Saga Rodziny Kentow 03 - Poszukiwacze.pdf - Rodziny Kentów - ella19

JOHN JAKES

Poszukiwacze

Saga Rodziny Kentów 03 Mojej córce Ellen

Spytajcie tych Pielgrzymów, czego oczekiwali, przybywając do Kentucky. Odpowiedź brzmi:

ziemi. Macie jakąś ziemię? Nie, ale mamy nadzieję, Ŝe ją dostaniemy. Macie czym za nią zapłacić...

za tę ziemię? Nie. Czy kiedyś ! widzieliście ten kraj? Nie, ale wszyscy mówią, Ŝe tu jest dobra

ziemia...

Oto setki ludzi przebywają setki kilometrów, nie wiedząc po co ani dlaczego, wiedzą jedynie, Ŝe

jadą do Kentucky. Mijają po drodze ziemie, które są bardzo dobre i które łatwo byłoby nabyć,

właściciele tych ziem odstąpiliby im swoje tereny niemal na kaŜdych warunkach, ale to im nie

odpowiada... bo to nie jest Ziemia Obiecana, to nie jest Kraina Mlekiem i Miodem Płynąca, dana od

Boga.

1796

Moses Austin,

fragment zapisków poczynionych w drodze z Wythe County w Wirginii do Luizjany

Oczywiście spodziewałem się, Ŝe znajdę

tam wiele bobrów, gdyŜ dla nas, myśliwych,

zwierzyna jest rzeczą najwaŜniejszą. A jednak

powodowało mną równieŜ zamiłowanie do no- ,

wości, wspólne wszystkim ludziom, a przede

wszystkim to, Ŝe ta nowość wiąŜe się z korzy-

ściami, do których wszyscy dąŜymy...

1827 Fragment dziennika Jedediaha Smitha, trapera

Spis treści

Księga pierwsza Kent i syn

Rozdział pierwszy Bitwa o poranku /11

Rozdział drugi SzarŜa / 23

Rozdział trzeci Chmury na horyzoncie - powrót do domu / 37

Rozdział czwarty Burza / 56

Rozdział piąty Wielcy tego świata / 72

Rozdział szósty Ślub / 87

Rozdział siódmy Droga / 99

Rozdział ósmy Barka / 115

Księga druga

Na wrogiej ziemi

Rozdział pierwszy Chata / 131

Rozdział drugi Upiory przeszłości i nowe Ŝycie / 144

Rozdział trzeci Płomienie / 158

Rozdział czwarty Kłopoty modernisty / 168

Rozdział piąty Znak / 187

Rozdział szósty Krew / 207

Księga trzecia Odgłosy wojny

Rozdział pierwszy Jared / 221

Rozdział drugi Makrela w świetle księŜyca / 241

Rozdział trzeci Fregata / 260

Rozdział czwarty Kompanion diabła / 280

Rozdział piąty Jej burty są z Ŝelaza! / 290

Rozdział szósty Dziedzictwo / 306

POSZUKIWACZE

Księga czwarta Karty przeznaczenia

Rozdział pierwszy Pan Piggott / 329

Rozdział drugi Akt zemsty / 345

Rozdział trzeci Akt zabójstwa / 358

Rozdział czwarty Próba / 375

Rozdział piąty Wielebny Blackthorn / 391

Rozdział szósty Sędzia Jackson / 404

Rozdział siódmy St. Louis / 421

Rozdział ósmy Windigo / 438

Rozdział dziewiąty „Zagubioną odszukam" / 458

Epilog W wigwamie wojownika-psa / 464

Posłowie I 474

Księga pierwsza

Kent i syn Rozdział pierwszy

Bitwa o poranku

Abraham Kent obudził się około czwartej nad ranem. Uświadomił sobie, Ŝe nim znowu

uda się na spoczynek, dzień ten przyniesie rozwiązanie - być moŜe przechyli szalę

zwycięstwa na korzyść Legionu, być moŜe przyniesie klęskę.

LeŜał w swym małym namiocie i się pocił, słyszał bicie własnego serca. Słyszał teŜ

stłumione głosy z zewnątrz, a na płachcie namiotu widział cienie i odblaski ogniska. Ognie

w ciemności były doskonale widoczne z odległości wielu kilometrów, ale i tak nie było

sensu kryć przed kimkolwiek obecności trzech tysięcy ludzi na północnym wybrzeŜu rzeki

Maumee. Indianie wiedzieli juŜ od dawna, Ŝe generał dowodzący armią Piętnastu Ogni

przybył i zamierza walczyć. Pozostawało tylko pytanie: kiedy?

Abraham poznał odpowiedź na to pytanie zeszłego wieczoru. Siedząc na grzbiecie swej

klaczy, ustawiony w szyku obok innych jeźdźców, wysłuchał rozkazów oznajmiających

wymarsz o świcie. Rozległy się okrzyki i wiwaty - w większości niezbyt zdyscyplinowanych

członków konnej milicji z Kentucky było ich prawie półtora tysiąca.

On sam na wieść o wymarszu poczuł zarazem ulgę i lęk. Ulgę, poniewaŜ po niemal

dwóch latach przygotowań, marszów, budowania umocnień nareszcie miało dojść do

decydującego starcia. Przez cały czas generał paktował z poszczególnymi plemionami,

nawoływał do pokoju i zgody, a jednocześnie prowadził Legion Stanów Zjednoczonych

coraz dalej na północ, w głąb terytorium Ohio, budując po drodze kolejne forty. Odzew

plemion indiańskich na jego ostatnie posłanie był niejednoznaczny. W odpowiedzi generał

dał do zrozumienia, Ŝe zamierza zaatakować.

Abraham Kent słuchające rozkazów czuł lęk, gdyŜ nigdy dotąd nie brał udziału w

prawdziwej bitwie. Przez dwadzieścia cztery miesiące,

po tym jak zgłosił się na ochotnika w Pittsburghu do pierwszej w historii Stanów

Zjednoczonych regularnej armii od czasów Rewolucji, Abraham Kent ani razu nie brał

udziału w zbrojnym starciu z Indianami.

Generał przemierzał terytorium nieprzyjaciela na czele swojej armii i wciąŜ zmieniał

kierunek i tempo marszu, zyskując sobie u indiańskich szpiegów obserwujących działania

wojsk przydomek Czarnego WęŜa. Podczas tej kampanii rozegrano kilka bitew, na przykład

wcześniej tego lata bojownicy z plemienia Shawnee przeprowadzili gwałtowny atak na nowo

wybudowany Fort Recovery, wtedy jednak Abraham odbywał słuŜbę w bazie wypadowej

generała, w forcie Greenville oddalonym o dzień drogi na południe. Tak więc chrzest bojowy

wciąŜ był jeszcze przed nim.

Dzisiaj, dwudziestego sierpnia 1794 roku, miał po raz pierwszy wziąć bezpośredni udział

w krwawej bitwie.

Wypełzł z namiotu. Było tak gorąco, Ŝe koszula i spodnie lepiły się do ciała. Przez chwilę

się zastanawiał czy zobaczy świt następnego dnia.

Z raportów wywiadowców wynikało, Ŝe jakieś kilkanaście kilometrów w górę rzeki

zgromadziło się około dwóch tysięcy Indian, którzy rozwinęli obóz w pobliŜu przełomu rzeki

Maumee, w okolicach wybudowanego przez Anglików fortu strzegącego stacji handlowej

Mc Kee. Przybyli wojownicy ze wszystkich największych plemion: Błękitni Shawnee pod

wodzą młodego, lecz juŜ sławnego wojownika Tecumseha, który prowadził nieudany atak na

Fort Recovery; przybyli Indianie Miami pod wodzą Małego śółwia, Wyandoci wraz z wo-

dzem Tarhe Czaszką, Indianie Delaware i ich wódz zwany Captain Pipę... Zjednoczyli się

przeciwko Amerykanom, którzy się uparli, by odebrać ziemię Indianom.

Oczywiście, Ŝe w Legionie Stanów Zjednoczonych nie było ani jednego człowieka, który

nie uwaŜałby tej ziemi za własność Amerykanów. Ogromne obszary obejmujące zachodnią

część Pensylwanii, wschód Missisipi, północ Ohio i tereny połoŜone na południe od Jezior

zostały przekazane przez Anglików nowo powstałemu narodowi na mocy traktatu

pokojowego z roku 1783. Mimo to przez następne dziesięć lat Anglicy utrzymywali pozycje

na tym terytorium i namawiali Indian, by ci domagali się ograniczenia ekspansji Amery-

kanów do granicy rzeki Ohio.

Jakiś czas temu skierowano w te strony oddział Ŝołnierzy pod wodzą St. Claira. Nie

zdziałali nic, śmierć spotkała ich na pograniczu terytorium Wabash, tam gdzie generał, pod

którego rozkazami słuŜył

KENT I SYN 13

Abraham, zbudował poprzedniej zimy Fort Recovery. Abraham był wśród ośmiuset

Ŝołnierzy wysłanych na miejsce klęski i teraz, choć na pozór przeciągał się beztrosko, miał

wciąŜ przed oczami obrazy z pola bitwy.

Widział czaszki i kości walające się po ziemi, przykrywane pierwszymi płatkami śniegu.

Kiedy budowali nowy fort w tym miejscu na początku roku 1794, wykopano ponad sześćset

czaszek. Sześciuset Ŝołnierzy generała Dicky'ego Buttera wyrŜniętych w pień przez Indian.

Abraham przechadzał się po obozie, wdychając zapach dymu z ognisk, przysłuchując się

rozmowom i patrząc, jak niektórzy z Ŝołnierzy wbrew surowym zakazom generała podawali

sobie manierki z wódką. Abraham miał dziewiętnaście lat, był wysoki, silnie zbudowany, po

rodzicach odziedziczył gęste brwi i ciemne oczy. Odziedziczył po nich takŜe ciemne, mocne

włosy, zawsze potargane i w nieładzie: podczas jazdy konnej powiew wiatru i tak

zdmuchiwał z nich cały puder. Był wyŜszy niŜ jego ojciec.

Doszedł do końca obozowiska. Po drugiej stronie wału usypanego

POSZUKIWACZE

ChorąŜy Kent. Muszę zajrzeć do mojego konia.

StraŜnik zasalutował i odsunął się na bok. Abraham przeszedł pomiędzy dwoma

nerwowo przestępującymi z nogi na nogę ogierami i podszedł do swej klaczy. Pogłaskał ją

po szyi, przemawiając do niej czule, tak jakby była istotą ludzką:

- Mam nadzieję, Ŝe nakarmili cię dobrze i napoili, Sprite. Będziesz

potrzebowała duŜo siły, kiedy wstanie słońce. Mówią, Ŝe Indianre

zajęli pozycje za powalonymi drzewami. To trudny teren dla ciebie,

trzeba będzie przeskakiwać pnie...

Klacz delikatnie chwyciła jego dłoń w zęby. Abraham się uśmiechnął. W ciągu tych

dwóch lat on i Sprite, przydzielona mu w Cincin-nati, nawiązali ze sobą więź, której

piechociarze i inne niŜsze gatunki ludzkie nigdy nie zdołałyby pojąć. Podobnie jak inni

dragoni, Abraham bardzo często rozmawiał ze swoim koniem. Wiedział, Ŝe Sprite

rozpoznaje jego głos, jeŜeli nawet nie rozumie tego, co do niej mówi.

POSZUKIWACZE

Stój, kto idzie?

Teraz o mało nie opowiedział zwierzęciu o swoim strachu, miał ochotę wytłumaczyć mu, z

jakiego to specjalnego powodu myśli z niepokojem o zbliŜającej się bitwie. Przyznawał się

do tego bardzo niewielu ludziom, ujawniał swoje obawy nawet przed samym sobą z niejakim

wstydem...

Och tak, z pewnością był dobrym Ŝołnierzem. A przecieŜ zgłosił się na ochotnika po

odbyciu uciąŜliwej drogi do Pittsburgha nie tylko z powodów czysto patriotycznych. Nie

poŜądał sławy, jaką moŜna było zdobyć w bitwie, i moŜe dlatego bardziej niŜ inni oficerowie

odczuwał lęk.

StraŜnik spoglądał na niego i Abraham zachował te wszystkie przemyślenia dla siebie.

Poklepał raz jeszcze Sprite po spoconej szyi, odwrócił się i poszedł w kierunku rzeki.

Był wdzięczny losowi za to, Ŝe interesy jego ojca prosperowały na tyle dobrze, Ŝe mógł

pozwolić sobie na naukę jazdy konnej w dzieciństwie. Był wdzięczny swej przybranej matce

za to, Ŝe zachęcała go do tego. Gdyby się tak nie stało, nigdy nie przyjęliby go do dragonów.

Wiedział, Ŝe na grzbiecie Sprite i pod dowództwem znakomitego oficera, noszącego dziwne

nazwisko Robert MisCampbell, będzie mniej naraŜony niŜ ci, którzy muszą atakować pieszo

z muszkietami zaopatrzonymi w bagnety. Nie był w stanie ocenić, czy piechota i kawaleria

generała miała szanse w starciu z nieregularnymi, ale nieprawdopodobnie wprost

wyćwiczonymi siłami Indian. Tym bardziej cieszył się, Ŝe spotyka śmiertelne

niebezpieczeństwo na grzbiecie zwierzęcia, które kocha i któremu ufa.

Dostrzegł trzciny i poczuł zapach spalenizny; zbliŜał się do brzegu rzeki, gdzie

znajdowała się spalona niedawno indiańska chata. Gwiazdy były niewidoczne w gęstej mgle,

z daleka dobiegały głosy nocnych ptaków. Rozpiął guziki spodni i zaczął oddawać mocz do

rzeki.

Nagle usłyszał zbliŜający się do niego dźwięk czyichś powolnych kroków. Odwrócił się i

wydał cichy okrzyk; natychmiast rozpoznał sylwetkę wyłaniającą się z mroku. Nie wiedział,

czy najpierw ma zapiąć spodnie, czy zasalutować, ale błyskawicznie zdecydował się na to,

by przybrać pozycję bardziej godną oficera i dopiero potem uniósł prawą rękę w pełnym

szacunku geście, oddając honory wysokiemu, nieco otyłemu oficerowi z zabandaŜowaną

stopą i niemal całą nogą. Generał major Wayne, zwany przez uwielbiających go Ŝołnierzy

Mad Anthony - od czasu brawurowego ataku na brytyjski fort Stony Point podczas

Rewolucji - spoglądał na Abrahama Kenta, trzymając dłoń wspartą na kolbie jednego z

dwóch pistoletów zatkniętych za pas. Młody chorąŜy poczuł, Ŝe jego twarz płonie.

KENT I SYN

z ziemi generał rozkazał umieścić tabory armii na wypadek, gdyby

trzeba było bronić ich podczas odwrotu. Abraham dostrzegł kapitana

Zebulona Pikę'a dowodzącego tą pozycją; rozmawiał ze swoimi ofice

rami, stojąc przed namiotem. Kent wszedł w krąg światła latarni.

Oganiając się od komarów, które wciąŜ siadały na jego karku, doszedł

do miejsca, gdzie stały konie dragonów, przytupujące i opędzające się

od owadów.

StraŜnik wymierzył w niego muszkiet.

Dzień dobry, sir - Abraham zdołał nadać swojemu głosowi w miarę spokojny ton.

Wayne podszedł bliŜej. Abraham przypuszczał, Ŝe generał ma juŜ około pięćdziesięciu

lat. Prawdopodobnie w lewej nodze wciąŜ nosił kulę z czasów wojny o niepodległość. Został

odwołany z emerytury i postawiony na czele armii wysłanej na Zachód przez prezydenta

Washingtona, aby raz na zawsze połoŜyć kres zagroŜeniu ze strony Indian na Północnym

Zachodzie. śołnierze Wayne'a uwielbiali go, Abraham nie był wyjątkiem. Indianie zaś

obawiali się generała, poniewaŜ wydawało się, Ŝe nie sposób go zaskoczyć, Ŝe nigdy nie śpi,

Ŝe wie o wszystkim, co dzieje się o dziesiątki kilometrów wokół jego pozycji.

- Wydałem polecenie - powiedział Wayne tonem łagodnej na

gany - aby wszyscy Ŝołnierze postarali się wyspać przed dzisiejszym

dniem.

- Tak jest, sir, ale, sir, trudno jest spać wiedząc o tym, Ŝe...

Ku jego uldze Wayne skinął głową.

- Rozumiem doskonale, świadczy o tym choćby moja obecność

tutaj. Mam nadzieję, Ŝe nasi czerwoni nieprzyjaciele równieŜ nie śpią.

Wiem przynajmniej, Ŝe nie są najedzeni - dodał z uśmiechem.

Oczywiście Abraham wiedział, co Wayne ma na myśli. W całym obozie rozmawiano o

podstępie generała, który polecił swoim wywiadowcom rozpuścić wieść o tym, Ŝe zamierza

zaatakować. Indianie odwiecznym zwyczajem nigdy nie jedli w przeddzień bitwy. Z tego

właśnie powodu Wayne zapowiedział, Ŝe niebawem uderzy, ale nie wspomniał kiedy. W

związku z tym najprawdopodobniej nieprzyjaciel nie jadł nic albo bardzo mało od niemal

czterdziestu ośmiu godzin.

Wayne podszedł do niego. Jak zwykle nierówny krok generała przypominał Abrahamowi

ojca, który równieŜ kulał.

ChorąŜy Kent. Dobry wieczór panu. Raczej dzień dobry.

Czy w ostatniej poczcie z Cincinnati były jakieś wieści od pańskiego ojca? - spytał

generał, jakby odgadując jego myśli.

Tak jest, dostałem list. Ojciec wygrzebał się z przeziębienia i czuje się dobrze, jego

interesy równieŜ idą nieźle.

Wyraźnie sukcesy są udziałem pańskiej rodziny. Kapitan Mis-Campbell poinformował

mnie, Ŝe jest pan przykładnym podoficerem.

POSZUKIWACZE

- Milo mi to słyszeć, sir - dziękuję, Ŝe pan mi to powiedział.

Kiedy tylko Abraham przybył do obozu ćwiczebnego w Legionvil-

le, generał Wayne od razu przypomniał sobie jego ojca. Szacunek, jaki Abraham Ŝywił dla

generała, wynikał częściowo z tego, Ŝe podczas Rewolucji jego ojciec walczył u boku Mad

Anthony'ego. W czasie odwrotu, po klęsce nad Brandywine Creek, Filip Kent wraz z

pewnym młodym i rzutkim oficerem prowadził atak na nieprzyjaciół próbujących odciąć im

drogę. Filip często wspominał z dumą tę bitwę, a takŜe to, Ŝe walczył u boku Wayne'a po raz

drugi pod Monmouth Court House.

Wayne spoglądał na ciemne wody rzeki.

Czy mogę zadać panu pytanie osobiste, panie chorąŜy?

Być moŜe nastąpi to juŜ jutro, mam oczywiście na myśli zakończenie kampanii.

Bardzo wiele zaleŜy od tego, co się stanie w ciągu najbliŜszych paru godzin.

Nie, sir. Myślę, Ŝe po zakończeniu tej kampanii powrócę do Bostonu.

Wiem o tym, sir.

Wiedzieli o tym wszyscy Ŝołnierze Legionu. W dekrecie Kongresu z roku 1777

zapowiedziano utworzenie nowych stanów - nie mniej niŜ trzech, nie więcej niŜ pięciu -

Generał, który wyglądał raczej dość niechlujnie w znoszonym błękitnym mundurze,

patrzył na niego przez chwilę, wreszcie się uśmiechnął.

Oczywiście, sir.

- Przyszło mi to do głowy, bo jest pan bardzo dobrym Ŝołnierzem,

a poza tym świetnie pamiętam pańskiego ojca. Czy zamierza pan

pozostać oficerem zawodowym?

Abraham zawahał się, lecz postanowił powiedzieć prawdę:

Saga Rodziny Kentow 03 - Poszukiwacze.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: