Diaczenko Marina i Siergiej - Dolina Sumienia.pdf - Diaczenko Marina i Siergiej - ssaaggaa

Marina i Siergiej Diaczenko

Dolina Sumienia

(Dolina sowiesti)

Przełożył Aleksander Pędziński

CZĘŚĆ PIERWSZA

Jestem potworem.

Na pozór w niczym nie różnię się od innych ludzi. Mam pełną twarz, czarne oczy,

ciemne włosy, wąskie usta i małe, delikatne uszy. W kwietniu na policzkach wysypują

mi się piegi. Wcale nie wyglądam groźnie. Często wzbudzam sympatię.

Posłuchaj! Tak bardzo jest mi potrzebny ktoś, kto pozna całą prawdę o mnie...

Pozwól mi, będę do ciebie pisał, dobrze? Tylko pisał. Jeżeli nie chcesz, nie

odpowiadaj...

A przecież nie zawsze taki byłem.

To się zaczęło, kiedy miałem dwanaście albo trzynaście lat.

Potem jakoś... poczekaj, opowiem ci...

1. Chłopaki

Wład nie zamierzał kłócić się z Kukułką.

Przyjaźnić się z nim również nie zamierzał. Jego ideałem było nie mieć nic

wspólnego z Kukułką, ale ideał ten był na razie nieosiągalny. Wspólna była

przestrzeń, nauczyciele i przerwy – zwłaszcza przerwy, z jednej strony potrzebne

i pożądane, ale z drugiej, zatrute obecnością Kukułki. Kiedyś, dawno temu, chyba

w drugiej klasie, pobili się. To była całkiem dziecinna bójka, ze łzami, zasmarkanymi

nosami, kuksańcami i podstawianiem sobie nóg. Teraz Władowi wydawało się to

śmieszne, ta pamiętna bójka. Ale właśnie po niej, Kukułka przestał mówić do Włada

tym słowem, które tak zatruło mu pierwszy rok w szkole. Mówiąc po ludzku, było to

krótkie, przykre słowo, które oznaczało: ”niepotrzebny syn wystającej pod latarniami

kobiety, podrzucony pod obce drzwi”.

I jeszcze jedno, po tej bójce, Wład wyzbył się nienawiści do Kukułki i nie

zamierzał się z nim przyjaźnić. Cenił swoją niezależność i nie miał zamiaru

ryzykować jej utraty, doskonale wiedząc, że teraz przyjdzie mu walczyć zupełnie

z kim innym. A tak naprawdę, to żadnej bójki pewnie w ogóle już nie będzie, ale

będzie za to życie, życie, jako codzienne piekło, tak jak u Żdana...

A właściwie, to z powodu Żdana wszystko się wydarzyło. Z powodu jego

urodzin.

Zastraszeni i lekceważeni też miewają urodziny. I najbardziej naiwni z nich, mają

niekiedy nadzieję, że nagle odmieni się ich życie, właśnie tego dnia. Żdan pojawił się

w szkole w białej i czystej, dziwna sprawa, koszuli i w nienowym, ale zupełnie

przyzwoitym ubraniu. Przyniósł torebkę z czekoladowymi cukierkami i gitarę;

zarówno jedno, jak i drugie, z jakąś uroczystą tajemniczością schował za wieszakiem.

Kukułka obserwował to z uśmiechem na twarzy. Dzień zaczął się jak zwykle –

Gasnący Gleb, przysiadłszy się do Żdana z własnej woli, zaraz na początku lekcji

podniósł rękę:

– Chciałbym się przesiąść, można?

Kukułka przyglądał się ironicznie. Dziewczyny chichotały. Gleb wymamrotał

przepraszającym tonem:

– Nie mogę już, naprawdę, od tego chłopaka znowu tak nie przyjemnie pachnie..

– Wiecznie to samo – w gniewie rzucił matematyk. Gleb jednak przesiadł się –

siedział teraz razem z Władem. Żdan jakoś to wytrzymał. Przecież nie takie rzeczy

w życiu znosił; możliwe, że cieszył się wtedy myślą, że było to po raz ostatni. Wcale

nie był słabeuszem, a już na pewno nie był durniem. Jeżeli był temu winien, to tylko

trochę. Po prostu nie zdążył zaprzyjaźnić się na czas z Kukułką i zapłacił za to cenę

najwyższą z możliwych – miał jedną nieszczęsną przypadłość: nieprzyjemnie

pachniał. Jego pot miał chyba jakiś specyficzny skład. Pewnie musiał się też częściej

myć. Im był starszy, tym bardziej wyczuwalny stawał się zapach, który roztaczał

wokół siebie i tym bardziej żartowali i śmiali się z niego przyjaciele Kukułki, tym

bardziej demonstracyjnie krzywiły się dziewczyny.

Ale dzisiaj Żdan miał urodziny i możliwe, że dzień wcześniej, całe dwie godziny

przesiedział w stygnącej stawnicy z rozmiękczonym mydłem w rękach (Wład

wiedział, że w dzielnicy, gdzie mieszkała rodzina Żdana, gorąca woda bywa tylko

w stawnicach i tylko wtedy, gdy ją przedtem zagrzejesz w kotle, a węgla w tych

domach strzegą jak oka w głowie). Tak czy owak, Żdan dzisiaj prawie nie wydzielał

nieprzyjemnego zapachu i wystąpienie Gleba na pierwszej lekcji było w sumie tylko

popisem dla przypodobania się Kukułce, jak zawsze zresztą...

Na dużej przerwie Żdan chodził po klasie i rozdawał cukierki. Wszyscy dostali

po dwa, tylko Kukułce, o dziwo, położył cztery. Potem, uderzając w struny

nienaturalnie wykrzywioną ręką, zaczął coś śpiewać – szło mu nawet nieźle. Kukułka

słuchał, żując. Patrząc na niego, nie można było nic wyczytać z jego oczu – dziwna

obojętność malowała się na twarzy dwunastoletniego chłopca...

Zresztą, swoją drogą, Kukułka miał wtedy ukończone już prawie trzynaście lat.

Reszta klasy także żuła i słuchała, starannie napędzając sobie przy tym na twarz

wyraz ogólnego znudzenia. Nie przychodziło im to łatwo, z powodu wymuszanej

obojętności, pojawiał się na ich twarzy także nawykowy uśmieszek. Lenka Rybołów,

najbliższa przyjaciółka Kukułki, coś szeptała mu z tyłu na ucho. Kukułka kiwał się na

krześle. Kiedy Żdan skończył śpiewać, Kukułka wyciągnął z ust białą, przeżutą

kulkę, ale palnął nią nie w Żdana, jak większość oczekiwała, a w tablicę na ścianie.

Do przylepionej kulki od razu dołączyło jeszcze z pięć czy sześć innych – tablica

zaczęła przypominać gwiaździste niebo, a Żdan od razu rozpromienił się, gest

Kukułki oznaczał dla niego amnestię...

W każdym razie, tak mu się zdawało.

Przed samym dzwonkiem dyżurni szybko wytarli tablicę i pozbierali walające się

w przejściu śmieci. Pozostałe trzy lekcje upłynęły już bez żadnego echa, może nie

licząc tego, że Żdan zabłysnął na geografii, dostając piątkę. Po lekcjach Gasnący

Gleb podszedł do Żdana jakby nigdy nic, żeby się z nim pożegnać. I żegnał się długo

i gorliwie, tak, że solenizant w końcu zmieszał się. Kiedy Gleb już odchodził, ostatni

raz poklepawszy jeszcze Żdana po ramieniu, na plecach tegoż pojawiła się

przyklejona taśmą kartka papieru.

Lenka Rybołów schowała się za szafę, zakryła usta rękami i zaniosła się

stłumionym, spazmatycznym śmiechem. Pozostali odwracali wzrok. Ktoś zachichotał

i od razu zmieszał się pod spojrzeniem Kukułki. Żdan nie czuł się najlepiej, ale od

razu zrozumiał, co się święci. Urodzinowy nastrój jeszcze nie prysł, jeszcze wierzył,

Diaczenko Marina i Siergiej - Dolina Sumienia.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: