Cook Robin - Zaraza.pdf - Cook Robin - ssaaggaa

Robin Cook

ZARAZA

Tłumaczył Przemysław Bandel

Nasi szefowie powinni odrzucić wartości rynkowe jako podstawowe dla

służby zdrowia i brudne mechanizmy napędzające rynek, w które system

ochrony zdrowia został wplątany.

Dr Jerome P. Kassirer

"New England Journal of Medicine"

Vol. 333, nr 1, str. 50, 1995

Dla Phyllis,

Stacy'ego, Marilyn,

Dana, Vicky

i Bena

Chciałbym podziękować wszystkim moim przyjaciołom i kolegom, którzy

zawsze łaskawie gotowi są udzielać wyczerpujących odpowiedzi i służyć

radami. W związku z wydaniem Zarazy chciałbym przede wszystkim

wyrazić wdzięczność:

Dr Charlesowi Wetli, lekarzowi z zakładu medycyny sądowej,

specjaliście patologowi;

Dr Jackiemu Lee, lekarzowi z zakładu medycyny sądowej, specjaliście

patologowi;

Dr Markowi Neumanowi, dyrektorowi laboratorium wirusologicznego,

specjaliście wirusologowi;

Dr Chuckowi Karpasowi, naczelnemu dyrektorowi laboratorium,

specjaliście patologowi;

Joe Coxowi, prawnikowi i czytelnikowi;

Flashowi Wileyowi, prawnikowi, koszykarzowi, konsultantowi w sprawach

kultury rap;

Jean Reeds, pracownicy socjalnej, krytykowi, która była znakomitym

źródłem bezcennych opinii.

Prolog

12 czerwca 1991 roku, gdy promienie słoneczne dotknęły wschodnich

wybrzeży kontynentu północnoamerykańskiego, zaczynał się kolejny,

wspaniały, późnowiosenny dzień. Nad większą częścią Stanów

Zjednoczonych, Kanady i Meksyku spodziewano się czystego, słonecznego

nieba. Meteorolodzy ostrzegali jedynie przed możliwą burzą, która

miała się rozpętać nad Doliną Tennessee, i przed ewentualnymi ulewami

w obszarze od Cieśniny Beringa aż po Przylądek Sewarda na Alasce.

Niemal pod wszystkimi względami ten dwunasty dzień czerwca był

identyczny z każdym innym dwunastym dniem czerwca. Z jednym wszak

zastrzeżeniem. Zaszły trzy, całkowicie ze sobą nie powiązane

zdarzenia, które miały doprowadzić do tragicznego przecięcia się

losów trzech wplątanych w nie osób.

Godzina 11.36, Deadhorse, Alaska

- Hej! Dick! Tutaj! - zawołał Ron Halverton. Machał szaleńczo, aby

zwrócić na siebie uwagę swego byłego współlokatora. Nie odważył się

wysiąść z jeepa w całym tym bałaganie wywołanym odprawą na małym

lotnisku. Poranny 737 z Anchorage dopiero co wylądował. Służby

ochronne bardzo zwracały uwagę na pojazdy pozostawione bez opieki w

rejonie lądowiska. Na turystów i personel techniczny zajmujący się

tankowaniem czekały autobusy i minibusy.

Usłyszawszy swoje imię i rozpoznawszy Rona, Dick machnął ręką i

zaczął się przepychać przez piekielny tłum.

Ron obserwował zbliżającego się Dicka. Nie widział go od roku, odkąd

ukończyli college, ale Dick wydawał się taki jak zawsze: obraz

normalności w koszuli od Ralpha Laurena, wiatrówce i dżinsach, z

małym plecakiem przerzuconym przez ramię. Jednak Ron znał prawdziwego

Dicka: ambitnego mikrobiologa, który w samolocie lecącym z Atlanty na

Alaskę nie myślał o niczym, pochłonięty nadzieją odkrycia nowej

bakterii. Oto facet zakochany w bakteriach i wirusach. Kolekcjonował

je, tak jak inni kolekcjonują karty z baseballistami. Ron uśmiechnął

się i pokręcił głową na wspomnienie pełnych bakterii naczyń

laboratoryjnych, które Dick przechowywał w ich lodówce na

uniwersytecie w Colorado.

Kiedy Ron poznał Dicka na pierwszym roku, stracił sporo czasu, zanim

się do niego przyzwyczaił. Chociaż bez cienia wątpliwości był oddanym

przyjacielem, zdarzały mu się szczególne i niemożliwe do przewidzenia

zachowania. Z jednej strony był zapalonym graczem drużyn

uniwersyteckich i kimś, kogo chciałoby się mieć u boku, zbłądziwszy w

niewłaściwej dzielnicy miasta, ale z drugiej strony na pierwszym roku

nie mógł się zdobyć na wykonanie w laboratorium sekcji żaby.

Na wspomnienie innej, niespodziewanej i zawstydzającej sytuacji, w

której znalazł się Dick, Ron ledwo zdusił w sobie śmiech. Wydarzyło

się to na drugim roku, gdy cała grupa jadąc na weekend na narty,

wcisnęła się do jednego samochodu.

Auto prowadził Dick i przypadkowo przejechał królika. Wybuchnął

płaczem. Nikt nie wiedział, jak zareagować. W efekcie zaczęto gadać

za jego plecami, szczególnie wtedy, kiedy stało się powszechnie

wiadome, że w akademiku wyłapuje karaluchy i wyrzuca je na zewnątrz,

zamiast rozdeptywać i spuszczać z wodą w toalecie, jak czynili to

wszyscy pozostali mieszkańcy.

Dick wrzucił swój niewielki bagaż na tylne siedzenie, zanim uścisnął

wyciągniętą dłoń Rona.

Uściskali się z radością.

- Nie do wiary - Ron odezwał się pierwszy. - Ty tutaj! W krainie

lodów.

- Takiej okazji nie przepuściłbym za nic na świecie - odparł Dick. -

Naprawdę mnie wzięło. Jak daleko stąd do osiedla Eskimosów?

Ron obejrzał się nerwowo przez ramię. Zauważył paru ludzi z ochrony.

Odwracając się ponownie w stronę Dicka, zniżył głos.

- Opanuj się - mruknął. - Mówiłem przecież, że ludzie są na tym

punkcie wrażliwi.

- Och, daj spokój. Chyba nie mówisz poważnie? - odpowiedział Dick

drwiącym tonem.

- Śmiertelnie poważnie - stwierdził Ron. - Mogą mnie wylać za to, że

nie potrafiłem być dyskretny. Żadnej zabawy. Albo zrobimy to raz dwa,

albo nie zrobimy w ogóle. A ty nie masz prawa nikomu o tym pisnąć!

Nigdy! Tak obiecałeś!

- Dobrze, już dobrze - łagodził Dick, uśmiechając się, by uspokoić

przyjaciela. - Masz rację. Obiecałem. Po prostu nie sądziłem, że to

taka poważna historia.

- To niezwykle poważna historia - twardo podkreślił Ron. Doszedł do

wniosku, że chyba popełnił błąd, zapraszając Dicka, mimo iż spotkanie

z nim zawsze obiecywało niezłą zabawę.

- Ty tu jesteś szefem - uznał Dick, uderzając Rona przyjacielsko w

ramię. - Usta zamykam na kłódkę, a klucz wyrzucam za siebie.

Rozchmurz się i wyluzuj. - Wśliznął się do jeepa. - No, ale teraz

wyrywajmy stąd i sprawdźmy to niezwykłe odkrycie.

- Nie chcesz przedtem zobaczyć, jak mieszkam? - zapytał Ron.

- Mam takie przeczucie, że napatrzę się jeszcze więcej, niżbym chciał

- odparł Dick za śmiechem.

- Myślę, że to dobra pora, kiedy wszyscy dookoła zajęci są lotem z

Anchorage i turystami. - Ron przekręcił kluczyk w stacyjce i zapalił

silnik.

Wyjechali z lotniska i skierowali się na jedyną drogę prowadzącą na

północny wschód. Droga była żwirowa. Żeby rozmawiać, musieli

przekrzykiwać warkot silnika.

- Do Prudhoe Bay mamy około osiem mil - odezwał się Ron - ale za

mniej więcej milę skręcimy na zachód. Zapamiętaj, jeżeli ktokolwiek

nas zatrzyma, to jedziemy zobaczyć nowe pole naftowe. Dick skinął.

Nie mógł uwierzyć, że to z powodu tej sprawy Ron zrobił się taki

nerwowy. Spoglądając na otaczającą ich płaską, bagnistą, monotonną

tundrę przykrytą zachmurzonym, metalicznoszarym niebem, zastanowił

się, czy to miejsce pasuje do Rona. Domyślał się, iż na aluwialnej

równinie północnej Alaski życie nie mogło być łatwe. Dla poprawienia

nastroju rozpoczął rozmowę.

- Niezła pogoda. Ile jest stopni?

- Masz szczęście - odparł Ron. - Przedtem świeciło słońce, więc jest

niecałe dziesięć. Tutaj nie może być już cieplej. Ciesz się, dopóki

możesz. Po południu będzie chyba śnieżyca. Zwykle tak jest. Ciągle

sobie żartujemy i zastanawiamy się, czy to ostatni śnieg minionej

zimy czy już pierwszy następnej.

Dick uśmiechnął się i skinął, ale w duchu nie mógł się powstrzymać od

stwierdzenia, że jeżeli tubylcy uważają to za zabawne, to

najwidoczniej ocierają się o szaleństwo.

Kilka minut później Ron skręcił w węższą i nowszą drogę prowadzącą na

północny zachód.

- Jak trafiłeś na to opuszczone igloo? - zapytał Dick.

- To nie było igloo. To była chata zbudowana z torfowych cegieł

wzmocnionych fiszbinami. Igloo buduje się jak szałasy, tylko na

pewien czas, na przykład na okres polowań w krainie lodu. Eskimosi

Inupiat mieszkają w torfowych chatach.

- Przyznaję się do pomyłki - Dick skwitował wykład. - Więc jak się

natknąłeś na tę chatę?

- Kompletny przypadek. Znaleźliśmy ją, kiedy buldożer przygotowywał

tę drogę. Przekopaliśmy tunel.

- Czy to wszystko ciągle tam jeszcze jest? - zapytał zaniepokojony

Dick. - Bałem się lotu tutaj. To znaczy, nie chciałbym, aby cała

wyprawa okazała się jedynie stratą czasu.

- Bez obaw. Nic nie zostało ruszone. Co do tego możesz być pewien -

uspokoił przyjaciela Ron.

- Może na tym obszarze jest więcej domostw - zastanowił się Dick. -

Kto wie? To przecież może być wioska.

Ron wzruszył ramionami.

- Może i tak. Ale nikt nie chce się o tym przekonywać. Jeśli ktoś z

odpowiedniego urzędu zwietrzy tę sprawę, zatrzymają budowę rurociągu

do nowego pola. A to oznaczałoby klęskę, ponieważ musimy skończyć

rurociąg przed zimą, a u nas zima zaczyna się w sierpniu.

Ron zwolnił i przyglądał się teraz uważnie poboczu drogi. Nagle

zahamował tuż przy małym kopcu. Przytrzymał Dicka za ramię, dając mu

do zrozumienia, żeby nie ruszał się ze swojego miejsca, i obejrzał

się za siebie, czy nikt nie nadjeżdża. Upewniwszy się, że są sami,

wygramolił się z jeepa i gestem nakazał Dickowi zrobić to samo.

Sięgnął do tyłu samochodu i wyciągnął dwie stare, pobrudzone błotem

peleryny i rękawice robocze. Wręczył Dickowi jeden komplet.

- Będziesz tego potrzebował - wyjaśnił. - Znajdziemy się poniżej

wiecznej zmarzliny. - Znowu sięgnął do jeepa i wyjął dużą, wielce

użyteczną w podobnych wyprawach latarkę. - W porządku - odezwał się

wyraźnie podenerwowany. - Nie powinniśmy tutaj zbyt długo zostawać.

Nie chcę, żeby ktoś przejeżdżający drogą zaczął się zastanawiać, co

też tu się, do diabła, wyprawia.

Ron ruszył na północ od drogi, a Dick podążył za nim jak za

przewodnikiem. W nie wyjaśniony sposób zmaterializował się nagle

obłok komarów i bezlitośnie zaatakował intruzów. Wpatrując się przed

siebie, Dick dostrzegł zamglony brzeg w odległości około pół mili.

Domyślił się, że to musi być wybrzeże Morza Arktycznego. Gdziekolwiek

spojrzeć, nie było ucieczki od monotonii płaskiej, chłostanej

wiatrem, niczym nie wyróżniającej się tundry sięgającej aż po

horyzont. Nad głową, krzycząc ochryple, krążyły morskie ptaki.

Kilkanaście kroków od drogi Ron zatrzymał się. Jeszcze raz rzucił

spojrzenie w stronę samochodu, skłonił się i złapał za krawędź

sklejki pomalowanej w barwy otaczającej ich tundry. Odciągnął płytę

na bok i odsłonił głęboką na ponad półtora metra jamę. W północnej

ścianie dołu znajdowało się wejście do wąskiego tunelu.

- Wygląda, jakby chata została pogrzebana przez lód -zauważył Dick.

Ron skinął głową.

- Podejrzewamy, że w czasie jakiegoś szczególnie potężnego sztormu

fala przyniosła tu kawał pływającego pola lodowego.

- Grobowiec zbudowany przez naturę - powiedział Dick.

- Jesteś pewny, że chcesz to zrobić? - zapytał Ron.

- Nie bądź głupi - odparł krótko Dick i włożył pelerynę z kapturem

oraz rękawice. - Przeleciałem tysiące mil. Idziemy.

Ron wlazł do dziury i stanął na czworakach. Zniżając się jak mógł

najbardziej, wczołgał się do tunelu. Dick posuwał się tuż za nim.

Poza niesamowitą, pełną grozy sylwetką Rona niewiele mógł dostrzec.

Ciemność obejmowała go coraz bardziej niczym ciężki, lodowaty koc. W

słabnącym świetle dostrzegł jeszcze, jak jego oddech zamienia się w

kryształki lodu. Dziękował Bogu, że nie cierpi na klaustrofobię.

Dwa metry dalej ściany tunelu rozchodziły się. Podłoga także

schodziła w dół, dając im dodatkowe trzydzieści centymetrów

przestrzeni nad głowami. Otwór miał teraz mniej więcej metr wysokości

i metr szerokości. Ron przesunął się pod ścianę, więc Dick mógł

podczołgać się tuż obok.

- Cycki starej wiedźmy mają w sobie więcej ciepła niż ta dziura -

stwierdził Dick.

Snop światła z latarki Rona ożywiał kąty pomieszczenia, oświetlając

krótkie, pionowe wzmocnienia wykonane z żeber białuchy.

- Złamały się pod ciężarem lodu jak zapałki - powiedział Ron. - Gdzie

są mieszkańcy? - zapytał Dick.

Ron skierował światło w stronę dużego, trójkątnego kawałka lodu,

który najpewniej wpadł do chaty przez dach.

- Po drugiej stronie tego - odpowiedział i wręczył przyjacielowi

latarkę.

Dick wziął ją i poczołgał się we wskazanym kierunku. Choć tak bardzo

nie chciał dopuścić do siebie złych myśli, czuł się coraz gorzej.

- Jesteś pewien, że to bezpieczne miejsce? - zapytał w końcu.

- Niczego nie jestem pewien. Może tylko, że tak to wyglądało przez

ostatnie siedemdziesiąt pięć lat albo coś koło tego.

Trudno było przecisnąć się obok bryły brudnego lodu. Gdy Dick znalazł

się w połowie drogi, oświetlił przestrzeń za lodowym głazem.

Zaparło mu dech w piersiach. Stęknął tylko cicho z niedowierzaniem.

Zdawało mu się, że jest na wszystko przygotowany, jednak wrażenie

wywołane przez drżące światło było bardziej upiorne, niż się

spodziewał. Spoglądało na niego blade oblicze zamarzniętego,

brodatego, odzianego w futro mężczyzny. Siedział prosto. Oczy miał

otwarte. Swym zimnym błękitem wyzywająco wpatrywały się w Dicka.

Dookoła ust i nosa osadził się różowy szron.

- Widzisz wszystkich troje? - z ciemności dobiegło pytanie Rona.

Omiótł światłem całą przestrzeń. Drugie ciało leżało na wznak. Jego

dolna połowa szczelnie zamknięta była w lodowym futerale. Trzecie

ciało, podobnie jak pierwsze, było oparte o ścianę w pozycji

półsiedzącej. Obaj byli Eskimosami z charakterystycznymi rysami

twarzy, ciemnymi włosami i oczami. Obaj także mieli różowy szron

dookoła ust i nosa.

Dickiem niespodziewanie wstrząsnęło obrzydzenie. Nie spodziewał się

po sobie podobnej reakcji, na szczęście szybko minęła.

- Widzisz gazetę? - znowu zapytał Ron.

- Jeszcze nie - odpowiedział Dick i skierował światło na podłogę.

Zobaczył zmrożone rumowisko. Wszystko przemieszane razem i skute

lodem: ptasie pióra, zwierzęce kości.

- Leży w pobliżu brodacza - podpowiedział Ron.

Zaświecił w okolice stóp człowieka rasy kaukaskiej. Natychmiast

zauważył gazetę z Anchorage. Nagłówek wspominał o wojnie w Europie.

Nawet z miejsca, w którym się znajdował, potrafił odczytać datę: 17

kwietnia 1918 roku.

Wygramolił się zza głazu do przedniej części komory. Pierwsze

przerażenie minęło. Teraz czuł wyłącznie podniecenie.

- Chyba miałeś rację - powiedział do Rona. - Wygląda, jakby cała

trójka zmarła na zapalenie płuc i data dokładnie pasuje.

- Wiedziałem, że to cię zainteresuje.

- To bardziej niż interesujące - odparł Dick. - To może okazać się

życiową szansą. Potrzebuję piłę.

Z twarzy Rona odpłynęła cała krew.

- Piłę? - powtórzył z przerażeniem. - Żartujesz sobie. Musisz

żartować.

- Sądzisz, że przepuszczę taką okazję? Niedoczekanie twoje.

Potrzebuję nieco tkanki płucnej.

- Jezu Chryste! - stłumionym głosem zawołał Ron. - Lepiej, jeśli

jeszcze raz obiecasz, że nigdy nikomu nie powiesz!

- Już raz obiecałem - odpowiedział Dick, wyraźnie poirytowany

zachowaniem Rona. - Jeżeli znajdę to, czego się spodziewam, zachowam

do mojej kolekcji. Nie martw się. Nikt się nie dowie.

Ron pokręcił głową.

- Czasami zdaje mi się, że jesteś nie z tej ziemi.

- Szkoda czasu, idziemy po piłkę - odpowiedział Dick. Oddał Ronowi

latarkę i ruszył do wyjścia.

Godzina 18.40, Chicago, lotnisko O'Hara

Marilyn Stapleton pomyślała o ostatnich dwunastu latach życia męża i

poczuła łzy w oczach. Wiedziała, że gwałtowne zmiany, które spotkały

ich rodzinę, najmocniej uderzyły w Johna, jednak przecież musiała

jeszcze myśleć o dzieciach. Spojrzała na dwie dziewczynki siedzące w

poczekalni i nerwowo przyglądające się mamie. Czuły, że ich życie

znajduje się na krawędzi. John chciał, aby przeprowadziły się do

Chicago, gdzie rozpoczął specjalizację z patologii.

Marilyn przeniosła wzrok na twarz męża. Zmienił się przez te ostatnie

kilkanaście lat. Ufny, powściągliwy mężczyzna, którego poślubiła,

zamienił się w zgorzkniałego i niepewnego człowieka. Zrzucił

dwadzieścia pięć funtów, niegdyś rumiane, pełne policzki zapadły się,

sprawiając, że wyglądał na wychudzonego, zmizerowanego, dopasowanego

do nowej osobowości.

Marilyn pokręciła głową. Z trudem przywoływała wspomnienia sprzed

dwóch lat, kiedy tworzyli wizerunek idealnej, odnoszącej sukcesy

rodziny z przedmieścia, on - rozkwitająca praktyka okulistyczna, ona

- pewna pozycja na wydziale literatury angielskiej Uniwersytetu

Illinois.

Ale wtedy właśnie na horyzoncie pojawił się wielki koncern medyczny

AmeriCare i przewalając się przez Champaign w Illinois, jak wcześniej

przez niezliczone inne miasta, pożerał przychodnie i szpitale z

oszałamiającą prędkością. John próbował się utrzymać, lecz koniec

końców utracił pacjentów. Miał dwa wyjścia: poddać się albo czmychnąć

stąd. No i czmychnął. Najpierw rozglądał się za inną posadą dla

Cook Robin - Zaraza.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: