Brown_Sandra_Zakladniczka.pdf

ZAKŁADNICZKA

Z angielskiego przełożyła

Zofia Lisińska

LiBROS

Grupa Wydawnicza Bertelsmann

Rozdział pierwszy

Rzeczywiście wyglądali jak prawdziwi rabusie. W zaku

rzonych kapeluszach i brzęczących ostrogach przy butach

wydawali się Mirandzie równie autentyczni jak Butch Cassidy

i Sundance Kid.

Lokomotywa buchnęła parą i zatrzymała się ze zgrzytem

tuż przed prowizoryczną barykadą ze zrąbanych drzew. Ak

torzy, świetnie odgrywający swoje role, jak burza wypadli

z gęstego lasu i ustawili się po obu stronach pociągu. Konie

głęboko wryły się kopytami w ziemię, gdy zwierzęta raptow

nie zatrzymały się przed torami. Świetnie wy trenowana jazda

stała na baczność, a zamaskowani rabusie z bronią w ręku

wtargnęli do wagonu.

- Nie pamiętam, żeby w broszurze było coś na ten te

mat - niepewnym głosem powiedziała jedna z pasażerek.

- Oczywiście, że nie, kochanie. To by popsuło całą nie

spodziankę - chichocząc, odpowiedział jej mąż. - Ale za

bawa!

Miranda Price też tak myślała. Zabawa na sto dwa! Na

prawdę warta ceny biletu za wycieczkę. Wyreżyserowany

napad oczarował pasażerów, ale najbardziej zafascynowany

był Scott, sześcioletni syn Mirandy. Siedział na ławce obok

niej, całkowicie zaabsorbowany rozgrywającym się na jego

oczach widowiskiem. Roziskrzonym wzrokiem wpatrywał

się w przywódcę bandy rabusiów, który powoli posuwał

się wąskim przejściem wzdłuż wagonu. Jego ludzie blokowali

wyjścia z obu stron.

- Proszę zachować spokój. Zostańcie na swoich miejscach,

a nikomu nic się nie stanie.

Prawdopodobnie był chwilowo bezrobotnym hollywoodz

kim aktorem, a może kaskaderem. Przyjął tę wakacyjną pracę,

żeby trochę dorobić. Miranda pomyślała, że bez względu na to,

jaką miał gażę, i tak płacono mu za mało. Był świetny w tej roli.

Dolną część twarzy zasłaniała mu kolorowa chusta, co

powodowało, że jego głos był nieco stłumiony, ale na tyle

wyraźny, że docierał do każdego pasażera zabytkowego wa

gonu kolejowego. Jak na bandytę przystało, na głowie miał

czarny kapelusz, mocno nasunięty na oczy, na ramionach

rozpięty biały prochowiec, na biodrach skórzany pas na

broń z rzemykiem mocującym futerał na rewolwer do uda.

Kabura była pusta, pistolet typu Colt trzymał bowiem w osło

niętej rękawiczką prawej dłoni. Wolno posuwał się środkiem

wagonu, wzdłuż rzędu siedzeń, uważnie przyglądając się każ

dej twarzy. Przy każdym kroku słychać było melodyjne po

brzękiwanie ostróg.

- Mamusiu, czy on naprawdę nas obrabuje? - wyszeptał

Scott.

Nie odrywając oczu od rabusia, Miranda pokręciła prze

cząco głową.

- On tylko udaje, nie ma się czego bać.

Gdy to powiedziała, sama zaczęła wątpić w swoje słowa.

W tej chwili bowiem aktor zatrzymał wzrok na niej. Miranda

gwałtownie wciągnęła powietrze. Jego wzrok, gorący i roz

iskrzony, przeszył ją na wskroś. Błękitne oczy miały nie

spotykany odcień, ale nie tylko to ją zaskoczyło. Jeżeli ta

ogromna wrogość, którą miał wypisaną na twarzy, była grą,

to marnował swój aktorski talent.

Gniewnym wzrokiem przyglądał się Mirandzie, aż męż

czyzna siedzący tuż przed nią zapytał:

- Czy mamy opróżnić kieszenie, panie bandyto? - To był

ten sam człowiek, który wcześniej uspokajał żonę.

Rabuś oderwał wzrok od Mirandy i spojrzał na mężczyznę.

Wzruszył ramionami i odparł krótko:

- Jasne.

Turysta, śmiejąc się, wstał i sięgnął do kieszeni swoich

kraciastych szortów. Wyjął kartę kredytową i pomachał nią.

- Nigdy nie zostawiam jej w domu - powiedział tubalnym

głosem i znowu się zaśmiał.

Turyści śmiali się razem z nim, ale nie Miranda. Wpa

trywała się w rabusia. Oczy miał poważne.

- Proszę usiąść - nakazał mężczyźnie cichym głosem.

- Czekaj, nie denerwuj się. Mam jeszcze jedną kieszeń. -

Turysta wyciągnął garść banknotów i rzucił pieniądze rabu

siowi. Ten złapał pieniądze lewą ręką, pistolet w prawej

dłoni nawet nie drgnął. - Proszę bardzo. - Uśmiechając się

szeroko, urlopowicz powiódł wzrokiem wokoło, jakby czekał

na oklaski. Rozległy się brawa i pojedyncze gwizdy.

Zbój schował pieniądze do kieszeni płaszcza.

- Dzięki.

Turysta usiadł obok żony, zakłopotanej zachowaniem mę

ża. Mężczyzna poklepał ją po ręku.

- To wszystko pic. Baw się z nami, kochanie.

Rabuś przestał zwracać na nich uwagę i spojrzał na Scotta

siedzącego pod oknem. Chłopiec z przerażeniem wpatrywał

się w zamaskowanego mężczyznę.

- Cześć.

- Cześć - odpowiedział chłopiec.

- Chcesz pomóc mi w ucieczce?

Niewinne oczy malca otworzyły się jeszcze szerzej. Rzucił

rabusiowi szczerbaty uśmiech.

- No pewnie.

- Kochanie. - Miranda ostrzegawczym tonem zwróciła

się do syna. - Ja...

- Nic mu się nie stanie. - Twarde spojrzenie znad koloro

wej chusty nie rozwiało obaw Mirandy. Zimny wyraz oczu

bandyty przeczył jego uspokajającym słowom.

Wyciągnął rękę do Scotta. Mały chwycił ją szybko i z ufno

ścią. Przegramolił się przez nogi matki do przejścia między

ławkami. Mężczyzna, prowadząc chłopca przed sobą, zaczął

iść w kierunku przodu wagonu. Dzieciaki rzucały Scottowi

zazdrosne spojrzenia, a dorośli dodawali mu otuchy.

- Widzisz - powiedział do żony mężczyzna siedzący przed

Mirandą. - Mówiłem ci, że to tylko zabawa. Wciągają w nią

nawet dzieciaki.

Kiedy rozbójnik i jej syn byli w połowie drogi, Miranda

zerwała się z miejsca i pobiegła za nimi.

- Czekaj! Dokąd go zabierasz? Nie chcę, żeby wysiadał

z pociągu.

Rozbójnik odwrócił się szybko i ponownie przeszył ją

lodowatym wzrokiem.

- Mówiłem, że nic mu nie będzie.

- Dokąd idziecie?

- Na konną przejażdżkę.

- Nie, ja się nie zgadzam.

- Mamo, proszę, pozwól.

- No, proszę pani, niech pani da spokój - odezwał się

nieznośny turysta. - To część zabawy. Pani syn będzie za

chwycony.

Zignorowała go i ruszyła za zamaskowanym rozbójnikiem,

który popychał Scotta do wyjścia z przodu wagonu. Miranda

przyspieszyła.

- Prosiłam pana, żeby nie...

- Niech pani siada i zamknie się!

Zaskoczona ostrym tonem, Miranda rozejrzała się wokoło.

Dwaj zbóje, którzy wcześniej pilnowali tylnego wyjścia z wa

gonu, znaleźli się tuż za nią. Patrzyli na Mirandę zza masek

czujnym wzrokiem. W ich oczach wyczytała przerażenie, że

ona może udaremnić realizację tak świetnie opracowanego

planu. Właśnie w tej sekundzie nabrała pewności, że to wcale

nie jest zabawa. Stanowczo nie.

Odwróciła się, szybko pobiegła wzdłuż przejścia i skoczyła

na platformę pomiędzy wagonem a lokomotywą. Dwaj męż

czyźni na koniach uważnie obserwowali okolicę. Rozbójnik

wciągnął już Scotta na siodło i usadowił przed sobą. Mały

uchwycił się gęstej grzywy konia i trajkotał podniecony.

- O raju, jaki wielki koń. Siedzimy tak wysoko.

- Trzymaj się mocno, Scott, nie puszczaj. To bardzo ważne -

pouczał bandyta.

„Scott!"

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: