Cussler Clive - Przygody Dirka Pitta 06 - Wir pacyfiku.pdf - Cussler Clive - ssaaggaa

Cussler Clive

Hawajski Wir

Tłumaczenie: Jarosław Kotarski

Wydanie polskie: 1992

Wydanie oryginalne: 1983

Słowo od autora

Nie jest to szczególnie ważne, ale ta książka jest pierwszą z serii przygód

Dirka Pitta. Gdy zebrałem się na odwagę, by napisać powieść z gatunku sensacyjno-

przygodowego, zacząłem szukać bohatera, który byłby inny niż ogólnie przyjęte

wzorce obowiązujące w tym gatunku. Kogoś, kto nie byłby agentem wywiadu,

policjantem czy prywatnym detektywem, kto równie dobrze czułby się na kolacji z

piękną kobietą w renomowanym lokalu, jak i popijając piwo z kumplami w barze.

Kogoś twardego, gdy trzeba i otoczonego mgiełką tajemniczości. Kogoś, czyim

naturalnym środowiskiem byłoby nie kasyno czy zaułki Nowego Jorku, ale morze.

Kogoś, kto lubiłby nieznane i przyjmował ryzykowne wyzwania.

I tak w mojej wyobraźni narodził się Dirk Pitt.

Ponieważ w tej powieści brak skomplikowanej intrygi i ponieważ była to

pierwsza napisana przeze mnie książka, nie chciałem jej publikować, jednakże

długotrwała presja przyjaciół, rodziny, wydawcy i sympatyków w końcu zwyciężyła i

oto debiut Dirka Pitta znalazł się w rękach czytelników.

Mam nadzieję, że powieść zapewni kilka godzin przyjemnej rozrywki, a być

może przez część czytelników zostanie potraktowana jako swoista ciekawostka

historyczna.

Clive Cussler

Prolog

Każdy ocean odbiera daninę statków i ludzi, ale żaden nie jest żarłoczniejszy

od Pacyfiku. Apetyt tego ogromnego zbiornika wodnego jest znany, podobnie jak i to,

że pochłania swe ofiary w niezwykły i nieoczekiwany sposób. Tutaj miał miejsce

bunt na „Bounty” i spalenie okrętu na Pitcairn Island, tu zatonął „Essex” - jedyny

statek, o którym wiadomo na pewno, że zatopił go wieloryb. Przypadek ten

zainspirował Melville’a do napisania Moby Dicka. Tu także pod kadłubem „Hai

Maru” eksplodował podwodny wulkan. Jednak pomimo tych wszystkich wybryków

największy ocean Ziemi zazwyczaj jest cichy i spokojny. Mimo to, a właściwie

zwłaszcza dlatego nie należy go lekceważyć. Osoby ciche i wstydliwe często

zmieniają się w bestie; ujawniają cechy charakteru, o które nikt by ich nie

podejrzewał.

Takie myśli były jednak zupełnie obce komandorowi Feliksowi Dupree, gdy

tuż przed zmrokiem wspinał się na mostek swego atomowego okrętu podwodnego

„Starbuck”. Skinął głową oficerowi wachtowemu i oparł się o reling. Z rozkoszą

wdychając morską bryzę, pełen zawodowej dumy spoglądał na obły dziób okrętu z

łatwością prujący fale.

Większość ludzi czuje przed morzem respekt, a nawet się go boi. Ale nie

Dupree. Człowiek ten żywił do morza takie uczucia jak ateista dla religii: owszem,

należy akceptować gniew burzy i spokój ciszy, lecz nigdy nie dać się zwieść ich

urokowi. Spędził dwadzieścia lat na morzu, z czego czternaście na okrętach

podwodnych, ale ciągle pragnął czegoś więcej. Był kapitanem najnowszego,

najbardziej doskonałego okrętu podwodnego na świecie, ale i to mu nie wystarczało.

„Starbuck” niedawno opuścił stocznię w San Francisco. Konstrukcja okrętu od

kilu do ostatniej śrubki była całkowicie nowatorska - każdy element i każdy system

został zaprojektowany przez komputer, dzięki czemu „Starbuck” był prekursorem

nowej generacji podwodnych miast zdolnych płynąć dwa tysiące stóp pod

powierzchnią z szybkością dwudziestu pięciu węzłów. W tym rejsie przypominał

konia wyścigowego czystej krwi na pierwszym pokazie, niespokojnego i gotowego

zademonstrować, co potrafi. Widowni jednak nie było. Był to bowiem pierwszy rejs

okrętu i Departament Obrony polecił przeprowadzić próby na pustkowiu w całkowitej

tajemnicy. Dodatkowo, by uniknąć ciekawskich, okręt podwodny popłynął sam, bez

towarzyszącej zwykle w takich przypadkach jednostki nawodnej.

Dupree został wybrany na dowódcę tego dziewiczego rejsu dzięki reputacji

osoby trzeźwo myślącej i zwracającej uwagę na szczegóły. W Annapolis uzyskał

przydomek „Bank danych”, gdyż wystarczyło podać mu fakty i czekać, aż udzieli

logicznych odpowiedzi. W US Navy znano jego talent, ale na stanowiskach

admiralskich umiejętności oceniano na równi z osobowością, znajomościami i

talentem do zjednywania sobie ludzi, a tych cech Dupree nie miał. W efekcie

pomijano go przy awansach.

Rozległ się brzęczyk wewnętrznego telefonu. Wachtowy odebrał, słuchał

przez chwilę w milczeniu, skinął głową i odwieszając słuchawkę, zameldował:

- Sonar melduje, że dno w ciągu ostatnich pięciu mil podniosło się o tysiąc

pięćset stóp, sir.

- Prawdopodobnie jakiś podwodny łańcuch górski - mruknął Dupree. - Ciągle

jeszcze mamy pod sobą milę wody. Nie ma obawy, nie utkniemy na mieliźnie.

- Zawsze lepiej mieć parę stóp w zapasie - uśmiechnął się porucznik.

Dupree odpowiedział uśmiechem i powoli odwrócił się w stronę dziobu,

unosząc lornetkę zawieszoną na szyi. Wiedział, że to niepotrzebne, gdyż system

radarowy wykryłby przeszkodę o wiele wcześniej niż oko obserwatora, ale był to

nawyk wyrobiony przez setki godzin spędzonych na starych okrętach i poświęconych

przeszukiwaniu otaczających wód w poszukiwaniu wroga lub przyjaciela. Poza tym

patrzenie na fale przez szkła było czymś naprawdę uspokajającym. W końcu z

westchnieniem opuścił lornetkę i oznajmił:

- Schodzę na kolację. Proszę przygotować mostek do zanurzenia o

dwudziestej pierwszej.

Dupree zszedł trzy poziomy niżej i znalazł się na stanowisku dowodzenia.

Nad zasłanym mapami stołem nawigacyjnym zastał pochylonych nawigatora i

pierwszego oficera.

- Mamy dziwne odczyty, sir - odezwał się Pierwszy na jego widok.

- Nie ma to jak jakaś tajemnica na zakończenie dnia - mruknął Dupree; był w

dziwnie dobrym nastroju. Podszedł do nich i spojrzał na papier rozpostarty na

podświetlonym od spodu blacie. Mapę pokrywała siatka krótkich, krzyżujących się

linii opatrzonych odręcznymi notatkami i wzorami matematycznymi. - W czym

problem? - zapytał.

- Dno podnosi się w sposób naprawdę zaskakujący - zaczął powoli nawigator.

- Jeżeli w ciągu dwudziestu pięciu mil to się nie zmieni, wylądujemy na wyspie czy

też wyspach, które według mapy po prostu nie istnieją.

- Jaką mamy pozycję?

- Jesteśmy tu, sir. - Ołówek nawigatora wskazał miejsce. - Sześćset

siedemdziesiąt mil na północ od Kahuku Point na Oahu, kurs zero-zero-siedem

stopni.

Dupree sięgnął po mikrofon zwisający obok tablicy kontrolnej.

- Radar, tu kapitan. Macie coś na ekranie?

- Nie, sir - odparł mechanicznie operator. - Ekran czysty... zaraz... poprawka,

sir. Mam słabe echo na horyzoncie, dwadzieścia trzy mile przed dziobem.

- Co to jest? Wyspa?

- Nie, sir. Raczej chmura lub dym. Nie jestem pewien, sir.

- Dobrze, proszę zameldować jak tylko zidentyfikujecie odczyt. - Dupree

odwiesił mikrofon i odwrócił się do stołu nawigacyjnego. - I co panowie na to?

- Jeżeli to dym, to musi być i ogień - zastanowił się na głos Pierwszy. - Co

może się tu palić? Wyciek ropy?

- Z czego? - spytał zniecierpliwiony kapitan. - Jesteśmy z dala od wszystkich

linii żeglugowych. Najbliższa, z San Francisco do Honolulu i dalej na wschód, leży

czterysta mil na południe. Nie, płonąca ropa nie ma sensu. Nowy, dotąd nie

rejestrowany wulkan, to już lepsze przypuszczenie, ale nadal jedynie przypuszczenie.

Tymczasem nawigator naniósł na mapę namiar radaru i obwiódł go

niewielkim kółkiem.

- Chmura nad samą wodą też nie - mruknął. - Warunki atmosferyczne

całkowicie wykluczają możliwość powstania czegoś takiego.

- Kapitanie, tu radar - rozległo się z głośnika. - Zidentyfikowaliśmy to, sir.

Odczyt taki sam jak ławica mgły w New England. Gruba powłoka o średnicy około

trzech mil.

- Jesteście tego pewni?

- Mogę się założyć o następny awans, sir.

Dupree przełączył mikrofon na mostek i poinformował wachtowego:

- Poruczniku, nowy kontakt radarowy przed dziobem. Proszę zameldować, jak

tylko pan coś dostrzeże. - Wyłączył mikrofon i spytał Pierwszego: - Jaka jest aktualna

głębokość?

- Dwa tysiące osiemset stóp i nadal szybko maleje, sir.

- Szału można dostać - mruknął nawigator, ocierając pot z karku. - Jedyne

Cussler Clive - Przygody Dirka Pitta 06 - Wir pacyfiku.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: