Tom 15 - Echo przeszłości - Pedersen Bente.pdf - Roza Znad Fiordów - ella19

BENTE PEDERSEN

ECHO PRZESZŁOŚCI

Roza znad Fiordów 15

- Nie mogę dać wam ślubu - oświadczył pastor.

Mattias zmarszczył brwi i dłonią z wyraźnie zaznaczonymi ścięgnami przeczesał

brązowoczarne włosy. Odgarnął długą grzywkę całkiem do tyłu, przez co opalone czoło

wydawało się jeszcze wyższe niż w rzeczywistości. Ukazały się na nim pionowe zmarszczki.

- Według posiadanych przeze mnie dokumentów Roza Samuelsdatter wciąż pozostaje

żoną Pedera Johansena - powiedział pastor, przerzucając stronice księgi kościelnej, a potem

odwrócił ją w stronę pary siedzącej po drugiej stronie stołu, tak aby oboje mogli zobaczyć, co

w niej zapisano. Z tego, co pastor wiedział, oboje umieli czytać.

- To, co zostało zapisane w księdze, nie jest żadną nowiną - odparł Mattias

poirytowany, lecz wciąż jeszcze uprzejmy.

Odsunął księgę. Szczupłe palce splótł na kolanach, ten gest wstrzymywał go przed

zaciśnięciem dłoni w pięści i przed uderzeniem nimi w stół albo w coś innego, czego mógł

później żałować, ale ścięgna pod skórą wyraźnie mu drżały.

- Minęło już prawie sześć lat, odkąd Peder zniknął - westchnął Mattias z pozornym

spokojem. - Gdyby żył, z pewnością teraz by wrócił - stwierdził i bez zmrużenia oka dodał: -

Tu, w Kopalni, nikt już nie wierzy, że Peder Johansen żyje.

- A na czym opiera się to założenie?

- Po prostu takim już był człowiekiem - rzekł Mattias z naciskiem, nie patrząc na

Rozę. - Solidny gość. Nie z tych, co to porzucają rodzinę. Ludzie uważają, że coś mu się

przydarzyło. Wszyscy sądzą, że spotkało go coś złego. - Przez chwilę milczał, a potem dodał:

- Żaden człowiek przy zdrowych zmysłach nie opuszcza rodziny ot, tak sobie. Od niego

zależał byt jego rodziny. To on utrzymywał Rozę, jej rodziców i niewidomego brata. I

gromadkę dzieci, niezdolnych jeszcze do pracy. Peder nie był z tych, co by porzucili rodzinę.

- A może ciężar okazał się zbyt wielki dla młodego człowieka? - podsunął pastor i

przelotnym spojrzeniem obrzucił kobietę, którą wciąż musiał uważać za małżonkę Pedera

Johansena.

Znał krążące o niej historie. Wszyscy w dystrykcie znali opowieści o Rozie

Samuelsdatter, zwanej również Rallar - Rozą. Jako człowiek i mężczyzna potrafił być może

zrozumieć, że młody chłopak pożałował związku z nią do tego stopnia, iż podjął ów

drastyczny krok, jakim było zniknięcie.

- Peder nie był z tych! - upierał się Mattias.

- Nie mam żadnego dowodu, który świadczyłby o tym, że Peder Johansen nie żyje -

oświadczył ciężko pastor. - Nie mam żadnych dokumentów, które wskazywałyby, że

małżeństwo pomiędzy Pederem Johansenem a Rozą Samuelsdatter przestało istnieć.

Żadna ze stron nigdy nie wnosiła o unieważnienie małżeństwa. Peder Johansen nie

został uznany za zmarłego. Nie mogę i nie chcę udzielić wam ślubu, dopóki Roza przed

Bogiem i przed ludźmi pozostaje żoną innego mężczyzny, i najgoręcej zaklinam was, abyście

nie wstępowali w żaden bliższy związek. Oboje popełnicie wielki grzech, zarówno wobec

siebie, jak i wobec Boga.

I Mattias, i Roza usłyszeli to, czego pastor nie wymówił na głos. Znaczenie

niewypowiedzianych słów było aż nadto wyraźne.

Mattias skrywał uczucia, miał w tym wprawę. Prędko wstał i uprzejmie się pożegnał.

Pilnował się jednocześnie, żeby nie dotykać Rozy, gdy wychodzili z gabinetu pastora. Ona

sztywno dygnęła, a w oczach miała jakby woal, przypominający mgłę, która jesienią zawisa

nad bagniskami. Mattias cieszył się, że nic nie powiedziała.

Długo milczeli. W milczeniu wsiedli do łodzi. Milczeli, gdy podnosił żagiel. W

milczeniu wypłynęli daleko na fiord. Nie było nic do powiedzenia.

Wiem, jak umarł Peder. Widziałam jego martwe, podziurawione, okaleczone ciało.

Widziałam płaczącą nad nim Fionę. Obejmowała go, to ona była wdową po nim. Obmywałam

zwłoki, szykowałam je do trumny, zmywałam zakrzepłą krew ze skóry, która przybrała już

białą barwę śmierci. Przeczesywałam palcami ciemnoblond włosy. Koniuszkami palców

dotykałam rysów jego twarzy i w tym momencie przypomniało mi się, jak bliscy sobie kiedyś

byliśmy.

Wciąż potrafię nucić psalmy, które śpiewaliśmy przy jego mogile. Wiem, jak wygląda

jego kamień nagrobny. Wiem, gdzie leży. Znam widok, jaki się wokół niego roztacza, na

wszystkie strony świata. Wiem, jak wygląda przy pięknej pogodzie, a jak wtedy, gdy

huragany nadciągają od zatoki, skąd również najczęściej przychodzi deszcz.

Wiem, że Peder nie żyje. Ale nie mam papierów, których domaga się pastor. Nigdy

ich nie zdobędę.

Peder Johansen nigdy nie umrze.

Jego śmierć nie zostanie zapisana w żadnym miejscu. Po prostu zniknął. Tak będzie.

Peter Johnson umarł, ale nigdy się nie narodził. Nigdy nie będzie żadnych

dokumentów poświadczających jego urodzenie. Peder miał dwa życia.

Peder - Peter.

W jednym się urodził. To drugie wybrał sam. Uznaję jego prawo do tego wyboru,

chociaż ten wybór kieruje resztę mego życia w stronę, na którą sama nigdy bym się nie

zdecydowała, gdybym miała taką możliwość. Gdybym naprawdę mogła wybierać swobodnie.

Ale nie jestem rozgoryczona. Mogę uważać to za coś w rodzaju wyboru. Przynajmniej tyle

jestem mu winna.

Nie zdradzę tego, co wiem. Nic przez to nie stracę.

- A więc ślub nie był nam przeznaczony - stwierdził w końcu Mattias.

Roza uśmiechnęła się lekko. Lewy kącik jej ust zwisał, uśmiech ten więc skończył się

gdzieś pomiędzy śmiechem a płaczem. Zmienił się w bezgranicznie smutny grymas na

drobnej twarzyczce w kształcie serca. Ciężkie rude włosy związała w luźny węzeł na karku,

kilka loków wyślizgnęło się jednak spod wstążek i szpilek. Wiatr bawił się nimi, snuł z nich

jakby ognisty welon przed jej czerwonofioletowym policzkiem, na którym tak wyraźnie

widać było delikatną tkaninę naczyń krwionośnych pod cienką skórą, pokrywającą poparzone

kiedyś, gruzłowate ciało. Reszta jej twarzy pozostawała biała, przypominała zimową bladą

maskę w obramowaniu jedwabistych ognistych nici.

- Już wcześniej zdarzyło mi się żyć w grzechu - powiedział Mattias, resztę

pozostawiając jej fantazji.

... mnie też, pomyślała Roza.

W tej myśli zawierało się wiele bólu.

- Zastanawiam się, co się wtedy wydarzyło - ciągnął Mattias, kiedy zostawili już góry

i ląd daleko za sobą. Teraz byli już tylko oni, fiord i niebo. I mewa, skarżąca się ochrypłym

krzykiem. - To musi się dać jakoś wyjaśnić, Rozo. Po prostu nikt jeszcze nie próbował.

Człowiek nie może ot, tak sobie rozpłynąć się w powietrzu. Nigdy o tym nie myślałaś? Nie

dziwiłaś się? Nigdy nie zadawałaś sobie pytania, co się wtedy stało z Pederem?

- Peder przyłapał mnie z Jensem koło The House - powiedziała Roza krótko, na

moment przypominając sobie o istnieniu Jensa Haldorsena. Temu wspomnieniu towarzyszył

ten sam ból, który zawsze wdzierał się w jej duszę. Czy Jens był żywy, czy martwy, to się i

tak nie zmieniało. Jens był jej radością, ale sprawiającą wielki ból. Radością, otoczoną

udręką.

I właśnie udręka przetrwała. Ból. Radość była ulotna jak ukąszenia komara.

- Odszedł w gniewie - dodała sztywno. Siedziała prosto jak kołek, gdy o tym mówiła.

To nie było przyjemne.

- Nie rozgrzebuj tego, Mattias! Peder mógł wyjechać wszędzie. Miał w sobie mnóstwo

łagodności, ale głęboko w duszy skrywał czarne jądro. Nie mógł znieść tego, że przyprawiono

mu rogi.

Roza powiedziała to z taką goryczą, jak gdyby mówiła o kimś innym, obcym, a nie o

sobie i własnym życiu, o własnych poczynaniach i swoim igraniu z ogniem.

- Czy Jens mógł mieć coś wspólnego z jego zniknięciem? - spytał Mattias zadumany.

Przyjaźnił się z Jensem. Łączyła ich dziwna przyjaźń, która skończyła się, gdy w ich

życie wkroczyła Roza Samuelsdatter. Może urwałaby się i tak, bo dla Jensa Haldorsena

przyjaźń nie stanowiła wartości, towarzyszącej człowiekowi przez całe życie. Dziedzictwo,

które nosił we krwi, skazało go na samotność. W końcu pociągnęło go ku śmierci.

- To nie jest wcale wykluczone - Mattias nie ustawał. - Musiało ci to przyjść do głowy,

Rozo! Musiałaś myśleć o tym, że Peder nie zniknął z własnej woli. Owszem, odszedł w

gniewie, ale ktoś inny mógł zatroszczyć się o jego zniknięcie, o to, by trzymał się z dala...

- Jens nie zabił Pedera! - oświadczyła Roza twardo i zdecydowanie. Była tak

stanowcza, że Mattiasa ogarnęło wrażenie, iż Roza wie więcej, niż mówi. - Wydaje mi się -

ciągnęła, ważąc słowa tak, aby przypadkiem jej nie spętały - że Peder zatroszczył się o to, by

wieść takie życie, na jakie zasługiwał. Że wybrał inną ścieżkę. Znalazł jakieś miejsce na

krańcu tej ścieżki, zielone łąki, pole, dom. Tam, gdzie ludzie czekali właśnie na niego.

Ludzie, którzy cenili go za to, kim był. Ludzie, którzy dali mu inne życie niż to, które

wiódłby tutaj, przy mnie.

- Czy tobie tak się wydaje? Czy to coś, czego pragniesz? Wyczuwasz? - dopytywał się

Mattias zdziwiony. Pomiędzy stromymi ciemnymi brwiami pod wysokim czołem pojawiła się

zmarszczka. - Czy też po prostu to widzisz?

Dodał to głosem tak miękkim, jak gdyby gładził jej skórę delikatnym puchem

wełnianki. W jego słowach kryła się nieskończoność uczuć, których żadne z nich nie chciało

nazywać.

- Ja to wiem - odparła Roza. Mattias wyczuł mur, który wzniosła między nimi.

Nie dopytywał się, skąd ma tę pewność. Lepiej nie zadawać pytań, aniżeli słuchać jej

odmowy. Wciąż pragnął wierzyć, że pomiędzy nimi istnieje bezgraniczne zaufanie. Wciąż

wolał wierzyć, że nigdy nie pozna drugiego człowieka tak dobrze, jak zna ją.

- Peder odnalazł szczęście - oświadczyła Roza, patrząc na kanciastą twarz Mattiasa

Mattiassena.

Uśmiechała się. Myśl o tym, że mówi prawdę, była tak przyjemna, że musiała się

uśmiechnąć. Dzieci Peder a wciąż bawiły się w jej wspomnieniach. Nie kłamała, ani przed

sobą, ani przed Mattiasem. Tak było naprawdę, Pedera w ostatnich latach życia otaczało

szczęście. Niczego mu nie brakowało. I nawet gdy ona pojawiła się niczym upiór z

przeszłości, jego nowe życie wytrzymało tę próbę. To, co zbudował razem z Fioną, miało

solidne podstawy. Z kamienia. Wszystko, co posiadali, wznosiło się na miłości. Ta podstawa

Tom 15 - Echo przeszłości - Pedersen Bente.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: