cyriax_przedmowa.pdf

PRZEDMOWA

DO WYDANIA PIERWSZEGO

Jedynie kilka schorzeń występuje tak często, jak uszkodze-

nia tkanek miękkich. Jednak niewiele spośród nich reaguje

w taki dobry sposób na leczenie. Tak czy inaczej, to właśnie

uszkodzenia w obrębie tkanek miękkich za często trakto-

wane są obojętnie, a w najlepszym razie traktuje się je jako

pole działania dla wąskiej i skomplikowanej specjalizacji.

Taki punkt widzenia nie jest jednak właściwy, gdyż me-

dycyna ortopedyczna to postępowa i praktyczna dyscyplina

wykonywana w ramach wolnego zawodu. Opublikowanie

tej pozycji ma służyć przybliżeniu pojęć pasujących i goto-

wych do przyjęcia przez lekarza rodzinnego, izjoterapeutę

czy specjalistę medycyny sportowej.

Jest to istotny krok naprzód, bo choć medycyna ortope-

dyczna powstała w 1929 roku, to dopiero teraz rozwija się

ona w pełni. Od samego początku ogromny postęp dokony-

wał się w zakresie teorii diagnozy, ale służył on bardziej po-

trzebom dydaktycznym, niż uzyskaniu praktycznych rezul-

tatów w szerokiej grupie pacjentów. Przykładami może być

to, że już od połowy lat czterdziestych możliwe było zaha-

mowanie stanu zapalnego barku i oszczędzenie pacjento-

wi bólu trwającego przynajmniej przez rok. Podobnie, dzię-

ki prostej iniekcji można było poradzić sobie z wieloma

trudnymi przypadkami bólu pleców. Ale bardzo rzadko pa-

cjenci, którzy potrzebowali takiego leczenia, mogli je uzy-

skać. To spowodowało, że na przestrzeni lat medycyna or-

topedyczna zachowała swój osobliwy status jako dziedzi-

na wiedzy, która była pomijana, ale jednocześnie nie zosta-

ła niczym zastąpiona. Podkreślana przez nią kluczowa rola

badania klinicznego, dokładnej diagnozy i właściwej terapii

mogła być uznawana jako konserwatywna zasada medycy-

ny ortopedycznej, ale właściwie do tej pory nie pojawiło się

nic równie pomocnego.

Prawdą jest, że wszystkie nowe technologie diagnostycz-

ne zostały rozwinięte w ciągu ostatnich 50 lat – artrograia,

mielograia, ultrasonograia, badania biochemiczne, obrazo-

wanie komputerowe itd. Naturalnie, zastosowanie tych me-

tod może być niezbędne w odpowiednich okolicznościach,

ale w przypadku najczęstszych uszkodzeń tkanek miękkich,

mogą być one nieprzydatne. Na przykład u pacjentów

z naciągniętym więzadłem mogą nie występować niepra-

widłowości w badaniach biochemicznych czy obrazują-

cych kości, a artrogram może wykazać obecność zmian

zwyrodnieniowych, które w tym przypadku wcale nie są

przyczyną bólu. Procedury opierające się na zastosowaniu

najnowszego sprzętu, czy to w ramach diagnozy czy terapii,

nie przynoszą korzyści, jeśli są stosowane bezkrytycz-

nie. Najnowocześniejsze aparaty do ćwiczeń lub systemy

leczenia ciepłem nie mogą być same w sobie najlepszym

rozwiązaniem, jeśli nie przynoszą ulgi pacjentowi. To, co

jest potrzebne, to ustalenie problemu pacjenta i dopasowa-

nie odpowiedniej terapii.

Przed właśnie takim wezwaniem stałem w 1929 roku.

Jako młody ortopeda stwierdziłem, że pacjentów można

podzielić na dwie kategorie: na tych, u których uszkodzenie

było widoczne w badaniu radiologicznym oraz tych,

u których nie stwierdzono zmian podczas tego badania.

W tamtym czasie zwyczajowo stosowało się na koniec izjo-

terapię polegającą na różnego rodzaju terapii ciepłem, na

masażu głębokim i ćwiczeniach izycznych. Była to kwestia

podzielonej odpowiedzialności. Na oddziałach medycyny

ortopedycznej czy oddziałach rehabilitacyjnych nie wyko-

nywano żadnej diagnostyki i wybór terapii nie był związany

ze wskazaniami czy rozpoznaniem, ale jedynie z dostępno-

ścią leczenia. Po pięćdziesięciu latach nadal spotyka się

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: