ludzie?

Oj, mamo, lepiej poszukaj jakiegoś lepszego argumentu.

Nie, tego nie może zrobić. Poczuła niespodziewanie narastającą bezradność. Nie może

przecież wyznać, czyim synem naprawdę jest Sivert. To nie wchodzi w rachubę. Czuła, że

kompletnie zaplątała się w sieć uplecioną z własnych kłamstw.

- Mam zamiar cię zapisać do szkoły rolniczej - rzekła krótko. - I nakazuję ci tam pojechać.

- Nie pojadę - w odpowiedzi usłyszała twardy, niski głos syna. - Przykro mi, mamo. W

czerwcu wybieram się w okolice Kristiansund. Sandermann będzie tam tego lata. Mam

zamiar dalej się u niego uczyć, a poza tym dostałem tam wiele zamówień i będę grywał przez

całe lato. Nie zostanę na gospodarce, niech Oja się nią zajmie.

Mali poczuła, jak gorycz i złość zaczynają w niej buzować. Uniosła dłoń, ale spojrzenie

Siverta ją powstrzymało. On ją niemal piorunował spojrzeniem.

- Matko, raz mnie już uderzyłaś. Radzę ci, nie rób tego nigdy więcej - rzekł cicho. - Mam

prawo być tym, kim chcę. Pozwól mi na to. Czy ja cię kiedyś zmuszałem, żebyś była kimś

innym, niż jesteś, albo żebyś robiła co innego, niż pragniesz? Zastanów się, dlaczego

wymagasz czegoś od innych, skoro inni tego od ciebie nie żądają - zapytał. - Zawsze

kochałem cię taką, jaka jesteś, a przecież nie jesteś bez skazy - dodał z lekkim sarkazmem. -

Wciąż jesteś mi bardzo droga, ale moje życie, mamo, należy do mnie, nie do ciebie, pamiętaj.

Obrócił się na pięcie i odszedł. Gdy Mali ochłonęła, był już daleko na wzgórzu. Wiedziała,

że nie warto za nim wołać, jednak krzyknęła. A kiedy wróciła do pralni, zrozumiała, że

przegrała. Sivert nie przejmie gospodarstwa w Stornes.

Sivert zatrzymał się dopiero, gdy wspiął się aż do Seterhaen, niewielkiego wzniesienia

nieco powyżej pastwisk. Zdjął z siebie czarną koszulę i zawiesił ją na wystającym z ziemi

wysokim kamieniu. Przez chwilę powiewała delikatnie na wietrze, który wiał od strony

szczytu Stortind. Zimna bryza chodziła nagi tors młodzieńca, choć słońce nadal

przygrzewało. Odwrócił się i spojrzał w górę. Jak zwykle, gdy przyglądał się szczytowi z

bliska, odczuwał dla niego niezwykły respekt. Śnieg nadal pokrywał zbocza, ale

gdzieniegdzie Sivert dostrzegał ciemniejsze fragmenty darni wyzierające spod białej

pierzyny.

Stał tak dłuższą chwilę i gapił się z uniesioną głową na ośnieżony masyw szczytu i

rozpięty nad nim ciemnoniebieski nieboskłon. Wokół panowała niczym niezmącona cisza.

Dało się jedynie słyszeć świst wiatru i slaby szelest przywiędłych traw i zleżałych,

brunatnych liści. Sivert rozłożył ramiona i stanąwszy twarzą ku górom, z nagim torsem, sycił

się siłą, która, wyraźnie to czuł, spływała na niego od skalnych zboczy. Powoli uspokajał się,

wracał do równowagi.

Usiadł plecami do rzędu sterczących kamieni, które ktoś tu poukładał, by wytyczyć

ścieżkę. Odchylił głowę do tylu i przymknął oczy. Wciągnął głęboko powietrze i po chwili

westchnął. Miał przed sobą wyraźny obraz matki. Wiedział doskonale, że ją zranił i mocno

zawiódł. Ale nie miał wyjścia, w tej chwili nie znajdował dobrego rozwiązania. Odkąd

pamiętał, muzyka wypełniała mu cały świat. Bez niej usechłby jak jesienny liść. Bez niej nie

potrafił żyć. I choć tak bardzo kochał matkę, nie był w stanie poświęcić dla niej miłości

swojego życia.

Wielokrotnie w ciągu minionych lat próbował jej wytłumaczyć, że nie interesuje go

gospodarstwo. Albo więc ona w to nie wierzyła, albo też nie potrafiła się z tym pogodzić. Był

najstarszym synem, zatem nie było dyskusji. Rozmyślał o tym, że powinien zostać

gospodarzem we dworze. I to całe gadanie, że musi przejąć ziemię. Może gdyby był jedynym

dziedzicem w Stornes, łatwiej by mu to było zrozumieć. Ale nie mógł pojąć, o co tyle hałasu,

skoro jest przecież Oja. Chłopak urodzony do pracy na roli - czuło się to wyraźnie, odkąd

podrósł. Sivert uśmiechnął się na myśl o młodszym bracie. Są tak do siebie niepodobni, mają

takie różne charaktery. Oja wyrósł na dobrze zbudowanego, muskularnego trzynastolatka o

silnych dłoniach i palcach jak kołki. Sivert wyciągnął przed siebie ręce i rozsunął swoje

długie, smukłe palce. W niczym nie przypominały ręki rolnika. Ale za to jak poruszają się po

strunach!

Sivert nie mógł pojąć, dlaczego matka tak kurczowo trzyma się decyzji, że to właśnie on

ma pozostać we dworze. Zdarzało się przecież, że nawet sama kręciła ze zdumieniem głową,

obserwując jego nieudane próby pomocy w gospodarstwie. Odkąd był małym chłopcem,

mówiono o dziedziczeniu jakby o jakiejś świętości. Nikt nie może zrezygnować z tego prawa,

skoro już mu od urodzenia przypadło. Nie rozumiał takiego myślenia. A już zwłaszcza że

wiedział, iż ma brata i tamten kocha grzebać się w ziemi, przerzucać gnojówkę czy kosić

trawę. To Oja jest rolnikiem, a nie on. Nawet wówczas, gdy Sivert zaczął grać, matka nie

pogodziła się z jego wyborem. Nigdy nie pojmował zawziętości, z jaką narzucała mu rolę

dziedzica. Akurat ona! Przecież sama ma naturę artystki i musi rozumieć, jak wiele to znaczy.

Pewnie jest ulepiona z jakiejś szczególnej gliny, pomyślał Sivert i sięgnął po koszulę, bo

poczuł, że robi mu się chłodno. Matce udało się połączyć sztukę z obowiązkami gospodyni.

Nie znał wielu osób podobnych do niej.

Zerwał pożółkłe źdźbło i włożył je do ust. Podziwiał matkę. Jako chłopiec uwielbiał ją

bezgranicznie. Była dla niego najbliższą osobą i jednocześnie osobą najsilniejszą na świecie.

Potrafiła wszystko, radziła sobie z każdą sprawą. Nigdy nie zauważył, aby się poddawała. Nie

zdarzyło się dotychczas, żeby ktoś lub coś ją złamało. Tak jakby została obdarzona jakąś

nadludzką siłą, myślał ze zdumieniem. Nic jej nie zmoże. Podziwiał ją, ale ta nadludzka siła

matki go też przerażała. Tak jakby nie była zwyczajnym człowiekiem.

Ojca prawie nie pamiętał. Umarł bardzo wcześnie. Ledwie przypominał sobie obraz

łysiejącego mężczyzny, który często nosił go na barana, a kiedyś nawet podarował mu konia -

Simę. Chłopak nigdy tego nie zapomni.

Sivert przyglądał się pastwiskom, a wspomnienia przemykały obok, niczym przesłonięte

mgłą obrazy, których i tak nie mógł przy sobie zatrzymać. Było coś niezwykłego w tej

okolicy. Zawsze kiedy się tu pojawiał, ogarniał go chłód. To tak, jakby te stare ściany chatki z

grubych bali skrywały jakąś ponurą tajemnicę. Nie potrafił tylko pojąć, co to takiego. Kochał

pastwiska, tutejszą przyrodę i góry. Dopiero tu, w samym sercu monumentalnej przyrody i w

tej niezmąconej niczym ciszy, czuł, że rozumie swoją niespokojną naturę. Nosił bowiem w

sobie jakiś niepokój. Od zawsze. Jakby smutek albo strach, nie był pewien. Coś, czego nie

potrafił zgłębić, coś, co na szczęście w jednej chwili znikało, gdy tylko znalazł się w górach

albo kiedy grał. Wtedy czuł, że jest sobą. Blisko tętniącego, pulsującego życia i wszystkiego,

co w nim najlepsze. I właśnie dlatego nie mógł postąpić tak, jak chce matka. Jeśli kiedyś z

jakiegoś powodu nie będzie mógł grać, z pewnością umrze. Był o tym święcie przekonany.

Boge Anne-Lise - Grzech pierworodny 10 - Prawda ujawniona.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: